Η μαρίνα του Κιάτου βρίσκεται στην ανατολική πλευρά της πόλης, χαρακτηριστικό αποτελεί ο ναός της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος, Μητρόπολη της πόλης, ο οποίος δεσπόζει στο λιμάνι. Η μαρίνα συνήθως καταλαμβάνεται από ντόπιους και κουκέτες θα βρουν τα μικρότερα σκάφη αν και θα πρέπει να συνεννοηθείτε με τις τοπικές λιμενικές αρχές.
Προσφέρει καλή προστασία από τους Ανατολικούς και Βορειανατολικούς ανέμους.
Νερό μπορείτε να βρείτε κοντά στην αποβάθρα και καύσιμα μπορείτε να λάβετε κατόπιν συνεννόησης. Προμήθειες και παροχές υπηρεσιών μπορείτε να βρείτε στην πόλη, καθώς και πολλές επιλογές για διατροφή.
Πηγή: www.mythicalpeloponnese.gr
Το 1889 αποφάσισε ο Χαρίλαος Τρικούπης την κατασκευή του οδοντωτού σιδηροδρόμου. Ειδικοί τεχνίτες από τη Γαλλία και την Ιταλία για επτά χρόνια ανέλαβαν και εκτέλεσαν την κατασκευή του. Το πρώτο δρομολόγιο πραγματοποιήθηκε στις 10 Μαρτίου του 1896 με πρώτο επιβάτη τον Βασιλιά Γεώργιο τον Α’. ο σκοπός του ήταν να συνδέσει την περιοχή των Καλαβρύτων με την Αθήνα και την Πάτρα μιας και δεν υπήρχε άλλη εύκολη πρόσβαση.
Το μήκος του φτάνει τα 22 χλμ και ενώνει τα Καλάβρυτα με το Διακοπτό. Έχει πλάτος γραμμής 75 εκατοστά που είναι το μικρότερο σε όλη την Ευρώπη.
Η διαδρομή διαρκεί περίπου μια ώρα και η ταχύτητα κυμαίνεται από 30-40 χλμ την ώρα. Λόγω της μεγαλύτερης από το επιτρεπτό όριο υψομετρικής κλίσης της γραμμής, σε κάποια σημεία υπάρχουν οδοντωτές ράγες.
Στο ενδιάμεσο της διαδρομής Διακοπτό-Καλάβρυτα υπάρχει οι σταθμοί Νιάματα, Τρικλιά, Ζαχλωρού, Κερπινή. Η διαδρομή μέσα από το Βουραϊκό είναι μαγευτική και πολλές φορές οργανώνονται εκδρομές με ενδιάμεσες στάσεις, όπως για παράδειγμα ο επιβάτης μπορεί να επισκεφθεί τη Μονή Μεγάλου Σπηλαίου, με τα πόδια από το σταθμό της Ζαχλωρούς.
Πηγή: www.mythicalpeloponnese.gr
Σε απόσταση 14 χλμ από τα Καλάβρυτα βρίσκεται το Χιονοδρομικό Κέντρο Καλαβρύτων. Έως Σκαρφαλωμένο στη βόρεια πλευρά του Χελμού, και σε υψόμετρο που κυμαίνεται από 1670 έως 2328 μέτρα.
Διαθέτει 8 αναβατήρες, 2 εναέριους (1 τριθέσιο και 1 διθέσιο), 3 συρόμενους (ο ένας διπλός), 2 παιδικούς και έναν αναψυχής. Ο μεγαλύτερος έχει μήκος 1415 μέτρα και υψομετρική διαφορά 472 μέτρα. Η συνολική δυνατότητα μεταφοράς είναι 5.000 άτομα την ώρα.
Εδώ θα βρείτε 11 πίστες, εκ των οποίων οι δύο κατηγορίας baby, για εκμάθηση. Οι πίστες καλύπτουν όλους τους βαθμούς δυσκολίας και όλα τα επίπεδα ικανότητας. Οι καταβάσεις ξεκινούν από 165 μέτρα μήκος έως και 3210 μέτρα. Στο Χιονοδρομικό Κέντρο Καλαβρύτων υπάρχουν πιστοποιημένες από την Διεθνή Ομοσπονδία Χιονοδρομίας πίστες για την διοργάνωση αγώνων σκι.
Ακόμη διαθέτει πίστες cross country ski, μονοπάτια ορειβατικού σκι και μονοπάτια πορείας και ορειβασίας. Υπάρχουν κτήρια υποδοχής χιονοδρόμων και επισκεπτών για ξεκούραση, καφέ ή φαγητό.
Οι χώροι στάθμευσης είναι άνετοι και διαθέτει σταθμό πρώτων βοηθειών, καταστήματα ενοικιάσεως εξοπλισμού και σχολές σκι.
Πηγή: www.mythicalpeloponnese.gr
Στα όρια του Δήμου Σικυωνίων, λίγο ψηλότερα από το οροπέδιο του Φενεού βρίσκεται η λίμνη Δόξα. Τεχνητή λίμνη σε υψόμετρο 900 μέτρων ολοκληρώθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ΄90 με την κατασκευή του ομώνυμου φράγματος. Μέσα στη λίμνη, πάνω σε μια στενή λωρίδα γης, ξεπροβάλλει το εκκλησάκι του Αγίου Φανουρίου η Παλαιομονάστηρο, ενώ στο δασωμένο βουνό που περιβάλλει τη λίμνη, δεσπόζει το μοναστήρι του Αη Γιώργη, Φενεού. Αν και πολλοί πιστεύουν ότι η λίμνη Δόξα είναι κρυμμένη στα «βουνά της Κορινθίας», η πρόσβαση είναι εύκολη και δεν απαιτεί ειδικό όχημα. Φτάνουμε στη Μοσιά, στρίβουμε αριστερά στο χωριό Μεσινό, προσπερνάμε την Αρχαία Φενεό, οι ντόπιοι θα σας πουν «τα Καλύβια», περίπου χίλια μέτρα μετά, απλώνεται μπροστά μας η μικρή «Ελβετία» της Κορινθίας.
«Κυκλωμένη» από τρία βουνά, την Κυλλήνη (υψόμετρο 2.374 μέτρα), τα Αροάνια ή αν θέλετε Χελμό (υψόμετρο 2.355 μέτρα) και την Ντουρντουβάνα (υψόμετρο 2.109 μέτρα) η μικρή λίμνη, είναι το ιδανικό τοπίο για τις χειμωνιάτικες εξορμήσεις σας. Ο Άγιος Φανούριος στο κέντρο σχεδόν της λίμνης, στέκει εδώ και πολλά χρόνια, μικρός, απέριττος και πανέμορφος. Το καμπαναριό, μάρτυρας του σκληρού χειμώνα που επικρατεί στην περιοχή. Η ιστορία της λίμνης Φενεού φαίνεται ότι είναι πολύ παλιά και ακολουθεί την ιστορία της περιοχής. Βέβαια πρέπει να διευκρινίσουμε ότι οι δύο λίμνες, Δόξα και Φενεού, η οποία και αναφέρεται στις πηγές, δεν συμπίπτουν. Οι μαρτυρίες που αναφέρονται στον 4ο αιώνα π.Χ. και λένε ότι η λίμνη άλλοτε κατέκλυζε τον κάμπο και έκανε καταστροφές κι άλλοτε άδειαζε, αφορούν στη λίμνη που σχηματιζόταν στην λεκάνη του Φενεού.
Οι ποταμοί Δόξας και Όλβιος μετέφεραν εκεί τα νερά τους, μετατρέποντας την κάθε χειμώνα σε λίμνη. Κατά τη μυθολογία η συγκεκριμένη περιοχή ήταν κατοικητήριο του Ποσειδώνα, ο οποίος όταν θύμωνε προκαλούσε την πλημμύρα. Αν φτάσετε εδώ την κατάλληλη μέρα, στα νερά της λίμνης καθρεφτίζεται όλη η ομορφιά της φύσης. Μπορείτε να κάνετε ποδηλασία ή πεζοπορία αλλά και να βρείτε κάποιους τολμηρούς που κολυμπούν ή κάνουν καταδύσεις, ψάχνοντας στο βυθισμένο τοπίο το παλιό εικονοστάσι του Αγίου Γεωργίου. Η Δόξα είναι άμεσα συνδεδεμένη με το Φεστιβάλ Λίμνης, το οποίο γίνεται κάθε καλοκαίρι και συνήθως περιλαμβάνει μια μεγάλη συναυλία αλλά και πολιτιστικά δρώμενα και αθλητικές δραστηριότητες.
Πηγή: www.mythicalpeloponnese.gr
Το όρος Πάρνωνας, που είναι γνωστό και ως Μαλεβός, καταλαμβάνει μια έκταση 2 εκ. στρεμμάτων στα ανατολικά της Πελοποννήσου. Ήδη από την αρχαιότητα θεωρούνταν θαυμαστό βουνό: το όνομά του σημαίνει κορυφή που λάμπει. Πράγματι, η περιοχή του Πάρνωνα έχει ιδιαίτερη ιστορική, πολιτιστική και οικολογική αξία. Η κατοίκησή του ξεκίνησε ήδη από την παλαιολιθική εποχή και συνεχίστηκε σε όλη τη διάρκεια της αρχαιότητας, όπως μαρτυρούν οι ενδείξεις που είναι διάσπαρτες στην περιοχή: αρχαιολογικά λείψανα, κάστρα, παρατηρητήρια, λατομεία και μνημεία της βυζαντινής περιόδου μαρτυρούν την ανθρώπινη παρουσία σε όλη την έκτασή του. Στην περιοχή του Πάρνωνα αναπτύχθηκε επίσης ιδιαίτερα ο μοναστικός βίος. Το βουνό βρίθει από μοναστήρια, και για το λόγο αυτό έχει χαρακτηριστεί το «Άγιο Όρος της Πελοποννήσου».
Ο Πάρνωνας, βέβαια, φημίζεται ιδιαίτερα για το μοναδικό φυσικό περιβάλλον του, που τον καθιστά μία από τις σημαντικότερες οικολογικές ζώνες στην Ελλάδα. Καλύπτεται σε σημαντικό ποσοστό από δάση, που αποτελούνται κυρίως από πλατάνια, καστανιές, μαυρόπευκα, έλατα Κεφαλληνίας, μηλόκεδρους, δρύες και χαρουπιές. Ιδιαίτερη σημασία έχει το δάσος από δενδρόκεδρους, στην περιοχή της Μονής Μαλεβής, που είναι το μοναδικό που απαντάται στην Ευρώπη και έχει χαρακτηριστεί διατηρητέο μνημείο της φύσης. Η χλωρίδα του Πάρνωνα περιλαμβάνει πλήθος ειδών, ανάμεσά τους αρκετά με θεραπευτικές ιδιότητες. Πάνω από 80 είδη σπανίων φυτών έχουν καταγραφεί εδώ, ανάμεσά τους και 12 ενδημικά.
Η περιοχή του Πάρνωνα περιλαμβάνει πάνω από 15 τύπους οικότοπων· ως οικότοπος ορίζεται ένα μέρος που χαρακτηρίζεται από ιδιαίτερα βιολογικά και γεωγραφικά χαρακτηριστικά. Αρκετοί από τους οικότοπους παρουσιάζουν αυξημένη ανάγκη για προστασία, εξαιτίας σπανίων ειδών που περικλείουν. Η οικολογική ζώνη του Πάρνωνα είναι μία από αυτές τις περιπτώσεις, και έχει αναδειχθεί σε Προστατευόμενη Περιοχή: τέσσερις επιμέρους ζώνες της έχουν επίσημα ενταχθεί στο Ευρωπαϊκό Οικολογικό Δίκτυο Natura 2000: η Μονή Ελώνης με τη χαράδρα Λεωνιδίου, με κωδικό GR2520005, η περιοχή του Παράλιου Άστρους με τη λίμνη Μουστού, με κωδικό GR2520003, οι κορυφές του Πάρνωνα με την περιοχή Μονής Μαλεβής, με κωδικό GR2520006 και τα όρη Γιδοβούνι, Χιονοβούνι, Γαϊδουροβούνι, Κορακιά, Καλογεροβούνι, Κουλοχέρα, με την περιοχή της Μονεμβάσιας, με κωδικό GR2540001.
Στη φυσική ομορφιά του Πάρνωνα συμβάλλουν επίσης τα επιβλητικά τοπία του, με τις βαθιές χαραδρώσεις, τις όμορφες κοιλάδες, τις αμέτρητες βουνοκορφές, τις σπηλιές, τους καταρράκτες, τις πηγές και τους ποταμούς, τα περισσότερα από τα οποία αποκαλύπτονται μέσα από πλήθος πεζοπορικών διαδρομών. Οι οικισμοί που δημιουργήθηκαν εδώ χαίρονται προνομιακά το υπέροχο τοπίο του Πάρνωνα: Λεωνίδιο, Πραστός, Τυρός, Καστάνιτσα, Σίταινα, Άγιος Πέτρος, Καρυές, Βρέσθενα και πλήθος άλλων, περιμένουν τον επισκέπτη για να του αποκαλύψουν τους θησαυρούς του μαγικού αυτού βουνού.
Πηγή: www.mythicalpeloponnese.gr
Ο Αμβρακικός Κόλπος είναι ένας πολύ μεγάλος κλειστός κόλπος στη Δυτική Ελλάδα, που ενώνεται με τη θάλασσα – το Ιόνιο Πέλαγος – μέσω ενός στενού διαύλου. Έχει έκταση πάνω από 400 τ.χλμ και εκτείνεται σε τρεις νομούς (περιφερειακές ενότητες), Άρτας, Πρέβεζας και Αιτωλοακαρνανίας.
Στο βόρειο μέρος του κόλπου εκβάλλουν ο Λούρος και ο Άραχθος, μεγάλα ποτάμια που με τις προσχώσεις τους δημιουργούν ένα σύνθετο σύστημα υγροτόπων με τεράστιο ενδιαφέρον για την ορνιθοπανίδα. Το τοπίο έχει συνεχείς εναλλαγές: ποτάμια, υπολείμματα παραποτάμιων δασών, βάλτοι, λιμνοθάλασσες, «λουρονησίδες» (δηλαδή λωρίδες άμμου που χωρίζουν τις λιμνοθάλασσες από την ανοιχτή θάλασσα), αλλά και πετρώδεις λόφοι και καλλιέργειες.
Στον Αμβρακικό προσεγγίζουμε από Πάτρα μέσω Αμφιλοχίας και από Ήπειρο μέσω Άρτας ή Πρέβεζας.
Ο Αμβρακικός με την εκπληκτική ορνιθοπανίδα είναι πολύ καλός για επίσκεψη και παρατήρηση πουλιών όλες τις εποχές τους έτους. Προτιμότερες εποχές όμως είναι μάλλον ο χειμώνας όταν υπάρχει τεράστιος αριθμός από διαχειμάζοντα πουλιά, αλλά και η άνοιξη (Απρίλιος-αρχές Ιουνίου) για φωλιάζοντα και μεταναστευτικά είδη.
Η φύση στον Αμβρακικό
Υγρότοποι
Εκτός από τα δύο μεγάλα ποτάμια της περιοχής, Λούρο και Άραχθο, συναντούμε τουλάχιστον 20 λιμνοθάλασσες και άλλους υγρότοπους, με συνολική έκταση 7.000 εκτάρια. Σημαντικότεροι είναι:
- Ο βάλτος της Ροδιάς, που τροφοδοτείται με γλυκό νερό από το Λούρο και καλύπτεται από εκτεταμένο καλαμιώνα.
- Οι λιμνοθάλασσες Τσουκαλιό και Λογαρού, οι δύο μεγαλύτερες λιμνοθάλασσες της περιοχής που διαχωρίζονται από τη θάλασσα με λουρονησίδες.
- Η υγροτοπική περιοχή στο βόρειο τμήμα του Αμβρακικού, γύρω από τις εκβολές του Λούρου και του Αράχθου, με τις λιμνοθάλασσες Τσοπέλι, Κόφτρα, Παλιομπούκα, και Αγρίλος.
- Στο νότιο τμήμα του Αμβρακικού κόλπου, οι λιμνοθάλασσες Κατάφουρκο, Μυρτάρι, Σαλτίνη, Μάζωμα, Βαθύ και η λίμνη Βουλκαριά.
Χλωρίδα
Η χλωρίδα της περιοχής περιλαμβάνει τα συνηθισμένα φυτά των παράκτιων υγροτόπων: χαρακτηριστικά είδη των αλμυρόβαλτων και αλίπεδων είναι η αρμύρα Salicornia και το βούρλο Juncus, ενώ προχωρώντας προς τα γλυκά νερά βλέπουμε καλαμιές, αρμυρίκια, νούφαρα και άλλα υδρόβια φυτά. Τα παραποτάμια δάση αποτελούνται από νερόφραξους, ιτιές, κλήθρα, λεύκες, φτελιές και πλάτανους. Σε υγρά λιβάδια μπορούμε να βρούμε ίριδες Iris pseudacorus και νάρκισσους Narcissus tazetta.
Πανίδα
Στον Αμβρακικό συναντούμε τα χαρακτηριστικά είδη θηλαστικών της μεσογειακής Ελλάδας, όπως η Αλεπού, το Κουνάβι, ο Σκαντζόχοιρος, αλλά και σπανιότερα και πιο ενδιαφέροντα όπως το Τσακάλι Canis aureus και η Βίδρα Lutra lutra. Υπάρχει πλήθος αμφίβιων (6 είδη βάτραχων και φρύνων καθώς και ο Κοινός Τρίτωνας) και ερπετών (4 είδη χελώνας, 7 είδη φιδιών και 11 είδη σαυρών) χάρη στη μεγάλη ποικιλία χερσαίων οικοσυστημάτων.
Στη θάλασσα θα συναντήσουμε Ρινοδέλφινα Tursiops truncatus – τα γνωστά δελφίνια του Αμβρακικού, ενώ υπάρχουν εμφανίσεις της μεσογειακής φώκιας Monachus monachus. Απαντάται επίσης η θαλάσσια χελώνα Caretta caretta. Η ιχθυοπανίδα της περιοχής είναι ιδιαίτερα πλούσια σε είδη γλυκού νερού αλλά και θαλάσσια. Οι υγρότοποι της περιοχής άλλωστε είναι ονομαστοί «χελότοποι», ενώ στα θαλάσσια αλιεύματα εκτός από ψάρια περιλαμβάνεται και η διάσημη γαρίδα (γάμπαρη) του Αμβρακικού.
Ορνιθοπανίδα
Ο Αμβρακικός έχει τεράστια σημασία για την ορνιθοπανίδα, και λόγω των βιοτόπων που φιλοξενεί, αλλά κι επειδή βρίσκεται πάνω σε μεταναστευτική διαδρομή. Τα τελευταία χρόνια έχουν καταγραφεί στην περιοχή περίπου 290 είδη πουλιών, εκ των οποίων τα 230 απαντώνται τακτικά. Θεωρείται ότι ο Αμβρακικός συγκεντρώνει τους μεγαλύτερους αριθμούς υδρόβιων πουλιών σε όλη την Ελλάδα, και είναι ένας από τους σημαντικότερους υγρότοπους της Νότιας Ευρώπης.
Ένα από τα εμβληματικά είδη που συναντάμε στον Αμβρακικό είναι ο Αργυροπελεκάνος Pelecanus crispus, ο οποίος και αναπαράγεται εδώ με πάνω από 80 αναπαραγωγικά ζευγάρια. Για πολλά χρόνια η αποικία του Αμβρακικού ήταν μαζί με αυτήν της Μικρής Πρέσπας η μόνη αποικία αναπαραγωγής του είδους στην Ελλάδα – αν και τα τελευταία έτη ο Αργυροπελεκάνος ξεκίνησε να αναπαράγεται και σε άλλους υγροτόπους της χώρας μας.
Στην περιοχή φωλιάζουν 6 είδη ερωδιών. Από αυτά, ο Ήταυρος Botaurus stellaris είναι το πιο ιδιαίτερο: ένα σχετικά σπάνιο για την Ελλάδα πουλί που αναπαράγεται στους απέραντους καλαμιώνες του Αμβρακικού – δύσκολα το βλέπουμε, αν όμως είμαστε τυχεροί ίσως ακούσουμε την παράξενη φωνή του αρσενικού Ήταυρου που θυμίζει μουγκάνισμα ταύρου. Άλλα ενδιαφέροντα είδη που αναπαράγονται στους βάλτους είναι η Χαλκόκοτα, η Χουλιαρομύτα και η σπάνια και προστατευόμενη Βαλτόπαπια Aythya nyroca.
Στην Φιλιππιάδα, μια κωμόπολη κοντά στους υγροτόπους, φωλιάζει πολύ μεγάλος αριθμός πελαργών – δίκαια κάποιοι ονομάζουν την Φιλιππιάδα «πρωτεύουσα των πελαργών».
Κατά μήκος των αμμοθινών και λουρονησίδων μπορούμε να δούμε πολύ μεγάλους αριθμούς από χαραδριόμορφα – σφυριχτές, γλαρόνια, Αβοκέτες, Καλαμοκανάδες, γλάρους και άλλα υδρόβια, ανάλογα με την εποχή του έτους.
Ο Αμβρακικός φιλοξενεί τεράστιους αριθμούς από διαχειμάζοντα είδη πουλιών – με περίπου 100.000 πουλιά κατά τους χειμερινούς μήνες είναι ένας από τους σημαντικότερους υγροτόπους της Ελλάδας. Βουτηχτάρια, πάπιες, πρίστες, χήνες, παρυδάτια, αλλά και αρπακτικά πουλιά όπως ο μεγαλόπρεπος Στικταετός (Aquila clanga), είναι μεταξύ των χειμερινών επισκεπτών.
Ακόμα, οι λόφοι με τα θαμνοτόπια, και οι καλλιέργειες, χαρακτηρίζονται από διαφορετική οριθοπανίδα: φιλοξενούν μεγάλη ποικιλία στρουθιόμορφων, αρπακτικών και νυκτόβιων πουλιών. Οι παρατηρητές πουλιών σίγουρα δεν θα βαρεθούν.
Πηγή: www.eepf.gr
διαβάστε περισσότεραΗ Νέδα, το μοναδικό «θηλυκό» ποτάμι της Ελλάδας, πηγάζει από τους πρόποδες του Λυκαίου όρους και εκβάλλει στο Ιόνιο πέλαγος, συγκεκριμένα στον Κυπαρισσιακό κόλπο. Έχει μήκος 32 χλμ. περίπου, και στο διάβα της συναντά υπέροχα φυσικά τοπία που μοιάζουν λες και βγήκαν από παραμύθι. Η κοιλάδα της Νέδας υπήρξε περιοχή ιδιαίτερης σημασίας για τους αρχαίους Έλληνες, με αποτέλεσμα να περιβάλλεται από συναρπαστικούς μύθους, αλλά και αρχαιολογικά κατάλοιπα.
Εδώ βρίσκεται ο μοναδικός ναός αφιερωμένος στο θεό Πάνα, ενώ στις Βάσσες δεσπόζει ο μεγαλοπρεπέστατος ναός του Επικούριου Απόλλωνα, έργο του Ικτίνου. Το φαράγγι του ποταμού είναι εξίσου συναρπαστικό, με την άγρια φύση να δεσπόζει σε όλη σχεδόν τη διαδρομή.
Η καλύτερη εποχή για να επιχειρήσει κανείς τη διάσχισή του είναι από τον Μάιο ως τον Σεπτέμβριο, με την προϋπόθεση ότι δεν θα βρέχει. Η είσοδος στο φαράγγι γίνεται από πολλά σημεία, ανάλογα με το μήκος της διαδρομής που θέλει κανείς να διασχίσει. Ολόκληρη η διαδρομή πάντως είναι περίπου 20 χλμ., απαιτεί δύο μέρες και χρειάζεται σωστή οργάνωση διότι, πέρα από τις ομορφιές της, που αποζημιώνουν και με το παραπάνω, έχει αρκετά σημεία που χρειάζονται προσοχή.
Πηγή: www.mythicalpeloponnese.gr
Η λιμνοθάλασσα της Γιάλοβας βρίσκεται στη Μεσσηνία και είναι ένας από τους σημαντικότερους υγρότοπους όχι μόνο της χώρας μας, αλλά και της Ευρώπης. Η δημιουργία της τοποθετείται στους προϊστορικούς χρόνους και οφείλεται τόσο στην τεκτονική δράση όσο και στην ανύψωση της στάθμης της θάλασσας, φαινόμενα που δημιούργησαν αυτήν την μοναδικής σημασίας οικολογική ζώνη.
Η λιμνοθάλασσα της Γιάλοβας είναι ο πρώτος σταθμός που συναντούν στα Βαλκάνια τα αποδημητικά πουλιά που έρχονται από την Αφρική, που, σύμφωνα με τους υπολογισμούς, αγγίζουν τα 2 δις σε αριθμό. Από τα 442 είδη πουλιών που έχουν καταγραφεί στον ελληνικό χώρο, περισσότερα από 270 έχουν εντοπιστεί στη Γιάλοβα. Εκτός από πουλιά, η περιοχή φιλοξενεί και έναν εντυπωσιακό αριθμό θηλαστικών, ερπετών, αμφίβιων και ψαριών. Δίκαια λοιπόν έχει ενταχθεί επίσημα στο ευρωπαϊκό Δίκτυο Natura 2000 ως Ζώνη Ειδικής προστασίας (ΖΕΠ), ενώ έχει επίσης αναγνωριστεί ως Καταφύγιο Άγριας Ζωής και Σημαντική Περιοχή για τα Πουλιά (ΣΠΠ).
Πηγή: www.mythicalpeloponnese.gr
Στα όρια του Δήμου Σικυωνίων αναπτύσσεται ένας από τους σημαντικότερους υγροβιότοπους της χώρας, η λίμνη Στυμφαλίας. Ο τόπος είναι στενά δεμένος με έναν από τους δημοφιλέστερους μυθικούς ήρωες. Ο έκτος άθλος του Ηρακλή, ήταν να σκοτώσει με τα βέλη του τις Στυμφαλίδες Όρνιθες, τα ανθρωποφάγα αρπακτικά πουλιά με τα χάλκινα ράμφη που λυμαίνονταν την περιοχή. Οι επιστήμονες αναφέρουν ότι πρόκειται απλά για τις φαλακρές χαλκόκοτες «Geronticus eremita». Πρόκειται για λίμνη γλυκού νερού, η οποία σχηματίζεται στο χαμηλότερο σημείο (600 μ. υψόμ.) του ομώνυμου λεκανοπεδίου και εκτός των νερών των πηγών και απορροών του λεκανοπεδίου, δέχεται και τα νερά που αποστραγγίζουν από το λεκανοπέδιο της αποξηρανθείσης λίμνης της Πελλήνης. Η λίμνη Στυμφαλία συμπεριλαμβάνεται στις περιοχές «Natura 2000» για την διατήρηση της άγριας πανίδας και χλωρίδας σημαντικών οικοσυστημάτων.
Η περιοχή οφείλει το όνομα της στον ήρωα Στύμφαλο, δευτερότοκο γιο του βασιλιά Αρκάδα και βρίσκεται στα όρια των νομών Κορινθίας και Αργολίδας ενώ περιβάλλεται από τα όρη Κυλλήνη και Ολίγυρτος. Η επιφάνεια της λίμνης αυξάνει τους χειμερινούς μήνες ενώ τους άνυδρους μήνες μοιάζει περισσότερο με έλος. Βέβαια έχουν υπάρξει χρονιές που λόγω ανομβρίας αποξηράνθηκε τελείως.
Πηγή: www.mythicalpeloponnese.gr
Νοτιότερα της Αρεόπολης, στον κόλπο του Διρού, το σπήλαιο Γλυφάδα (ή Βλυχάδα), φυλά για τον επισκέπτη μοναδικές ομορφιές μέσα στα έγκατα της γης. Πρόκειται για ένα ενάλιο σπήλαιο ανείπωτης ομορφιάς, που έχει πάρει την πρώτη θέση ανάμεσα στα τρία ωραιότερα λιμναία σπήλαια του κόσμου. Είναι τουριστικά αξιοποιημένο με 3.100 μέτρα επισκέψιμου τμήματος, που περνά μέσα από χερσαία και θαλάσσια τμήματα με πλήθος από στοές και θαλάμους. Διαθέτει έναν εντυπωσιακό, πολύχρωμο λιθωματικό διάκοσμο από σταλακτίτες και σταλαγμίτες, που σχηματίζουν επιβλητικές κολώνες. Η περιήγηση είναι κυκλική και στο θαλάσσιο τμήμα του, μήκους 2.800 μέτρων, πραγματοποιείται αποκλειστικά με βάρκες. Η εξερεύνησή του σπηλαίου ξεκίνησε το 1949, και μέχρι σήμερα έχει εξερευνηθεί έκταση άνω των 10.000 τ.μ. Το Σπήλαιο της Γλυφάδας Διρού, αποτελεί μέχρι σήμερα το μεγαλύτερο και διασημότερο σπήλαιο της χώρας.
Η θερμοκρασία του σπηλαίου είναι σταθερά στους 18°C. Η στάθμη των υδάτων μεταβάλλεται ανάλογα με τις εξωτερικές καιρικές συνθήκες, με το μέγιστο βάθος των νερών να φτάνει 15,5 μέτρα, ενώ η θερμοκρασία τους είναι 12°C. Κάτω από την είσοδο του σπηλαίου βρίσκεται ο όρμος Διρού με τις κάτασπρες κροκάλες και τα κρυστάλλινα νερά. Γνωστό και σαν Βλυχάδα, βρίσκεται στη δυτική ακτή της Λακωνικής Χερσονήσου, στον κόλπο του Διρού. Το σπήλαιο διατρέχεται από υπόγειο ποταμό που χύνεται στη θάλασσα, περίπου 23 μ. δεξιά της φυσικής εισόδου του, η οποία βρίσκεται μισό μέτρο πάνω από τη στάθμη των νερών. Είναι το πρώτο σπήλαιο της περιοχής του Διρού και έχει πάρει την πρώτη θέση ανάμεσα στα τρία ωραιότερα λιμναία σπήλαια του κόσμου. Διαθέτει έναν καταπληκτικό λιθωματικό διάκοσμο, από πολύχρωμους σταλαχτίτες και σταλαγμίτες, που σχηματίζουν επιβλητικές γκρίζες ή λευκές κολόνες. Αποτελείται από χερσαία και ενάλια τμήματα με πλήθος από στοές και θαλάμους, που το μεγαλύτερο μέρος τους καλύπτεται με θαλασσινό νερό. Είναι το μεγαλύτερο γνωστό σπήλαιο της χώρας με το επισκέψιμο τμήμα του να φτάνει τα 3.100 μέτρα, από τα οποία μόνο τα 300 είναι χερσαία. Για την τουριστική του αξιοποίηση ανοίχτηκαν δύο νέοι είσοδοι, διαφορετικοί από τη φυσική. Η ξενάγηση, που είναι κυκλική, κρατάει περίπου τρία τέταρτα και στο θαλάσσιο τμήμα γίνεται με βάρκες.
Το σπήλαιο ανακαλύφθηκε από τον Πέτρο Αραπάκη, και η συστηματική εξερεύνηση ξεκίνησε το 1949 από το ζεύγος Ιωάννη και Άννας Πετροχείλου. Στο εσωτερικό του εντοπίσθηκαν οστά προϊστορικών βοδιών, ιπποπόταμων, υαινών και άλλων ζώων καθώς και κεραμικά σκεύη της προϊστορικής εποχής. Μέχρι σήμερα έχει εξερευνηθεί έκταση άνω των 10.000 τ.μ. Λόγω της θαλάσσιας φυσικής εισόδου του, το σπήλαιο δεν χρησιμοποιήθηκε στο παρελθόν από ανθρώπους.
Πηγή: www.mythicalpeloponnese.gr