Τα πανηγύρια και οι χοροί της Κρήτης
Στην Κρήτη, από την περίοδο των πρώτων Βυζαντινών Χρόνων, τις εκκλησιαστικές γιορτές στη μνήμη των μαρτύρων ή των αγίων μετά τον εκκλησιασμό τις ακολουθούσαν πανηγύρια. Γύρω στο 1546 ένας Γάλλος περιηγητής γράφει: «Ήσαν φορτωμένοι όπλα και δεν έπαυαν να χορεύουν έως τη νύχτα. Έτσι παράξενα ντυμένοι και φορτωμένοι με φαρέτρα με 150 περίπου βέλη, που την είχαν πίσω στη ράχη, και μ’ ένα τόξο καλά τεντωμένο κρεμασμένο στο μπράτσο τους και με μια σπάθα στο πλάι, χόρευαν, προσπαθώντας να κάμουν τα ωραιότερα και ψηλότερα πηδήματα».
Στα πανηγύρια εκτός του καθαρά θρησκευτικού μέρους, οι πιστοί τρώνε όλοι μαζί, τραγουδούν, χορεύουν και γλεντούν και επιβεβαιώνουν έτσι την συνοχή της κοινότητάς τους.
Στο κρητικό τραγούδι, η μαντινάδα είναι ένα είδος της αυτοσχέδιας λαϊκής ποίησης σ’ ένα δεκαπεντασύλλαβο ομοιοκατάληκτο δημώδες δίστιχο με αυτοτελές νόημα.
Το πανηγύρι του Αγίου Χαραλάμπους
Το πανηγύρι του Αγίου Χαραλάμπους γίνεται στις 10 Φεβρουαρίου στα Σφακιά και είναι από τα πιο αυθεντικά της Κρήτης.
Μια ευρύχωρη σπηλιά, σε μια βραχώδη ακτή του Λυβικού πελάγους, στεγάζει ένα μικροσκοπικό εκκλησάκι. Ούτε ιερό, ούτε τέμπλο ούτε άμβωνας. Το αρχέτυπο σκηνικό της απόλυτης λιτότητας.
Μετά την λειτουργιά ο κόσμος θα φάει το γαμοπίλαφο.
Στη γωνιά που είχε πρόχειρα στηθεί το καζάνι, ο μάγειρας ανακάτευε ήδη το πιλάφι: «Παίρνουμε το κρέας και, αφού το βράσουμε, περνάμε το ζουμί από το σουρωτήρι, για να μην ξεφύγουν τυχόν κοκαλάκια, και τα ρίχνουμε στο ρύζι. Το καζάνι πρέπει ν’ ανακατεύεται συνεχώς, μαλακά -για να μην κολλήσει στον πάτο- μέχρι να τελειώσει η βράση. Στο τέλος ρίχνουμε ένα ποτήρι του κρασιού στημένο λεμόνι για ν’ ασπρίσει το ρύζι. Το καλύτερο μέρος του πιλαφιού πάντως είναι το κατακάθι, και όσοι το γευτούν θα συγχωράνε τα πεθαμένα τους καθώς θα γλείφουν τα χείλια τους από την ευχαρίστηση».
Περισσότερα στο Greek Gastronomy Guide…
Πηγή: www.greekgastronomyguide.gr