Οι κάμποι με τα εσπεριδοειδή, τα κηπευτικά, τα βοσκοτόπια για την εκτροφή των βοειδών, οι ελαιώνες της Τραγαίας, οι αμπελώνες στο βόρειο τμήμα του νησιού, αλλά και οι κτηνοτρόφοι των ορεινών περιοχών του Φιλοτίου και της Απειράνθου, προμηθεύουν εδώ και χρόνια τα ποικίλα προϊόντα τους (μοσχάρια, αιγοπρόβατα, τυροκομικά, λάδι, ελιές, σταφύλια, μέλι, εσπεριδοειδή, πατάτες, ντομάτες και άλλα κηπευτικά), έτσι ώστε να σχηματισθεί μ’ αυτά η κουζίνα της Νάξου.
Παρ’ότι η Νάξος δεν είναι κανένα μεγάλο νησί όπως η Κρήτη, έχει ενδιαφέρον να δούμε ότι η κουζίνα της δεν ήταν ενιαία – την εποχή ακόμη πριν διαμορφωθεί το οδικό δίκτυο που έφερε σε επικοινωνία τα χωριά – και στο νησί υπήρχαν τρεις βασικές κατηγορίες ναξιώτικης κουζίνας. Των παραλιακών περιοχών, όπου κυριαρχούσαν τα θαλασσινά και τα ψάρια, των πεδινών περιοχών όπου κυριαρχούσαν τα κηπευτικά, τα βοειδή και το βούτυρο -εφ’ όσον τα βουστάσια υπήρχαν στις πεδιάδες- και τέλος η κουζίνα των ημιορεινών και ορεινών περιοχών, όπου κυριαρχούσαν τα αμνοερίφια και το μαγείρεμα με το λάδι.
Από τα ναξιώτικα προϊόντα, αυτά που έχουν πανεθνική αναγνώριση, αλλά και κατανάλωση, είναι τα τυροκομικά, η ναξιώτική πατάτα και το λικέρ κίτρου.
Περισσότερα στο Greek Gastronomy Guide…
Πηγή: www.greekgastronomyguide.gr