Ο Άρης Μπινιάρης είναι αποφασισμένος να μας συνεπάρει με την ένταση και τον παλμό της βακχικής λατρείας, ποτίζοντας τη σκηνή με πάθος, έκσταση, κρασί, ροκ, μουσική – και με έναν θίασο που θα ζήλευαν πολλοί: Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Χρήστος Λούλης, Γιώργος Γάλλος, Άννα Καλαϊτζίδου, Εύα Σαουλίδου κ.ά. Διαβάστε τι είπε στη Μαρία Κρύου για τις ηλεκτρισμένες «Βάκχες» του Ευριπίδη που έρχονται στη Στέγη
του Ιδρύματος Ωνάση από τις 21/3.
Η ανάγνωση που προτείνεις για τις «Βάκχες» έχει κοινά με εκείνη που παρουσίασες το 2010;
Στην προηγούμενη διασκευή εστιάσαμε στην αρχαιομετρική ρυθμολογία των κειμένων και στο θεολογικό στοιχείο, ενώ τώρα κάνουμε κάτι τελείως διαφορετικό. Εστιάζουμε στη δυναμική της κίνησης, της φωνής, της αναπνοής, του ηθοποιού-περφόρμερ, στην αναπαράσταση και τη μουσική. Βασιστήκαμε στην εξαιρετική μετάφραση του Γιώργου Χειμωνά και πολύ προσεκτικά αφαιρέσαμε τα ονόματα των ηρώων, οποιαδήποτε αναφορά υπάρχει σε τοπικό προσδιορισμό –ακούγεται μόνο ο Κιθαιρώνας–, στον Διόνυσο και στη βακχεία.
Διατηρήσαμε τα σύμβολα αυτών των εννοιών. Δηλαδή βλέπουμε έναν μάντη να πηγαίνει στον βασιλιά μιας πόλης για να τον προειδοποιήσει κι εκείνος δεν δέχεται ό,τι δεν μπορεί να αποκωδικοποιήσει. Δεν δέχεται το νέο θεό που επαναφέρει τη ζωογόνο ορμή των αισθήσεων και, εκπροσωπώντας ένα κλειστό κύκλωμα που φοβάται το ξένο, αντιστέκεται και στο τέλος διαμελίζεται. Εκφράζουμε μια θέση: ο Διόνυσος είναι παλιός θεός, ισάξιος των υπολοίπων, και αυτό που φέρει έρχεται σαν ενθύμηση γιατί τον έχουμε απεμπολήσει.
Με φόβο προς το ξένο δεν ζει και ο σύγχρονος Ευρωπαίος;
Φοβάσαι όταν έρχεται κάτι και σου γκρεμίζει όλα όσα έχεις τακτοποιημένα στο μυαλό σου. Αλλά αυτό σημαίνει ότι πρέπει να γίνεις δογματικός; Και όταν ερωτεύεσαι φοβάσαι, όμως νιώθεις ζωντανός. Οι «Βάκχες» είναι σαν τον έρωτα. Ο έρωτας σε φέρνει σε επαφή με τα πολύ πρωταρχικά, αρκεί να είσαι ανοιχτός να δημιουργήσεις σχέσεις. Πρέπει να ζεις το σύνολο των πραγμάτων, το σύνολο των συναισθηματικών σου καταστάσεων και όχι κάποια κομμάτια. Αυτό θα σε οδηγήσει στον αυτοπροσδιορισμό μέσα στην κοινωνία.
Το να καταστέλλεις μέσω της βίας αυτό που δεν αναγνωρίζεις, εκ πρώτης, δεν οδηγεί πουθενά και δυστυχώς αυτό κάνουμε σήμερα. Παρατηρώ ότι κυριαρχεί ένας δογματισμός σήμερα, που μπορεί να σε απομονώσει και να μη σου επιτρέψει την ανοιχτή συνδιαλλαγή. Σε προσωπικό επίπεδο, αλλά κι όταν καταπιάνομαι με μια παράσταση, ξεκινώ να ψάχνω τα πράγματα από το εσωτερικό πεδίο, διότι πιστεύω πως μέσα από αυτό έρχεται η προβληματική σε σχέση με την κοινωνία. Ας δούμε πρώτα τι υπάρχει μέσα μας και αυτό ας γίνει το φίλτρο για να λειτουργήσουμε στην κοινωνία.
Σύμφωνα με μελετητές, η οργιαστική λατρεία του Διονύσου έχει καταβολές από τη Μικρά Ασία και τη Θράκη. Χρησιμοποίησες μουσικά μοτίβα από αυτές τις περιοχές για την παράσταση;
Βρήκαμε τη ροκ διάθεση, την ηλεκτρική εκδοχή μουσικών δρόμων από την Ανατολή. Η παράσταση είναι ροκ, υπάρχουν ηλεκτρισμός και μεταμορφώσεις.
Η μουσική κυριαρχεί επί του λόγου;
Ο λόγος και η μουσική συμπλέουν. Σε όλες τις παραστάσεις μου αυτό που προσπαθώ να κάνω με τη μουσική είναι η εξωτερίκευση των πληροφοριών και των νοημάτων του έργου, του εσωτερικού παλμού. Η δραματουργία είναι αυτή που ορίζει τι θα υπάρχει μουσικά και πού. Ιδιαίτερα εδώ θέλησα να δω πώς το μουσικό, ηχητικό, τροπικό περιβάλλον επιδρά στο σώμα και πώς μέσα από αυτό έρχεται ο ρόλος.
Συνεργάζεσαι για δεύτερη φορά με την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη. Στοχεύεις σε σταθερές συνεργασίες;
Ναι. Με τους μουσικούς που παίζουν ζωντανά, τον Βίκτωρα Κουλουμπή και τον Πάνο Σαρδέλη, φτιάξαμε την τελευταία εκδοχή του «Θείου τραγιού» και του «’21», έχουμε βρει κοινό κώδικα και θα συνεχίσουμε να κάνουμε πράγματα μαζί. Με τους ηθοποιούς, τον Γιώργο Γάλλο, την Άννα Καλαϊτζίδου, την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, τον Χρήστο Λούλη, την Αμάλια Μπένετ, την Εύη Σαουλίδου, τον Κωνσταντίνο Σεβδαλή, τον Ονησίφορο Ονησιφόρου και τον Χάρη Χαραλάμπους, ήθελα πάρα πολύ να συνεργαστώ σε αυτήν τη δουλειά. Έχουν δύναμη πάνω στη σκηνή και όλη την ώρα βρίσκονται σε κίνηση.
Πηγή : Αθηνόραμα
