«Για να καταλάβουμε τους Έλληνες –διαβάζουμε στον ‘Αλέξανδρο τον Μέγα’ του Ulrich Wilckens- πρέπει να μπούμε μέσα στην ιδιοτυπία της φύσης τους, ότι –όπως το διατύπωσε κάποτε ο Jacod Burckhardt- ‘ο μύθος αποτελεί το ιδεατό θεμέλιο όλου τους του είναι’. Ήταν συνηθισμένο, ακόμα και σε ψυχρές πολιτικές υποθέσεις να αναφέρονται σε μυθολογικά περιστατικά ή να διαμορφώνουν τους μύθους, σύμφωνα με τα συμφέροντα του παρόντος, καθώς και να προβάλουν στους μυθικούς χρόνους παραστάσεις του παρόντος, για να τους δίνουν περισσότερη δύναμη. Ακόμα και στη ζωή του Αλέξανδρου αυτό έπαιξε έναν μεγάλο ρόλο»
(M. P. Nilsson, Λατρείες, Μύθοι, Μαντείες και Πολιτική στην Αρχαία Ελλάδα, Lund 1951)
Η πρώτη, η αρχαϊκή μορφή τόσων μύθων έχει χαθεί, σε τρόπο ώστε το σύνολο αυτών που φτάσανε ως εμάς και μπορούν να παρουσιαστούν να έχει γίνει υπερβολικά πυκνό. Στον Οβίδιο ήδη ανακαλύπτουμε ότι το αρχαϊκό πνεύμα έχει νοθευθεί από την διεργασία της «διυλίσεως».
– Karl Kerenyi, Die Mythologie der Griechen, 1966 (Η Μυθολογία των Ελλήνων)
– Karl Kerenyi, Die Mythologie der Griechen, 1966 (Η Μυθολογία των Ελλήνων)