Ο Παρνασσός είναι ένα από τα ομορφότερα βουνά της χώρας, γνωστός από τη μυθολογία και την ιστορία. Ορθώνεται απότομα πάνω από τους κάμπους της Βοιωτίας. Στα νοτιοανατολικά του συνδέεται με την Κίρφη και τον Ελικώνα, στα δυτικά του ακουμπάει στην Γκιώνα. Μοιράζεται διοικητικά ανάμεσα στους νομούς Βοιωτίας, Φωκίδας και Φθιώτιδας. Ο Παρνασσός μαζί με τον Όλυμπο είναι οι παλιότεροι Εθνικοί Δρυμοί της χώρας και προστατεύονται από το 1938.
Η θέση του στη μυθολογία είναι ξεχωριστή: στις κορυφές του ναυάγησε ο Δευκαλίωνας με την Πύρρα μετά τον αρχαίο καταυλισμό. Ο Παρνασσός ήταν το βουνό του Απόλλωνα και των μουσών, γι’ αυτό κι έχει υμνηθεί από ποιητές όσο κανένα άλλο. Το μαντείο των Δελφών στα νότια κράσπεδά του ήταν για αιώνες ο «ομφαλός της γης».
Το τοπίο του Παρνασσού έχει μεγάλη ποικιλία: από τους γκρεμούς στην πλευρά της Αράχωβας και των Δελφών, στα σκούρα ελατοδάση του Εθνικού Δρυμού, μέχρι την εκτεταμένη αλπική ζώνη με τις απόκρημνες κορυφές – με ψηλότερη την ονομαστή Λιάκουρα στα 2.457μ.
Η πιο συνηθισμένες προσβάσεις του βουνού είναι από τα νότια, μέσω Αράχωβας ή Δελφών. Αξίζει τον κόπο και η εξερεύνηση της βόρειας πλευράς του βουνού, που παρουσιάζει διαφορετική, πιο δασωμένη όψη, από Τιθορέα, Αμφίκλεια ή Αγόριανη. Ο Παρνασσός είναι γνωστός κυρίως σαν χειμωνιάτικος προορισμός λόγω των χιονοδρομικών κέντρων. Κι όμως, το περπάτημα πάνω από τους Δελφούς την άνοιξη, ή στις αλπικές κορυφές το φθινόπωρο, είναι εκπληκτικές εμπειρίες.
Η φύση του Παρνασσού
Βλάστηση και οικότοποι
Στα χαμηλά του ο Παρνασσός καλύπτεται από μεσογειακή βλάστηση. Η περιοχή των Δελφών είναι πολύ δημοφιλής όχι μόνο για τα αρχαία της μνημεία αλλά και για τα πανέμορφα μεσογειακά αγριολούλουδα. Από τα 600μ. μέχρι τα 1800μ. κυριαρχεί η κεφαλληνιακή ελάτη, αλλά σε ορισμένα σημεία στα βόρεια του βουνού εμφανίζεται και μαύρη πεύκη. Σε μεγαλύτερα υψόμετρα ο Παρνασσός έχει εκτεταμένα αλπικά λιβάδια που εναλλάσσονται με ορθοπλαγιές.
Χλωρίδα
Το βουνό διαθέτει αξιόλογη χλωρίδα με πάνω από 850 είδη, εκ των οποίων 6 είναι τοπικά ενδημικά του Παρνασσού, και πολλά άλλα είναι ενδημικά της Ρούμελης ή της Ελλάδας. Ενδιαφέροντα ενδημικά είδη είναι η απειλούμενη παιώνια η παρνασσική Paeonia parnassica με τα πορφυρά της άνθη που φυτρώνει μόνο στα ελατοδάση του Παρνασσού και του γειτονικού Ελικώνα, η καμπανούλα των Δελφών, η κενταύρια των μουσών, η ευφορβία του Ορφανίδη και άλλα. Γνωστά για την ομορφιά τους είναι επίσης ο κόκκινος κρίνος Lilium calchedonicum και η βιόλα των ποιητών Viola poetica.
Πανίδα
Στον Παρνασσό θα βρούμε τα συνηθισμένα είδη θηλαστικών της νότιας Ελλάδας, Αλεπού, Κουνάβι, Λαγό. Ο Λύκος, το Ζαρκάδι και το Αγριογούρουνο εμφανίζονται σποραδικά. Το Αγριόγιδο Rupicapra rupicapra έχει εξαφανιστεί εδώ και δεκαετίες. Ο Παρνασσός είναι πάντως αρκετά γνωστός για τις πεταλούδες του.
Ορνιθοπανίδα
Παλαιότερα τα κάθετα βράχια στις Φαιδριάδες Πέτρες των Δελφών και στο Ζεμενό ήταν από τα κορυφαία μέρη της Ελλάδας για παρατήρηση αρπακτικών πουλιών. Δυστυχώς οι γυπαετοί, τα όρνια και οι ασπροπάρηδες δεν φωλιάζουν πλέον εδώ. Ωστόσο, ο Παρνασσός παραμένει αξιόλογος προορισμός για παρατήρηση πουλιών του δάσους και κυρίως της αλπικής ζώνης. Ο επισκέπτης θα βρει Κιτρινοκαλλιακούδες, Χιονοψάλτες, Πυροκότσυφες, και αν είναι τυχερός, Χιονόστρουθους Montifringilla nivalis και Τοιχόδρομους Tichodroma muraria.
Πηγή: www.eepf.gr
