Τι θέλει να μας πει η ιστορία του Μάρτιν που είναι ερωτευμένος με μια… γίδα; Το έργο του Έντουαρντ Άλμπι «Η Γίδα ή Ποια είναι η Σύλβια;» που ανεβάζει ο Νικορέστης Χανιωτάκης στο θέατρο Θησείον έρχεται να δοκιμάσει τα όρια των αντοχών μας (avant premiere για τους αναγνώστες του «α» στις 4/2 ).
Σε ένα από τα τελευταία του έργα, γραμμένο το 2000, ο Άλμπι μάς κλείνει παιχνιδιάρικα το μάτι· μας δείχνει ότι ξέρει ακόμη καλά, στα εβδομήντα δύο του χρόνια, να δημιουργεί έργα που δικαιώνουν το «χρίσμα» του ως ισάξιου συναδέλφου των σπουδαιότερων Ευρωπαίων μοντερνιστών: Μπέκετ, Ιονέσκο, Πίντερ.
Διότι, πράγματι, αν με το «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ» ο Άλμπι κατοχυρώθηκε ταυτόχρονα ως ο πρώτος μοντέρνος Αμερικανός δραματουργός και ο τελευταίος των σπουδαίων, μετά τον Ο’ Νιλ, τον Ουίλιαμς και τον Μίλερ, η συγγραφική του καριέρα είχε ξεκινήσει με ένα έργο («Ιστορία του ζωολογικού κήπου» ) που φλέρταρε απευθείας με το σύγχρονο ευρωπαϊκό θέατρο. Αυτές οι καταβολές, που δεν ξεχάστηκαν ποτέ, χαρακτηρίζουν και τη «Γίδα», το έργο με τον περίεργο τίτλο και το προβοκατόρικο θέμα.
Φυσικά, ένας συγγραφέας του επιπέδου του Άλμπι δεν αποφάσισε να κλείσει την καριέρα του με ένα έργο που μιλάει για την… κτηνοβασία. Παρέμεινε όμως πιστός σε ό,τι τον «έκαιγε» πάντα: να διερευνήσει σε βάθος και να εκθέσει ενώπιόν μας κάθε πιθανή άβολη αλήθεια που ματαίως καταπιέζουμε. Το παντρεμένο ζευγάρι του έργου, ο Μάρτιν και η Στίβι, εύποροι και εκλεκτικοί, ζουν σε ένα καλόγουστο σπίτι των προαστίων, περιτριγυρισμένοι από ακριβά έργα τέχνης. Στην αυγή του 21ου αιώνα, ο Άλμπι χρειαζόταν ένα ισχυρό δραματουργικό εύρημα για να δοκιμάσει τα ταμπού τους –και τα δικά μας– και το βρήκε στη Σύλβια, τη γίδα που έρχεται να καταρρίψει τη συζυγική ευτυχία και την οικογενειακή γαλήνη.
«Θέλω οι θεατές να σκεφτούν κάτι πέρα από τη φαντασία, ό,τι πιο αβάσταχτο έχουν κρύψει βαθιά μέσα τους, και να το δουν με νέα ματιά». Γι’ αυτό έγραψε ο Άλμπι τη «Γίδα». Ο Νικορέστης Χανιωτάκης, που χτίζει σταθερά τη σκηνοθετική του παρουσία καταπιανόμενος με σημαντικούς συγγραφείς (Ουίλιαμς, Μπρεχτ ), μαζί με μια αξιοπρόσεκτη ερμηνευτική τετράδα (Νίκος Κουρής, Λουκία Μιχαλοπούλου, Γιάννης Δρακόπουλος, Μιχαήλ Ταμπακάκης ) έρχονται να δώσουν σάρκα και οστά σε ένα πολυεπίπεδο έργο, με πολλές επιστρώσεις και ερμηνείες, που αναμένεται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Πηγή : Αθηνόραμα
