Τα καυτά events του Σεπτεμβρίου που δεν πρέπει να χάσετε

• Σεπ 1, 2018
• 9053 Views
• ΈκθεσηΧορόςφεστιβάλ

#1 September, here we go!

Η φθινοπωρινή εκδοχή του Release Athens παίρνει σάρκα και οστά με ένα πραγματικά μεγάλο μουσικό event, τη συναυλία των Chemical Brothers στο Ολυμπιακό Κέντρο Ξιφασκίας. Αναμφίβολα πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα της electro/dance σκηνής και αυτό που φροντίζουν να κάνουν πάντα ο Tom Rowlands και ο Ed Simons είναι να προσφέρουν ένα οπτικοακουστικό σόου υψηλού επιπέδου και μεγαλειωδών διαστάσεων. Αυτό είναι και το ατού της σύγχρονης electronica, που μπορεί να παίξει σε επίπεδα arena rock.

Πότε: Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου

#2 Επανέκδοση από άλλο γαλαξία

Η ταινία που άλλαξε ολοκληρωτικά τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε το σινεμά και πραγματοποίησε ριζική αλλαγή στο είδος της επιστημονικής φαντασίας, το αριστούργημα του Στάνλεϊ Κιούμπρικ «2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος», επιστρέφει στις κινηματογραφικές αίθουσες σε ψηφιακά αποκατεστημένη κόπια 4K. Οι πρωτοποριακές εικόνες του Κιούμπρικ έχουν δεχτεί ένα χειρουργικής ακρίβειας ρετουσάρισμα, το οποίο αποδεικνύει περίτρανα τη συντριπτική εικαστική τους δύναμη κι εγγυάται ένα αξέχαστο σινε-ταξίδι.

Πότε: Από Πέμπτη 6 Σεπτεμβρίου

#3 Νέος θρόνος για τον Άμλετ

Μετρά ήδη 158 παραστάσεις και συνεχίζει ακάθεκτος ο Τάσος Ιορδανίδης στον ρόλο του «Άμλετ», που μετακομίζει από το Θέατρο Άνεσις στο Altera Pars. Οι Ιωάννα Παππά, Άρης Λεμπεσόπουλος, Πέμη Ζούνη, Θοδωρής Κατσαφάδος καθώς και κάποιες νέες προσθήκες στο κατά γενική ομολογία εξαιρετικό­ καστ ακολουθούν την προσέγγιση του Γεωργιανού βραβευμένου σκηνοθέτη Λεβάν Τσουλάτζε, ο οποίος χαρίζει στο ελισαβετιανό δράμα την αισθητική ενός διαχρονικού αστικού σαλονιού. Ιδανικός τόπος για να αναρωτηθεί κάποιος για την ανθρώπινη ύπαρξη, όπως προστάζει το σαιξπηρικό σύμπαν, που «συνέχεια γεννάει και σαπίζει».

Πότε: Από Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου

#4 Βιβλιόφιλοι και βιβλιοφάγοι, ρότα για Ζάππειο

Με την πόλη να έχει ανακηρυχθεί φέτος Παγκόσμια Πρωτεύουσα Βιβλίου, το 47ο Φεστιβάλ Βιβλίου καταφθάνει μετά βαΐων και κλάδων στο Ζάππειο για να ενώσει αναγνώστες, συγγραφείς κι εκδότες σε μια μεγάλη γιορτή. Με κεντρικό θέμα τη «Μελοποιημένη ποίηση», από την Παρασκευή 31 Αυγούστου τιμητικές εκδηλώσεις, αφηγήσεις παραμυθιών, αφιερωματικές βραδιές, μουσικοποιητικές συναντήσεις και άλλα πολλά ζωντανεύουν τον κόσμο των σελίδων μπροστά μας.

Πότε: Από Παρασκευή 31 Αυγούστου έως Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου

#5 Φεστιβαλικές νύχτες γεμάτες σινεμά

Η διοργάνωση που συντροφεύει κάθε αθηναϊκό φθινόπωρο, το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Αθήνας Νύχτες Πρεμιέρας, μας ετοιμάζει για φέτος ένα πλούσιο δωδεκαήμερο στις αίθουσες των Odeon Όπερα 1 & 2, Δαναός 1 & 2, Ιντεάλ, Άστορ και Ταινιοθήκη της Ελλάδος. Στο πρόγραμμά του πρωτοστατούν οι ελληνικές ταινίες, από τις οποίες ξεχωρίζουν η επιστροφή του Γιώργου Πανουσόπουλου με την κωμωδία «Σ’ Αυτήν την Χώρα Κανείς δεν Ήξερε να Κλαίει» αλλά και η βραβευμένη στο εξωτερικό νέα ταινία του Μπάμπη Μακρίδη «Οίκτος».

Πότε: Από την Τετάρτη 19 έως την Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου

#6 Χορός σε ένα μοναδικό χώρο

Το ρωμαϊκό ωδείο αποτελεί καλλιτεχνικό τοπόσημο· πολλά χορευτικά σχήματα θέλουν να βρεθούν στη σκηνή του και χαιρόμαστε που το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο έδωσε­ το πράσινο φως σε κορυφαίους καλλιτέχνες να παρουσιάσουν τις παραστάσεις τους εκεί. Κλείστε θέση για τη φλογερή εκπρόσωπο του φλαμένκο Σάρα Μπάρας (14 Σεπτεμβρίου ), για την ομάδα Tangueros del Sur, που θα πυροδοτήσει με την εκφραστικότητά της την τάνγκο όπερα του Πιατσόλα «Maria de Βuenos Aires» (25 Σεπτεμβρίου ), τον εξωτικής ομορφιά κι εκπληκτικού ταλέντου Κάρλος Ακόστα (26 Σεπτεμβρίου ) αλλά και για την πολύχρωμη παράσταση των Εθνικών Μπαλέτων Κιέβου Virsky (24 Σεπτεμβρίου ).

Πότε: Από Παρασκευή 14 έως Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου

#7 Ένας θρύλος στο πόντιουμ

Ο Michel Legrand, μετρ της σύγχρονης ιστορίας της κινηματογραφικής μουσικής αλλά και σπουδαίος τζάζ­μαν, μας έχει δώσει εδώ κι έξι δεκαετίες κλασικά αριστουργήματα. Τα τραγούδια του (όπως το «Windmills of your mind» ) έχουν εγγραφεί στην ιστορία της ποπ και τα μουσικά του θέματα για τον κινηματογράφο παραμένουν άφθαρτα στο χρόνο, όπως και οι συνεργασίες του με μεγάλα ονόματα, όπως οι Miles Davis, Ray Charles, Aretha Franklin, Barbra Streisand κ.ο.κ. Τα τελευταία χρόνια στους συνεργάτες του έχει προσθέσει και τον Γιώργο Περρή, με τον οποίο θα εμφανιστεί στο Ηρώδειο, διευθύνοντας την Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ.

Πότε: Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου

#8 Οι Αθηναίοι έχουν το δικό τους φεστιβάλ

Το Ανοιχτό Θέατρο Κολωνού, σε μια ιστορική από αρχαιοτάτων χρόνων περιοχή, γίνεται και πάλι η βάση του Φεστιβάλ Κολωνού 2018 του Δήμου Αθηναίων. Μουσική και θέατρο συνυπάρχουν επί ίσοις όροις: αξιόλογοι συνθέτες, από τον Ψαραντώνη και τον Μίμη Πλέσσα μέχρι τη Ζωή ­Τηγανούρια, καταξιωμένα ονόματα του θεάτρου με τις παραστάσεις τους, από τον «Ίωνα» σε σκηνοθεσία Ιόλης Ανδρεάδη και τον «Εδουάρδο Β΄» από την Αθηναϊκή Σκηνή Κάλβου Καλαμπόκη μέχρι την «Άγρια Δύση» του Θοδωρή Αθερίδη, θα συμμετάσχουν, είτε με ­μικρό αντίτιμο εισόδου είτε δωρεάν. Για περισσότερες πληροφορίες δείτε εδώ το αναλυτικό πρόγραμμα.

Πότε: Από Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου

#9 Ο σπουδαίος Μόραλης εφ’ όλης της ύλης

Μία εκατονταετία και πλέον μετά τη γέννηση του Γιάννη Μόραλη ένα μεγάλο εκθεσιακό αφιέρωμα έρχεται στο Μουσείο Μπενάκη της Πειραιώς για να καλύψει όλες τις πτυχές της προσφοράς του ιδιοσυγκρασιακά παραστατικού, πολύπλευρα δημιουργικού και χαρισματικού καλλιτέχνη στο εικαστικό στερέωμα. Μέσα από τη σύμπραξη της Εθνικής Πινακοθήκης – Μουσείου Αλ. Σούτσου, του Μορφωτικού Ιδρύματος της Εθνικής Τραπέζης καθώς και της γκαλερί Ζουμπουλάκη, θα δούμε έργα ζωγραφικής και σκηνογραφίας από τις εντυπωσιακές πρώιμες δημιουργίες μέχρι τη λιτή ώριμη περίοδο του Μόραλη.

Πότε: Από την Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου

#10 Όλος ο Παζολίνι στην Ταινιοθήκη

Το έργο του αξεπέραστου Ιταλού σκηνοθέτη Πιέρ-Πάολο Παζολίνι­ παρουσιάζεται στη Λαΐδα, στην ταράτσα της Ταινιοθήκης της Ελλάδος, σε αποκατεστημένες κόπιες. Έτσι μας δίνεται η σπάνια ευκαιρία­ να δούμε ξανά ταινίες όπως το «Θεώρημα», το αιρετικό «Σαλό ή 120 Μέρες στα Σόδομα» και η «Μήδεια», με πρωταγωνίστρια τη Μαρία Κάλας, σε όλο τους το κινηματογραφικό μεγαλείο. Το πλήρες αφιέρωμα πλαισιώνεται από μια έκθεση φωτογραφικού υλικού του Ρομπέρτο Βίλα, στενού συνεργάτη του Παζολίνι.

Πότε: Από Τετάρτη 12 έως Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου

#11 Επτά ηρωίδες του Ευριπίδη συναντιούνται

Γυναικείες φιγούρες από επτά ευριπίδειες τραγωδίες ζωντανεύουν μόνο για μία βραδιά στο Ηρώδειο, στην παράσταση «Έρωτες και θρήνοι γυναικών» από τον σκηνοθέτη Πάνο Αγγελόπουλο, σε μουσική Δημήτρη Παπαδημητρίου, για το Σπίτι του Ηθοποιού. Η Άννα Φόνσου, η Άντζελα Γκερέκου, η Κατερίνα Διδασκάλου, η Θεοδώρα Τζήμου, η Βασιλική Τρουφάκου, η Κατερίνα Μισιχρόνη και η Μυρτώ Γκόνη, εξαιρετικές ηθοποιοί της νέας και της παλιότερης γενιάς, μας φανερώνουν με την ερμηνεία τους τα άδυτα της γυναικείας προσωπικότητας έτσι όπως την έπλασε ο Ευριπίδης.

Πότε: Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου

#12 Μια μοντέρνα παράδοση

Έχοντας πάντα το βλέμμα σε μια κατεύθυνση που αφενός ανανεώνει το πλούσιο υλικό του και αφετέρου δίνει χώρο σε νέες, αξιόλογες μουσικές δυνάμεις, ο Διονύσης Σαββόπουλος έρχεται στο Ηρώδειο με μια καινούργια παράσταση η οποία μπλέκει τις Fonés και τις Chores της Μαρίνας Σάττι με τους Αλκμάν. Τα σχήματα αυτά αποτελούν νέες δημιουργικές προτάσεις σε ό,τι αφορά την τέχνη της φωνής και τη δημοτική παράδοση, ενώ διευρύνουν τους ορίζοντες του σαββοπουλικού έργου.

Πότε: Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου

#13 Δύο για κάτι (πολύ) μεγάλο

Το ότι η συνάντηση του Θανάση Παπακωνσταντίνου με τον Σωκράτη Μάλαμα θα αποτελούσε το συναυλιακό γεγονός του καλοκαιριού δεν μας εκπλήσσει. Λαμβάνοντας υπόψη και μόνο το καλλιτεχνικό output του καθενός τους, έχουμε ένα σύνολο που αφορά τις αισθητικές ανάγκες και το γούστο ενός ευαίσθητου, σκεπτόμενου και (ανεξαρτήτως ηλικίας ) νεανικού μεγάλου κοινού. Συνεπώς τα απανωτά sold out, το ανυπέρβλητο κέφι και τα δεκάδες καπνογόνα είναι αναμενόμενα στη live προβολή της σχέσης αυτών των ιδιόμορφων αλλά και συγγενών τραγουδοποιών. Δύο από τους εντέχνους rock stars της εποχής μας συναντιούνται σε ένα δεδομένα sold out διήμερο στην Τεχνόπολη.

Πότε: Δευτέρα 10 και Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου

Πηγή : Αθηνόραμα

Εορταστικός Alvin Ailey στο Μέγαρο

• Σεπ 3, 2018
• 6180 Views
• ΧορόςΘέατρο

Ο Αμερικανός χορογράφος αγαπήθηκε για το ταλέντο και τη ρηξικέλευθη χορευτική πρότασή του, με το συγκρότημά του Alvin Ailey American Dance Theater να συνεχίζει το καινοτόμο έργο του. Με αφορμή την επετειακή παράσταση της ομάδας-φαινόμενο στο Μέγαρο Μουσικής (11-15 Σεπτεμβρίου ) για τα 60 χρόνια της, η Μαρία Κρύου αναλύει τα συστατικά της επιτυχίας της

Ο Alvin Ailey είναι ο χορογράφος που ανανέωσε το στιλ του μοντέρνου χορού και στηλίτευσε μέσα από τη δουλειά του τις φυλετικές διακρίσεις. Μαθητής της Μάρθα­ Γκράχαμ, της γυναίκας-σύμβολο­ του 20ού αιώνα που έδωσε νέα πνοή στο χορό με την τεχνική της, αλλά και του Λέστερ Χόρτον, του καλλιτέχνη που έδειξε μέσα από τις χορογραφίες του τη δύναμη­ του ανθρώπου να αλλάξει τα πράγματα, είχε τα εφόδια και το πάθος να δημιουργήσει το δικό του μύθο. Το 1958, στην πρεμιέρα του με το πολυφυλετικό Alvin Ailey American Dance Theater στην 92η Οδό της Νέας Υόρκης, συνδύασε την έκσταση στην οποία περιέρχονται τα σώματα από τις μελωδίες των spirituals με τις δυτικές τεχνικές χορού· ακριβώς εκείνη ήταν η αφορμή για να ανοίξει η συζήτηση ώστε να μπορούν να σπουδάσουν και οι έγχρωμοι χορευτές κλασικό χορό (απαγορευόταν μέχρι το 1960 ). Το 1962, στο πλαίσιο του Διεθνούς Προγράμματος Πολιτιστικών Παρουσιάσεων του προέδρου Κένεντι, το χοροθέατρο του Alvin Ailey έκανε περιοδεία σε Ασία και Αυστραλία, ενώ το 1968 έκανε μια εμφάνιση για τον πρόεδρο Τζόνσον στον Λευκό Οίκο.

Το Alvin Ailey American Dance Theater κρατάει ζωντανό ακόμη και σήμερα το όραμα του δημιουργού του. Ο Ailey έφυγε­ από τη ζωή το 1989, σε ηλικία 58 ετών. Ακόμη και όταν παρέδωσε­ τη σκυτάλη στους συνεργάτες του, δεν σταμάτησε να τους ενθαρρύνει να αναπτύξουν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους ως δάσκαλοι και χορογράφοι. Αυτό έχει ωθήσει την ομάδα να παραμένει στην πρώτη γραμμή του χορού εδώ κι εξήντα χρόνια. Οι συνεχιστές του, όπως ο καλλιτεχνικός διευθυντής του συγκροτήματος Robert Battle, δουλεύουν εντατικά, εκπαιδεύοντας νέους χορευτές σε ένα δυνατό μείγμα αφρικανικών χορών με jazz και hip hop ήχους.

Το πρόγραμμα της διεθνούς περιοδείας του Alvin Ailey American Dance Theater για την εξηκοστή επέτειο από την ίδρυσή του, το οποίο θα ξεκινήσει από την Ελλάδα και το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (αίθουσα «Αλεξάνδρα Τριάντη», 11-15 Σεπτεμβρίου ), έχει δύο μέρη. Το πρώτο περιλαμβάνει το ρυθμικό «The winter in Lisbon» του Billy Wilson σε μουσική Dizzy Gillespie, το «Members do not get weary» (εδώ θα γίνει η παγκόσμια πρεμιέρα της ­χορογραφίας του Jamar Roberts, χορευτή του συγκροτήματος από το 2002 ) σε μουσική John Coltrane και το ντουέτο «Ella» του Robert Battle σε μουσική Ella Fitzgerald.

Στο δεύτερο θα δούμε το «Night & creature» του Alvin Ailey σε μουσική Duke Ellington, το σόλο του Robert Battle «In/side» σε μουσική Nina Simone και το «Four Corners» του Ronald K. Brown σε μουσική Rahsaan Roland Kirk. Και τα δύο προγράμματα κλείνουν με το «Revelations» του Alvin Ailey, μια χορογραφία-­σταθμός του σύγχρονου ­χορού και της αφροαμερικανικής ­κληρονομιάς.

Αξίζει να γνωρίζετε ότι…

…η εταιρεία παιχνιδιών Mattel λανσάρισε στην αγορά την πρώτη κούκλα Barbie, με αφορμή το χορευτικό συγκρότημα του Alvin Ailey.

…ο ελβετικός οίκος Movado έχει κυκλοφορήσει ένα καλοσχεδιασμένο ρολόι χειρός εμπνευσμένο από τον Alvin Ailey.

…στο Amazon θα βρείτε τα βιβλία «A young dancer: the life of an Ailey student» και «The autobiography of Alvin Ailey» με πολλές πληροφορίες για τον θρυλικό χορευτή.

Πηγή : Αθηνόραμα

3 πράγματα που πρέπει να ξέρετε για τη Σάσα Βαλτς

• Μαρ 4, 2018
• 6869 Views
• Χορός

Χωρίς σοφίσματα και πειραματική επιδεικτικότητα, η Βερολινέζα χορογράφος Σάσα Βαλτς, που έρχεται στο Μέγαρο Μουσικής για δύο μόνο εμφανίσεις την επόμενη εβδομάδα, ξέρει πώς να δημιουργεί παραστάσεις με απίστευτη εκφραστική δύναμη.

Μπήκε δυναμικά στη χορευτική σκηνή το 1993 με την ομάδα της Sasha Waltz & Guests. Βέβαια, το ευρύ κοινό τη γνώρισε, την ξεχώρισε και την έχρισε διάδοχο, κατά κάποιον τρόπο, της Πίνα Μπάους, το 2000, όταν δημιούργησε μαζί με τον Τόμας Οστερμάγερ το θρυλικό βερολινέζικο θέατρο Σαουμπίνε. Από το 2005 η ομάδα της έγινε και πάλι ανεξάρτητο σχήμα.

Τα περισσότερα έργα της είναι μεγάλης κλίμακας και τα σώματα των χορευτών είναι σαν γλυπτά σε κίνηση. Το αισθητικό αποτέλεσμα, σοφά μελετημένο, προκύπτει κάθε φορά από τη συνεργασία της με διακεκριμένους καλλιτέχνες, ενδυματολόγους, συνθέτες και φωτιστές. Τρεις από τις εμβληματικές χορογραφίες της είναι οι: «Korper» στη Σαουμπίνε (2000 ), «Διδώ και Αινείας» στο Staatsoper Unter den Linden (2005 ) και «Dialogue 09» στο Neues Museum (2009 ).

Στο Μέγαρο Μουσικής θα παρουσιάσει (23, 24/3 ) το «Κreatur», που έκανε πρεμιέρα στο Βερολίνο το περασμένο καλοκαίρι. Με βασικούς άξονες το χορό, τα κοστούμια της σχεδιάστριας-εικαστικού Iris Van Herpen και τους φωτισμούς του κορυφαίου Urs Schönebaum, η Βαλτς δημιουργεί, μέσα από τα σώματα δεκατεσσάρων χορευτών, ένα έργο που γίνεται ένα με τη μουσική του Soundwalk Collective, του διεθνούς μουσικο-καλλιτεχνικού τρίο που ιδρύθηκε από τον Αμερικανικό καλλιτέχνη Stephan Crasneanscki. Πρόκειται για ηχογραφήσεις από το εσωτερικό διαφόρων τοποθεσιών όπως εργοστασίων αλλά και σημαντικών κτιρίων που πλέον έχουν μία διαφορετική  χρήση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το τέκνο κλαμπ Berghain στο Βερολίνο που φιλοξενείται σε ένα παλιό εργοστάσιο παραγωγής ρεύματος στο Φρίντιρχσαϊν και το μουσείο Berlin-Hohenschönhausen Memorial που φιλοξενείται στα κτήρια των πολιτικών φυλακών της Στάζι, των υπηρεσιών Ασφαλείας της Ανατολικής Γερμανίας. Αυτά τα κτίρια ορόσημα του 20ου αιώνα αντικατοπτρίζουν την εξουσία, τον έλεγχο και τη μαζική παραγωγή ενώ παράλληλα σηματοδοτούν και την ριζική αλλαγή του κοινωνικού και ηχητικού τοπίου που μας περιβάλλει.

Προπώληση: www.megaron.gr, 2107282333.

Πηγή : Αθηνόραμα

The roof is on fire! Όλα όσα πρέπει να ξέρετε για το φετινό πρόγραμμα της Στέγης

• Σεπ 22, 2017
• 7089 Views
• ΧορόςΘέατρο

Μεγάλα ονόματα του διεθνούς στερεώματος του πειραματικού θεάτρου και του χορού, καινοτομίες που βρίσκονται στην πρωτοπορία της σύγχρονης μουσικής, Έλληνες δημιουργοί που έχουν κάνει αίσθηση εντός κι εκτός συνόρων, εκθέσεις που πιάνουν τον παλμό της εποχής συνδυάζοντας την τέχνη με την ποπ κουλτούρα… Ξανακοιτάζοντας την κληρονομιά της αρχαιότητας αλλά και της Γαλλικής Επανάστασης στην εποχή του ευρωσκεπτικισμού, ο οποίος έρχεται με διαφορετικούς τρόπους στο προσκήνιο, η Στέγη έχει ετοιμάσει και φέτος ένα πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα που αναμένεται να προσελκύσει ένα δυναμικό κοινό με all-year-round φεστιβαλική διάθεση. Ιδού μερικά από τα highlights.

Hχηρές μετακλήσεις κι Έλληνες φεστιβαλιστές σε νέες περιπέτειες

Όσον αφορά το θεατρικό της πρόγραμμα και αυτήν τη σεζόν η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών συνεχίζει την πολιτική των μετακλήσεων από το εξωτερικό μεγάλων, αλλά οικείων πλέον στο ελληνικό κοινό ονομάτων και παράλληλα της ενίσχυσης της ελληνικής δημιουργίας. Φέτος, μάλιστα, συνδέει τους δύο άξονες προσκαλώντας τον αιρετικό του ρωσικού θεάτρου Κονσταντίν Μπογκομόλοφ (που μας έχει συστηθεί με τη high tech, μεταμοντέρνα εκδοχή των «Αδερφών Καραμάζοφ» του Θεάτρου Τέχνης της Μόσχας, η οποία φιλοξενήθηκε από τη Στέγη ) να συνεργαστεί με Έλληνες ηθοποιούς για το ανέβασμα των «Δαιμονισμένων» του Ντοστογιέφσκι (22/11-10/12 ).

Αναμένουμε με ενδιαφέρον την οπτική του σκηνοθέτη πάνω σε ένα από τα πολιτικότερα έργα του συγγραφέα, που περιγράφει με γλαφυρό τρόπο τη χειραγώγηση μιας κοινωνίας σε εποχή κρίσης. Το κοινωνικοπολιτικό φόντο του έργου, η τσαρική Ρωσία του τέλους του 19ου αιώνα, θα συνδεθεί με τη δική μας πραγματικότητα, σε μια παράσταση που φιλοδοξεί να είναι ταυτόχρονα «ελληνική», «ρωσική» και οικουμενική.

Σημαντική είναι και η μετάκληση του Ζοέλ Πομερά, στη δεύτερη επίσης επίσκεψή του στην Ελλάδα και τη Στέγη, με την τελευταία του παράσταση «Όλα θα πάνε καλά (1 ) / Το τέλος του Λουδοβίκου» (4-8/10 ), που έχει ήδη βραβευτεί στη Γαλλία. Ο «συγγραφέας παραστάσεων» και όχι σκηνοθέτης, όπως προτιμάει να αυτοπροσδιορίζεται, και «άξιος διάδοχος» του Πίτερ Μπρουκ κατά ομολογία του ίδιου, αποσκοπεί σε ένα θέατρο όπου τα κοινωνικοπολιτικά ζητήματα διασταυρώνονται με μεταφυσικούς προβληματισμούς.

Το τέλος των ιδεολογιών, μία από τις σταθερές προβληματικές του, γίνεται το επίκεντρο και της τελευταίας του δουλειάς, που «αναβιώνει» σκηνές των πρώτων χρόνων της Γαλλικής Επανάστασης. Τα αιτήματα του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού, οι ιδεολογικές συγκρούσεις και ζυμώσεις, οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές της Ιστορίας αποτελούν την πρώτη ύλη της διαδραστικής, σχεδόν πεντάωρης παράστασης, που φιλοδοξεί να λειτουργήσει ως παραβολή για το εδώ και το τώρα, για την Ευρώπη του 21ου αιώνα.

Ο Ρομπέρ Λεπάζ συμπληρώνει την τριάδα των πολυαναμενόμενων ξένων δημιουργών. Οι Έλληνες θεατές είχαν την ευκαιρία και παλιότερα (ήδη από το 2008 στη Θεσσαλονίκη και το 2011 στην Αθήνα ) να απολαύσουν τις δημιουργίες του Καναδού σκηνοθέτη, που έχουν ως σήμα κατατεθέν τη χρήση της τεχνολογίας και των πολυμέσων προς όφελος ενός συγκινητικά ανθρώπινου, καθόλου ψυχρού ή αποστασιοποιημένου σκηνικού ύφους. Αυτήν τη φορά έρχεται ο ίδιος στη Στέγη, ως σκηνοθέτης και ηθοποιός, για να παρουσιάσει την κατεξοχήν αυτοβιογραφική δουλειά του «887» (24-27/10 ). Ο τίτλος παραπέμπει στον αριθμό του δρόμου στο Κεμπέκ όπου μεγάλωσε και η παράσταση αποτελεί μια σκηνική αποθέωση της λειτουργίας της μνήμης, της δύναμης των αναμνήσεων και της σημασίας της παιδικής ηλικίας.

Με μια «εναλλακτική» πρόταση ενάντια στην ξενοφοβία αποχαιρετά η Στέγη το 2017 φιλοξενώντας το «Τραγούδι του Roland» (28-30/12 ), σε σκηνοθεσία του Αιγύπτιου καταξιωμένου εικαστικού Ουάελ Σόκι (έργα του έχουν παρουσιαστεί στα μεγαλύτερα μουσεία του κόσμου και βρίσκονται σε συλλογές από το MoMA μέχρι την Tate ). Σε ένα παραμυθένιο σκηνικό, σαν μια μεγεθυσμένη μινιατούρα από εκατοντάδες ψηφίδες που συνθέτουν τους χάρτες του Χαλεπιού, της Βαγδάτης και της Κωνσταντινούπολης, Άραβες μουσικοί και τραγουδιστές αφηγούνται στη δική τους γλώσσα το «Άσμα του Ρολάνδου», ένα μεσαιωνικό γαλλικό έπος του 11ου αιώνα σε μια απόπειρα σχολιασμού και ανατροπής του στερεοτυπικού βλέμματος της Δύσης προς την Ανατολή.

Στο ελληνικό πρόγραμμα, τώρα, πρωτοστατούν μερικοί από τους δημιουργούς που μας απασχολούν γόνιμα τελευταία, κάποιοι από τους οποίους παρουσιάζουν δουλειά τους για πρώτη φορά στις σκηνές της Στέγης. Η Σοφία Μαραθάκη στηρίζεται στον Ουγκό για να δημιουργήσει μια παράσταση που φαίνεται να αγγίζει παρόμοιες προβληματικές με αυτές του Πομερά. Η «Ευρώπη των λαών» γίνεται το επίκεντρο της παράστασης «Ουγκώ: μια ουτοπία» (13-22/10 ), που εμπνέεται από τις «Επιστολές στον Λουδοβίκο Βοναπάρτη» του Γάλλου κλασικού και διερευνά το ζήτημα της πραγμάτωσης ή της ουτοπικότητας ενός οικουμενικού πανευρωπαϊκού οράματος.

Ο Παντελής Δεντάκης αναμετριέται με την «Πενθεσίλεια» (14-23/2 ) του Κλάιστ, αντιπροσωπευτικό έργο του γερμανικού ρομαντισμού, με αρχαιοελληνικές καταβολές καθώς και αυτοβιογραφικές αναφορές. Επίσης ο Άρης Μπινιάρης, μετά τους καλοκαιρινούς «Πέρσες», συνεχίζει να ερευνά την αρχαία τραγωδία με τις «Βάκχες» (21/3-1/4 ), καταφεύγοντας και πάλι στον οικείο του κώδικα της μουσικής ερμηνείας, για να αποδώσει την ιερή μανία και την ένθεη έκσταση του ευριπίδειου κειμένου.

Από τους παλιούς γνώριμους της Στέγης, η Λένα Κιτσοπούλου καταπιάνεται ξανά με την ανάποδη, «βλάσφημη» θεώρηση ενός μύθου. Αυτήν τη φορά είναι η Αντιγόνη («Αντιγόνη – Lonely Planet», 14-30/12 ) την οποία βάζει στο στόχαστρό της η δημιουργός με την αδιαμφισβήτητη όσο κι εκκεντρική προσωπική σφραγίδα, σε μια προσπάθεια να εμβολίσει το σοφόκλειο μύθο με στιγμές ενός «σατιρικού εδώ και τώρα».

Σε μια σημαντική σκηνική συνάντηση, πάλι, ο Δημήτρης Καραντζάς αναλαμβάνει να σκηνοθετήσει το νέο έργο του βραβευμένου σεναριογράφου Ευθύμη Φιλίππου. Η παράσταση «Ρομπ/Rob» (17-28/1 ) ξεκίνησε από μια κουβέντα για τον «Ρομπέρτο Τσούκο» του Κολτές. Αλλά ο κατά συρροή δολοφόνος που ετοιμάζουν οι δύο Έλληνες δημιουργοί, μας κάνει μάρτυρες και συνένοχους μιας μυστήριας τελετής γύρω από έναν νεκρό πια δολοφόνο, ο οποίος αναγεννιέται μέσα από τις αφηγήσεις και τις μαρτυρίες των θυμάτων, αλλά και των οπαδών του, και ζωντανεύει για να αποθεωθεί και, τελικά, να κατασπαραχθεί ξανά από μια κοινωνία που έχει πάντα την ανάγκη να κατασκευάζει αρχηγούς – Φύρερ, Αγίους ή, απλώς, αποδιοπομπαίους τράγους.
Όπως πάντα, τέλος, το πρόγραμμα της Στέγης απευθύνεται και στους εφήβους, με τη Μαρία Μαγκανάρη να σκηνοθετεί τους «Παραθεριστές» του Μαξίμ Γκόρκι (9/11-30/3 ) και το φεστιβάλ εφηβικού θεάτρου να επιστρέφει με τον τίτλο Onassis Youth Festival 2018 (13-15/4 ).

Η Στέγη αγαπάει το χορό

Μεγάλα ονόματα του διεθνούς χορευτικού στερεώματος κι Έλληνες χορογράφοι που διακρίνονται στο εξωτερικό κοσμούν φέτος το πρόγραμμα της Στέγης, το οποίο δίνει έμφαση και στον εκπαιδευτικό χαρακτήρα του ιδρύματος. Ξεκινάμε από τις διεθνείς παρουσίες και τον χορογράφο, χορευτή και ακτιβιστή Σερζ Εμέ Κουλιμπαλί από την Μπουρκίνα Φάσο, που έρχεται για πρώτη φορά στη χώρα μας με το «Kalakuta Republik», μια παράσταση για τον πατέρα της afro beat Φέλα Κούτι, που συνδυάζει το δυναμισμό του αφρικάνικου χορού με τη φαντασία του σύγχρονου (25-27/10, Μικρή Σκηνή ).

Ο σπουδαίος Άκραμ Καν επιστρέφει στην Αθήνα και κάνει την πρεμιέρα του «Xenos» στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης (21-27/2 ). Ο Βρετανός εκφραστής της κουλτούρας Μπενγκάλι, χορεύοντας αντισυμβατικά, μας μαγεύει με την πνευματική κομψότητα που διέπει τις χορογραφίες του.

Μια μεγάλη προσωπικότητα της παγκόσμιας σκηνής του χορού και ιδρυτής των Les Ballets C de la B, ο Αλέν Πλατέλ, έρχεται με το anti-classic σόου «Requiem pour L.». Μαζί με τον Φαμπρίτσιο Κασόλ και με τη συνοδεία ενός 14μελούς συνόλου μουσικών από Ευρώπη και Αφρική, δοκιμάζουν έναν ασυνήθιστο πειραματισμό πάνω στο «Ρέκβιεμ» του Μότσαρτ (12-15/4, Κεντρική Σκηνή ).

Με το ένα πόδι στην Ελλάδα και το άλλο στη διεθνή σκηνή βρίσκονται η Ιωάννα Πορτόλου, ο Χρήστος Παπαδόπουλος και η Κατερίνα Παπαγεωργίου. Το «Risk», η νέα δουλειά της Πορτόλου, εστιάζει στο στοίχημα της προσωπικής ευτυχίας με μια ομάδα εξαιρετικών χορευτών, την Ιωάννα Αποστόλου, τη Σεσίλ Μικρούτσικου, τον Γιάννη Νικολαΐδη κ.ά. (15-18/1, Μικρή Σκηνή ). Σε άρτιες εκτελέσεις και δομημένη δραματουργία μάς έχει συνηθίσει ο Χρήστος Παπαδόπουλος, ο οποίος έρχεται με το «Ιόν», μια διερεύνηση στο μυστικό δεσμό που επιτρέπει στους ανθρώπους μιας ομάδας να επικοινωνούν ακόμη και ασυνείδητα (1-4/2, Κεντρική Σκηνή ).

Η Κατερίνα Παπαγεωργίου, που τα τελευταία χρόνια κάνει καριέρα στη Γερμανία ως Kat Válastur, επιχειρεί με το «Rasp Your Soul» να καταλάβει πώς το «σώμα ως γλώσσα» μπορεί­ να αρθρώνει λόγο (9-11/3, Εκθεσιακός Χώρος ). Η Τζένη Αργυρίου παρουσιάζει στο «Ανώνυμο» είδη χορού που βασίζονται στην ανθρώπινη επαφή (24-27/5, Κεντρική Σκηνή ).

Ό,τι πιο φρέσκο γύρω από τον σύγχρονο ελληνικό χορό μάς αποκαλύπτει το Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων (28-29/4 ), που θα πραγματοποιηθεί σε διάφορους χώρους της Στέγης κι εκτός αυτής, ενώ το εκπαιδευτικό πρόγραμμα Dancing to Connect έρχεται να μας αποδείξει πως ο χορός είναι για όλους (11/3 ). Η εκπαίδευση γύρω από το χορό είναι ένα μεγάλο στοίχημα για τη Στέγη και αυτό φαίνεται σε ακόμη δύο δράσεις: το εκπαιδευτικό πρόγραμμα «Τρίπλες και τριπλέτες», του οποίου ηγείται­ η έμπειρη Αγγλοελληνίδα χορογράφος Μέντη Μέγα (από 23/10 ), και το «Idance», μια μεγάλη ημερίδα για τις τέχνες και την προσβασιμότητα που θα πραγματοποιηθεί τον Δεκέμβριο στη Μικρή Σκηνή.

Στην ουσία της σύγχρονης μουσικής

Σε ό,τι έχει σχέση με τα μουσικά πράγματα, όλα αυτά τα χρόνια η Στέγη έχει να επιδείξει τολμηρές επιλογές και καινοτομίες που πιάνουν την ουσία της έννοιας «σύγχρονη μουσική» και δεν περιορίζονται σε ιδιώματα και ταμπέλες. Από αυτήν την άποψη, στα προγράμματά της συναντάμε acts και actions που κανείς άλλος δεν θα μπορούσε να φέρει ή να δημιουργήσει, αποφεύγοντας έτσι τις mainstream και δοκιμασμένες λύσεις που κυριαρχούν στην «αγορά» ή οδηγούν εκ του ασφαλούς στην επιτυχία. Η μουσική στη Στέγη δείχνει να θέλει να είναι ενδιαφέρουσα και προκλητική, σύγχρονη κι επείγουσα σε ό,τι αφορά τις αισθητικές και κοινωνικές της διαστάσεις, έτοιμη να προσφέρει τροφή (για το νου, την ψυχή ή και το σώμα ), ακόμη και να βγει από τα στεγανά και να γίνει πράξη και event, έξω στη γειτονιά και στην πόλη.

Σύγχρονη σύνθεση και μοντέρνα jazz, out rock και funk πέρα από τα όρια, έντεχνη ποιητική προσέγγιση στην τραγουδοποιία, είναι περισσότερο στοιχεία και κατευθύνσεις παρά οριστικοποιημένα «είδη» και τα συναντάμε και φέτος στο μουσικό μέρος του προγράμματος της Στέγης. Ήδη από πολύ νωρίς (20/10 ) πιάνουμε την ουσία του δημιουργικού no wave με την παρουσία του κιθαρίστα Marc Ribot και του γκρουπ του The Young Philadelphians (είναι ο Jamaaladeen Tacuma στο μπάσο και ο Calvin Weston στα ντραμς – you know the names, you feel the games! ).

Το φεστιβάλ Afrofuturism in Athens, που οργανώνει η Στέγη εντός της και στο κέντρο της πόλης, δεν θα μπορούσε παρά να ξεκινάει (στις 9/11 ) με το πρωτοπόρο σχήμα της μαύρης space jazz Sun Ra Arkestra, το οποίο διευθύνει ο σαξοφωνίστας Marshall Allen μετά την οριστική αναχώρηση (το 1993 ) του Sun Ra για τη γη των προγόνων του, τον πλανήτη Κρόνο! [Να θυμίσουμε πως η Sun Ra Arkestra μαζί με τον Sun Ra είχε δώσει μια ιστορική συναυλία στην Αθήνα τον Φεβρουάριο του 1984].

Η μουσική παράσταση «Tourbillons» (24-25/11 ) του Γιώρ­γου Απέργη, το μουσικοθεατρικό­ «Βιβλίο της Ανησυχίας» (15-16/12 ) του Michel van der Aa από το Ergon Ensemble, η παρουσία του πρωτοποριακού ντουέτου Gareth Davis στο μπάσο κλαρίνο και Frances-Marie Uitti στο τσέλο (11/1 ), το γαλλο-νoρβηγικό modern jazz γκρουπ Dans Les Arbres (15/3 ), η «Σκηνοθετημένη νύχτα» που παρουσιάζει ο Δανός Simon Steen-Andersen (10/2 ) με ανασυνθέσεις κλασικών ανοίγουν πολύ ενδιαφέροντα κεφάλαια ή σελίδες στην περιδιάβασή μας στη σύγχρονη μουσική δημιουργία.

Η φετινή Open Day (4/3 ) της Στέγης είναι αφιερωμένη στον Μάη του ’68, που κλείνει 50 χρόνια. Από μουσική άποψη έχει πολύ ενδιαφέρον και θα ακούσουμε –και θα μάθουμε– πολλά. Αρχές Μαρτίου γίνεται και μια σειρά συναυλιών αφιερωμένη στα σάουντρακ που έχει γράψει ο Δημήτρης Παπαδημητρίου – και είναι πολλά και καλά!

Από μεγάλα ονόματα της σύγχρονης jazz, τώρα, τον Μάιο (19/5 ) έρχεται το τρίο του πιανίστα Brad Mehldau (με τον Larry Grenadier και τον Jeff Ballard ). Είναι πολυαναμενόμενο ως event και ο Mehldau έχει πάρα πολλούς fans τόσο ανάμεσα στους connoisseurs όσο και στο ευρύτερο κοινό.

Φυσικά, η Στέγη κάνει σπουδαία δουλειά και μέσα από μόνιμους κύκλους όπως το Ελληνικό Σχέδιο με τον Δημήτρη Παπαδημητρίου και τους συνεργάτες του, το Πανόραμα Ελληνικής Τζαζ (χειμερινό τε και θερινό ), η Γέφυρα Μουσικής πάνω από τη Συγγρού (24/1-13/2 ) που την ενώνει με το Πάντειο, το Borderline Festival (19-22/4 ) που πάντα βρίσκει τρόπο να ξεπερνάει τα όρια, το παιδικο-εκπαιδευτικό Big Bang Festival (17-19/5 ), τα προεόρτια του Tinos World Music Festival (24/5 ) κ.ά. Και έχουμε τα αφτιά μας ανοιχτά για το Ώτων Project, όπου τα σύνολα ARTefacts και Ventus θα μας κάνουν να ακούσουμε διαφορετικά τους ήχους της πόλης – της πόλης μας.

Από το Διάστημα μέχρι τα βάθη της γης

Δυναμική αρχή για το εικαστικό πρόγραμμα της Στέγης με μια μεγάλη έκθεση που συνενώνει και πάλι διαφορετικές εκφάνσεις της ποπ κουλτούρας. Δύο χρόνια μετά την «Digital Revolution», η Στέγη συνεργάζεται ξανά με το Barbican του Λονδίνου και παρουσιάζει την έκθεση «Science Fiction: Ταξίδι στο Άγνωστο» (9/10-14/1 ), με τη στήριξη της COSMOTE. Ετοιμαστείτε για ένα ταξίδι με οδηγό την επιστημονική φαντασία μέσα από σπάνια εκθέματα αλλά κι έργα σύγχρονων καλλιτεχνών, προβολές, συναυλίες κι εκπαιδευτικά προγράμματα. Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον περιμένουμε και την εικαστική έκθεση «Γεωμετρίες» (Μάρτιος-Ιούνιος ) στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών και στους υπέροχους κήπους του, στην οποία συμμετέχουν σημαντικοί σύγχρονοι καλλιτέχνες που ψάχνουν σημεία τομής ανάμεσα σε τέχνη κι επιστήμη, σε επιμέλεια των Locus Athens.

Το καθιερωμένο Fast Forward Festival (2-15/5 ) φτάνει φέτος στην 5η χρονιά του κι εξερευνά την αρχαιολογία ως επιστήμη που έχει επηρεάσει καθοριστικά τις τελευταίες δεκαετίες τον τρόπο με τον οποίο δουλεύουν οι σύγχρονοι εικαστικοί, μέσα από έργα καλλιτεχνών από τον ελληνικό και το διεθνή χώρο, επιχειρώντας να προτείνει μια μη γραμμική προσέγγιση της Ιστορίας. Δεν λείπουν όμως και οι επισκέψεις σημαντικών συγγραφέων και ανθρώπων του πνεύματος –η αρχή γίνεται με τον Νορβηγό Jo Nesbo (17/10 ), έναν από τους πιο πολυδιαβασμένους συγγραφείς αστυνομικής λογοτεχνίας στον κόσμο– αλλά και τα κλασικά κινηματογραφικά ραντεβού όπως το φεστιβάλ In-Edit, που μας βάζει στο παρασκήνιο του μουσικού κόσμου (4-7/11 ), και το Flix it στη Στέγη, που επιστρέφει με οκτώ events από τον Οκτώβριο μέχρι και τον Μάιο.

4 events για όλη την οικογένεια

«Να τα πούμε;»

Ερμηνευτές και συνθέτες λένε τα κάλαντα αλλιώς σε αυτήν τη συναυλία στο πλαίσιο του κύκλου Ελληνικό Σχέδιο, που σχεδίασε ο Δημήτρης Παπαδημητρίου. (22-23/12 )

«Οι παραθεριστές»

Μαζί με τους εφήβους γιατί όχι κι εμείς! Η Μ. Μαγκανάρη σκηνοθετεί το έργο του Γκόρκι που σχολιάζει δηκτικά μια ομήγυρη διανοούμενων και μπουρζουάδων. (9/11 )

Onassis Youth Festival

Δίνει νέα πνοή στα αρχαία κείμενα καλώντας μια πλειάδα σκηνοθετών και ομάδων να συνεργαστούν με μαθητές γυμνασίου και λυκείου. (13-15/4 )

Big Bang

Για τέταρτη χρονιά μουσική, παιχνίδι και διασκέδαση συναντιούνται σε ένα πολύχρωμο φεστιβάλ για νεαρούς και περιπετειώδεις θεατές! (17-19/5 )

Πηγή : Αθηνόραμα

Τα Μπαλέτα Μπολσόι παρουσιάζουν μια συνάντηση κορυφής στο Ηρώδειο

• Αυγ 30, 2017
• 6073 Views
• Χορός

Μπορεί να έχουμε ξαναδεί τα Μπολσόι, αυτό όμως που παρουσιάζουν στο Ηρώδειο δεν ξανάγινε! Ο ανερχόμενος Ιβάν Βασίλιεφ ως επικεφαλής ενός ανσάμπλ Ρώσων κορυφαίων σολίστ χορεύει μαζί με τον διακεκριμένο Μιχαήλ Λαβρόφσκι. Το παλιό συναντά το νέο
σε μια παράσταση χορού-αφιέρωμα στα 75 χρόνια του σπουδαίου χορευτή, χορογράφου και δασκάλου.

Τα Μπολσόι παραμένουν ένας θρύλος! Για εμάς τους λάτρεις του μπαλέτου είναι αδιαμ­φισβήτητη η αξία και η προσφορά τους ως εκκολαπτηρίου ταλέντων, διότι πάμπολλοι χορευτές, οι οποίοι ξεκίνησαν από την ακαδημία τους, διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στην πορεία της ρώσικης χορευτικής σκηνής και, κυρίως, διαμόρφωσαν με τις ερμηνείες τους την παγκόσμια ιστορία του είδους. Για τους Ρώσους, πάλι, τα Μπολσόι είναι κάτι πολύ περισσότερο. Είναι ένα καλλιτεχνικό συγκρότημα που ακουμπά στην ψυχή τους, διότι αυτό που προτείνει είναι ο συνδυασμός της τεχνικής με την εκφραστική ελευθερία, τη φυσικότητα στην ερμηνεία της χορογραφίας.

Σήμερα το μεγάλο καλλιτεχνικό συγκρότημα αποτελείται από σχήματα που κάνουν παραστάσεις στο ομώνυμο ανακαινισμένο θέατρο ή περιοδεύουν. Μέσα στα 240 χρόνια ιστορίας του κάποιοι από τους χορευτές μάγεψαν με την τεχνική τους και άλλοι σάρωσαν με την εκκεντρική δύναμη που διαθέτουν πάνω στη σκηνή. Ο 75χρονος σήμερα Μιχαήλ Λαβρόφσκι είναι ένας από αυτούς. Σε αυτόν είναι αφιερωμένη η παράσταση «Τα Μπαλέτα Μπολσόι γιορτάζουν τον Μιχαήλ Λαβρόφσκι» που θα δούμε στο Ηρώδειο (19-20/9 ).

Ποιος είναι ο Μιχαήλ Λαβρόφσκι; Ετεροθαλής αδερφός του Ελληνορώσου γλύπτη Ηρακλή Βαλλιάνου και γόνος της διασημότερης μπαλετικής δυναστείας της Ρωσίας, αφού μητέρα του ήταν η μεγάλη μπαλαρίνα Ελένα Τσικβάιτζε και πατέρας του ο σπουδαίος Λεονίντ Λαβρόφσκι. Αρχικά ήταν χορευτής και χορογράφος του Μαριίνσκι και ακολούθως, επί 20 ολόκληρα χρόνια, πρώτος χορογράφος των Μπολσόι. Δεν ανήκει στη γενιά των Μάγια Πλισέτσκαγια, Μαρίνα Κοντράτιεβα, Βλαντιμίρ Βασίλιεφ κ.λπ., διάσημων χορευτών που αποφοίτησαν μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο από την Ακαδημία Μπολσόι.

Οι ειδικοί περιλαμβάνουν τον Λαβρόφ­σκι στην ομάδα των καλύτερων χορευτών που εκπαιδεύτηκαν μεταξύ 1960 και 1970, μαζί με τους Μπόρις Ακίμοφ, Ίρεκ Μουχαμέντοφ, Βλαντιμίρ Ντερεβιάνκο και Βλαντιμίρ Μάλακοφ. Οι ερμηνείες του εμπλούτιζαν με πάθος τις χορογραφίες και ήταν τόσο άψογες, που το ελάχιστο κούνημα του κεφαλιού ή η κατακόρυφη κίνηση στηριζόμενη στα δάκτυλα του ποδιού (en pointe ) μπορούσαν να αναδείξουν οποιαδήποτε λεπτομέρεια του συνόλου! Ωστόσο, ένα από τα ιδιαίτερα επαγγελ­ματικά προτερήματά του είναι η τεράστια προσφορά του στην προώθηση του μπαλέτου μέσα από τη θητεία του ως καλλιτεχνικού διευθυντή τόσο του Θεάτρου Στανισλάφ­σκι όσο και της Ακαδημίας Χορού της Μόσχας.

Ο Ιβάν Βασίλιεφ, ένα από τα ανερχόμενα αστέρια στο βαρύ οπλοστάσιο των Μπολσόι, κουβαλάει την ατίθαση καρδιά του ρώσικου λαού και τη σοφιστικέ περσόνα μιας γνώριμης πλέον παρουσίας στους διεθνείς χορευτικούς κύκλους. Παθιασμένος και αφοσιωμένος καλλιτέχνης, ο υπερταλαντούχος Ιβάν «ζει για το χορό», όπως μας δήλωσε κατά την προηγούμενη επίσκεψή του στην Αθήνα τον περασμένο Μάιο, και σίγουρα είναι ένας ιδανικός παρτενέρ για τον Μιχαήλ Λαβρόφσκι στη χορογραφία που θα ερμηνεύσουν μαζί. Έχει τον τίτλο «Νιζίνσκι», εμπνέεται από τον χορευτή-μύθος για το χορό του 20ού αιώνα Βάτσλαβ Νιζίνσκι, τον οποίο ερμηνεύει ο Βασίλιεφ, και σκια­γραφεί στιγμές από τη σχέση του με τον ιμπρεσάριο και ιδρυτή των Ballets Russes Σεργκέι Ντιαγκίλεφ, τον οποίο ερμηνεύει ο Λαβρόφσκι. Η συγκεκριμένη χορογραφία αποτελεί μια χειροπιαστή απόδειξη τόσο για το πώς η τεχνική, το συναίσθημα και η εκφραστικότητα δύο σπουδαίων χορευτών μπορούν να αγγίξουν ένα ευρύτερο κοινό όσο και για την παρακαταθήκη που άφησε το Θέατρο Μπολσόι για τους επιγόνους του.

Στην παράσταση που θα δούμε­ συνυπάρχουν αποσπάσματα από παραστάσεις που χορογράφησε ο Λαβρόφσκι, όπως η «Ρωσίδα Μπαλαρίνα», αλλά και χόρεψε ο ίδιος­, φυσικά με το αντάτζιο από τον «Σπάρτακο» και το grande pas de deux από τον «Δον Κιχώτη» σε περίοπτη θέση, αφού είναι δύο μπαλέτα στα οποία μεγαλούργησε. Highlight της παράστασης η παρουσία τριών ανερχόμενων σολίστ, της Νίνα Καπ­τσόβα, του Ιγκόρ Τσβίρκο και της συζύγου του Ιβάν Βασίλιεφ, της Μαρία Βινογκράντοβα, καθώς και η παρουσίαση σε παγκόσμια πρώτη ενός κομματιού από την όπερα-μπαλέτο «Αμόκ». Δεν είναι ασυνήθιστο για τους καλλιτέχνες να εμπνέονται από μια συναισθηματική αναταραχή ή μια κατάσταση και, υπερβαίνοντας τις σκέψεις ή τα συναισθήματά τους, να τα κάνουν «καύσιμο» για τη δημιουργική «πυρά» τους. Το «Αμόκ» φέρει την υπογραφή του Μιχαήλ Λαβρόφσκι και προγραμματίζεται να παρουσιαστεί μέσα στο 2018 σε δική του σκηνοθεσία και χορογραφία.

Πηγή : Αθηνόραμα

«Carmen», Μπεζάρ ή Μπολσόι; Μια τριπλή χορευτική πρόκληση!

• Αυγ 8, 2017
• 5757 Views
• Χορός

Φλαμένκο «Carmen» από την Compania Antionio Gades; Αφιέρωμα στα 30χρονα των θρυλικών Μπαλέτων του Μορίς Μπεζάρ; Ή μήπως Μπαλέτα Μπολσόι, με τον Ιβάν Βασίλιεφ να τιμά τον δάσκαλό του Μιχαήλ Λαβρόφσκι; Τρία θρυλικά σχήματα καταφθάνουν στο Ηρώδειο μέσα στον Σεπτέμβριο και οι λάτρεις του χορού έχουν πολλούς λόγους να δώσουν το «παρών».

«Carmen»: η ιστορική παράσταση των Αντόνιο Γκαντές και Κάρλος Σάουρα, που πρωτοπαρουσιάστηκε στο Παρίσι το 1983, λίγο μετά την ομώνυμη ταινία που άφησε εποχή, έμελλε να σφραγίσει ανεξίτηλα το μύθο της φλογερής τσιγγάνας με το φλαμένκο ταμπεραμέντο. Πηγή έμπνευσης γι’ αυτό το αισθησιακό μπαλέτο, που αναδεικνύει το φλαμένκο σε χορό της ισπανικής ψυχής, είναι μια νουβέλα του 19ου αιώνα, γραμμένη από τον Προσπέρ Μεριμέ, με ηρωίδα την Κάρμεν και κύριο θέμα μια ερωτική ιστορία: μια γοητευτική τσιγγάνα γίνεται το αντικείμενο του πόθου και της φονικής αντιζηλίας ανάμεσα σε έναν αξιωματικό κι έναν ταυρομάχο. Εμείς θα δούμε την ιστορία να χορεύεται εκρηκτικά από τους Ισπανούς master του φλαμένκο, την Compania Antonio Gades. Και όπως δήλωνε ο ίδιος ο Γκαντές: «Δημιούργησα αυτήν την παράσταση γιατί δεν μου άρεσε η στερεοτυπική, ψεύτικη αντιμετώπιση της Κάρμεν. Η γυναίκα αυτή δεν είναι ούτε επιπόλαια ούτε της αρέσει να βασανίζει τους άντρες· είναι απλώς μια γυναίκα ειλικρινής».

(2/9, προπώληση: 2111010050, www.viva.gr, www.athinorama.gr κ.λπ. )

Τιμώντας τα 30χρονα από την ίδρυσή τους αλλά και τα 10χρονα από το θάνατο του δημιουργού τους, τα θρυλικά Μπαλέτα Μπεζάρ της Λοζάνης έχουν το Ηρώδειο ως κορυφαίο σταθμό της νέας παγκόσμιας περιοδείας τους, για δύο μοναδικές βραδιές, με το χορευτικό πρόγραμμα «Béjart fête Maurice». Χαρισματικός και πληθωρικός, λάτρης του ωραίου και πρέσβης του διαπολιτισμού, θαυμαστής του αρχαίου ελληνικού κάλλους όσο και της υψηλής μόδας, ο Μορίς Μπεζάρ (1927-2007 ) υπήρξε ένας από τους πιο επιδραστικούς χορογράφους του 20ού αιώνα. Με πάνω από 250 χορογραφικά έργα, ήταν εκείνος που μας χάρισε το μοναδικό «Bolero» του Μορίς Ραβέλ με σολίστ τη Σιλβί Γκιλέμ, εκείνος που ένωσε στην ίδια χορογραφία τον θεό Διόνυσο (θέμα ), τον Μάνο Χατζιδάκι (μουσική ) και τον Gianni Versace (κοστούμια ) καθώς κι εκείνος που «άνοιξε» τη φιλοσοφία του χορού στο ευρύ κοινό. Αυτόν τον Σεπτέμβριο στο Ηρώδειο θα δούμε τις πιο εμβληματικές χορογραφίες του Μπεζάρ αλλά και του νυν καλλιτεχνικού διευθυντή του σχήματος Ζιλ Ρομάν, με υπόκρουση Μπετόβεν, Ροσίνι, Βέμπερν, Ντ. Έλινγκτον, The Residents αλλά και παραδοσιακή μουσική από την Ινδία και την Αφρική. Και μαζί το νέο έργο «t’M et variations…», ένα μπαλέτο που αποτίνει φόρο τιμής στον μεγάλο χορογράφο, του οποίου οι κινήσεις γίνονται λέξεις που απευθύνονται σε εκείνον, με ζωντανή μουσική επί σκηνής και συνθέσεις του Nick Cave και του Warren Ellis, συνοδοιπόρου του στους Bad Seeds.

(17-18/9, προπώληση: www.viva.gr, www.athinorama.gr, www.artinfo.gr, 2109213310, 11876 κ.λπ. )

Τρίτος πόλος έλξης για τους λάτρεις του χορού και σπουδαία άφιξη στη χώρα μας είναι εκείνη των περίφημων Μπαλέτων Μπολσόι. Το παλιό συναντά το νέο σε μια παράσταση χορού-αφιέρωμα στα 75 χρόνια του σπουδαίου χορευτή, χορογράφου και δασκάλου Μιχαήλ Λαβρόφσκι, με τον κορυφαίο σήμερα σολίστ Ιβάν Βασίλιεφ αλλά και τον ίδιο τον Λαβρόφσκι επί σκηνής. Κάπως έτσι η νέα γενιά των Μπολσόι, με τον Βασίλιεφ («ο διάδοχος του Μπαρίσνικοφ», σύμφωνα με τον Τύπο ) ως έναν από τους κύριους εκπροσώπους της, τιμά τον Λαβρόφσκι, τον επονομαζόμενο και «σούπερμαν του κλασικού χορού», εκείνον που «μπορούσε να χορέψει τα πάντα». Τα Μπολσόι δηλώνουν δημόσια με αυτήν τη μοναδική παράσταση το στίγμα της παράδοσης τους: πώς περνάει η μπαλετική σκυτάλη από τη μία γενιά στην άλλη. Ο «Καζανόβας» (με μουσική του Μότσαρτ ) ανοίγει το πρόγραμμα, το οποίο επίσης περιλαμβάνει τον «Νιζίνσκι», στον οποίο θα δούμε τη συνάντηση κορυφής των Βασίλιεφ – Λαβρόφσκι, καθώς επίσης τον «Σπάρτακο», τον «Δον Κιχώτη» αλλά και μια έκπληξη. Θα δούμε σε παγκόσμια πρώτη το «Αμόκ», ένα μέρος από τη νέα χορογραφία του Λαβρόφσκι που θα παρουσιαστεί την επόμενη χρονιά στα Μπολσόι. Όλα αυτά στις δύο βραδιές υπό τον τίτλο «Τα Μπαλέτα Μπολσόι γιορτάζουν τον Μιχαήλ Λαβρόφσκι».

(19-20/9, προπώληση: 2107258510, www.lavris.gr, www.viva.gr, www.athinorama.gr κ.λπ. )

Πηγή : Αθηνόραμα

Ο Ιβάν Βασίλιεφ έρχεται με τα Μπολσόι

• Ιούλ 9, 2017
• 5720 Views
• Χορός

Η προπώληση άνοιξε! Κλείστε θέση και απολαύστε την παράσταση χορού – αφιέρωμα των μπαλέτων Μπολσόι στα 75 χρόνια του σπουδαίου χορευτή, χορογράφου και δασκάλου Μιχαήλ Λαβρόφσκι, με τον κορυφαίο Ιβάν Βασίλιεφ αλλά και τον ίδιο τον Λαβρόφσκι επί σκηνής.

Μετά τις sold out παραστάσεις του στο Μέγαρο Μουσικής τον περασμένο Μάιο, ο τρομερός Ιβάν Βασίλιεφ, για άλλους ο «ρωσικός πύραυλος» του χορού και για άλλους ο διάδοχος του Νουρέγιεφ και του Μπαρίσνικοφ, επιστρέφει ξανά στην Αθήνα πρωτοστατώντας μεταξύ των πρώτων χορευτών των Μπολσόι, δίπλα στον ζωντανό θρύλο του χορού, Μιχαήλ Λαβρόφσκι, που έπειτα από χρόνια ανεβαίνει ξανά στη σκηνή.

Την Τρίτη 19 και την Τετάρτη 20 Σεπτεμβρίου, το Ηρώδειο υποδέχεται την παράσταση χορού «Τα μπαλέτα Μπολσόι γιορτάζουν τον Μιχαήλ Λαβρόφσκι», ένα αφιέρωμα στα 75 χρόνια του σπουδαίου χορευτή, χορογράφου και κορυφαίου δασκάλου, που εμπνέει ακόμα και σήμερα παλιούς και νέους εμπλεκόμενους με τον κλασικό χορό. Ο ίδιος, μαζί με τον Ιβάν Βασίλιεφ και τους Ιγκόρ Τσβίρκο, Νίνα Καπτσόβα, Μαρία Βινογράντοβα και τα υπόλοιπα μέλη των Μπολσόι θα παρουσιάσουν αποσπάσματα από εμβληματικές χορογραφίες που σημάδεψαν την καριέρα του. Η επί σκηνής συνάντηση του Μιχαήλ Λαβρόφσκι με τον Ιβάν Βασίλιεφ στην περίφημη χορογραφία «Νιζίσκι», αλλά και η παρουσίαση σε παγκόσμια πρώτη ενός αποσπάσματος από τη νέα χορογραφία του Λαβρόφσκι, καθιστούν τα δύο βράδια στο Ηρώδειο ένα από τα κορυφαία χορευτικά events της σεζόν.

Πηγή : Αθηνόραμα

Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου μας γοήτευσε αλλά δεν μας συγκίνησε

• Μαΐ 27, 2017
• 6450 Views
• Χορός

Δεν βγαίνει κανείς αλώβητος από μια συνάντηση με τον Δημήτρη Παπαϊωάννου. Όποιος συχνάζει στο έργο του δεν νιώθει καθησυχασμένος, όλο και μια μετακίνηση συμβαίνει μέσα σου. Από τη συνάντηση με τον «Μέγα Δαμαστή» βγαίνεις ερείπιο ή αναγεννημένος. Ή μπορεί και τα δύο μαζί.

Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου δημιουργεί ρωγμές. Σπάει την επιφάνεια της έρημης χώρας που φαντάστηκε, σε κομμάτια για να ανοίξουν τα έγκατα της και να (ανα )γεννηθεί ο άνθρωπος. Μέσα σε τόπο που δεν το περιμένεις βλασταίνει αιφνίδια νέος και ακμαίος βλαστός, ένα ανθρώπινο σώμα. Αυτή η δυνατότητα κάνει τον άνθρωπο να ελπίζει και να περιμένει ακόμα κι όταν ξέρει πως όποια κι αν είναι η επίγεια διαδρομή θα επιστρέψει εκεί απ’ όπου ξεκίνησε. Η περιδίνηση γύρω από οντολογικά θέματα δεν έχει σταματήσει για τον Δημήτρη Παπαϊωάννου, το διαπιστώσαμε και στην προηγούμενη δουλειά του, το «Still life». Αυτή τη φορά στη σκέψη του είδαμε τον έρωτα, τη φιλία, την προδοσία και την σταύρωση, τη μητριαρχική δύναμη, το ανδρόγυνο, τον αιωρούμενο βηματισμό του ανθρώπου που σέρνει μαζί του αυτά που τον κρατούν ριζωμένο στη γη. Είδαμε το παρελθόν αλλά και κάποιο μέλλον σ’ έναν πλανήτη που απέχει έτη φωτός από τον δικό μας.

Λίγοι καλλιτέχνες έχουν καταφέρει να μεταφέρουν την ατμόσφαιρα μιας φαντασίωσης, ενός ονείρου, μιας φιλοσοφικής σκέψης στη σκηνή με μια σχεδόν υπερβατική δύναμη και τόση διαισθητική λεπτομέρεια όσο ο Δημήτρης Παπαϊωάννου. Όπως λεει και ο ίδιος, «Προσπαθώ να μην ξέρω καλά τι ψάχνω ή, μάλλον, να είμαι διαθέσιμος για οτιδήποτε ενδιαφέρον που από ατυχήματα προκύπτει στο ψάξιμο». Η αναζήτηση και η συνάντηση του με μια ομάδα δέκα εξαιρετικών ερμηνευτών (Παυλίνα Ανδριοπούλου, Άλεξ Βαγγέλης, Έκτορας Λιάτσος, Γιάννης Μίχος, Ευαγγελία Ράντου, Καλλιόπη Σίμου, Δρόσος Σκώτης, Χρήστος Στρινόπουλος, Γιώργος Τσιαντούλας, Κώστας Χρυσαφίδης ) τον οδήγησαν στη νέα του παράσταση. Απ’ ό,τι φαίνεται, σε αυτόν τον «ωκεανό» που έχει ανακαλύψει μέσω του διαλογισμού, της όποιας αναζήτησης, οφείλεται και ο έντονος εσωτερισμός που διαπνέει το έργο του.

Στο «The great tamer» το υπερβατικό με την πραγματικότητα βαδίζουν χέρι με χέρι και ο σκηνοθέτης-χορογράφος, χρησιμοποιεί τη σκηνή σαν καμβά για να συμβολοποιήσει τη ματαιότητα. Έναν καμβά πάνω στον οποίο γεννιέται και πεθαίνει ο άνθρωπος μέσα σ’ ένα μάλλον σκοτεινό σύμπαν. Ο ίδιος μιλά για «ένα αυτοσχέδιο τσίρκο» και η παράσταση του συγγενεύοντας με Vanitas έργα του 1600 υπενθυμίζει μέσα από πολλαπλές εικόνες τη θνητότητα του ανθρώπου και τη ματαιότητα της ανθρώπινης ύπαρξης, της ομορφιάς και του πλούτου. Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου έχει κάνει ξεκάθαρο εδώ και χρόνια πως χορευτικά έχει την ανάγκη να εκφραστεί με το σώμα και με κάθε τρόπο, εκτός κωδίκων, αλλά με μια ανάγκη επαναπροσδιορισμού της σχέσης ανάμεσα στον θεατή και τον καλλιτέχνη.

Αυτό που λέμε performance art και dancing είναι μπλεγμένα στα έργα του κι αυτό έχει πάντα κάτι γοητευτικό αλλά εκείνο το ολιγόλεπτο χορευτικό στιγμιότυπο του Βαγγέλη Άλεξ μας θύμισε πόσα ωραία πράγματα μπορεί να μας ξυπνήσει η πλαστικότητα της χορευτικής κίνησης, το σπάσιμο του καρπού, η μεγιστοποίηση της μυϊκής έντασης. Η επανάληψη των εικόνων-στιγμών πέραν του ότι την «μεγένθυνε» σε σημείο που να χάνονται οι λεπτομέρειές τους, σε βάζει για δυο ώρες σε μια διαδικασία αποκωδικοποίησης πάμπολλων εννοιολογικών αναφορών. Έχω την αίσθηση ότι η παράσταση εξαντλείται στο εύρημα της αρχικής ιδέας και στη απόκοσμη ατμόσφαιρα που αναδύει. Κατά τη διάρκεια της παράστασης σκέφτηκα αυτόν τον στίχο του David Bowie από το «Quicksand» ( Κινούμενη άμμο, 1971 ): «Don’t believe in yourself, don’t deceive with belief Knowledge comes with death’s release». Το μήνυμα του «The great tamer» έχει κάτι σχεδόν ισοπεδωτικό και υπονοεί όχι μόνο την ματαιότητα της ζωής αλλά ίσως και τη ματαιότητα του να κάνεις τέχνη. Κρατώ αυτό που γράφει ο Δημήτρης Παπαϊωάννου στο σημείωμα του προγράμματος: « ‘ Επιτέλους’, μου είπε ένας φίλος, ‘ένα έργο που μοιάζει να μην έχει συγγραφέα’. Μακάρι, σκέφτηκα, ίσως επιτέλους άρχισα να εξατμίζομαι».

Πηγή : Αθηνόραμα