«Κι όποιος βρει τον καιρό να μείνει και να ζήσει μερικές μέρες στο νησί θα γευθεί και άλλες χαρές και άλλες νοστιμάδες και άλλες λιχουδιές. Το καλό χοιρινό κρέας, τα μοναδικά λουκάνικα και τα “σύγκλινα” και τις “λούζες” και το νόστιμο τυρί, την “κοπανιστή”, και το κρίθινο παξιμάδι, μαζί με κάποιο καλό κρασί, σε συντροφιές με ντόπιους, που ξέρουνε από φαγοπότι και από γλέντια, και κεράσματα και τραγούδια, ίσως γιατί από τα πιο αρχαία χρόνια ο θεός που λατρευόταν “κατεξοχήν” στη Μύκονο ήταν ο Διόνυσος, που και σήμερα τον βρίσκεις παντού, στη χώρα, στο λιμάνι, στην ύπαιθρο».
Έτσι περιγράφει ο σπουδαίος αρχιτέκτων Άρης Κωνσταντινίδης, μετά την ποιητική προσέγγιση της αρχιτεκτονικής της Μυκόνου, το γαστρονομικό της πλούτο. Κι αν έχουν περάσει από τότε πενήντα χρόνια και ο τουρισμός και η οικοδομική ανάπτυξη θέριεψαν και κατακυρίεψαν το νησί, οι Μυκονιάτες συνεχίζουν να είναι φιλόξενοι, εγκάρδιοι και άκρως ανεκτικοί με τους επισκέπτες του νησιού τους, να συντηρούν τα έθιμά τους, να γλεντοκοπούν και να διατηρούν τις διατροφικές τους παραδόσεις.
Έτσι, εκτός των γαστρονομικών πρεσβευτών του νησιού που είναι η ήπια τυροβολιά, η πιπεράτη κοπανιστή και το ξινοτύρι από τα τυροκομικά, η ευωδιαστή λούζα, το νούμπουλο και τα λαχταριστά λουκάνικα από τα αλλαντικά, ο χαρακτηριστικός μυκονιάτικος μεζές, η περίφημη μόστρα (με τα κρίθινα παξιμάδια, τη λιωμένη ντομάτα και την κοπανιστή), υπάρχουν ένα σωρό άλλες τυπικές γεύσεις που εκπροσωπούν το νησί.
Περισσότερα στο Greek Gastronomy Guide…
Πηγή: www.greekgastronomyguide.gr