Ο Δημήτρης Λιγνάδης σκηνοθετεί το αριστούργημα του Ίψεν «Πέερ Γκυντ» σε ένα ιδιαίτερο και πολλά υποσχόμενο ανέβασμα που θέλει τον ίδιο να μοιράζεται τον ομώνυμο ρόλο με άλλους τρεις ηθοποιούς. Η παράστασή του, που συγκεντρώνει ένα πολυπρόσωπο και ικανότατο επιτελείο ηθοποιών, κάνει πρεμιέρα στην
Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου την Πέμπτη 23/11.
Είναι πολλά τα ταξίδια, από τα παγωμένα βουνά στις μεσογειακές θάλασσες, από τις καυτές έρημους, το Μαρόκο και το Κάιρο στην πυκνή πάχνη των νορβηγικών βουνών και σε άλλους παράξενους κόσμους, που θα κάνουν οι θεατές μαζί με τον Πέερ Γκιντ. Ποια είναι τα χαρακτηριστικά του ήρωα που αποτύπωσε στο χαρτί ο Νορβηγός δραματουργός Χένρικ Ίψεν; Ένα δυνατό, τολμηρό, ατίθασο χωριατόπουλο γεμάτο όνειρα και ανησυχίες, που θέλει να ανεβεί ψηλά και να ικανοποιήσει κάθε φαντασία του. Ταξιδεύει και στη διαδρομή του συναντά ξωτικά του δάσους, ερωτοτροπεί με την άσχημη κόρη του βασιλιά των ξωτικών, όμως την καρδιά του κερδίζει μια όμορφη κι ενάρετη κοπέλα την οποία δεν ατιμάζει.
Με την ίδια ευκολία που δημιουργεί την περιουσία του δουλεύοντας ως έμπορος σκλάβων και κάνοντας βρόμικες δουλειές, τη χάνει κιόλας. Δεν καταπνίγει τις επιθυμίες του κι επιφυλάσσει τις πιο απροσδόκητες εκπλήξεις στους θεατές καθώς παρακολουθούν τον καλπασμό του μυστήριου αυτού ήρωα από την εφηβεία μέχρι το θάνατο. Τι είναι άραγε ο Πέερ Γκιντ; Ένας παλιάτσος ή ένας εραστής της ζωής; Είναι ήρωας των «Νορβηγικών Λαϊκών Ιστοριών» ή υπαρκτό πρόσωπο; Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει με βεβαιότητα. Η μυθολογία της ζωής του, πάντως, έδωσε το έναυσμα στον Ίψεν να συνθέσει ένα μεγαλειώδες έργο, στο οποίο συμπυκνώνεται η πεμπτουσία της ποίησής του.
Ο ύψιστος στόχος του ανθρώπου είναι να παραμείνει ο εαυτός του. Αυτό μοιάζει να θέλει να υπογραμμίσει ο Ίψεν σε αυτό το έργο, που βρίσκεται στην πρώτη γραμμή των δύσκολων θεατρικών εγχειρημάτων. Ο «Πέερ Γκυντ» εκδόθηκε το 1867, σε μια εποχή που ο Ίψεν, βλέποντας στο περιβάλλον του τις πλάνες, την ψευτιά και τα εγκλήματα στο όνομα των ιδανικών, άφησε τον ιδεαλισμό να αναβλύσει από μέσα του. Βγήκε από τα σαλόνια και ακολούθησε τον ήρωά του σε μια υπαρξιακή διαδρομή στην ύπαιθρο. Ο Πέερ Γκιντ του δεν είναι παρά μια εικόνα της πάλης στην ψυχή κάθε ανθρώπου. Είναι ένας αντιήρωας στο πρότυπο του πιεστικού, ανταγωνιστικού άντρα που με δίψα λαχταρά την επιτυχία.
Ο κόσμος της λαϊκής μυθολογίας, η πραγματικότητα και η μεταφυσική είναι οι τρεις εννοιολογικοί πυρήνες γύρω από τους οποίους μπορεί να συγκροτήσει την παράσταση του ένας σκηνοθέτης ανεβάζοντας τον «Πέερ Γκυντ». Όσο για το σκηνικό περιβάλλον, το έργο δίνει το έναυσμα στους σκηνογράφους να φαντασιωθούν και να «φέρουν» στη σκηνή τις κρύες αστροφεγγιές, τον καυτό ήλιο της ερήμου και το θερμό λυκόφως. Πρόκειται για ένα οδοιπορικό για το οποίο επιστρατεύονται όλες οι αισθήσεις και τα βιώματα του ανθρώπου της Δύσης, ένα πολυπρόσωπο δράμα που δεν ανεβαίνει συχνά.
Το Εθνικό Θέατρο παρουσίασε τον «Πέερ Γκυντ» το 1935 (σε σκηνοθεσία Δημήτρη Ροντήρη, με τον Αλέξη Μινωτή στον ομώνυμο ρόλο ) και το 2002 (σε σκηνοθεσία Βασίλη Νικολαΐδη, με τον Λάζαρο Γεωργακόπουλο ). Στην παράσταση που θα δούμε από απόψε Πέμπτη 23/11 στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, ο Δημήτρης Λιγνάδης επιχειρεί μια πρωτότυπη προσέγγιση: ενώ ο αφηγητής διηγείται στο κοινό τον «Πέερ Γκυντ», η ιστορία του εκτυλίσσεται επί σκηνής. Κάποια στιγμή οι δύο παράλληλες πορείες συναντιούνται και ο αφηγητής αναλαμβάνει να παίξει τον Πέερ Γκιντ της ζωής του.
Έτσι, σε αυτό το ιδιαίτερο ανέβασμα, τον ομώνυμο ρόλο ερμηνεύουν οι Δημήτρης Λιγνάδης, Δημήτρης Μοθωναίος, Πάνος Παπαδόπουλος και Γιάννης Τσουμαράκης. Τους πλαισιώνουν οι Μιχάλης Αφολαγιάν (Άσλακ ), Στεφανία Γουλιώτη (Άαζε ), Ιερώνυμος Καλετσάνος (Σκυφτός, Κουμποχύτης ), Νάνσυ Μπούκλη (Σολβάιγ, Βοσκοπούλα ), Ζωή Μυλωνά (Ίνγκριντ, Ανίτρα, Βοσκοπούλα ), Κατερίνα Πατσιάνη (Κάρι, Βοσκοπούλα ), Βαγγέλης Ρωμνιός (Πάστωρ ), Γιούλικα Σκαφιδά (Γυναίκα με τα πράσινα, Παράξενος επιβάτης ), Σπύρος Τσεκούρας (Βασιλιάς Ντόβρε ). Η μετάφραση είναι του Γιώργου Δεπάστα. Τα σκηνικά και τα κοστούμια σχεδίασε ο Απόλλωνας Παπαθεοχάρης και τους φωτισμούς ο Σάκης Μπιρμπίλης. Η μουσική είναι του Γιάννη Χριστοδουλόπουλου.
Πηγή : Αθηνόραμα
