Όπως μας είχε προϊδεάσει το φινάλε της έκθεσης «Κρήτη. Αναδυόμενες πόλεις: Άπτερα – Ελεύθερνα – Κνωσός» με τις δύο κεφαλές ταύρων –μία από τα χέρια ενός Μινωίτη δημιουργού και μία του Πικάσο–, το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης υποδέχεται τον σπουδαίο Ισπανό καλλιτέχνη του 20ου αιώνα. Αυτό το καλοκαίρι, το μεγάλο αφιέρωμα «Πικάσο και Αρχαιότητα. Γραμμή και πηλός» αποκαλύπτει στο ευρύ κοινό λιγότερο γνωστές πτυχές του Πικάσο – αυτές του σχεδιαστή-χαράκτη και του κεραμοποιού.
Σε επιμέλεια του καθηγητή Νικόλαου Χρήστου Σταμπολίδη και του Olivier Berggruen, παρουσιάζονται σπάνια έργα του Πικάσο με θαλάσσια όντα, τετράποδα, ανθρώπινες μορφές, μυθολογικές σκηνές και άλλα θέματα εμπνευσμένα από αρχαίες τραγωδίες και κωμωδίες. Δίπλα τους, παρατίθενται έργα του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, αποδεικνύοντας τις κοινές γραμμές που τα συνδέουν. Εικόνες που είδε ο ίδιος ο δημιουργός στις αρχαίες μεσογειακές πατρίδες, έργα που γνώρισε στα ευρωπαϊκά μουσεία, στα συγγράμματα ή στις συναναστροφές του με τον Kριστιάν Ζερβός και τον Jean Cocteau, αποδεικνύεται πως λειτούργησαν καταλυτικά για την ανάπτυξη της εικαστικής του γλώσσας.
Η έκθεση παρουσιάζεται από τις 20 Ιουνίου έως τις 20 Οκτωβρίου και εντάσσεται στο πλαίσιο «Θεϊκοί Διάλογοι».
Πηγή : Αθηνόραμα
διαβάστε περισσότερα
Κάθε πρωί, ο Διονύσης περιμένει έξω από το παλιό του σπίτι το παιδί, τη Φωτεινούλα, για να την πάει στο σχολείο, σύμφωνα με τη δικαστική απόφαση. Η μητέρα όμως επιλέγει να μπαίνουν σε ένα ταξί και να το μεταφέρει η ίδια εκεί που πρέπει. Ο πατέρας, μην έχοντας άλλον τρόπο να αντιδράσει, περιορίζεται στο να καταγράφει τα νούμερα των ταξί. Μετατρέπεται έτσι, μέρα με την μέρα, σε έναν ιδιότυπο «συλλέκτη». Με οδηγό την τρυφερή ιστορία από το νέο graphic novel του κομίστα Soloup, «Ο Συλλέκτης – Έξι διηγήματα για έναν κακό λύκο», το Μουσείο Μπενάκη της οδού Πειραιώς γεμίζει με πρωτότυπο υλικό αλλά και εικαστικές προεκτάσεις που κεντρίζουν τον επισκέπτη.
Στα πλαίσια του «Αθήνα 2018 – Παγκόσμια πρωτεύουσα βιβλίου», η νέα περιοδική έκθεση με τίτλο «Soloup: Ο Συλλέκτης – Έξι διηγήματα για έναν κακό λύκο» που εγκαινιάστηκε την περασμένη Τετάρτη από την Περιφερειάρχη Αττικής κα Δούρου, σε συνδιοργάνωση της Περιφέρειας και των εκδόσεων Ίκαρος, μιλά για την αποξένωση των παιδιών από τους γονείς τους μετά από ένα διαζύγιο. Storyboards, προσχέδια, σκίτσα σε μολύβι, ασπρόμαυρες κι έγχρωμες σελίδες κόμικς, αλλά και ζωγραφικοί καμβάδες, φιγούρες από χαρτοπολτό και πεταλούδες origami, ζωντανεύουν διαφορετικές πλευρές του βιβλίου.
Από τη μία, ο μονόλογος του πρωταγωνιστή και, από την άλλη, το γνωστό παραμύθι της Κοκκινοσκουφίτσας σε μια νέα εκδοχή –σύμφωνα με το τελευταίο από τα έξι διηγήματα του graphic novel που ακολουθεί την παραλλαγή των αδερφών Γκριμ–, φτιάχνουν ένα παραμυθένιο αφήγημα για μικρούς και μεγάλους. Το υλικό συμπληρώνεται με δύο παράλληλες βιντεοπροβολές, την ταινία μικρού μήκους «Μαύρες Τρύπες» και τρέιλερ του graphic novel.
Η έκθεση «Soloup: Ο Συλλέκτης – Έξι διηγήματα για έναν κακό λύκο» αποτελεί μια ακόμα δράση που υποστηρίζεται από την Περιφέρεια Αττικής. Στην τοποθέτησή της η κα Δούρου αναφέρθηκε στη σχέση της Περιφέρειας Αττικής με τους ανθρώπους του πολιτισμού και το έργο τους, η οποία «αποδεικνύεται μέσα από τις δράσεις που έχουν υποστηριχτεί όπως η Μπιενάλε, το Athens Digital Art Festival, οι μουσικές και θεατρικές εκδηλώσεις στο Πεδίο του Άρεως στα τέλη κάθε χρονιάς, το φεστιβάλ στο Αττικό Άλσος, η καθολικά προσβάσιμη τέχνη στο θέατρο και τον κινηματογράφο αλλά και η οικονομική στήριξη στην Πινακοθήκη, την Ταινιοθήκη, τη Λυρική Σκηνή, το Φεστιβάλ Αθηνών από τα ΕΣΠΑ της Περιφέρειας και όχι μόνο».
Παράλληλες εκδηλώσεις πλαισιώνουν την έκθεση τους επόμενους μήνες. Ανάμεσά τους βρίσκουμε την ενδιαφέρουσα ημερίδα «Τα Graphic novels: Απαιτητικές Αφηγήσεις από μια Ώριμη Φόρμα των Κόμικς» στις 9/2 (10 π.μ. ) με πλειάδα ομιλητών, καθώς και το εργαστήρι δημιουργικής γραφής «Στα χνάρια της Κοκκινοσκουφίτσας: Ξαναγράφοντας το παραμύθι» στις 17/2 απευθυνόμενο σε παιδιά (από δέκα ετών και πάνω ) και σε ενήλικες.
Πηγή : Αθηνόραμα
διαβάστε περισσότερα
Η εταιρία Symposium δημιουργήθηκε από τον Γιώργο και Εμμανουήλ Ρούσση.
Είμαστε μια οικογένεια καλλιτεχνών όπου πατέρας και υιός αγαπήσαμε την γλυπτική αλλά και την αρχαία ελληνική οινοποιία. Ο γλύπτης Γεώργιος Ρούσσης και εν συνεχεία ο Εμμανουήλ Ρούσσης σπούδασαν στην σχολή κάλων τεχνών Αθηνών και Φλώρινας αντίστοιχα, με υποτροφία στο τμήμα γλυπτικής.
Η αίθουσα της γλυπτικής
Στην αίθουσα της γλυπτικής, θα ανακαλύψετε το ταλέντο σας στην κατ’ εξοχήν ελληνική τέχνη πού έδωσε αθάνατα έργα, θα περιεργασθείτε τα εργαλεία του τεχνίτη και θα μάθετε για την χρήση τους· θα παρακολουθήσετε μια σειρά από βίντεο με τεχνικές γλυπτικής της Αρχαιότητας (μέθοδος του χαμένου κεριού για χύτευση μετάλλου, χάραξη σε πολύτιμους λίθους, κεραμική, μαρμαρογλυπτική).
Η αίθουσα τέχνης
Στην αίθουσα τέχνης, γεμίζετε γνώση μαθαίνοντας για την τεχνική και την εξέλιξη του αρχαίου ελληνικού κράνους, καθώς και τα μυστικά του τρόπου κατασκευής τους, μπορείτε να δοκιμάσετε ένα κράνος και χαλαρώνετε με όμορφη μουσική και τους ζωγραφικούς πίνακες με θέματα και συμβολισμούς από την μυθολογία μας.
Η αίθουσα του οίνου
Στην αίθουσα τού οίνου, πίνετε οίνο από κύλικα (το σύνηθες σκεύος οινοποσίας)· γεύεσθε μπουκιές αυθεντικών αρχαίων γεύσεων βλέπετε άπω κοντά έναν ληνό (σπιτικό πατητήρι) μαθαίνετε για την χρήση του αμφορέα και άλλων ειδών οικοσκευής παρακολουθείτε ένα δωδεκάλεπτο τεκμηριογράφημα για την αρχαιολογία του ελληνικού κρασιού και βγάζετε σέλφι στον θρόνο τού Μίνωα ἤ ξαπλωμένοι σε ανάκλιντρόν.
Τα κρασιά μας
Προσφέρουμε στους εκλεκτούς μας πελάτες ένα πολύ σπάνιο και πολύ ιδιαίτερο κρασί με αλμυρή γεύση και τεχνικές οινοποίησης που χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι Έλληνες για την παρασκευή του.
Τα σπάνια βότανα που ανθίζουν σε χέρσα μέρη του Ολύμπου, το γνήσιο δέρμα της ετικέτας που προσδίδει μια οσμή ζωτικότητας, το αγνό μελλισσοκέρι παρασκευασμένο από μελίσσια της Ελλάδας σε λόφους και δάση με ευωδιαστές μυρωδιές και λουλούδια, αλλά και οι ευεργετικές ιδιότητες του κρασιού στην υγεία ως ελιξήριο της ζωής, συνθέτουν ένα τέλειο οργανοληπτικό αποτέλεσμα που σε ταξιδεύει χιλιετίες πίσω στον αγνό και παρθένο τόπο της αρχαιότητας.
Όλα αυτά τα περικλείει μια χειροποίητη κεραμική φιάλη, πιστό αντίγραφο από αρχαίο ελληνικό αμφορέα, σχεδιασμένο από τους καλλιτέχνες του Symposium. Η συσκευασία του αρχαιοελληνικού κρασιού είναι από σπάνιο και ακριβό μάρμαρο, ίδιο με εκείνο που φτιάχτηκε η Ακρόπολη. Το συγκεκριμένο μάρμαρο και η διαμονή της φιάλης μέσα σε αυτό εξασφαλίζει μια σταθερή και χαμηλή θερμοκρασία . Αυτό έχει ως αποτέλεσμα έναν ιδιαίτερο τρόπο συντήρησης με απόλυτα φυσικό τρόπο.
Δοϊράνης 39 Καλλιθέα,
17672 Αθήνα Ελλάδα
Email: ancient.symposium@gmail.com
Τηλέφωνο: +30 210-9593710
facebook.com/Ancient_Symposium
instagram.com/ancient_symposium
Μετά τα αδιέξοδα της δημόσιας συζήτησης για την πεζοδρόμηση της οδού Σταδίου πριν από περίπου τέσσερα χρόνια (ως εναλλακτική στο προγενέστερο re-think της Πανεπιστημίου ), η σημαντικότατη αρτηρία της πόλης παρέμεινε μετέωρη στον απόηχο της κρίσης, αφήνοντας μερικά από τα πιο κεντρικά αθηναϊκά τοπόσημα σε λήθαργο. Πλέον, σε ένα momentum που θέλει αρκετά από αυτά τα κτίρια να έχουν περάσει σε επιχειρηματίες και να προορίζονται για ξενοδοχειακές μονάδες υψηλών προδιαγραφών, η 6η Μπιενάλε της Αθήνας τραβάει χειρόφρενο μερικά μέτρα μακριά από την Πλατεία Συντάγματος, λίγο προτού η χρήση της περιοχής αλλάξει σελίδα, και ανοίγει τις πόρτες τεσσάρων εμβληματικών οικοδομημάτων γύρω από την Πλατεία Κολοκοτρώνη: το πρώην κεντρικό κτίριο του ΟΤΕ (Σταδίου 15 ), το πρώην ξενοδοχείο «Εσπέρια Παλλάς» (Σταδίου 22 ), η Μπενάκειος Βιβλιοθήκη της Παλαιάς Βουλής (Ανθίμου Γαζή 2 ) και το πρώην Μέγαρο ΤΣΜΕΔΕ (Κολοκοτρώνη 4 ).
Με επιμελητές τη Stefanie Hessler, τον Κωστή Σταφυλάκη και τον Poka-Yio, η φετινή έκδοση του επιδραστικότερου εικαστικού θεσμού της πόλης διαλέγει ως κύριο χώρο το κτίριο της οδού Σταδίου 15, το επιβλητικό καφετί εξαώροφο δείγμα μοντερνισμού που αναμφίβολα κερδίζει το βλέμμα σου όποτε διασχίζεις την Πλατεία Κολοκοτρώνη. Το μέχρι σήμερα άτυπα γνωστό ως «ΤΤΤ» γράφτηκε στην ιστορία το ’42, όταν οι «τριατατικοί» οργάνωσαν την πρώτη απεργία κατά των Γερμανών σε όλη την Ευρώπη, ενώ στην πιο πρόσφατη πορεία του στέγασε για αρκετές δεκαετίες τις διοικητικές υπηρεσίες του ΟΤΕ.
Μέσα σε αυτό το πολυσήμαντο τοπόσημο, που αφενός ενσαρκώνει το πέρασμα από την αναλογική στην ψηφιακή εποχή και αφετέρου συνδέεται συνειρμικά με την έννοια της αντίστασης, η Μπιενάλε της Αθήνας, με τη συγχρηματοδότηση της Ελλάδας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης (καθοριστική υπήρξε η στήριξή της από την Περιφέρεια Αττικής με την ένταξη στο ΠΕΠ Αττικής 2014-2020 ) και σε συνεργασία με το Ίδρυμα Ωνάση, στήνει το «ΑΝΤΙ», μια εικαστική παλμογράφηση των πολλαπλών αντιθέσεων και αντιστάσεων που βλέπουμε γύρω μας σήμερα, από το πεδίο του πολιτικού λόγου και την pop κουλτούρα μέχρι τη δημόσια σφαίρα, τα βιντεοπαιχνίδια, το διαδίκτυο και την post digital επικοινωνία.
Αναπαράγοντας τους μηχανισμούς (devices ) της σύγχρονης καθημερινότητας (όπως είναι ένα γυμναστήριο, ένα γραφείο, ένα κλαμπ, ένα σπα κοκ ) το κοινό βρίσκει αναφορές που γνωρίζει και καλείται να μπει στη συνθήκη του έργου, να αναλάβει ενεργό ρόλο και να αντιδράσει.
«Ξεκινώντας από μια κριτική σε εμάς τους ίδιους, συνειδητοποιήσαμε μέσα από τις τελευταίες δύο μπιενάλε, την “Αγορά” και την “Ομόνοια”, πως όσο κι αν θέλαμε τον καλλιτέχνη να έχει έντονη επιρροή στη δημόσια σφαίρα, στην πραγματικότητα είναι αρκετά πιο αδύναμος», μας λέει ο Poka-Yio, συνιδρυτής του θεσμού κι επιμελητής στις τελευταίες εκδόσεις. Μπορεί η 4η Μπιενάλε της Αθήνας να αναγνωρίστηκε παγκοσμίως ως case study, με τις επιτελεστικές πρακτικές της συνέλευσης και της συνάθροισης να γεννούν έναν ζωντανό εικαστικό οργανισμό, όμως η 5η έκδοση άφησε μια πικρή αμηχανία στα χείλη των κριτικών για την αποτελεσματικότητα της διαλεκτικής, συμμετοχικής μορφής, την αδυναμία εμπλοκής του μεγάλου κοινού και το συνολικό ρόλο του θεσμού στη σκηνή. Πλέον, άμεσα προβληματισμένοι με την «παράλληλη αγορά αξιών που γεννιέται τη στιγμή που καταργείται η αγορά της τέχνης», οι επιμελητές στρεφονται σε μια μπιενάλε-λιχουδιά για τα μάτια, που δεν κρίνει αποστασιοποιημένα τα πράγματα, ούτε υπόσχεται κοινωνική προσφορά, αλλά προσκαλεί σαγηνευτικά τους επισκέπτες να ενδώσουν στο «αντί».
View this post on Instagram
Αναζητώντας τη σύγχρονη αντι-ταυτότητα
Αντικαπιταλιστής, αντικομφορμιστής, αντιφασίστας, αντι-αντιφασίστας (; ). «Την τελευταία δεκαετία στην Ελλάδα κυοφορούνταν ένα “αντί” που έφτασε να γίνει συστημικό, δημιουργώντας ένα νέο διάλογο στον οποίον ο καθένας προσδιορίζεται με βάση το αντίθετό του», εξηγούν οι επιμελητές. «Είδαμε πως η νέα συντηρητική ιδεολογία χτίζεται αποφατικά, μέσα σε έναν παροξυσμό όπου κάθε θέση δημιουργεί αυτομάτως πόλωση και γεννά αντιθέσεις που συνεχώς πολλαπλασιάζονται και κανονικοποιούνται». Ειδικότερα μετά τη διάχυση των social media και της ψηφιακής επικοινωνίας, η ασφάλεια της ανωνυμίας τροφοδότησε απλόχερα το τερέν των συγκρούσεων, φτάνοντας τελικά σε ένα σημείο όπου το παραμικρό statement ή στοιχείο είναι αρκετό για να πυροδοτήσει πολλαπλές αφοριστικές αντιδράσεις, πολλές από τις οποίες κρύβουν ηθικό μανιχαϊσμό και πρακτικές νεοφασισμού.
Πάνω σε αυτήν την ανακάλυψη του σύγχρονου τρόπου ανάπτυξης ταυτοτήτων, οι Stefanie Hessler, Κωστής Σταφυλάκης και Poka-Yio δημιούργησαν «ένα καθαρτήριο χωρίς κάθαρση», μια έκθεση δηλαδή που ουσιαστικά δεν προτείνει κάποια μονομερή θέση (ή αντίθεση ), ούτε επικαλείται την επίλυση όλων αυτών των συγκρούσεων, παρά στρώνει ένα αγωνιστικό πεδίο για τον θεατή μεταξύ εξουσίας κι εξέγερσης. Κατόπιν πολύμηνης έρευνας κι εξέτασης περίπου χιλίων εικαστικών μονάδων και κολλεκτίβων, η AB6 συγκεντρώνει πάνω από εκατό διεθνείς καλλιτέχνες, δημιουργούς πολυμέσων και θεωρητικούς μέσα σε μια αρένα που εστιάζει στις σύγχρονες συγκρουσιακές συνθήκες με πολλούς και διάφορους τρόπους.
«Την τελευταία δεκαετία στην Ελλάδα κυοφορούνταν ένα “αντί” που έφτασε να γίνει συστημικό, δημιουργώντας ένα νέο διάλογο στον οποίον ο καθένας προσδιορίζεται με βάση το αντίθετό του», εξηγούν οι επιμελητές.
Εικόνες μιας μετα-αποκαλυπτικής Ελλάδας, όπως τα ιεροποιημένα συντρίμμια του Πάνου Σκλαβενίτη στο «Cargo», επαυξημένες πραγματικότητες που συνομιλούν με την ουτοπία και τη δυστοπία του ψηφιακού εαυτού, όπως τα new media έργα των Θεόκλητου Τριανταφυλίδη και Λουκίας Αλαβάνου, post human εργαστήρια που βρίθουν από αλγόριθμους και θίγουν την εξουσία της σύγχρονης βιοπολιτικής (με τον τρόπο που την έθεσε ο Αγκάμπεν ), όπως η εγκατάσταση «Sugar Walls Teardom (Homage to Dark Labia )» της Νοτιοαφρικανής Tabita Rezaire με τα επιστημονικά πειράματα στις μήτρες μαύρων γυναικών, διαστρεβλωμένες συνθήκες από πράγματα που συναντάμε στην καθημερινή μας ζωή, όπως το περίεργα κεκλιμένο ράφι με προϊόντα από την ελληνική μαζική αγορά στην πρόταση του Σουηδού Sirous Namazi, διάσημα memes από τις διαδικτυακές κοινότητες που κρέμονται ταριχευμένα από το ταβάνι, επιτελεστικά μοντέλα ανθρώπινων οργανισμών, έντονα φορτισμένα οράματα για έναν άλλο κόσμο αλλά και ψυχωτικές εξάρσεις μέσα στον μετα-ψηφιακό απόηχο…
«Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο ο θεατής μπαίνει σε ένα μυθολογικό, θρησκευτικό και μερικές φορές αντιδραστικό περιβάλλον και καλείται να περάσει μέσα από αυτό το αντι-πουργκατόριο επιθυμιών και αποστροφών, οδηγούμενος σε μια τελική αυτοεξομολόγηση, όπου συνειδητοποιεί πως βρίσκεται βαθιά χωμένος στο rabbit hole, χωρίς να υπάρχει εύκολη διαφυγή», εξηγεί ο Κωστής Σταφυλάκης για την επιμελητική σύνθεση που ξεδιπλώνεται ημι-γραμμικά, πρώτα σε όλους τους ορόφους του «ΤΤΤ» (που έτσι κι αλλιώς αρχιτεκτονικά αποπνέουν μια καφκική κλειστοφοβική εσάνς ) κι έπειτα στα διπλανά κτίρια.
Τι ταυτότητες όμως γεννά το «αντί» μέσα στον σύγχρονο post digital κόσμο; Κάποιες από αυτές είναι οι εκκεντρικά γκροτέσκο εαυτότητες της Σκοτσέζας Rachel Maclean, η άφυλη περσόνα του Ευριπίδη Λασκαρίδη, οι BDSM και ταυτόχρονα α-σέξουαλ μούμιες των Bound Collective, η άλιεν φιγούρα Schwarmwesen του Johannes Paul Raether, που εμπλέκει επιτελεστικά το κοινό σε έναν αυτοπροσδιορισμό στο δημόσιο χώρο, ή τα ταριχευμένα ποντίκια-πίκατσου της γιαπωνέζικης κολεκτίβας Chim Pom, που επαναφέρουν το ψηφιακό στη φθαρτή υλικότητα.
«Συνειδητά επιλέξαμε ένα μεγάλο αριθμό γυναικών καλλιτεχνών», σχολιάζει με τη σειρά της η επιμελήτρια Stefanie Hessler, «και προκειμένου να πάμε την έκθεση πέρα από τον έμφυλο εσενσιαλισμό, διαλέξαμε πολλά projects που βάζουν μπροστά το gender fluidity και την queer κριτική, με παραδείγματα που είτε δηλώνουν ανοιχτά τις μετα-φεμινιστικές θεωρητικές καταβολές τους και την queer αμεσότητα, είτε αμφισβητούν επιτελεστικά τα στερεότυπα της γυναικείας σεξουαλικότητας, είτε χρησιμοποιούν διαδικασίες που επεκτείνουν τους ρόλους και τις ταυτότητες στη θεατρικότητα της καθημερινότητας».
View this post on Instagram
Θεατές και καλλιτέχνες στο πετσί του ρόλου
Με το βλέμμα έξω από την κλειστή «φούσκα πολιτισμού» –όπως είχε τονίσει η επιμελητική ομάδα από την πρώτη συνέντευξη Τύπου της AB6 στην Αγγλικανική Εκκλησία του Αγίου Παύλου το καλοκαίρι–, η πρακτική παρουσίασης δεν θα μπορούσε να μείνει εγκλωβισμένη σε προηγούμενες εποχές. Παρατηρώντας το εκθεσιακό πρόγραμμα αλλά και τα πολλά παράλληλα δρώμενα, η επιτελεστικότητα μπαίνει σε πρώτο πλάνο, αλλά όχι με τον τρόπο της performance art όπως την έχουμε γνωρίσει ιστορικά αλλά και παρακολουθήσει στις προηγούμενες μπιεναλικές εκδόσεις της Αθήνας.
Αναπαράγοντας τους μηχανισμούς (devices ) της σύγχρονης καθημερινότητας όπως είναι ένα γυμναστήριο, ένα γραφείο, ένα εμπορικό κέντρο, ένα στούντιο τατουάζ, ένα club, μια εκκλησία ή ένα forum γνωριμιών, το κοινό αφενός βρίσκει αναφορές που γνωρίζει και αφετέρου καλείται να μπει στη συνθήκη του έργου, να αναλάβει ενεργό ρόλο και να αντιδράσει.
«Πρόκειται περισσότερο για νεοκαταστασιακές συνθήκες, που όλες με τον τρόπο τους προϋποθέτουν την αμφισβήτηση του θεατή και της ίδιας της θέασης, μια κι εξερευνούμε περισσότερο τον τρόπο που η επιθυμία και η αποστροφή μας συνδέονται με όλες αυτές τις πολιτισμικής εκφράσεις του σύγχρονου ψηφιακού κόσμου», εξηγεί ο Κωστής Σταφυλάκης. Έτσι κυρίαρχη θέση στην έκθεση έχει η τέχνη που χρησιμοποιεί το LARP (Live Action Role Play ), μια στρατηγική που αν και προέρχεται από το επιτραπέζιο «Dungeons & Dragons», τα τελευταία χρόνια αποκτάει όλο και περισσότερη δημοφιλία στο φυσικό κόσμο με ολόκληρα fictional σύμπαντα να δημιουργούνται, παρασύροντας μια μερίδα εικαστικών στις συμμετοχικές πρακτικές του. Σε αυτό το φορμά, για ένα συγκεκριμένο διάστημα, ο καλλιτέχνης γίνεται game master και θέτει ένα σενάριο, ορίζει τις συνθήκες και μοιράζει ρόλους, υποχρεώσεις και αρμοδιότητες στους συμμετέχοντες.
Μερικοί από τους πιο αναγνωρισμένους εικαστικούς του LARP art παγκοσμίως έρχονται στην Αθήνα. Ο Αμερικανός (με βάση το Βερολίνο ) Brody Condon, για παράδειγμα, οργανώνει συλλογικά role play sessions σε συνεργασία με το τμήμα Ψυχολογίας του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου, ζητώντας από το κοινό να εκδραματίσει συγκεκριμένες ψυχολογικές καταστάσεις.
Επίσης το OMSK Social Club μαζί με την Penny Rafferty φτιάχνουν μια απόλυτα ρεαλιστική συνθήκη ξενοδοχείου στο ΤΣΜΕΔΕ, όπου οι συμμετέχοντες θα μείνουν εγκλωβισμένοι για μερικά εικοσιτετράωρα μέσα στο σκηνοθετημένο σκηνικό και θα κληθούν να ερμηνεύσουν αντίστοιχους ρόλους (ρεσεψιονίστ, καμαριέρες, μπάτλερ, επισκέπτες κ.ο.κ. ). Κατά τη διάρκεια της εβδομάδας των εγκαινίων δε, η Zhala συνεργάζεται με τον Tony Karlsson κι ένα γκρουπ από Σουηδούς καλλιτέχνες, σεναριογράφους και σκηνοθέτες για τη ζωντανή παραγωγή μιας τελενοβέλας, μια μουσική περφόρμανς που θα εξελιχτεί σε LARP.
Βέβαια, πέρα από τα projects διανομής ρόλων στο κοινό, κρίνοντας από το background των φετινών επιμελητών αλλά και την queer δεξαμενή της AB6, δεν θα μπορούσαν να λείπουν πειραματισμοί υπερταύτισης και χρήση της λεγόμενης «πολιτικής του ψεύδους». Περιπτώσεις όπως αυτή του Front Deutscher Äpfel, της ομάδας που δημιουργήθηκε μετά τις διαδηλώσεις του ακροδεξιού NPD και αποτελεί σατιρική προσομοίωση-παρακλάδι του γερμανικού κόμματος με σημαία ένα μήλο, αλλά και της εικαστικού Shana Moulton, η οποία θα ενσαρκώσει το φιλμικό της alter ego Cynthia μέσα σε έναν κόσμο αυτοθεραπείας και δοκιμής προϊόντων τηλεμάρκετινγκ, φανερώνουν μια ιδιαίτερη διαχείριση των φόβων και των απευκταίων μέσα στη σύγχρονη εποχή της μετα-αλήθειας.
Οι καλλιτέχνες, αντί να αντιπαλέψουν μια ιδέα με το αντίθετό της, μπαίνουν στον ρόλο του διακομιστή και παράγουν μια υπερβολική και πολλές φορές χιουμοριστική εκδοχή όσων φοβούνται, βάζοντας το κοινό να επιλέξει τι θέλουν να πουν: κριτική στάση ή πλήρης αποδοχή;
«Δεν φιλοξενούνται καλλιτεχνικές πρακτικές που προσφέρουν μια εύκολη χειραφέτηση για τον θεατή», σχολιάζουν στο κλείσιμο οι επιμελητές. «Αντίθετα η χειραγώγηση και η παραπλάνηση γίνονται εργαλεία, χωρίς ωστόσο να καταλήγουμε σε κάποιο διδακτικό διά ταύτα». Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, η AB6 αφήνει τον επισκέπτη ελεύθερο να βρει το δικό του δρόμο στην έκθεση, να μπει μέσα σε εμπειρίες πολλών αισθήσεων, να πειραματιστεί με τα όσα γνωρίζει και με τα όσα δεν θα ήθελε να γνωρίζει ότι επιθυμεί, να ζήσει για λίγο μέσα σε ένα post digital τούνελ και να συνειδητοποιήσει ότι δεν γίνεται να βγει – μια και αυτό είναι απλώς μια διαφορετική εκδοχή της καθημερινής του πραγματικότητας, μέσα σε αμέτρητα «αντί».
Η 6η Μπιενάλε της Αθήνας διαρκεί από 26/10 έως 9/12. Περισσότερες από σαράντα παράλληλες δράσεις περιμένουν το κοινό το εναρκτήριο τριήμερο. Αναλυτικό πρόγραμμα στο www.athensbiennale.org
Πηγή : Αθηνόραμα
διαβάστε περισσότερα
Μερικούς μήνες ύστερα από το «Van Gogh Alive», τo μεγάλο hi tech αφιέρωμα στο μεγάλο μετα-ιμπρεσιονιστή καλλιτέχνη που (μεταξύ άλλων ) εισήγαγε ένα νέο εκθεσιακό μοντέλο στο αθηναϊκό κοινό, η εταιρεία παραγωγής Λάβρυς σε συνεργασία με την Grande Exhibitions και άλλους πολιτιστικούς οργανισμούς, παρουσιάζει το «Leonardo Da Vinci – 500 Years of Genius».
Τρεις ξεχωριστές εκθέσεις ενώνονται από 30 Νοεμβρίου στο Παλιό Αμαξοστάσιο του ΟΣΥ, μετατρέποντας το εμβληματικό κτίριο σε ένα ζωντανό έργο τέχνης-ωδή στο ζωγράφο, εφευρέτη και επιστήμονα Λεονάρντο. Με τη συνδρομή του Μουσείου Leonardo da Vinci στη Ρώμη, του Ινστιτούτου Lumiere Technology στο Παρίσι, αλλά και ειδικών από Ιταλία και Γαλλία, η έκθεση πλέκει την πολυφασματική προσωπικότητα της ιστορικής διάνοιας.
Οι μηχανικές εφευρέσεις του Λεονάρντο, με 75 συνολικά μοντέλα των εφευρέσεών του-διαδραστικές αναπαραγωγές σε φυσικό μέγεθος αλλά και 200 εκθέματα σχεδιασμένα σε συνεργασία με το Μουσείο Leonardo da Vinci της Ρώμης, τα μυστικά της Μόνα Λίζας, με τη λεπτομερή επιστημονική ανάλυση και παρουσίαση των αινιγμάτων του πίνακα, και το Da Vinci Alive – The Experience, μία βιωματική, οπτικοακουστική εμπειρία στους πίνακες αλλά και τη ζωή του μεγάλου δημιουργού, συνθέτουν όλα μαζί μία ψυχαγωγική και συνάμα εκπαιδευτική εμπειρία για μικρούς και μεγάλους.
Εμπλουτίζοντας την εκθεσιακή φόρμα του «Van Gogh Alive» με περισσότερες πληροφορίες και διαφορετικά εκθέματα, το «Leonardo Da Vinci – 500 Years of Genius» αναμένεται να καλύψει αρκετά πιο διευρυμένα το εκθεσιακό θέμα. Αναμένουμε και μετρούμε αντίστροφα, ενώ η προπώληση έχει ήδη ξεκινήσει.
Πηγή : Αθηνόραμα
διαβάστε περισσότερα
#1 September, here we go!
Η φθινοπωρινή εκδοχή του Release Athens παίρνει σάρκα και οστά με ένα πραγματικά μεγάλο μουσικό event, τη συναυλία των Chemical Brothers στο Ολυμπιακό Κέντρο Ξιφασκίας. Αναμφίβολα πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα της electro/dance σκηνής και αυτό που φροντίζουν να κάνουν πάντα ο Tom Rowlands και ο Ed Simons είναι να προσφέρουν ένα οπτικοακουστικό σόου υψηλού επιπέδου και μεγαλειωδών διαστάσεων. Αυτό είναι και το ατού της σύγχρονης electronica, που μπορεί να παίξει σε επίπεδα arena rock.
Πότε: Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου
#2 Επανέκδοση από άλλο γαλαξία
Η ταινία που άλλαξε ολοκληρωτικά τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε το σινεμά και πραγματοποίησε ριζική αλλαγή στο είδος της επιστημονικής φαντασίας, το αριστούργημα του Στάνλεϊ Κιούμπρικ «2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος», επιστρέφει στις κινηματογραφικές αίθουσες σε ψηφιακά αποκατεστημένη κόπια 4K. Οι πρωτοποριακές εικόνες του Κιούμπρικ έχουν δεχτεί ένα χειρουργικής ακρίβειας ρετουσάρισμα, το οποίο αποδεικνύει περίτρανα τη συντριπτική εικαστική τους δύναμη κι εγγυάται ένα αξέχαστο σινε-ταξίδι.
Πότε: Από Πέμπτη 6 Σεπτεμβρίου
#3 Νέος θρόνος για τον Άμλετ
Μετρά ήδη 158 παραστάσεις και συνεχίζει ακάθεκτος ο Τάσος Ιορδανίδης στον ρόλο του «Άμλετ», που μετακομίζει από το Θέατρο Άνεσις στο Altera Pars. Οι Ιωάννα Παππά, Άρης Λεμπεσόπουλος, Πέμη Ζούνη, Θοδωρής Κατσαφάδος καθώς και κάποιες νέες προσθήκες στο κατά γενική ομολογία εξαιρετικό καστ ακολουθούν την προσέγγιση του Γεωργιανού βραβευμένου σκηνοθέτη Λεβάν Τσουλάτζε, ο οποίος χαρίζει στο ελισαβετιανό δράμα την αισθητική ενός διαχρονικού αστικού σαλονιού. Ιδανικός τόπος για να αναρωτηθεί κάποιος για την ανθρώπινη ύπαρξη, όπως προστάζει το σαιξπηρικό σύμπαν, που «συνέχεια γεννάει και σαπίζει».
Πότε: Από Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου
#4 Βιβλιόφιλοι και βιβλιοφάγοι, ρότα για Ζάππειο
Με την πόλη να έχει ανακηρυχθεί φέτος Παγκόσμια Πρωτεύουσα Βιβλίου, το 47ο Φεστιβάλ Βιβλίου καταφθάνει μετά βαΐων και κλάδων στο Ζάππειο για να ενώσει αναγνώστες, συγγραφείς κι εκδότες σε μια μεγάλη γιορτή. Με κεντρικό θέμα τη «Μελοποιημένη ποίηση», από την Παρασκευή 31 Αυγούστου τιμητικές εκδηλώσεις, αφηγήσεις παραμυθιών, αφιερωματικές βραδιές, μουσικοποιητικές συναντήσεις και άλλα πολλά ζωντανεύουν τον κόσμο των σελίδων μπροστά μας.
Πότε: Από Παρασκευή 31 Αυγούστου έως Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου
#5 Φεστιβαλικές νύχτες γεμάτες σινεμά
Η διοργάνωση που συντροφεύει κάθε αθηναϊκό φθινόπωρο, το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Αθήνας Νύχτες Πρεμιέρας, μας ετοιμάζει για φέτος ένα πλούσιο δωδεκαήμερο στις αίθουσες των Odeon Όπερα 1 & 2, Δαναός 1 & 2, Ιντεάλ, Άστορ και Ταινιοθήκη της Ελλάδος. Στο πρόγραμμά του πρωτοστατούν οι ελληνικές ταινίες, από τις οποίες ξεχωρίζουν η επιστροφή του Γιώργου Πανουσόπουλου με την κωμωδία «Σ’ Αυτήν την Χώρα Κανείς δεν Ήξερε να Κλαίει» αλλά και η βραβευμένη στο εξωτερικό νέα ταινία του Μπάμπη Μακρίδη «Οίκτος».
Πότε: Από την Τετάρτη 19 έως την Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου
#6 Χορός σε ένα μοναδικό χώρο
Το ρωμαϊκό ωδείο αποτελεί καλλιτεχνικό τοπόσημο· πολλά χορευτικά σχήματα θέλουν να βρεθούν στη σκηνή του και χαιρόμαστε που το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο έδωσε το πράσινο φως σε κορυφαίους καλλιτέχνες να παρουσιάσουν τις παραστάσεις τους εκεί. Κλείστε θέση για τη φλογερή εκπρόσωπο του φλαμένκο Σάρα Μπάρας (14 Σεπτεμβρίου ), για την ομάδα Tangueros del Sur, που θα πυροδοτήσει με την εκφραστικότητά της την τάνγκο όπερα του Πιατσόλα «Maria de Βuenos Aires» (25 Σεπτεμβρίου ), τον εξωτικής ομορφιά κι εκπληκτικού ταλέντου Κάρλος Ακόστα (26 Σεπτεμβρίου ) αλλά και για την πολύχρωμη παράσταση των Εθνικών Μπαλέτων Κιέβου Virsky (24 Σεπτεμβρίου ).
Πότε: Από Παρασκευή 14 έως Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου
#7 Ένας θρύλος στο πόντιουμ
Ο Michel Legrand, μετρ της σύγχρονης ιστορίας της κινηματογραφικής μουσικής αλλά και σπουδαίος τζάζμαν, μας έχει δώσει εδώ κι έξι δεκαετίες κλασικά αριστουργήματα. Τα τραγούδια του (όπως το «Windmills of your mind» ) έχουν εγγραφεί στην ιστορία της ποπ και τα μουσικά του θέματα για τον κινηματογράφο παραμένουν άφθαρτα στο χρόνο, όπως και οι συνεργασίες του με μεγάλα ονόματα, όπως οι Miles Davis, Ray Charles, Aretha Franklin, Barbra Streisand κ.ο.κ. Τα τελευταία χρόνια στους συνεργάτες του έχει προσθέσει και τον Γιώργο Περρή, με τον οποίο θα εμφανιστεί στο Ηρώδειο, διευθύνοντας την Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ.
Πότε: Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου
#8 Οι Αθηναίοι έχουν το δικό τους φεστιβάλ
Το Ανοιχτό Θέατρο Κολωνού, σε μια ιστορική από αρχαιοτάτων χρόνων περιοχή, γίνεται και πάλι η βάση του Φεστιβάλ Κολωνού 2018 του Δήμου Αθηναίων. Μουσική και θέατρο συνυπάρχουν επί ίσοις όροις: αξιόλογοι συνθέτες, από τον Ψαραντώνη και τον Μίμη Πλέσσα μέχρι τη Ζωή Τηγανούρια, καταξιωμένα ονόματα του θεάτρου με τις παραστάσεις τους, από τον «Ίωνα» σε σκηνοθεσία Ιόλης Ανδρεάδη και τον «Εδουάρδο Β΄» από την Αθηναϊκή Σκηνή Κάλβου Καλαμπόκη μέχρι την «Άγρια Δύση» του Θοδωρή Αθερίδη, θα συμμετάσχουν, είτε με μικρό αντίτιμο εισόδου είτε δωρεάν. Για περισσότερες πληροφορίες δείτε εδώ το αναλυτικό πρόγραμμα.
Πότε: Από Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου
#9 Ο σπουδαίος Μόραλης εφ’ όλης της ύλης
Μία εκατονταετία και πλέον μετά τη γέννηση του Γιάννη Μόραλη ένα μεγάλο εκθεσιακό αφιέρωμα έρχεται στο Μουσείο Μπενάκη της Πειραιώς για να καλύψει όλες τις πτυχές της προσφοράς του ιδιοσυγκρασιακά παραστατικού, πολύπλευρα δημιουργικού και χαρισματικού καλλιτέχνη στο εικαστικό στερέωμα. Μέσα από τη σύμπραξη της Εθνικής Πινακοθήκης – Μουσείου Αλ. Σούτσου, του Μορφωτικού Ιδρύματος της Εθνικής Τραπέζης καθώς και της γκαλερί Ζουμπουλάκη, θα δούμε έργα ζωγραφικής και σκηνογραφίας από τις εντυπωσιακές πρώιμες δημιουργίες μέχρι τη λιτή ώριμη περίοδο του Μόραλη.
Πότε: Από την Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου
#10 Όλος ο Παζολίνι στην Ταινιοθήκη
Το έργο του αξεπέραστου Ιταλού σκηνοθέτη Πιέρ-Πάολο Παζολίνι παρουσιάζεται στη Λαΐδα, στην ταράτσα της Ταινιοθήκης της Ελλάδος, σε αποκατεστημένες κόπιες. Έτσι μας δίνεται η σπάνια ευκαιρία να δούμε ξανά ταινίες όπως το «Θεώρημα», το αιρετικό «Σαλό ή 120 Μέρες στα Σόδομα» και η «Μήδεια», με πρωταγωνίστρια τη Μαρία Κάλας, σε όλο τους το κινηματογραφικό μεγαλείο. Το πλήρες αφιέρωμα πλαισιώνεται από μια έκθεση φωτογραφικού υλικού του Ρομπέρτο Βίλα, στενού συνεργάτη του Παζολίνι.
Πότε: Από Τετάρτη 12 έως Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου
#11 Επτά ηρωίδες του Ευριπίδη συναντιούνται
Γυναικείες φιγούρες από επτά ευριπίδειες τραγωδίες ζωντανεύουν μόνο για μία βραδιά στο Ηρώδειο, στην παράσταση «Έρωτες και θρήνοι γυναικών» από τον σκηνοθέτη Πάνο Αγγελόπουλο, σε μουσική Δημήτρη Παπαδημητρίου, για το Σπίτι του Ηθοποιού. Η Άννα Φόνσου, η Άντζελα Γκερέκου, η Κατερίνα Διδασκάλου, η Θεοδώρα Τζήμου, η Βασιλική Τρουφάκου, η Κατερίνα Μισιχρόνη και η Μυρτώ Γκόνη, εξαιρετικές ηθοποιοί της νέας και της παλιότερης γενιάς, μας φανερώνουν με την ερμηνεία τους τα άδυτα της γυναικείας προσωπικότητας έτσι όπως την έπλασε ο Ευριπίδης.
Πότε: Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου
#12 Μια μοντέρνα παράδοση
Έχοντας πάντα το βλέμμα σε μια κατεύθυνση που αφενός ανανεώνει το πλούσιο υλικό του και αφετέρου δίνει χώρο σε νέες, αξιόλογες μουσικές δυνάμεις, ο Διονύσης Σαββόπουλος έρχεται στο Ηρώδειο με μια καινούργια παράσταση η οποία μπλέκει τις Fonés και τις Chores της Μαρίνας Σάττι με τους Αλκμάν. Τα σχήματα αυτά αποτελούν νέες δημιουργικές προτάσεις σε ό,τι αφορά την τέχνη της φωνής και τη δημοτική παράδοση, ενώ διευρύνουν τους ορίζοντες του σαββοπουλικού έργου.
Πότε: Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου
#13 Δύο για κάτι (πολύ) μεγάλο
Το ότι η συνάντηση του Θανάση Παπακωνσταντίνου με τον Σωκράτη Μάλαμα θα αποτελούσε το συναυλιακό γεγονός του καλοκαιριού δεν μας εκπλήσσει. Λαμβάνοντας υπόψη και μόνο το καλλιτεχνικό output του καθενός τους, έχουμε ένα σύνολο που αφορά τις αισθητικές ανάγκες και το γούστο ενός ευαίσθητου, σκεπτόμενου και (ανεξαρτήτως ηλικίας ) νεανικού μεγάλου κοινού. Συνεπώς τα απανωτά sold out, το ανυπέρβλητο κέφι και τα δεκάδες καπνογόνα είναι αναμενόμενα στη live προβολή της σχέσης αυτών των ιδιόμορφων αλλά και συγγενών τραγουδοποιών. Δύο από τους εντέχνους rock stars της εποχής μας συναντιούνται σε ένα δεδομένα sold out διήμερο στην Τεχνόπολη.
Πότε: Δευτέρα 10 και Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου
Πηγή : Αθηνόραμα
διαβάστε περισσότερα
Μιλήσαμε με τη Σύλβια Κούβαλη για το νέο της βήμα και πήραμε μια πρώτη γεύση από τον ιδιαίτερο χώρο.
Η Σύλβια Κούβαλη είναι από τις γκαλερίστριες με τις οποίες χαίρεσαι να συζητάς. Με intellectual υπόβαθρο και κοφτερή ματιά, είναι διαρκώς updated, χτίζει σχέσεις εμπιστοσύνης με καλλιτέχνες και έχει πρόγραμμα με ταυτότητα. Από την εποχή που πρωτοεκπονούσε ερευνητικά project στην Αθήνα ως την ίδρυση της γκαλερί Rodeo το 2007 στην Κωνσταντινούπολη και τη μετακόμισή της στο Λονδίνο το 2014, όπου η γκαλερί λειτουργεί μόνιμα ως σήμερα, κάθε φορά που την πετυχαίνω στα σύντομα περάσματά της από την Αθήνα καθοδόν σε ένα ακόμη art circuit δεν χάνω την ευκαιρία να συνεχίσουμε τον εποικοδομητικό μας διάλογο που έχει φιλοξενηθεί αρκετές φορές και σε αυτές τις σελίδες.
Την τελευταία φορά ξεκλέψαμε λίγο χρόνο για έναν καφέ ανάμεσα στα ραντεβού της, τα οποία αυτή τη φορά δεν ήταν με καλλιτέχνες αλλά με μαραγκούς και μπογιατζήδες! Μπορεί η ανακαίνιση της εμπορικής αποθήκης των αρχών του 1900 στον Πειραιά, η οποία θα στεγάσει το νέο χώρο της Rodeo στην Αθήνα από τη Δευτέρα 18 Ιουνίου, να αποδείχθηκε μαραθώνιος, απ’ ότι καταλαβαίνω όμως από τις πρώτες κλεφτές ματιές άξιζε τον κόπο η ταλαιπωρία.
Η Σύλβια θεωρεί την γκαλερί της Αθήνας (που θα τρέχει παράλληλα με τις δραστηριότητες της γκαλερί στο Λονδίνο ) πρώτα απ’ όλα ένα «production house», ένα χώρο παραγωγής έργων και διαλόγου, τα οποία κάποιες φορές είναι δύσκολο να υποστηρίξεις στη σκηνή του Λονδίνου.
Η ίδια θεωρεί την γκαλερί της Αθήνας (που θα τρέχει παράλληλα με τις δραστηριότητες της γκαλερί στο Λονδίνο ) πρώτα απ’ όλα ένα «production house», ένα χώρο παραγωγής έργων και διαλόγου, τα οποία κάποιες φορές είναι δύσκολο να υποστηρίξεις στη σκηνή του Λονδίνου. Εκεί η αγορά… σε ξεχνάει έτσι και φιλοξενήσεις ένα δυο πιο πειραματικά projects που δεν μεταφράζονται εύκολα σε αντικείμενα προς πώληση, ενώ ο τρόπος που έχει εξελιχθεί η αγορά της τέχνης διεθνώς κάνει δύσκολη τη βιωσιμότητα των γκαλερί μεσαίας τάξης (οι συλλέκτες προτιμούν να αγοράζουν είτε από τις πολύ ακριβές είτε από τις ανερχόμενες ). Στη Αθήνα της Σύλβιας της αρέσει που ο χρόνος τρέχει λίγο πιο αργά σε σχέση με το Λονδίνο δίνοντας χώρο για σκέψη, ακόμη και διάβασμα!
Στον νέο χώρο πίσω από την Ακτή Κονδύλη με τα ψηλά ταβάνια και τους χοντρούς πέτρινους τοίχους έχει επέμβει ο αρχιτέκτων Etienne Descloux που έχει βάση το Βερολίνο. Η επέμβαση αυτή έχει υπάρξει όσο πιο λειτουργική κρατώντας τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του χώρου και αδιαφορώντας για τον παραδοσιακό πλέον καθαρό λευκό κύβο. Θα παρουσιάζονται εκθέσεις καλλιτεχνών από το εξωτερικό αλλά και την Ελλάδα, ακολουθώντας πάντα την πορεία που η Rodeo έχει διαγράψει ως τώρα η οποία «εστιάζεται στην παρουσίαση έργου μουσειακής ποιότητας από τους καλλιτέχνες που εκπροσωπεί, που κυρίως πραγματεύονται την ιστορία μέσα από τις ταυτότητες, τα φύλλα και έναν κοινωνικό μυστικισμό». Παράλληλα με νέες παραγωγές εκθέσεων θα παρουσιάζονται ιστορικά έργα εντός του εννοιολογικού πλαισίου της Rodeo αλλά και προβολές, ομιλίες, δράσεις και άλλα events.
Η απόφαση να στεγάσει την γκαλερί στον Πειραιά ήρθε όταν η Σύλβια είδε το συγκεκριμένο κτίριο που τη γοήτευσε και πιστεύει ότι η ενέργεια του λιμανιού που θυμίζει έντονα και την Κωνσταντινούπολη θα εμπνεύσει την παραγωγή νέων έργων. Το άνοιγμα της Rodeo έρχεται να συμβάλλει δυναμικά στη νέα εποχή του Πειραιά που έχει αρχίσει να διαφαίνεται αλλά υπάρχει και στα σχέδια φορέων και επιχειρηματιών για τη μετατροπή των παλιών αποθηκών σε χώρους πολιτισμού και ψυχαγωγίας στα πρότυπα άλλων διεθνών λιμανιών.
Η αρχή γίνεται με την ατομική έκθεση του Αμερικάνου ζωγράφου Leidy Churchman από τις 18 Ιουνίου και θα συνεχίσει και με άλλες εκθέσεις και δραστηριότητες μέσα στη χρονιά. Ο τριανταεννιάχρονος διεμφυλικός καλλιτέχνης είχε επιλεχθεί για το Rijksakademie Residency το 2011 και έχει συμμετάσχει σε μουσειακές εκθέσεις στην Αμερική και την Ευρώπη ενώ έργο του βρίσκεται στη συλλογή του μουσείου Whitney. Οι πίνακες του έχουν αναφορές από την αμερικάνικη πριμιτιβιστική ζωγραφική ως αυτό που ο ίδιος έχει αποκαλέσει «την εκπληκτική αυλή με τα σκουπίδια της σύγχρονης κουλτούρας» και συχνά εστιάζουν στον φυσικό και ζωικό κόσμο.
Πολυδεύκους 41, Πειραιάς, info@rodeo-gallery.com
Πηγή : Αθηνόραμα
διαβάστε περισσότερα
«Απαιτητικός σκηνογράφος της όπερας και του θεάτρου, φημισμένος για την τόλμη και τη διαύγεια της ερμηνείας» έγραφε η Independent τον Μάιο του ’10, όσο η Guardian έπλεκε εγκώμια για την πύρινη δυναμική του εικονοκλάστη δημιουργού, αφήνοντας αιχμηρά σχόλια για τους Έλληνες που «σπατάλησαν ένα τέτοιο καταπληκτικό ταλέντο». Ήταν λίγες μέρες μετά τον ξαφνικό θάνατο του Στέφανου Λαζαρίδη και ήδη ο διεθνής Τύπος είχε αναλάβει τα ηνία για να ρίξει φως στην καλλιτεχνική του παρακαταθήκη. Την ίδια περίοδο, το μούδιασμα της ελληνικής κοινότητας μετά από την απρόσμενη αποπομπή του Στέφανου Λαζαρίδη (προ τριετίας τότε ) από τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή του θεάτρου της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, είχε αφήσει την πληγή ανοιχτή…
Μία δεκαετία αργότερα, στην πρώτη καλλιτεχνική της περίοδο, η Εθνική Λυρική Σκηνή αποφασίζει να κοιτάξει κατάματα όλα της τα λάθη. Αναμφίβολα, η βίαιη «φίμωση» του Στέφανου Λαζαρίδη και της ριζικής πρωτοπορίας που επεχείρησε να φέρει (έστω και με έναν επίμονο τρόπο ) από την μακρόχρονη εμπειρία του στο εξωτερικό είναι ένα από αυτά. Παγκοσμίως γνωστός, με περισσότερες από 30 συνεργασίες με την Εθνική Όπερα Αγγλίας, πολυπράγμων και ολιστικός, ιδεαλιστής και όχι εμπειριστής με τη φιλοσοφική έννοια των όρων, ο Στέφανος Λαζαρίδης χάραξε τη δική του πορεία με αμέτρητα έργα-σταθμούς και ανατρεπτική αντίληψη της όπερας γενικότερα. Ήταν ο «κυνικός ρομαντικός», όπως υποτιτλίζεται και η έκθεση που φιλοξενείται αυτή τη στιγμή στον 4ο όροφο της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδος στο ΚΠΙΣΝ και κορυφώνει το αφιέρωμα της ΕΛΣ στον μεγάλο δημιουργό, συγκεντρώνοντας εκπληκτικό αρχειακό υλικό του ΕΛΙΑ/ΜΙΕΤ, δάνεια από τις σημαντικότερες όπερες του εξωτερικού που συνεργάστηκε και φυσικά την αρωγή δεκάδων ερευνητών και καλλιτεχνών για την υλοποίησή της (ανάμεσά τους και ο τελευταίος βοηθός του Στέφανου Λαζαρίδη, Μάθιου Ντέιλι ).
Με πάνω από 20.000 θεατές να έχουν επισκεφθεί ήδη το εκτενές αφιέρωμα και την πρόσφατη παράτασή του να φτάνει ως την πρώτη ημέρα του Απριλίου, συναντήσαμε τον Αντώνη Βολανάκη, επιμελητή της έκθεσης και μαθητευόμενο-συνεργάτη του Στέφανου Λαζαρίδη για περίπου μία δεκαετία, για να μας ξεναγήσει ανάμεσα στους εκθεσιακούς κύβους, που επιχειρούν να ανασυνθέσουν το εικαστικό αποτύπωμα αυτού του επαναστατικού auteur.
Δεν υπάρχει αρχή, μέση και τέλος. Ή μάλλον υπάρχουν τόσες «αρχές» όσες και τα επιμέρους μέλη αυτού του συνόλου. «Υπάρχει ένας ριζωματικός τρόπος σε αυτήν την έκθεση», μας λέει ο Αντώνης Βολανάκης.
Ριγμένοι κάπως ακαθόριστα, σαν σταματημένοι χρονικά στο δευτερόλεπτο της πτώσης τους, εννιά –περίπου δίμετροι– ξύλινοι κύβοι, άλλοτε με όλες τις πλευρές τους και άλλοτε τμηματικά κενοί, σχηματίζουν μια αφηγηματική γραμμή που κινείται πέρα από την ίδια τη γραμμικότητα. Δεν υπάρχει αρχή, μέση και τέλος. Ή μάλλον υπάρχουν τόσες «αρχές» (και αντίστοιχα τέλη; ) όσες και τα επιμέρους μέλη αυτού του συνόλου. «Υπάρχει ένας ριζωματικός τρόπος σε όλο αυτό», όπως λέει ο Αντώνης Βολανάκης. Είναι κάτι σαν τα διάσπαρτα κεφάλαια που είχαν μπλέξει ο Ζιλ Ντελέζ και ο συνεργάτης του Φελίξ Γκουατταρί στο βιβλίο τους «Τα Χίλια Επίπεδα» (1980 ), δομώντας μία νέα σύνδεση πραγμάτων κόντρα στην ιεραρχική παράδοση. Από τις πολλαπλές συνεργασίες του με σκηνοθέτες θεάτρου και όπερας, όπως τον διάσημο Γιούρι Λιουμπίμοφ στους «Δαιμονισμένους» (1985 ) του Ντοστογιέφσκι και τον Στήβεν Πίμλοτ στην «Κάρμεν» (1989 ), μέχρι τις παραγωγές του σε διπλό ρόλο σκηνοθέτη και σκηνογράφου, όπως ο «Οιδίποδας τύραννος» του Στραβίνσκι (1989 ), τα σημεία για να ξεκινήσει κανείς (ή να σταθεί καλύτερα ) μέσα στην έκθεση είναι πάμπολλα.
«Για τον Στέφανο, οι κύβοι ήταν ένα από τα πιο σημαντικά λάιτ μοτίφ στις παραγωγές του είναι· ένας όγκος που μπορεί κανείς να κρύψει και να κρυφτεί, να αποκαλύψει και να αποκαλυφθεί, να μετακυλίσει και να ρίξει», συνεχίζει ο Βολανάκης. «Είναι η συμβολική αναπαράσταση της λογικής και της τεχνολογίας, αν θεωρήσει κανείς τον κύκλο ως την παρομοίωση της φύσης και του περιβάλλοντος.» Περπατώντας ανάμεσα στις απερίγραπτα λεπτομερείς μακέτες που ο Στέφανος Λαζαρίδης σχεδίαζε ανά πράξη για να μελετήσει το κάθε έργο (τύπου storyboard ), σαν μία πιστή προσομοίωση του χώρου σε επίπεδο μικρογλυπτικής, νιώθεις πως αυτό το γεωμετρικό μοτίβο ακόμα και να μην υπάρχει αυτούσιο στο έργο του μερικές φορές είναι σαν να υπαινίσσεται. Και όλο αυτό γιατί αλλάζει ριζικά την οπτική του θεατή, τον εμπλέκει σωματικά και τον μετουσιώνει σε πρωταγωνιστή της ερμηνείας, θέτοντας γρίφους και αναζητώντας απαντήσεις.
Έχουμε μία διαδικασία έρευνας, ανακάλυψης και ανοίγματος, που μαρτυρά σιωπηλά θέματα ταυτότητας αλλά και απώλειας με μία βαθιά υπαρξιακή προσέγγιση». Βήμα-βήμα αυτή η ενόρμηση δόμησε το «distorted traditionalism», τη διαστροφή δηλαδή της παραδοσιακής συνθήκης.
«Το ζήτημα στη σχεδίαση ενός χώρου δεν ήταν το concept αλλά ο γρίφος· ας φυτέψουμε έναν γρίφο, έλεγε» προσθέτει ο Βολανάκης. «Η κεντρική πηγή σε κάθε παραγωγή του είναι το ότι θέλει να μάθει και κάτι καινούργιο για τον εαυτό του. Έχουμε μία διαδικασία έρευνας, ανακάλυψης και ανοίγματος, που μαρτυρά σιωπηλά θέματα ταυτότητας αλλά και απώλειας με μία βαθιά υπαρξιακή προσέγγιση». Βήμα-βήμα αυτή η ενόρμηση δόμησε το «distorted traditionalism», τη διαστροφή δηλαδή της παραδοσιακής συνθήκης – τάση που κορυφώθηκε με την ιστορική Τόσκα του 1987. Κεκλιμένο και ολισθηρό έδαφος, πρωταγωνιστές που μοιάζουν να αιωρούνται και να αψηφούν τους νόμους της βαρύτητας, σκηνικά που γεννούν υποβλητικές σκιάσεις ανάλογα με το φωτισμό. Ή αργότερα το 1991, με το «Ναμπούκκο» στην πλωτή όπερα της Μπρέγκεντς στην Αυστρία με σαφείς αναφορές στην Επίδαυρο.
Αυτή η επανοικειοποίηση του παραδοσιακού είναι κάτι που αβίαστα παρατηρείς εδώ κι εκεί στη δουλειά του Λαζαρίδη. Οι μαυροφορεμένες πένθιμες φιγούρες που φέρνουν στο μυαλό την πατροπαράδοτη διαδικασία του ελληνικού πένθους, τα πλακόστρωτα σκηνικά που θυμίζουν ελληνική ύπαιθρο, μεταλλικές στριφογυριστές σκάλες όπως στα παλιά μεσοαστικά σπίτια της χώρας αλλά και συχνότερες αναφορές λαϊκής κουλτούρας (βλέπε Duran Duran, που είχε σκηνοθέτησει και σχεδίασει την αμερικανική περιοδεία του ποπ συγκροτήματος ) υποδηλώνουν ένα μωσαϊκό έμπνευσης πέρα από τις στερεοτυπικές αγκυλώσεις.
«Ο Στέφανος ήθελε να κάνει την όπερα ένα λαϊκό open air θέαμα», μου λέει ο Βολανάκης. «Για να καταλάβεις, το όνειρό του ήταν να αφαιρέσει τα ακριβά καθίσματα των πρώτων σειρών και να τα γεμίσει με μαξιλάρες, πάγκους και καναπέδες, να είναι τα φτηνότερα εισιτήρια με πέντε λίρες τις φορές που είχαμε συνεργαστεί, μάλιστα, θυμάμαι να με βάζει να πηγαίνω συνέχεια στο τέταρτο μπαλκόνι για να διαβεβαιωθεί πως τα φθηνότερα εισιτήρια είχαν την καλύτερη θέαση». Άλλωστε, πώς αλλιώς θα κατάφερνε να γεμίσει απανωτά τα θεατρικά καθίσματα με πάνω από 15.000 θεατές κάθε βράδυ και ένα αίσθημα ροκ συναυλίας να πλανάται, αν δεν έβαζε το ίδιο το κοινό σε ρόλο πρωταγωνιστή;
Αίθριο 4ου ορόφου Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδος, Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, Δευτ.-Κυρ.: 9.30 π.μ.-9 μ.μ., Είσοδος ελεύθερη. Ο επιμελητής της έκθεσης, Αντώνης Βολανάκης, συνεχίζει τις προγραμματισμένες ξεναγήσεις την Δευτέρα 26 Μαρτίου στις 7 μ.μ. και το Σάββατο 31 Μαρτίου στις 12μ. Για κρατήσεις θέσεων: 2130885700.
Πηγή : Αθηνόραμα
διαβάστε περισσότερα
Από τα πρώτα κιόλας χρόνια της εφεύρεσης της φωτογραφίας το 1839, η πρωτεύουσα της Ελλάδας προσήλκυε πλήθος Ελλήνων αλλά και ξένων φωτογράφων, που κυνήγαγαν όμως με τον φακό τους κυρίως τα αρχαιολογικά μνημεία της πόλης στο νεοσύστατο τότε κράτος. Μερικά χρόνια αργότερα όμως, το ενδιαφέρον στράφηκε στο αναπτυσσόμενο αστικό τοπίο, κάτι που συγκεντρώνονται στον εκθεσιακό χώρο «Τέχνη & Πολιτισμός» του Διεθνή Αερολιμένα Αθηνών, με τη φωτογραφική έκθεση «Αθήνα μέσα από τα Φωτογραφικά Αρχεία του Μουσείου Μπενάκη» -ένα σπάνιο υλικό μιας άλλης εποχής.
Μέχρι τα μέσα Ιουλίου, στο επίπεδο των αφίξεων του αεροδρομίου –εκεί ακριβώς που η φευγαλέα πολυπολιτισμικότητα και η απώλεια του χρόνου παίρνουν συμβολικά σάρκα και οστά–, φιλοξενούνται κάδρα από απόψεις του κέντρου της πόλης, πλατείες όπως επίσης και κεντρικές οδικές αρτηρίες της Αθήνας στο διάστημα μεταξύ μέσα 19ου αιώνα και τέλη του ’60.
Πρόκειται για την πρώτη ξεχωριστή συνεργασία του Μουσείου Μπενάκη με το Διεθνή Αερολιμένα Αθηνών για την παρουσίαση δύο θεματικών εκθέσεων αντιπροσωπευτικών του Ελληνικού Πολιτισμού, μέσα από τις συλλογές και τα αρχεία του Μουσείου, κατά τη διάρκεια του 2018.
Επίπεδο Αφίξεων – Έξοδος 1, έως 15/7, Είσοδος ελεύθερη.
Πηγή : Αθηνόραμα
διαβάστε περισσότερα