Onassis Fast Forward Festival | Η καλλιτεχνική πρωτοπορία κατακτά την πόλη

• Απρ 25, 2018
• 5268 Views
• φεστιβάλ

Πιστό στο ραντεβού του με το κοινό της Αθήνας, το 5ο Onassis Fast Forward Festival, το οποίο διορ­γανώνει η Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, μας καλεί να παρακολουθήσουμε μια σειρά από δρώμενα που υπόσχονται να επαναπροσδιορίσουν το βλέμμα μας απέναντι στην Αθήνα.

Από τις 2 μέχρι τις 16/5 η Αθήνα μεταμορφώνεται σε έναν τεράστιο καμβά για να φιλοξενήσει τις καλλιτεχνικές δράσεις του Onassis Fast Forward Festival, που και φέτος βγαίνει από τη Συγγρού και απλώνεται σε μια σειρά από δημόσιους χώρους, πανεπιστημιακά και πολιτιστικά ιδρύματα και ιδιωτικά κτίρια. Με τη συμμετοχή καλλιτεχνών αλλά και ερευνητών κι επιστημόνων από κάθε γωνιά του πλανήτη, και με έννοιες-κλειδιά­ την Ιστορία και την αρχαιολογία, δια­μορφώνεται ένα πλουραλιστικό πρόγραμμα που επιχειρεί την καλλιτεχνική πραγμάτευση θεμάτων πολιτιστικής ταυτότητας και κληρονο­μιάς, συλλογικής μνήμης κι εθνικών αφηγήσεων. Με συμπαραγωγές, παγκόσμιες πρεμιέρες και φιλοξενίες, η Στέγη φιλοδοξεί να συστήσει στο κοινό τις σύγχρονες τάσεις της παγκόσμιας πρωτοπορίας. Παραστάσεις σε μορφή διάλεξης, χορευτικές περφόρμανς που αγκαλιάζουν τα εικαστικά, οπτικοακουστικές και εικαστικές εγκαταστάσεις, περιηγήσεις είναι μερικά από τα όσα θα δούμε στο φεστιβάλ που βάζει στο επίκεντρο την πόλη ως την ιδανική επικράτεια για να ενεργοποιηθούν καλλιτεχνικοί διάλογοι.

Άδεια κτίρια θα πάρουν νέα πνοή, όπως η Εθνική Βιβλιοθήκη, όπου έντεκα ερασιτέχνες ηθοποιοί θα παρουσιάσουν σκηνές από τα έργα του Σοφοκλή υπό την καθοδήγηση του Σουηδού διακεκριμένου εικαστικού και σκηνοθέτη Μάρκους Eρν («All that may bleed», 6-16/5 ). εμβληματικοί δημόσιοι χώροι θα επαναπροσδιορίσουν την παρουσία και τον ρόλο τους στη ζωή της πόλης, όπως το Πεδίον του Άρεως, το οποίο θα μεταμορφωθεί σε κεντρικό πνεύμονα του φεστιβάλ με μια σειρά δράσεων υπό την επίβλεψη της ρωσικής ακτιβιστικής και καλλιτεχνικής κολεκτίβας Chto Delat και του εικαστικού και μουσικού Άντον Κατς («Park Fables», 2-16/5 ). πολιτιστικά ιδρύματα θα φιλοξενήσουν καλλιτεχνικές δράσεις, όπως το Μουσείο Ακρόπολης, το οποίο θα στεγάσει τη βραβευμένη δουλειά του διακεκριμένου διδύμου από τη Γαλλία και τον Λίβανο Τζοάνα Χατζηθωμά – Χαλίλ Ζορέζ «Uncorfomities», μια πολυμεσική εικαστική εγκατάσταση συγκροτημένη από τα χώματα, τα πετρώματα και το παρελθόν τριών ιστορικών πόλεων (2-16/5 ).

Καλλιτέχνες διαφορετικού ύφους και «γραφής» εμπνέονται από την Ιστορία, ψάχνουν στις ρωγμές του χρόνου για να επαναδιαπραγματευτούν το εδώ και το τώρα. Η χορογράφος Μέντη Μέγα θα παρουσιάσει στο Κτίριο Τσίλλερ του Εθνικού Θεάτρου μια site specific παράσταση για τα διλήμματα που διχάζουν τους Έλληνες μέσα από ένα ταξίδι στις αρχές του 20ού αι. («Trapped», 10-13/5 ), ο Λιβανέζος καταξιωμένος εικαστικός και σκηνοθέτης Ραμπί Μρουέ θα δώσει μια χιουμοριστική διάλεξη-περφόρμανς πάνω στους κατασκευασμένους εθνικούς μύθους («So little time», Στέγη, 15-16/5 ), ενώ ο Λιβανέζος «σταρ» της σύγχρονης τέχνης Ουαλίντ Ράαντ, στην πρώτη του επίσκεψη στην Αθήνα, με το υβριδικό «Les Louvres and/or Kicking the Dead», ανάμεσα σε έκθεση, περιπατητική περφόρμανς και διάλεξη, θα στρέψει το κριτικό του βλέμμα στον πολιτιστικό ιμπεριαλισμό (Στέγη, 11-15/5 ).

3 αξιοπερίεργες στάσεις στο Fast Forward Festival

The nature museum

Ο βραβευμένος εικαστικός από τη Σιγκαπούρη Ρ. Ρενχούι μεταμορφώνει μια παλιά αστική κατοικία σε «μουσείο». (Δεριγνύ 15, 2-16/5 )

2.The primary fact
Αναβίωση της ταφής των 80 νεκρών δεσμωτών του Παλαιού Φάληρου από τον Ιάπωνα εικαστικό Χ. Φουτζίι και την Πατρίσια Απέργη. (Παλαιό Χημείο, 2-16/5 )

3.The Odyssey
Η κολεκτίβα από τη Βραζιλία Cia.Hiato αφηγείται προσωπικές/συλλογικές οδύσσειες στα όρια ρεαλισμού και φαντασίας. (Στέγη, 15-16/5 )

Πηγή : Αθηνόραμα

Αντώνης Βολανάκης: «Ο Στέφανος Λαζαρίδης ήθελε να κάνει την όπερα ένα λαϊκό open air θέαμα»

• Μαρ 25, 2018
• 6732 Views
• Έκθεση

«Απαιτητικός σκηνογράφος της όπερας και του θεάτρου, φημισμένος για την τόλμη και τη διαύγεια της ερμηνείας» έγραφε η Independent τον Μάιο του ’10, όσο η Guardian έπλεκε εγκώμια για την πύρινη δυναμική του εικονοκλάστη δημιουργού, αφήνοντας αιχμηρά σχόλια για τους Έλληνες που «σπατάλησαν ένα τέτοιο καταπληκτικό ταλέντο». Ήταν λίγες μέρες μετά τον ξαφνικό θάνατο του Στέφανου Λαζαρίδη και ήδη ο διεθνής Τύπος είχε αναλάβει τα ηνία για να ρίξει φως στην καλλιτεχνική του παρακαταθήκη. Την ίδια περίοδο, το μούδιασμα της ελληνικής κοινότητας μετά από την απρόσμενη αποπομπή του Στέφανου Λαζαρίδη (προ τριετίας τότε ) από τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή του θεάτρου της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, είχε αφήσει την πληγή ανοιχτή…

Μία δεκαετία αργότερα, στην πρώτη καλλιτεχνική της περίοδο, η Εθνική Λυρική Σκηνή αποφασίζει να κοιτάξει κατάματα όλα της τα λάθη. Αναμφίβολα, η βίαιη «φίμωση» του Στέφανου Λαζαρίδη και της ριζικής πρωτοπορίας που επεχείρησε να φέρει (έστω και με έναν επίμονο τρόπο ) από την μακρόχρονη εμπειρία του στο εξωτερικό είναι ένα από αυτά. Παγκοσμίως γνωστός, με περισσότερες από 30 συνεργασίες με την Εθνική Όπερα Αγγλίας, πολυπράγμων και ολιστικός, ιδεαλιστής και όχι εμπειριστής με τη φιλοσοφική έννοια των όρων, ο Στέφανος Λαζαρίδης χάραξε τη δική του πορεία με αμέτρητα έργα-σταθμούς και ανατρεπτική αντίληψη της όπερας γενικότερα. Ήταν ο «κυνικός ρομαντικός», όπως υποτιτλίζεται και η έκθεση που φιλοξενείται αυτή τη στιγμή στον 4ο όροφο της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδος στο ΚΠΙΣΝ και κορυφώνει το αφιέρωμα της ΕΛΣ στον μεγάλο δημιουργό, συγκεντρώνοντας εκπληκτικό αρχειακό υλικό του ΕΛΙΑ/ΜΙΕΤ, δάνεια από τις σημαντικότερες όπερες του εξωτερικού που συνεργάστηκε και φυσικά την αρωγή δεκάδων ερευνητών και καλλιτεχνών για την υλοποίησή της (ανάμεσά τους και ο τελευταίος βοηθός του Στέφανου Λαζαρίδη, Μάθιου Ντέιλι ).

Με πάνω από 20.000 θεατές να έχουν επισκεφθεί ήδη το εκτενές αφιέρωμα και την πρόσφατη παράτασή του να φτάνει ως την πρώτη ημέρα του Απριλίου, συναντήσαμε τον Αντώνη Βολανάκη, επιμελητή της έκθεσης και μαθητευόμενο-συνεργάτη του Στέφανου Λαζαρίδη για περίπου μία δεκαετία, για να μας ξεναγήσει ανάμεσα στους εκθεσιακούς κύβους, που επιχειρούν να ανασυνθέσουν το εικαστικό αποτύπωμα αυτού του επαναστατικού auteur.

Δεν υπάρχει αρχή, μέση και τέλος. Ή μάλλον υπάρχουν τόσες «αρχές» όσες και τα επιμέρους μέλη αυτού του συνόλου. «Υπάρχει ένας ριζωματικός τρόπος σε αυτήν την έκθεση», μας λέει ο Αντώνης Βολανάκης.

Ριγμένοι κάπως ακαθόριστα, σαν σταματημένοι χρονικά στο δευτερόλεπτο της πτώσης τους, εννιά –περίπου δίμετροι– ξύλινοι κύβοι, άλλοτε με όλες τις πλευρές τους και άλλοτε τμηματικά κενοί, σχηματίζουν μια αφηγηματική γραμμή που κινείται πέρα από την ίδια τη γραμμικότητα. Δεν υπάρχει αρχή, μέση και τέλος. Ή μάλλον υπάρχουν τόσες «αρχές» (και αντίστοιχα τέλη; ) όσες και τα επιμέρους μέλη αυτού του συνόλου. «Υπάρχει ένας ριζωματικός τρόπος σε όλο αυτό», όπως λέει ο Αντώνης Βολανάκης. Είναι κάτι σαν τα διάσπαρτα κεφάλαια που είχαν μπλέξει ο Ζιλ Ντελέζ και ο συνεργάτης του Φελίξ Γκουατταρί στο βιβλίο τους «Τα Χίλια Επίπεδα» (1980 ), δομώντας μία νέα σύνδεση πραγμάτων κόντρα στην ιεραρχική παράδοση. Από τις πολλαπλές συνεργασίες του με σκηνοθέτες θεάτρου και όπερας, όπως τον διάσημο Γιούρι Λιουμπίμοφ στους «Δαιμονισμένους» (1985 ) του Ντοστογιέφσκι και τον Στήβεν Πίμλοτ στην «Κάρμεν» (1989 ), μέχρι τις παραγωγές του σε διπλό ρόλο σκηνοθέτη και σκηνογράφου, όπως ο «Οιδίποδας τύραννος» του Στραβίνσκι (1989 ), τα σημεία για να ξεκινήσει κανείς (ή να σταθεί καλύτερα ) μέσα στην έκθεση είναι πάμπολλα.

«Για τον Στέφανο, οι κύβοι ήταν ένα από τα πιο σημαντικά λάιτ μοτίφ στις παραγωγές του είναι· ένας όγκος που μπορεί κανείς να κρύψει και να κρυφτεί, να αποκαλύψει και να αποκαλυφθεί, να μετακυλίσει και να ρίξει», συνεχίζει ο Βολανάκης. «Είναι η συμβολική αναπαράσταση της λογικής και της τεχνολογίας, αν θεωρήσει κανείς τον κύκλο ως την παρομοίωση της φύσης και του περιβάλλοντος.» Περπατώντας ανάμεσα στις απερίγραπτα λεπτομερείς μακέτες που ο Στέφανος Λαζαρίδης σχεδίαζε ανά πράξη για να μελετήσει το κάθε έργο (τύπου storyboard ), σαν μία πιστή προσομοίωση του χώρου σε επίπεδο μικρογλυπτικής, νιώθεις πως αυτό το γεωμετρικό μοτίβο ακόμα και να μην υπάρχει αυτούσιο στο έργο του μερικές φορές είναι σαν να υπαινίσσεται. Και όλο αυτό γιατί αλλάζει ριζικά την οπτική του θεατή, τον εμπλέκει σωματικά και τον μετουσιώνει σε πρωταγωνιστή της ερμηνείας, θέτοντας γρίφους και αναζητώντας απαντήσεις.

Έχουμε μία διαδικασία έρευνας, ανακάλυψης και ανοίγματος, που μαρτυρά σιωπηλά θέματα ταυτότητας αλλά και απώλειας με μία βαθιά υπαρξιακή προσέγγιση». Βήμα-βήμα αυτή η ενόρμηση δόμησε το «distorted traditionalism», τη διαστροφή δηλαδή της παραδοσιακής συνθήκης.

«Το ζήτημα στη σχεδίαση ενός χώρου δεν ήταν το concept αλλά ο γρίφος· ας φυτέψουμε έναν γρίφο, έλεγε» προσθέτει ο Βολανάκης. «Η κεντρική πηγή σε κάθε παραγωγή του είναι το ότι θέλει να μάθει και κάτι καινούργιο για τον εαυτό του. Έχουμε μία διαδικασία έρευνας, ανακάλυψης και ανοίγματος, που μαρτυρά σιωπηλά θέματα ταυτότητας αλλά και απώλειας με μία βαθιά υπαρξιακή προσέγγιση». Βήμα-βήμα αυτή η ενόρμηση δόμησε το «distorted traditionalism», τη διαστροφή δηλαδή της παραδοσιακής συνθήκης – τάση που κορυφώθηκε με την ιστορική Τόσκα του 1987. Κεκλιμένο και ολισθηρό έδαφος, πρωταγωνιστές που μοιάζουν να αιωρούνται και να αψηφούν τους νόμους της βαρύτητας, σκηνικά που γεννούν υποβλητικές σκιάσεις ανάλογα με το φωτισμό. Ή αργότερα το 1991, με το «Ναμπούκκο» στην πλωτή όπερα της Μπρέγκεντς στην Αυστρία με σαφείς αναφορές στην Επίδαυρο.

Αυτή η επανοικειοποίηση του παραδοσιακού είναι κάτι που αβίαστα παρατηρείς εδώ κι εκεί στη δουλειά του Λαζαρίδη. Οι μαυροφορεμένες πένθιμες φιγούρες που φέρνουν στο μυαλό την πατροπαράδοτη διαδικασία του ελληνικού πένθους, τα πλακόστρωτα σκηνικά που θυμίζουν ελληνική ύπαιθρο, μεταλλικές στριφογυριστές σκάλες όπως στα παλιά μεσοαστικά σπίτια της χώρας αλλά και συχνότερες αναφορές λαϊκής κουλτούρας (βλέπε Duran Duran, που είχε σκηνοθέτησει και σχεδίασει την αμερικανική περιοδεία του ποπ συγκροτήματος ) υποδηλώνουν ένα μωσαϊκό έμπνευσης πέρα από τις στερεοτυπικές αγκυλώσεις.

«Ο Στέφανος ήθελε να κάνει την όπερα ένα λαϊκό open air θέαμα», μου λέει ο Βολανάκης. «Για να καταλάβεις, το όνειρό του ήταν να αφαιρέσει τα ακριβά καθίσματα των πρώτων σειρών και να τα γεμίσει με μαξιλάρες, πάγκους και καναπέδες, να είναι τα φτηνότερα εισιτήρια με πέντε λίρες τις φορές που είχαμε συνεργαστεί, μάλιστα, θυμάμαι να με βάζει να πηγαίνω συνέχεια στο τέταρτο μπαλκόνι για να διαβεβαιωθεί πως τα φθηνότερα εισιτήρια είχαν την καλύτερη θέαση». Άλλωστε, πώς αλλιώς θα κατάφερνε να γεμίσει απανωτά τα θεατρικά καθίσματα με πάνω από 15.000 θεατές κάθε βράδυ και ένα αίσθημα ροκ συναυλίας να πλανάται, αν δεν έβαζε το ίδιο το κοινό σε ρόλο πρωταγωνιστή;

i Αίθριο 4ου ορόφου Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδος, Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, Δευτ.-Κυρ.: 9.30 π.μ.-9 μ.μ., Είσοδος ελεύθερη. Ο επιμελητής της έκθεσης, Αντώνης Βολανάκης, συνεχίζει τις προγραμματισμένες ξεναγήσεις την Δευτέρα 26 Μαρτίου στις 7 μ.μ. και το Σάββατο 31 Μαρτίου στις 12μ. Για κρατήσεις θέσεων: 2130885700.

Πηγή : Αθηνόραμα

Δείτε το πρόγραμμα του 19ου Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου! | Οι ταινίες που δεν πρέπει να χάσετε

• Μαρ 12, 2018
• 7285 Views
• φεστιβάλ

Μια ανάσα πριν κλείσει τα είκοσι το πρώτο κινηματογραφικό φεστιβάλ της άνοιξης είναι έτοιμο να ανάψει τους προβολείς του στο αμφιθέατρο «Θόδωρος Αγγελόπουλος» του Γαλλικού Ινστιτούτου και τις αίθουσες των σινεμά Δαναός και Άστορ (20-28/3 ), φέρνοντας στην πρωτεύουσα τις καλύτερες νέες ταινίες της σύγχρονης γαλλόφωνης παραγωγής.

Το Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου συμπληρώνει 19 χρόνια συνεχούς παρουσίας στην πόλη έχοντας καθιερωθεί ως το πρώτο σινεφιλικό ραντεβού της χρονιάς το οποία τιμά αδιάκοπα ένα πιστό αθηναϊκό κοινό. Οι ταινίες που συγκεντρώνονται στο φετινό πρόγραμμα είναι ενδεικτικές της προσοχής που δίνει διαχρονικά η γαλλική παραγωγή σε ένα σινεμά το οποίο συνδυάζει τη μαζική απήχηση με τις καλλιτεχνικές ανησυχίες των φιλόδοξων auteurs, ένα χαρακτηριστικό που διόλου τυχαία πολλαπλασιάζει ετησίως τις εισπράξεις των ταινιών αυτών παγκοσμίως. Παράλληλα, τη χρονιά που πέρασε πάνω από 200 εκατομμύρια Γάλλοι θεατές επισκέφτηκαν τους κινηματογράφους, αριθμός ρεκόρ που επιβεβαιώνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο που απολαμβάνει η κινηματογραφική διασκέδαση στην πατρίδα τους.

Στο φεστιβάλ θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε πρώτοι πολυαναμενόμενες πρεμιέρες, να απολαύσουμε κλασικά φιλμ, αλλά κυρίως να ανακαλύψουμε τα κρυμμένα διαμάντια του σήμερα. Έχοντας ως βάση το Γαλλικό Ινστιτούτο στην οδό Σίνα και τον Δαναό στην Πανόρμου, το γαλλόφωνο φεστιβάλ προσθέτει φέτος στο δυναμικό των αιθουσών του το Άστορ της πλατείας Κοραή και προσφέρει την καλύτερη ευκαιρία για να απολαύσετε τους δρόμους του ανοιξιάτικου ιστορικού κέντρου στις διαδρομές από τη μια προβολή στην άλλη. Κάναμε φύλλο και φτερό το πρόγραμμα του φεστιβάλ και σας παρουσιάζουμε τις ταινίες που σημειώνουμε από τώρα στην ατζέντα μας.

Διαγωνιστικό πολλών αστέρων

Στο τμήμα από το οποίο θα προκύψει το βραβείο της κριτικής επιτροπής και το βραβείο κοινού την παράσταση κλέβει ο ηθοποιός Βενσάν Κασέλ, ο οποίος πρωταγωνιστεί σε δύο από τις ταινίες του. Ο Γάλλος σταρ ενσαρκώνει τον σπουδαίο μεταϊμπρεσιονιστή ζωγράφο Πωλ Γκωγκέν στο «Γκωγκέν – Στην Ταϊτή» (Εντουάρντ Ντελίκ ) και έναν ταλαιπωρημένο αστυνομικό στο φιλμ νουάρ «Μαύρος Φάκελος» (Ερίκ Ζονκά ), συμπρωταγωνιστής εδώ με τον έτερο διάσημο ηθοποιό Ρομέν Ντιρίς, που προβάλλεται σε παγκόσμια πρεμιέρα. Με πρωτοκλασάτο καστ θα ξεκινήσει κιόλας το φεστιβάλ, ορίζοντας ως ταινία έναρξης το βιογραφικό δράμα εποχής «Η Υπόσχεση της Αυγής» (Ερίκ Μπαρμπιέ ) με τη μοναδική Σαρλότ Γκενσμπούρ να υποδύεται τη μητέρα του βραβευμένου λογοτέχνη Ρομέν Γκαρί (Πιέρ Νινέ ) την περίοδο που εκτελούσε χρέη αεροπόρου στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι ταραγμένες μέρες του πολέμου αποτελούν το φόντο της ταινίας «Η Οδύνη» (Εμάνουελ Φίνκιελ ) η οποία βασίζεται στις εμπειρίες της κορυφαίας δημιουργού Μαργκερίτ Ντιράς όπως τις κατέγραψε στο ομότιτλο βιβλίο της. Υπενθυμίζουμε πως η Ντιράς, την οποία ερμηνεύει η εκθαμβωτική Μελανί Τιερί, έχει υπογράψει τα σενάρια αριστουργημάτων του γαλλικού σινεμά όπως το «Χιροσίμα Αγάπη μου» του Αλέν Ρενέ. Οι φανατικοί σινεφίλ δε θα πρέπει να χάσουν την ταινία που κέρδισε τη Χρυσή Κάμερα στο περσινό φεστιβάλ των Κανών. Η Λεονόρ Σεράιγ ντεμπουτάρει με τη φρέσκια κωμωδία «Μια νέα Γυναίκα» που χορεύει σε ρυθμούς γαλλικής electro pop με παρτενέρ την απένταρη ηρωίδα Πόλα (Λετίσια Ντος ) η οποία προσπαθεί να ορθοποδήσει οικονομικά στο Παρίσι -χωρίς μεγάλη επιτυχία- και μόνη παρηγοριά την αξιολάτρευτη γάτα της.

Το Πανόραμα των σινε-ειδών

Στο συγκεκριμένο τμήμα το φεστιβάλ ξεδιπλώνει τίτλους – έκπληξη και πέρα από τα γαλλικά σύνορα, και είναι ακριβώς το κομμάτι του προγράμματος που προσφέρεται για αξέχαστες ανακαλύψεις. Φαίνεται πως φέτος πρωταγωνιστικό ρόλο στο γαλλόφωνο σινεμά θα έχει η ιστορία, καθώς πέρα από τις δύο ταινίες που ήδη αναφέραμε στο διαγωνιστικό, ακόμα δύο κοιτάζουν με κριτική ματιά το παρελθόν και κεντρίζουν το ενδιαφέρον μας στο Πανόραμα. Το φιλμ εποχής «Σύντροφοι» (Γκαμπριέλ λε Μπομάν ) ακολουθεί τα χνάρια ενός Σενεγαλέζου στρατιώτη ο οποίος δημιουργεί μία από τις πρώτες γαλλικές αντιστασιακές ομάδες το 1940, ενώ πραγματικά εντυπωσιακή φαίνεται η πρόταση του Καναδά για τα φετινά Όσκαρ με τίτλο «Hochelaga, Γη των Πνευμάτων» του σκηνοθέτη του οσκαρικού «Κόκκινου Βιολιού» Φρανσουά Ζιράρ, η οποία ενώνει το παρόν του Μόντρεαλ με το ένοχο αποικιακό παρελθόν της περιοχής.

Η ταινία που ανυπομονούμε να δούμε και σημειώνουμε με διπλή υπογράμμιση στη watchlist μας, είναι το ταραντινικών προδιαγραφών grindhouse «Άφησε τα Πτώματα να Μαυρίσουν στον Ήλιο» των Ελέν Κατέ και Μπρούνο Φορτζάνι, που έχει κλέψει τις εντυπώσεις οπουδήποτε έχει προβληθεί ως σήμερα. Το σκηνοθετικό δίδυμο, το οποίο δεν κρύβει την αγάπη του για το giallo και το exploitation σινεμά («Amer», «The Strange Colours of Your Body’s Tears» ), υπογράφει ένα παραληρηματικό θρίλερ κάτω από τον καυτό μεσογειακό ήλιο όπου μία παρέα ληστών κοντράρεται μέχρι τελικής πτώσης με την αστυνομία, μερικούς απρόσκλητους επισκέπτες και έπαθλο 250 κιλά χρυσού. Στο ίδιο «εγκληματικό» κλίμα, οι λάτρεις των κλασικών γαλλικών περιπετειών να έχουν υπόψη τους «Δολοφόνους» (Φρανσουά Τρουκέν & Ζαν Φρανσουά Χενγκέν ) όπου ο πολυκαιρισμένος πρωταγωνιστής Ολιβιέ Γκουρμέ έρχεται αντιμέτωπος με την ομάδα των «Τρελών Δολοφόνων» που ζητούν εκδίκηση.

Η φετινή χρονιά θα ανήκει δικαιωματικά στις γυναίκες, έτσι δε θα μπορούσαν να λείπουν από το πρόγραμμα ηρωίδες με πείσμα και αυτοπεποίθηση, οι οποίες αποδεικνύουν τους λόγους που οι γυναικείοι χαρακτήρες θα έπρεπε να έχουν περισσότερο χώρο στο παγκόσμιο σινεμά. Η βραβευμένη με Σεζάρ ηθοποιός Σαρά Φορεστιέ πρωταγωνιστεί στην πρώτη της σκηνοθετική δουλειά με τίτλο «Μ» όπου ενσαρκώνει μία νεαρή με αναπηρία η οποία βιώνει έναν απροσδόκητο έρωτα, ενώ το μεγαλύτερο ρίσκο της ζωής της παίρνει η ηρωίδα της ταινίας «Απόδημη» (Γκαέλ Μορέλ ) όταν παρατάει τα πάντα για να εργαστεί στο Μαρόκο, όπως και η θαρραλέα Ισαμπέλ Καρέ στο «Η Ζωή Αλλού» (Ολιβιέρ Πεγιόν ) ταξιδεύοντας ως την άλλη άκρη του κόσμο για να αναζητήσει το ίχνη του χαμένου γιού της.

«Άχαστη» και η βιογραφία του καταπληκτικού Αυστριακού ζωγράφου Έγκον Σίλε την οποία οραματίζεται ο Ντίτερ Μπέρνερ στο «Έγκον Σίλε, ο Θάνατος και η Κοπέλα». Στη φιλόδοξη ταινία παρελαύνουν οι πρώτες μούσες του καλλιτέχνη που τον ενέπνευσαν να αποθεώσει με τρομερή πρωτοτυπία το γυμνό σώμα, με τίμημα να θεωρηθεί προκλητικός για την εποχή του και να σκανδαλίσει τη κοινωνία της Βιέννης.

Γκρο πλαν στα παράλληλα events

Το φεστιβάλ τιμά τη γαλλική haute couture φέρνοντας τον οίκο Dior την Αθήνα και διοργανώνει παράλληλο αφιέρωμα για τη σχέση της μόδας με το σινεμά. Μαζί με το γενικό διευθυντή του μουσείου Christian Dior Φιλίπ λε Μουλτ ο σκηνοθέτης Ντομινίκ Αντ θα παρουσιάσει στο κοινό το ντοκιμαντέρ του «Christian Dior, L’ Elegance du Paradis Perdu» (21/3 ) και θα συνομιλήσει μαζί του για το αντίκτυπο του σπουδαίου αυτού οίκου στην 7η τέχνη.

Η φετινή carte blanche δίνεται στο πρωτοποριακό Φεστιβάλ του Ανζέ, το οποίο θα προβάλει αποκλειστικά για το κοινό του γαλλόφωνου φεστιβάλ ταινίες του φετινού του προγράμματος, ενώ σε ειδικές προβολές παρουσιάζονται τρεις ταινίες με έντονο γύρω τους το σούσουρο από πρωτοκλασάτα φεστιβάλ του εξωτερικού. Το «Djam» του Τονί Γκατλίφ («Gadjo Dillo», «Swing» ) που σφύζει από ρεμπέτικες και ανατολίτικες μουσικές, δημιουργεί μία γέφυρα φιλίας ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία με πρωταγωνίστρια την Δάφνη Πατακιά. Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Ματιέ Αμαλρίκ («Το Μπλε Δωμάτιο» ) μας συστήνει την τραγουδίστρια «Barbara» στο φιλμ που τιμήθηκε με το ειδικό βραβείο ποίησης στις Κάνες, ενώ τέλος, την αυλαία του φεστιβάλ ρίχνει η κομεντί «Απόψε πού Κοιμάσαι;» (Αλεξάντρα Λεκλέρ ).

Οι ταινίες του αφιερώματος «Μόδα και Σινεμά»

«Όλο Φλόγα, Όλο Φωτιά» (1982)

Η σταρ του γαλλικού σινεμά των ’80s Ιζαμπέλ Αντζανί πρωταγωνιστεί στο πλάι του θρύλου Ιβ Μοντάν. Αποκορύφωμα της ταινίας το κυνηγητό της με τον Μοντάν φορώντας μόνο ένα αντρικό πουκάμισο.

«Η Ωραία της Ημέρας» (1967)

Η μοναδική Κατρίν Ντενέβ στο φιλμ του αξεπέραστου σουρεαλιστή Λουίς Μπονιουέλ κλέβει την παράσταση όταν στις σαδομαζοχιστικές περιπέτειές της φορά είτε το κατακόκκινο παλτό της είτε ολόλευκά σατέν εσώρουχα.

«Και ο Θεός έπλασε τη Γυναίκα» (1956)

Σύμβολο του σεξ για τουλάχιστον μία δεκαετία, η Μπριζίτ Μπαρντό σαγήνευσε μια ολόκληρη γενιά χορεύοντας σε έθνικ ρυθμούς φορώντας μια αποκαλυπτική πράσινη φούστα απέναντι σε έναν αποσβολωμένο Ζαν Λουί Τρεντινιάν.

«Η Πεντάμορφη και το Τέρας» (1946)

Ανακαλύψτε τα εντυπωσιακά κουστούμια και φορέματα στο αριστούργημα του Ζαν Κοκτό τα οποία φιλοτέχνησε ο σπουδαίος κινηματογραφικός σχεδιαστής Μαρσέλ Εσκοφιέ που έδωσαν πραγματική μαγεία στη λυρική μεταφορά του κλασικού παραμυθιού.

«Φραμπαλάδες, Ποτέ μου δε σ’ Αγάπησα» (1945)

Υπό τη σκηνοθετική ματιά του Ζακ Μπεκέρ, δημιουργού του εξαιρετικού «Le Trou» (1960 ), στην ταινία στήνεται το λαβ στόρι ενός καταδικασμένου φλερτ με πρωταγωνιστή έναν σχεδιαστή μόδας παράφορα ερωτευμένου με τη μούσα του.

Δείτε το αναλυτικό πρόγραμμα προβολών:

Πηγή : Αθηνόραμα

Σπάνιο φωτογραφικό υλικό από την άγνωστη Αθήνα του 19ου και 20ου αιώνα

• Μαρ 16, 2018
• 6584 Views
• Έκθεση

Από τα πρώτα κιόλας χρόνια της εφεύρεσης της φωτογραφίας το 1839, η πρωτεύουσα της Ελλάδας προσήλκυε πλήθος Ελλήνων αλλά και ξένων φωτογράφων, που κυνήγαγαν όμως με τον φακό τους κυρίως τα αρχαιολογικά μνημεία της πόλης στο νεοσύστατο τότε κράτος. Μερικά χρόνια αργότερα όμως, το ενδιαφέρον στράφηκε στο αναπτυσσόμενο αστικό τοπίο, κάτι που συγκεντρώνονται στον εκθεσιακό χώρο «Τέχνη & Πολιτισμός» του Διεθνή Αερολιμένα Αθηνών, με τη φωτογραφική έκθεση «Αθήνα μέσα από τα Φωτογραφικά Αρχεία του Μουσείου Μπενάκη» -ένα σπάνιο υλικό μιας άλλης εποχής.

Μέχρι τα μέσα Ιουλίου, στο επίπεδο των αφίξεων του αεροδρομίου –εκεί ακριβώς που η φευγαλέα πολυπολιτισμικότητα και η απώλεια του χρόνου παίρνουν συμβολικά σάρκα και οστά–, φιλοξενούνται κάδρα από απόψεις του κέντρου της πόλης, πλατείες όπως επίσης και κεντρικές οδικές αρτηρίες της Αθήνας στο διάστημα μεταξύ μέσα 19ου αιώνα και τέλη του ’60.

Πρόκειται για την πρώτη ξεχωριστή συνεργασία του Μουσείου Μπενάκη με το Διεθνή Αερολιμένα Αθηνών για την παρουσίαση δύο θεματικών εκθέσεων αντιπροσωπευτικών του Ελληνικού Πολιτισμού, μέσα από τις συλλογές και τα αρχεία του Μουσείου, κατά τη διάρκεια του 2018.

i Επίπεδο Αφίξεων – Έξοδος 1, έως 15/7, Είσοδος ελεύθερη.

Πηγή : Αθηνόραμα