Η ψηλότερη κορυφή της Νάξου, καλυμμένη συνήθως από σύννεφα, ονομάζεται Μύτη του Ζα. Εχει, δηλαδή, το όνομα του Δια, και ίσως έτσι ονομαζόταν και στη αρχαιότητα, γιατί εκεί επάνω λατρευόταν τότε ο πατέρας των θεών. Αρχαϊκή επιγραφή χαραγμένη σε βράχο στο μονοπάτι που οδηγεί στην κορυφή του βουνού αναγράφει «Ορος Διός Μηλωσίου» και μαρτυρεί ότι οι Νάξιοι βοσκοί λάτρευαν τον Δία και ως προστάτη των ποιμνίων τους, των «μήλων» (προβάτων).
Το μέγιστο ύψος του όρους είναι τα 1003 μ. Το σπήλαιο βρίσκεται στα 600 μ. και είναι επίσης συνδεδεμένο με τη λατρεία του Δία. Μια αψιδωτή πύλη ύψους 2,5 μ. οδηγεί στο μεγαλόπρεπο εσωτερικό του που αποτελείται από έναν θάλαμο με μήκος 115 μ. και μέγιστο πλάτος 75 μ.
Ο διάκοσμος είναι πλούσιος και περιλαμβάνει εντυπωσιακούς σταλακτίτες και σταλαγμίτες, ογκόλιθους και λίθινα συμπλέγματα. Στο ανώτατο τμήμα της σπηλιας βρίσκονται δύο σταλαγμίτες που τους ονομάζουν «Παπά» και «Παπαδιά», αλλά και η λεγόμενη «Αγία Τράπεζα». Εξερευνήθηκε το 1962 από την Αννα Πετροχείλου. Εγιναν ανασκαφές την περίοδο 1985-86 και το 1994 και ήρθαν στο φως πλούσια ευρήματα από τη νεολιθική έως την κλασική και ρωμαϊκή εποχή, πολλά εκ των οποίων εκτίθενται στο Αρχαιολογικό μουσείο της Νάξου. Στο σπήλαιο έχουν βρεθεί εργαλεία από οψιδιανό και οστά σπονδυλόζωων.
Info
– Κατά την Τουρκοκρατία το σπήλαιο το χρησιμοποιούσαν οι κάτοικοι ως καταφύγιο, αλλά και ως εκκλησία.
– Για να δείτε το σπήλαιο θα ξεκινήσετε από το χωριό Φιλότι (υπάρχει σήμανση). Το βασικό τμήμα της διαδρομής γίνεται με τα πόδια και θα πρέπει να έχετε μαζί σας ισχυρούς φακούς. Στην πηγή Αριών, που θα συναντήσετε στο διάβα σας, μπορείτε να γεμίσετε τα παγούρια σας.
Πηγή: aegeanislands.gr
Το σπήλαιο του Αγίου Γάλακτος βρίσκεται στο βορειοδυτικό άκρο του νησιού στο ομώνυμο χωριό που απέχει εξήντα πέντε (65) χιλιόμετρα από την πόλη της Χίου. Τόσο η διαδρομή όσο και η φυσική ομορφιά του τοπίου και του σπηλαίου θα σας αποζημιώσουν. Το χωριό είναι στην πραγματικότητα χτισμένο πάνω στο βράχο όπου είναι διανοιγμένοι το σύστημα σπηλαίων και προσφέρει μοναδική θέα στο Αιγαίο πέλαγος και στα ιστορικά Ψαρά. Το τουριστικό σπήλαιο έχει ιδιαίτερη μορφολογία και εξαιρετικά μεγάλη αρχαιολογική σημασία. Τα ευρήματα που αποκάλυψε η αρχαιολογική σκαπάνη χρονολογούνται από τη μέση νεολιθική περίοδο και μπορεί να τα δει κανείς στις προθήκες του Αρχαιολογικού Μουσείου Χίου.
Το σπήλαιο είναι επισκέψιμο με τη συνοδεία ξεναγού, από τις αρχές Μαΐου μέχρι τα τέλη Σεπτεμβρίου. Λειτουργεί καθημερινά 11 π.μ. – 7 μ.μ. Και εδώ λειτουργεί κατάστημα με αναμνηστικά και αναψυκτήριο.
διαβάστε περισσότεραΤο σπήλαιο Ολύμπων βρίσκεται σε υψόμετρο 110 περίπου μέτρων πάνω από τη θάλασσα και είναι σπηλαιοβάραθρο, με βάθος που φθάνει τα 52 μ.
Έχει έναν πλούσιο και εντυπωσιακό σταλακτιτικό και σταλαγμιτικό διάκοσμο που το κατατάσσει ανάμεσα στα πιο αξιόλογα και όμορφα σπήλαια της Ελλάδας.
Το σπήλαιο είναι διανοιγμένο σε ασβεστόλιθους του Ιουρασσικού (190 – 140 εκατομμύρια χρόνια πριν). Ο διάκοσμος του σπηλαίου συνεχίζει να αναπτύσσεται ακόμη και σήμερα.
Η σχετική υγρασία του σπηλαίου είναι μεγαλύτερη από 95%, ενώ η θερμοκρασία παραμένει σχεδόν σταθερή, γύρω στους 18οC. Το σύστημα της διπλής πόρτας στην τεχνητή είσοδο του σπηλαίου δημιουργήθηκε για να διατηρεί σταθερές τις συνθήκες μέσα σε αυτό, έτσι ώστε το μικροκλίμα του να παραμένει ανεπηρέαστο.
Αιώνες απροσπέλαστο για τον άνθρωπο, εξερευνήθηκε μόλις το 1985 από μέλη της Ελληνικής Σπηλαιολογικής Εταιρίας.
Ο πλούσιος ασβεστιτικός του διάκοσμος αποτελείται από περίτεχνα σχέδια, τα οποία κέντρισαν την φαντασία των σπηλαιολόγων και τους έδωσαν ονόματα όπως Μέδουσα, Αρμόνιο, Άνθρωποι των Σπηλαίων κ.α.
Οι επισκέπτες έχουν πρόσβαση στο μεγαλύτερο τμήμα του, συνοδευόμενοι από ξεναγό ανάμεσα σε εντυπωσιακού μεγέθους και χρωμάτων σχηματισμούς.
Πηγή: Chios Travel Guide
Το σπήλαιο της “Αγίας Σοφίας” διανοίγεται στα δυτικά τοιχώματα του φαραγγιού των Τοπολίων, σε απόσταση 47 χλμ. από την πόλη των Χανίων. Αποτελείται από δύο αίθουσες σε διαφορετικά επίπεδα.
Η κάτοψη του σπηλαίου είναι σχήματος περίπου κυκλικού με διάμετρο 50 μ. Το ύψος του είναι μεταβλητό και σε ορισμένα σημεία φθάνει τα 20 μ. Η είσοδος του έχει άνοιγμα 25 μ. και στο αριστερό της άκρο βρίσκεται το εκκλησάκι της Αγ. Σοφίας, διαστάσεων 6Χ3 μ. Το σπήλαιο παρουσιάζει αρχαιολογικό και ιστορικό ενδιαφέρον.
Ο P. Faure αναφέρει ότι εντόπισε χαρακτηριστικά όστρακα της νεολιθικής, κλασικής και ρωμαϊκής περιόδου. Το 1963 ο S. Hood ανακάλυψε ένα πήλινο ειδώλιο, που χρονολογείται στο τέλος του 4ου αι. π.Χ., καθώς και κεραμική νεολιθικών, πρωτομινωικών, υστερομινωικών ΙΙΙ, κλασικών, ελληνιστικών και ρωμαϊκών χρόνων.
Πηγή: www.incrediblecrete.gr
Στο οροπέδιο Νίδα στον Ψηλορείτη, σε απόσταση 24 χιλ. από τα Ανώγεια και 78 χιλ. από το Ρέθυμνο βρίσκεται το Ιδαίον Άντρον. Το τεράστιο άνοιγμα της εισόδου του Ιδαίου Άντρου που βρίσκεται σε υψόμετρο 1538μ. είναι αυτό που αρχικά εντυπωσιάζει τον επισκέπτη. Πρόκειται για ένα σπήλαιο μεγάλων διαστάσεων το οποίο διαθέτει μεγάλη κεντρική αίθουσα και πλευρική στοά μήκους 22 μέτρων.
Το σπήλαιο όπου κατά τη μυθολογική παράδοση ανατράφηκε ο Δίας, αποτέλεσε σπουδαίο λατρευτικό κέντρο τόσο στα μινωικά όσο και στα ρωμαϊκά χρόνια. Οι ανασκαφικές εργασίες που διενεργούνται στο εσωτερικό έχουν αποδώσει πλούσια και σημαντικά ευρήματα ανάμεσα στα οποία κεραμική, χρυσά κοσμήματα, μετάλλινα αντικείμενα και φυσικά οι γνωστές χάλκινες ασπίδες. Επειδή η έρευνα είναι σε εξέλιξη το σπήλαιο δεν είναι επισκέψιμο.
Πηγή: www.incrediblecrete.gr
Το σπήλαιο του Μελιδονίου βρίσκεται σε υψόμετρο 220 μ., στη νότια πλευρά του όρους Κουλούκωνα και σε απόσταση 1800 μ. βορειοδυτικά του χωριού Μελιδόνι. Η είσοδος του σπηλαίου έχει σήμερα τη μορφή χαμηλής καμάρας ύψους 2,5 μ. και πλάτους 4 μ. Το εσωτερικό του αναπτύσσεται σε τρία επίπεδα και κατά δύο κατευθύνσεις. Η μεγάλη αίθουσα έχει μορφή σχεδόν ορθογωνική, με μήκος 65 μ. (Β-Ν) και πλάτος 25 – 30 μ. (Α-Δ).
Ο θόλος με τους σταλαγμίτες φτάνει σε ύψος τα 13 μ. Αριστερά της αίθουσας ξεκινάει ένας κατωφερικός διάδρομος στο βάθος του οποίου υπάρχει κυκλικό κοίλωμα που κατεβαίνει κατακόρυφα έξι μέτρα. Στη βορειοανατολική γωνία της μεγάλης αίθουσας ξεκινάει μία στενή σήραγγα, που οδηγεί τέσσερα μέτρα χαμηλότερα σε μία μακρόστενη αίθουσα, μήκους 30 μ. και ύψους 9 μ. και καταλήγει νοτιοδυτικά σε μία βραχεία σήραγγα. Η σήραγγα στρίβει απότομα προς τα νοτιοανατολικά, περνά μέσα από δύο καμάρες και οδηγεί σε άλλο θάλαμο, μήκους 18 μ. Ο θόλος χαμηλώνει απότομα και φτάνει στο χείλος καταβόθρας, βάθους 24 μ.
Από την έως τώρα αξιολόγηση των ανασκαφικών δεδομένων προκύπτει ότι η χρήση του σπηλαίου ήταν αδιάλειπτη από την ύστερη Νεολιθική περίοδο μέχρι και τα ύστερα ρωμαϊκά χρόνια, ενώ αποτέλεσε καταφύγιο κατά την διάρκεια της Τουρκοκρατίας. Αν και αρχικά χρησιμοποιήθηκε ως χώρος εγκατάστασης (το 1928 εντοπίστηκαν νεολιθικά εργαλεία), κατά την μεσομινωική περίοδο (2100 – 1600 π.Χ.) μετατράπηκε σε χώρο λατρείας (το 1940 βρέθηκε σε λαθρανασκαφή χάλκινος πέλεκυς).
Κατά την δαιδαλική περίοδο (7ος αι. π.Χ.) φαίνεται ότι λατρεύτηκε γυναικεία θεότητα ενώ μία επιγραφή ρωμαϊκών χρόνων, που εντοπίστηκε το 15ο αι. στο τοίχωμα της εισόδου, συνέδεσε το απήλαιο με τη λατρεία του Ερμή.Το σπήλαιο διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο και στα νεώτερα χρόνια, κυρίως δε στην τουρκοκρατία όταν 370 κάτοικοι του Μελιδονίου πολιορκημένοι από τους Τούρκους πέθαναν από ασφυξία μέσα στο σπήλαιο τον Ιανουάριο του 1834. Στο ηρώο που βρίσκεται στον πρώτο θάλαμο του σπηλαίου φυλάσσονται τα οστά τους.
Μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα η έρευνα στο σπήλαιο περιοριζόταν στον εντοπισμό και την ανάγνωση των επιγραφών που βρίσκονται στην είσοδό του. Το 1923 έγινε μικρής έκτασης ανασκαφική έρευνα από μία ιταλική αρχαιολογική αποστολή που δεν έδωσε σημαντικά αποτελέσματα. Το 1954 ο Γάλλος αρχαιολόγος P. Faure ερεύνησε το σπήλαιο και διαπίστωσε την ύπαρξη Υστερομινωικών ΙΙΙ, Υπομινωικών (1450-1100 π.Χ.) και Πρωτογεωμετρικών (10ος αιώνας π.Χ.) οστράκων, καθώς επίσης και θραύσματα ρωμαϊκών λύχνων.
Από το 1987 έως σήμερα διεξάγονται ανασκαφές από την ΚΕ΄ Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων, οι οποίες έφεραν στο φως πολλά ευρήματα, κυρίως των Μινωικών χρόνων. Στο πλαίσιο του προγράμματος INTEREG για την ανάδειξη των σπηλαιολογικών πάρκων πραγματοποιήθηκαν εργασίες ανάδειξης και αξιοποίησης του εξωτερικού χώρου του σπηλαίου (αναψυκτήριο, W.C., πλακοστρώσεις).
Το σπήλαιο είναι επισκέψιμο.
Τηλέφωνο: +3028340 22650
Πηγή: www.incrediblecrete.gr
Το σπήλαιο Γερανίου βρίσκεται 7 χιλιόμετρα δυτικά του Ρεθύμνου, στη βόρεια ακτή της Κρήτης, στην περιοχή “Κυανή Ακτή”.
Το σπήλαιο ανακαλύφθηκε τυχαία το 1969 κατά τη διάρκεια κατασκευής της νέας εθνικής οδού. Η σημερινή είσοδός του δεν είναι η αρχική, αλλά ανοίχθηκε από τα εκρητικά που χρησιμοποιήθηκαν για τη διάνοιξη της οδού. Η αρχική είσοδος εντοπίστηκε κατά τη διάρκεια της ανασκαφής. Είχε κλειστεί από βράχους πριν από το τέλος της ύστερης Νεολιθικής περιόδου.
Γι΄αυτό το λόγο, αντίθετα με άλλα σπήλαια στην Κρήτη, η τελική και η μεταβατική Νεολιθική περίοδος, όπως και η Μινωική, δεν αντιπροσωπεύονται. Το τελευταίο γεγονός μας δίνει ένα terminus post quem για τη χρήση του.
Επειδή το σπήλαιο ήταν σφραγισμένο, η στρωματογραφία της πρώιμης Νεολιθικής ΙΙ, της μέσης Νεολιθικής και της ύστερης Νεολιθικής περιόδου ήταν εξαιρετικές. Η έκταση που καλύπτει το σπήλαιο είναι 1200 τ.μ. και έχει χωριστεί σε έξι θαλάμους. Οι πέντε θάλαμοι είναι διαδοχικοί κατά μήκος και χωρίζονται από μεγάλους σταλακτίτες και σταλαγμίτες.
Ο έκτος θάλαμος είναι παράλληλος του πρώτου προς τα αριστερά. Σ΄αυτόν υπήρχε η φυσική είσοδος του σπηλαίου. Κατά την ανασκαφή βρέθηκαν εστίες και από τις τρεις περιόδους, που περιβάλλονταν από αγγεία, εργαλεία και οστά ζώων. Υπήρχαν επίσης άφθονα όστρεα. Στο άλλο άκρο του σπηλαίου βρέθηκαν οι σκελετοί τριών ανθρώπων, οι οποίοι προφανώς παγιδεύτηκαν και πέθαναν από ασφυξία.
Το σπήλαιο είχε χρησιμοποιηθεί ως κατοικία μόνο σποραδικά κατά τη διάρκεια του έτους, πιθανώς σε συνδυασμό με την καλλιέργεια, την κτηνοτροφία και ίσως την αλιεία. Η εργασία επεκτεινόταν επίσης στην παραγωγή λίθινων και οστέινων εργαλείων. Αυτά τα εργαλεία αναγνωρίστηκαν ως προερχόμενα κυρίως από οστά λαγού, κουνελιού, χοίρου και κατσίκας.
Πηγή: www.incrediblecrete.gr
Το σπήλαιο Ζωνιανών Μυλοποτάμου Ρεθύμνης, “του Σφεντόνη η τρύπα” όπως είναι πιο γνωστό, βρίσκεται στην είσοδο του χωριού Ζωνιανά, στην θέση Μύρωνος και πάνω από την θέση “Σκαφίδια”, πηγή με γάργαρο νερό που τροφοδοτούσε τον ιστορικό οικισμό της Αξού.
Το σπήλαιο Σφεντόνη αποτελεί ένα από τους σημαντικότερους περιβαλλοντικούς, τουριστικούς προορισμούς της Κρήτης και της Ελλάδας και ο επισκέπτης μπορεί να δει χάρη στον διάδρομο και τον ειδικό φωτισμό που έχει τοποθετηθεί τις 7 από τις 14 συνολικά αίθουσες του σπηλαίου.
Πρόκειται για ένα αρκετά μεγάλο σπήλαιο με διεύθυνση Βορρά-Νότο, μέγιστο μήκος σε ευθεία 145 μέτρα και έκταση 3.500 τετραγωνικά μέτρα περίπου, με πολλούς θαλάμους (Των Αρμονιών, Το Άδυτο της Νεράιδας, το Παρεκκλήσι, το Ανάκτορο, ο Παρθενώνας, το Πανόραμα, η Μητρόπολη, του Χαμένου Παιδιού, τα Απολιθωμένα Κύματα) που διαδέχονται ο ένας τον άλλο. Έχει πλούσιο σταλακτικό και σταλαγμιτικό διάκοσμο και προς το τέλος του υπάρχουν αρκετά απολιθωμένα κύματα (λιθωματικές λεκάνες).
Στο εσωτερικό του σπηλαίου μπορεί να θαυμάσει κανείς το πλήθος των σταλακτιτικών και σταλαγμιτικών συμπλεγμάτων. Να αφουγκραστεί το χαρακτηριστικό ήχο των σταγόνων του νερού που δημιουργούν τη δικιά τους αισθητική και γλυπτική στο σκοτάδι και αποτέλεσμά τους είναι όλο το εσωτερικό του σπηλαίου καθώς και η διάνοιξη του στα σπλάχνα του Ψηλορείτη. Να σταθεί για λίγο ακίνητος και κρατώντας την ανάσα του να βρεθεί αντιμέτωπος με τον εαυτό του και τη μικρότητα της ύπαρξης του μπρος την αιωνιότητα του διπλανού σταλακτίτη και να νοιώσει αυτό που λένε οι Γάλλοι: “Το σπήλαιο είναι το βασίλειο της σιωπής και της μοναξιάς όπου ο άνθρωπος δε φοβάται να είναι μόνος, αντιμέτωπος με τον εαυτό του”.
Οι επισκέπτες στο σπήλαιο Σφεντόνη μπορούν:
1. Να γνωρίσουν τον μαγικό κόσμο του σπηλαίου με την συνοδεία ξεναγού.
2. Να ενημερωθούν για τον τρόπο με τον οποίο σχηματίζονται οι σταλαγμίτες και οι σταλακτίτες
3. Να ενημερωθούν για τα ασπόνδυλα σπηλαιόβια ζώα και την τρογλώβια βιοκοινωνία του σπηλαίου( ισόποδα, δίπλουρα, σαλιγκάρια κ.α)
4. Να ενημερωθούν για την ιστορία και τους μύθους του σπηλαίου καθώς επίσης και για τα αρχαιολογικά ευρήματα που βρέθηκαν σε αυτό
5. Να ενημερωθούν για τα φυτά της Κρήτης στον πανέμορφο εξωτερικό χώρο του σπηλαίου
6. Να απολαύσουν την θέα στον εξωτερικό χώρο του σπηλαίου κάνοντας μια μικρή στάση για καφέ, αναψυκτικό και τοστ στο Τουριστικό περίπτερο
Περίοδος επισκεψιμότητας: All Year
Πηγή: www.incrediblecrete.gr
Σημαντικότατο ρόλο στη μινωική θρησκεία έπαιζαν διάφορα σπήλαια στην Κρήτη που αποτέλεσαν τους αρχαιότερους χώρους λατρείας. Τα σπήλαια ήταν κατά κύριο λόγο κέντρα της λαϊκής θρησκείας.
Σύμφωνα με τις αρχαίες πηγές σπουδαίες θεές βρήκαν καταφύγιο σε σπήλαια και νεαροί θεοί γεννήθηκαν εκεί.Διάφορα αναθήματα, εν μέρει πλούσια και σπουδαία, αφιερώθηκαν από τους πιστούς. Οι σταλακτίτες και οι σταλαγμίτες με τις παράξενες μορφές τους, οι οποίες στο βαθύ σκοτάδι των σπηλαίων και κάτω από το αμυδρό φως των λαμπών γίνονταν ακόμη πιο φανταστικές, επηρέαζαν και δημιουργούσαν κατάνυξη στους πιστούς.
Ένα από τα σημαντικά σπήλαια ήταν αυτό της Ειλειθυίας, το οποίο βρίσκεται 7 χλμ. ανατολικά του Ηρακλείου, κοντά στην Αμνισό. Αναπτύσσεται στις ανατολικές παρειές της κοιλάδας του ποταμού Καρτερού, στην ενδοχώρα. Η ανάπτυξή του είναι επιμήκης με κατεύθυνση Α-Δ και μέγιστες διαστάσεις 64 x 9 x 4,5.
Το συγκεκριμένο σπήλαιο ξεκίνησε ως τόπος διαμονής προϊστορικών ανθρώπων, ενώ κατά την 3η χιλιετία εξελίχθηκε σε τόπο μινωικής λατρείας. Από τότε συνέχισε τη διαχρονική πορεία του μέχρι και τον 5ο – 6ο αι. μ.Χ. Αποτελεί έναν από τους ιερότερους θρησκευτικούς τόπους, καθώς κατάφερε να επιζήσει δύο πολιτισμών (μινωικός, ελληνικός) και τριών θρησκειών (μινωική, μυκηναϊκή, δωδεκάθεο του Ολύμπου) και να διατηρήσει τη σπουδαιότητά του.
Η Ειλειθυία είναι η θεά των τοκετών και το σπήλαιο αυτό ήταν ο κυριότερος τόπος της λατρείας της. Τη γέννησε η θεά Ήρα μέσα σ’ αυτό το σπήλαιο σύμφωνα με την παράδοση, όπως αναφέρει ο Όμηρος (τ 188). Tα ευρήματα μαρτυρούν συνεχή χρήση του σπηλαίου από τη Nεολιθική μέχρι και την ύστερη Pωμαϊκή περίοδο. Συστηματική ήταν η χρήση του κυρίως την Nεολιθική, Mινωική και Pωμαϊκή περίοδο. Επίσης εντοπίστηκαν ίχνη λατρείας των παλαιοχριστιανικών χρόνων (5ος αιώνας).
Το σπήλαιο έχει μήκος 62,3 μ. (ανατολικά-δυτικά) και η είσοδός του βρίσκεται στα ανατολικά. Το πλάτος του φτάνει μέχρι τα 12 μ. Eσωτερικά υπήρχε ορθογώνιο δωμάτιο (“θυρωρείο σπηλαίων”) και ένας ορθογώνιος περίβολος ο οποίος περικλείει κυλινδρικούς σταλαγμίτες (βωμός ή σηκός;). Η «Πλατεία των βωμών» βρίσκεται ακριβώς έξω από το σπήλαιο και χρησίμευε πιθανόν για τελετουργικούς σκοπούς. Εδώ αποκαλύφθηκαν κτήρια του 14ου-13ου αι. π.X. που ερμηνεύτηκαν από τον ανασκαφέα ως κατοικίες ιερέων.
Το σπήλαιο ανακαλύφθηκε από τον Ι. Χατζηδάκη to 1885, ο οποίος το ταύτισε με το Ομηρικό σπήλαιο λατρείας της θεάς των τοκετών Ειλειθυίας. Οι ανασκαφές υπό τον Μαρινάτο κατά τα έτη 1929-1938 πιστοποιούν την χρήση του κατά την Νεολιθική, Πρώιμη, Μέση και Ύστερη Μινωική και Γεωμετρική περίοδο.
Τηλέφωνο: +302810 226470
Πηγή: www.incrediblecrete.gr
Από τα σημαντικότερα σπήλαια του νομού Ηρακλείου είναι ο Λαβύρινθος και ο μικρός Λαβύρινθος. Πρόκειται για δύο τεχνητά σπήλαια, μνημεία σημαντικά για όλη την Κρήτη. Υπήρξαν λατομεία της αρχαίας Γόρτυνας και βρίσκονται στη νότια και βόρεια πλευρά του ομαλού λόφου νότια από το χωριό Μορόνι.
Το σπήλαιο του Λαβύρινθου με την είσοδό του στη νότια πλευρά του λόφου αποτελείται από ένα σύνολο τεχνητών στοών οι οποίες δημιουργούν ένα πολύπλοκο δίκτυο διαδρομών συνολικού μήκους 2.500 μέτρων κατά μήκος των στοών και υπάρχει μεγάλος αριθμός λαξευτών θαλάμων με τοίχους και κολώνες τεράστιων διαστάσεων. Σε πολλές αίθουσες διακρίνονται ίχνη και αναφορές παρουσίας περιηγητών και επισκεπτών από τον 15ο αιώνα μ.Χ. Τα διάσπαρτα ίχνη κεραμικής και λύχνων ρωμαϊκής περιόδου βεβαιώνουν με σιγουριά τη χρήση του σπηλαίου από την αρχαιότητα.
Ο γνωστός μύθος του Λαβύρινθου περιλαμβάνει πολλές και σημαντικές πτυχές που επιβιώνουν μέχρι και σήμερα μέσα στις μυθολογικές φιλολογικές ιστορίες και αρχαιολογικές πηγές. Από την αρχαιότητα έως και σήμερα ο μύθος του Λαβύρινθου δεν έπαψε ποτέ να τροφοδοτεί την καλλιτεχνική έκφραση, εμπνέοντας μεγάλους καλλιτέχνες και δημιουργούς.
Κατά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο στη διάρκεια της χιτλερικής κατοχής της Κρήτης, ο Λαβύρινθος μετατράπηκε σε αποθήκη πυρομαχικών. Κατά την αποχώρησή τους το 1945 οι Γερμανοί ανατίναξαν την είσοδο του σπηλαίου με μεγάλη ποσότητα εκρηκτικών με αποτέλεσμα να προκαλέσουν εκτεταμένες ζημιές στο σύνολο σχεδόν του σπηλαίου, με καταπτώσεις της οροφής σε πολλά σημεία. Μετά τον πόλεμο έγινε προσπάθεια διάνοιξης της εισόδου και καθαρισμός του σπηλαίου από τα πυρομαχικά τα οποία δε απομακρύνθηκαν στο σύνολό τους.
Πολλοί νέοι άνθρωποι από την γύρω περιοχή έχασαν την ζωή τους στην προσπάθεια αναζήτησης πυρομαχικών πληρώνοντας φόρο «αίματος» στο πνεύμα του Μινώταυρου του αιωνίου μύθου. Τα τελευταία χρόνια καταβάλλονται προσπάθειες για την ανάδειξη και αξιοποίηση του σπηλαίου το οποίο προς το παρόν παραμένει κλειστό για λόγους ασφαλείας. Ο επισκέπτης μπορεί να πάρει μια ιδέα του Λαβύρινθου εάν επισκεφτεί το Μικρό Λαβύρινθο που βρίσκεται στη βόρεια πλευρά του λόφου.
Η παράδοση λέει ότι ο μικρός Λαβύρινθος επικοινωνεί με το Λαβύρινθο μέσα από μυστικές στοές, κάτι που πιθανόν να συμβαίνει αν λάβουμε υπόψη μας την μικρή απόσταση που χωρίζει τα δύο σπήλαια αλλά και την ύπαρξη μεγάλων τμημάτων που έχουν αποκλειστεί από τις καταπτώσεις. Ο Μικρός Λαβύρινθος συνολικού βάθους 120 μέτρων αποτελεί μια μικρογραφία του Λαβύρινθου σε ότι αφορά όλα τα μορφολογικά χαρακτηριστικά και τον τρόπο διαμόρφωσης του
Πηγή: www.incrediblecrete.gr
- 1
- 2