Στα όρια του Δήμου Σικυωνίων αναπτύσσεται ένας από τους σημαντικότερους υγροβιότοπους της χώρας, η λίμνη Στυμφαλίας. Ο τόπος είναι στενά δεμένος με έναν από τους δημοφιλέστερους μυθικούς ήρωες. Ο έκτος άθλος του Ηρακλή, ήταν να σκοτώσει με τα βέλη του τις Στυμφαλίδες Όρνιθες, τα ανθρωποφάγα αρπακτικά πουλιά με τα χάλκινα ράμφη που λυμαίνονταν την περιοχή. Οι επιστήμονες αναφέρουν ότι πρόκειται απλά για τις φαλακρές χαλκόκοτες «Geronticus eremita». Πρόκειται για λίμνη γλυκού νερού, η οποία σχηματίζεται στο χαμηλότερο σημείο (600 μ. υψόμ.) του ομώνυμου λεκανοπεδίου και εκτός των νερών των πηγών και απορροών του λεκανοπεδίου, δέχεται και τα νερά που αποστραγγίζουν από το λεκανοπέδιο της αποξηρανθείσης λίμνης της Πελλήνης. Η λίμνη Στυμφαλία συμπεριλαμβάνεται στις περιοχές «Natura 2000» για την διατήρηση της άγριας πανίδας και χλωρίδας σημαντικών οικοσυστημάτων.
Η περιοχή οφείλει το όνομα της στον ήρωα Στύμφαλο, δευτερότοκο γιο του βασιλιά Αρκάδα και βρίσκεται στα όρια των νομών Κορινθίας και Αργολίδας ενώ περιβάλλεται από τα όρη Κυλλήνη και Ολίγυρτος. Η επιφάνεια της λίμνης αυξάνει τους χειμερινούς μήνες ενώ τους άνυδρους μήνες μοιάζει περισσότερο με έλος. Βέβαια έχουν υπάρξει χρονιές που λόγω ανομβρίας αποξηράνθηκε τελείως.
Πηγή: www.mythicalpeloponnese.gr
Νοτιότερα της Αρεόπολης, στον κόλπο του Διρού, το σπήλαιο Γλυφάδα (ή Βλυχάδα), φυλά για τον επισκέπτη μοναδικές ομορφιές μέσα στα έγκατα της γης. Πρόκειται για ένα ενάλιο σπήλαιο ανείπωτης ομορφιάς, που έχει πάρει την πρώτη θέση ανάμεσα στα τρία ωραιότερα λιμναία σπήλαια του κόσμου. Είναι τουριστικά αξιοποιημένο με 3.100 μέτρα επισκέψιμου τμήματος, που περνά μέσα από χερσαία και θαλάσσια τμήματα με πλήθος από στοές και θαλάμους. Διαθέτει έναν εντυπωσιακό, πολύχρωμο λιθωματικό διάκοσμο από σταλακτίτες και σταλαγμίτες, που σχηματίζουν επιβλητικές κολώνες. Η περιήγηση είναι κυκλική και στο θαλάσσιο τμήμα του, μήκους 2.800 μέτρων, πραγματοποιείται αποκλειστικά με βάρκες. Η εξερεύνησή του σπηλαίου ξεκίνησε το 1949, και μέχρι σήμερα έχει εξερευνηθεί έκταση άνω των 10.000 τ.μ. Το Σπήλαιο της Γλυφάδας Διρού, αποτελεί μέχρι σήμερα το μεγαλύτερο και διασημότερο σπήλαιο της χώρας.
Η θερμοκρασία του σπηλαίου είναι σταθερά στους 18°C. Η στάθμη των υδάτων μεταβάλλεται ανάλογα με τις εξωτερικές καιρικές συνθήκες, με το μέγιστο βάθος των νερών να φτάνει 15,5 μέτρα, ενώ η θερμοκρασία τους είναι 12°C. Κάτω από την είσοδο του σπηλαίου βρίσκεται ο όρμος Διρού με τις κάτασπρες κροκάλες και τα κρυστάλλινα νερά. Γνωστό και σαν Βλυχάδα, βρίσκεται στη δυτική ακτή της Λακωνικής Χερσονήσου, στον κόλπο του Διρού. Το σπήλαιο διατρέχεται από υπόγειο ποταμό που χύνεται στη θάλασσα, περίπου 23 μ. δεξιά της φυσικής εισόδου του, η οποία βρίσκεται μισό μέτρο πάνω από τη στάθμη των νερών. Είναι το πρώτο σπήλαιο της περιοχής του Διρού και έχει πάρει την πρώτη θέση ανάμεσα στα τρία ωραιότερα λιμναία σπήλαια του κόσμου. Διαθέτει έναν καταπληκτικό λιθωματικό διάκοσμο, από πολύχρωμους σταλαχτίτες και σταλαγμίτες, που σχηματίζουν επιβλητικές γκρίζες ή λευκές κολόνες. Αποτελείται από χερσαία και ενάλια τμήματα με πλήθος από στοές και θαλάμους, που το μεγαλύτερο μέρος τους καλύπτεται με θαλασσινό νερό. Είναι το μεγαλύτερο γνωστό σπήλαιο της χώρας με το επισκέψιμο τμήμα του να φτάνει τα 3.100 μέτρα, από τα οποία μόνο τα 300 είναι χερσαία. Για την τουριστική του αξιοποίηση ανοίχτηκαν δύο νέοι είσοδοι, διαφορετικοί από τη φυσική. Η ξενάγηση, που είναι κυκλική, κρατάει περίπου τρία τέταρτα και στο θαλάσσιο τμήμα γίνεται με βάρκες.
Το σπήλαιο ανακαλύφθηκε από τον Πέτρο Αραπάκη, και η συστηματική εξερεύνηση ξεκίνησε το 1949 από το ζεύγος Ιωάννη και Άννας Πετροχείλου. Στο εσωτερικό του εντοπίσθηκαν οστά προϊστορικών βοδιών, ιπποπόταμων, υαινών και άλλων ζώων καθώς και κεραμικά σκεύη της προϊστορικής εποχής. Μέχρι σήμερα έχει εξερευνηθεί έκταση άνω των 10.000 τ.μ. Λόγω της θαλάσσιας φυσικής εισόδου του, το σπήλαιο δεν χρησιμοποιήθηκε στο παρελθόν από ανθρώπους.
Πηγή: www.mythicalpeloponnese.gr
Σε μια μεγάλη παράκτια έκταση από την Αγία Μαρίνα του Αγίου Νικολάου ως τον Κάμπο Βοιών και την Ελαφόνησο, η φύση αποκάλυψε ένα σπάνιο για τα ευρωπαϊκά δεδομένα φαινόμενο. Ένα πλούσιο γεωλογικό μουσείο από απολιθωμένους ριζικούς κόμβους και κορμούς ηλικίας 2-3 εκατομμυρίων ετών. Είναι εντυπωσιακή η τέλεια απολίθωση των κορμών αλλά και η μοναδικότητα των ευρημάτων που περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων σπάνια αποτυπώματα από όστρακα, φύκια και άλλες θαλάσσιες μορφές. Το πιο ενδιαφέρον τμήμα του δάσους συναντάς στις ακτές του Αγίου Νικολάου, την Αγία Μαρίνα, τον Κόρακα και στη Σπίθα του Δήμου Βοιών. Στον Κόρακα διατηρείται και ο ψηλότερος κορμός του δάσους, μήκους δύο μέτρων, που οι ντόπιοι αποκαλούν «άνθρωπο». Από το εκκλησάκι της Αγίας Μαρίνας ξεκινά το σηματοδοτημένο μονοπάτι απ’ όπου διασχίζεις εύκολα τη διαδρομή. Ένα σύγχρονο Γεωπάρκο, με περιπατητικές διαδρομές και ενημερωτικό υλικό δημιουργείται από το Δήμο Βοιών γύρω από το απολιθωμένο δάσος στην περιοχή του Αγίου Νικολάου. Όλα τα απολιθωμένα δάση θεωρούνται διεθνώς διατηρημένα μνημεία της φύσης και χρήζουν ανυπολόγιστης επιστημονικής αξίας.
Η δημιουργία των απολιθωμένων κορμών ακολούθησε τη διαδικασία της κύριας απολίθωσης, δηλαδή της αντικατάστασης της οργανικής ύλης μόριο προς μόριο από διαλύματα πλούσια σε ασβέστιο και πυρίτιο, διατηρώντας σε πολύ καλή κατάσταση τα μορφολογικά γνωρίσματα των δέντρων.Ένα πολύτιμο γεωλογικό μουσείο, θαύμα της λακωνικής γης, συναντάς σήμερα σε μεγάλη έκταση της παραλίας του Αγίου Νικολάου Νεαπόλεως. Απολιθώματα κορμών, ηλικίας 2-3 εκατομμυρίων ετών, με το σπάνιο για τα παγκόσμια δεδομένα φαινόμενο των απολιθωμένων ριζών αποκαλύφθηκε δίπλα ακριβώς από τη θάλασσα. Κορμοί από φοίνικες, κωνοφόρα αλλά και πλατύφυλλα, διαμέτρου από μισό έως ένα μέτρο, απολιθώθηκαν λόγω διάφορων φυσικών φαινομένων και στη συνέχεια ασβεστοποιήθηκαν από την άνοδο της θάλασσας. Τα ευρήματα είναι μοναδικά στην Ευρώπη και χρήζουν ανεκτίμητης επιστημονικής αξίας.
Τα ευρήματα εκτείνονται σε μια τεράστια παράκτια έκταση που ξεκινάει από την Αγία Μαρίνα στον Καβομαλιά και φτάνει στον Κάμπο Βοιών και την Ελαφόνησο. Το πιο ενδιαφέρον τμήμα του δάσους θα συναντήσεις στις τρεις βραχώδεις παραλίες της Αγίας Μαρίνας, ανατολικά του Κόρακα και στη Σπίθα του Αγίου Νικολάου. Στον Κόρακα θα συναντήσεις και τον «άνθρωπο» κατά τους ντόπιους, τον ψηλότερο κορμό του δάσους, μήκους δύο μέτρων. Τόσο στην ακτή όσο και στου γύρω αγρούς πλήθος από σπάνια θαλάσσια απολιθώματα, αστερίες, σαλιγκάρια, κοχύλια, καβούρια, μύδια και άλλα όστρακα εντυπωσιάζουν τον επισκέπτη. Το δάσος διασχίζεις πανεύκολα ξεκινώντας από το μονοπάτι που περνάει αριστερά από το εκκλησάκι της Αγίας Μαρίνας. Εδώ θα σε οδηγήσει χωματόδρομος που ξεκινά από το χωριό του Αγίου Νικολάου.
Πηγή: www.mythicalpeloponnese.gr
Μια από τις εντυπωσιακότερες τοποθεσίες της Λακωνίας με τις εξωτικές ακτές που συνθέτουν η λευκή άμμος και τα τιρκουάζ νερά αποτελεί έναν φυσικό προστατευόμενο οικότοπο ενταγμένο στο Δίκτυο NATURA. Τα στοιχεία που την περιέλαβαν στο Ευρωπαϊκό Δίκτυο Προστατευόμενων Περιοχών είναι οι αμμοθίνες και τα ενδημικά είδη χλωρίδας που απαντώνται αποκλειστικά στις παραλίες και την ευρύτερη περιοχή της Ελαφονήσου. Στις αμμοθίνες της Ελαφονήσου φιλοξενείται η Αγκαθιά (Eryngium maritimum), η Αμμόφιλα (Ammophila arenara), και ο απειλούμενος με εξαφάνιση Κρίνος της θάλασσας (Pancratium maritimum). Στους θαμνώνες της περιοχής συναντάμε το θαλασσόκεδρο, ένα από τα σπάνια θαμνώδη φυτά της Μεσογείου. Οι θαμνώνες φιλοξενούν πολλά είδη πανίδας, πτηνά, μικρά θηλαστικά και ερπετά που χτίζουν τις φωλιές τους μέσα στους αγκαθωτούς θάμνους και αναζητούν την τροφή τους στο έδαφος. Εξαιρετικά σημαντική είναι η λιμνοθάλασσα Στρογγύλη απέναντι από την Ελαφόνησο. Πρόκειται για έναν υγρότοπο που παίζει ένα σημαντικό ρόλο στην ισορροπημένη λειτουργία του οικοσυστήματος της περιοχής ενώ αποτελεί τόπο αναπαραγωγής και ανάπαυσης για πολλά μεταναστευτικά πτηνά.
Η διάσημη Ελαφόνησος με τις εξωτικές αμμουδιές, τα τιρκουάζ νερά και το κεδρόδασος αποτελεί μια από τις εντυπωσιακότερες τοποθεσίες της Λακωνίας. Πέρα όμως από την σπάνια ομορφιά της, αποτελεί έναν φυσικό οικότοπο που μαζί με την ευρύτερη περιοχή της Νεάπολης περιλαμβάνεται στο Ευρωπαϊκό Δίκτυο Προστατευόμενων Περιοχών NATURA. Το τεράστιο οικολογικό ενδιαφέρον της περιοχής καθορίζουν οι αμμοθίνες, η θαμνώνες και ο υγρότοπος της Στρογγύλης που φιλοξενούν μια ποικιλία άγριας πανίδας και χλωρίδας με σπάνιους φυτικούς και ζωικούς οργανισμούς.
Οι αμμοθίνες (αμμόλοφοι) είναι δυναμικά και ευαίσθητα οικοσυστήματα όπου αναπτύσσονται σπάνια είδη φυτών. Στην Ελαφόνησο συναντάμε τρία είδη αμμοθινών τις «χαμηλές κινούμενες» τις «λευκές» και τις «γκρίζες» αμμοθίνες. Οι πρώτες βρίσκονται πολύ κοντά στη θάλασσα και φιλοξενούν την Αγκαθιά (Eryngium maritimum), την αμμόφιλα (Ammophila arenara) -ένα πολυετές αγροστώδες φυτό που αναπτύσσει ρίζωμα με μεγάλο βάθος, αλλά και τον απειλούμενο με εξαφάνιση Κρίνο της θάλασσας (Pancratium maritimum) που διαθέτει υπόγειο βολβό και εμφανίζεται σποραδικά σε ομάδες. Καθώς κατευθυνόμαστε προς την ενδοχώρα τις χαμηλές αμμοθίνες, διαδέχονται οι «λευκές» που φτάνουν μέχρι και τα δέκα μέτρα ύψος.
Ακόμα βαθύτερα συναντάμε τις «γκρίζες» αμμοθίνες. Πρόκειται για αμμόλοφους καλυμμένους με ποώδη και ξυλώδη φυτά που βοηθούν τη σταθεροποίησή τους ενώ εμπλουτίζουν το έδαφος με οργανικές ουσίες καθιστώντας τους πιο συνεκτικούς και σκούρους. Εδώ κυριαρχεί το θαλασσόκεδρο, ένα από τα σπάνια θαμνώδη φυτά του Αιγαίου και της Μεσογείου. Οι μεσογειακοί θαμνώνες φιλοξενούν πολλά είδη πανίδας που φωλιάζουν σε θάμνους προσφέροντάς τους ασφαλείς θέσεις για την κατασκευή φωλιών. Στους θαμνώνες της Ελαφονήσου πτηνά, μικρά θηλαστικά και ερπετά όπως οι Γερακίνες και το Βραχοκιρκίνεζο που αναζητούν την τροφή τους στο έδαφος. Γκρίζες αμμοθίνες με θαμνώνες με θασσόκεδρα συναντάμε και μπροστά από τη λιμνοθάλασσα της Στρογγύλης στην απέναντι ακτή. Χαρακτηρισμένη ως υγρότοπος παίζει καθοριστικό ρόλο στην ισορροπημένη λειτουργία του οικοσυστήματος της ευρύτερης περιοχής ενώ αποτελεί τόπο αναπαραγωγής και σταθμό ανάπαυσης για πολλά μεταναστευτικά πτηνά. Στο βυθό των ακτών της Ελαφονήσου απαντώνται υποθαλάσσιες φυτοκοινωνίες, οι γνωστές «ποσειδωνίες», πολύ πλούσιες σε ποικιλότητα.
Τεκμηρίωση: www.elafonisos.gov.gr
Πηγή: www.mythicalpeloponnese.gr
Το φαράγγι του Βυρού, ένα από τα πολλά φαράγγια της Πελοποννήσου, βρίσκεται στη δυτική πλευρά του Ταϋγέτου και διασχίζει μία διαδρομή 19 χλμ., κατάφυτη με έλατα, μαυρόπευκα, κέδρους, καρυδιές και κυπαρίσσια. Ξεκινάει από το χωριό Άγιος Παντελεήμονας και καταλήγει στα χωριά Εξωχώρι και Τσέρια.
Η διάσχιση του φαραγγιού είναι μια ευχάριστη εμπειρία, που αποκαλύπτει πολλές ομορφιές αλλά και κατάλοιπα από διάφορες περιόδους, όταν άνθρωποι κατέφυγαν εδώ για την προστασία τους. Ανάλογα με την απόσταση που θέλει κανείς να διανύσει, υπάρχουν διάφορες αφετηρίες για πεζοπορία, η καθεμία με το δικό της βαθμό δυσκολίας και με τις δικές της ιδιαιτερότητες.Πέρα από τη φυσική του ομορφιά, το φαράγγι αυτό ξεχωρίζει και για την ιστορική του σημασία: από εδώ θεωρείται ότι διερχόταν η Βασιλική Οδός, η οποία ένωνε την αρχαία Σπάρτη με το λιμάνι της Καρδαμύλης. Η οδός αυτή χρησιμοποιήθηκε ευρύτατα όταν οι Σπαρτιάτες, στη διάρκεια των Μεσσηνιακών πολέμων, απώλεσαν την κυριαρχία όλων των λιμανιών τους, πλην αυτού της Καρδαμύλης.
Πηγή: www.mythicalpeloponnese.gr
Ο Λούσιος είναι ποταμός της Πελοποννήσου και παραπόταμος του Αλφειού. Είναι σχετικά μικρός ποταμός, μήκους 25 χιλιομέτρων περίπου, το φυσικό τοπίο όμως που ξεδιπλώνεται και από τις δύο όχθες του είναι μαγευτικό. Το όνομα του ποταμού έχει αρχαία καταγωγή· λέγεται ότι ονομάστηκε έτσι διότι στα νερά του έλουσαν τον νεογέννητο Δία οι Νύμφες Θεισόα, Νέδα και Αγνώ.
Ιδιαίτερης σημασίας είναι το φαράγγι το οποίο διασχίζει ο Λούσιος πλησίον της Καρύταινας, αφού έχει διανύσει περίπου 26 χιλιόμετρα από τις εκβολές του. Η φυσική του ομορφιά μάλιστα είναι τέτοια, που το Υπουργείο Πολιτισμού το χαρακτήρισε το 1997 προστατευόμενη περιοχή. Η χλωρίδα του είναι ιδιαίτερα πλούσια, ενώ στην πανίδα του συγκαταλέγονται διάφορα είδη ερπετών και πτηνών, έως και νυχτερίδες. Εκατέρωθεν των πλευρών του βρίσκεται συγκεντρωμένο πλήθος μοναστηριών, εκκλησιών κι ασκηταριών, μάρτυρες του θρησκευτικού βίου που αναπτύχθηκε στην περιοχή σε παλαιότερους χρόνους.
Το φαράγγι προσφέρεται για πλήθος εναλλακτικών δραστηριοτήτων, όπως είναι το rafting και το kayak. Πρόκειται για ιδιαίτερα ορμητικό ποταμό, οπότε τα πιο δύσκολα σπορ δεν ενδείκνυνται για αρχάριους. Η διάσχιση του φαραγγιού, όμως, είναι κάτι που όλοι μπορούν να κάνουν, και μάλιστα αποτελεί μια μοναδική εμπειρία.
Ο ποταμός ήταν γνωστός ήδη από την αρχαιότητα. Ο Παυσανίας τον θεωρούσε έναν από τους πιο παγωμένους στον τότε γνωστό κόσμο, ενώ επίσης αναφέρει και το μύθο που σχετίζεται με την ονομασία του: σύμφωνα με αυτόν, λοιπόν, οι νύμφες Νέδα, Αγνώ και Θεισόα πήραν τον νεογέννητο Δία και τον έλουσαν κρυφά από τον πατέρα του, Κρόνο, στις πηγές του ποταμού, οι οποίες λέγονταν Πηγές των Αθανάτων. Μας αναφέρει επίσης ότι από την αρχαία Γόρτυνα και ως τις εκβολές του ονομάζεται Γορτύνιος, κάτι που ισχύει και ως τις μέρες μας.Ο Λούσιος ποταμός έχει τις πηγές του στην περιοχή της αρχαίας κώμης Θεισόας, κοντά στο σημερινό χωριό Καρκαλού, καθώς και βορειότερα, πλησίον του Καλονερίου και στη θέση της εκκλησίας της Αγίας Παρασκευής. Τα δύο αυτά ρεύματα συναντώνται στην Καρκαλού, από όπου ο Λούσιος συνεχίζει την πορεία του, για να καταλήξει, ύστερα από 25 χλμ., στον Αλφειό, όπου και εκβάλλει κοντά στην Καρύταινα. Στο σύντομο –σχετικά– διάβα του ο Λούσιος δίνει ζωή σε όλη τη γύρω περιοχή, ενώ μαγεύει με την ομορφιά του φυσικού τοπίου που τον περιβάλλει: πλούσια χλωρίδα και πανίδα, μοναδικοί σχηματισμοί, καταρράχτες και ένα υπέροχο φαράγγι, δημιουργούν ένα μοναδικό σκηνικό.
Ο Λούσιος με τα ορμητικά νερά του συνέβαλε ιδιαίτερα στην ανάπτυξη της ευρύτερης περιοχής που διασχίζει. Από νωρίς οι κάτοικοι συνειδητοποίησαν τη δύναμη του νερού και την εκμεταλλεύτηκαν καταλλήλως: βυρσοδεψεία, νεροτριβές, αλευρόμυλοι, αποστακτήρια και, οι ιδιαίτερα σημαντικοί μπαρουτόμυλοι, συνέβαλαν στο να δημιουργηθεί στην περιοχή ένα ιδιαίτερο είδος βιοτεχνίας που στηρίχθηκε αποκλειστικά στην υδροκίνηση. Όλα αυτά, και πολλά άλλα ακόμη, μπορεί σήμερα να τα δει κανείς στο μοναδικό στο είδος του Μουσείο Υδροκίνησης, που λειτουργεί στη Δημητσάνα.
Το φαράγγι του Λούσιου είναι από τα σημαντικότερα αξιοθέατα του Νομού Αρκαδίας. Έχει μήκος 15 χλμ. και πλάτος περίπου 2 χλμ. Από τη δυτική πλευρά του περνάει το εθνικό μονοπάτι 32, το οποίο αποτελεί παρακλάδι του ευρωπαϊκού μονοπατιού E4 GR, που ξεκινάει από τη Βυτίνα, διασχίζει τα χωριά Ζυγοβίστι, Δημητσάνα, Παλιοχώρι, περνάει από τις Μονές Φιλοσόφου και Αγίου Ιωάννου Προδρόμου, προτού περάσει από την Καρύταινα και καταλήξει στο Γύθειο. Όλη αυτή η περιοχή έχει εξαιρετικές ομορφιές. Η χλωρίδα που συναντάμε είναι ιδιαίτερα πλούσια: δάφνες, σφεντάμια, αφάνες, ιτιές, πουρνάρια, μυρτιές, πλατάνια, φτελιές, λεύκες, έλατα και αγριελιές είναι μερικά μόνο από τα είδη που βλέπουμε. Και η πανίδα όμως είναι εντυπωσιακή: διάφορα είδη ερπετών, πτηνών, ψαριών και θηλαστικών βρίσκουν εδώ το καταφύγιό τους καθόλη τη διάρκεια του χρόνου.
Εκατέρωθεν του φαραγγιού αναπτύχθηκε επίσης ιδιαίτερα ο θρησκευτικός και ασκητικός βίος, ιδίως κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας: πλήθος μονών, εκκλησιών και ασκηταριών κοσμούν το επιβλητικό αυτό τοπίο, όπως η Μονή Αιμυαλών, η Μονή Καλαμίου, η Μονή Φιλοσόφου, η Μονή Τιμίου Προδρόμου και ο Άγιος Ανδρέας Γόρτυνας. Η άγρια ομορφιά της περιοχής, σε συνδυασμό με τη γαλήνη που επικρατεί εδώ, με μόνους ήχους αυτούς της φύσης, θεωρήθηκαν συνθήκες κατάλληλες για να νιώσει κανείς κοντά στο Θεό…
Το φαράγγι του Λούσιου προσφέρεται για πλήθος εναλλακτικών δραστηριοτήτων, όπως canyoning (όπως ονομάζεται η διάσχιση φαραγγιού, με διάφορα μέσα), canoe-kayak και rafting στα νερά του ποταμού, καθώς και πεζοπορία, με το πλήθος των διαδρομών που προσφέρει. Οι πεζοπορικές διαδρομές είναι πάρα πολλές, η κάθε μία με κάτι μοναδικό να προσφέρει. Από το 1997 το φαράγγι χαρακτηρίστηκε περιοχή ιδιαίτερου αρχαιολογικού αλλά και οικολογικού ενδιαφέροντος και τέθηκε υπό την προστασία του Υπουργείου Πολιτισμού.
Πηγή: www.mythicalpeloponnese.gr
Το δάσος της Βασιλικής βρίσκεται στο νότιο τμήμα της οροσειράς του Ταϋγέτου, 8 χλμ. νοτιότερα της κορυφής του, και εκτείνεται σε περίπου 11.000 δασικά στρέμματα. Πρόκειται για ένα σχετικά απομονωμένο δάσος, το οποίο περιβάλλεται από κορυφές. Η πρόσβαση σε αυτό γίνεται από το Εξωχώρι, και υπάρχει δρόμος που μπορεί κανείς να ακολουθήσει εντός του δάσους για 21 χλμ.
Τα κύρια δέντρα που συναντά κανείς εδώ είναι έλατα και μαυρόπευκα. Την περίοδο της ιταλικής κατοχής τεράστια πυρκαγιά κατέκαψε μεγάλες εκτάσεις του δάσους, το οποίο όμως μόνο του κατάφερε να αναγεννηθεί. Σήμερα μπορεί κανείς να συναντήσει σε αυτό ορισμένα δέντρα ηλικίας μέχρι και 300 ετών.
Πηγή: www.mythicalpeloponnese.gr
Ένα σπάνιο γεωλογικό φαινόμενο, οι «Δολίνες των Διδύμων» που ιντριγκάρει τους ειδικούς, σε περιμένουν για να σου αποκαλύψουν τα μυστικά τους. Οι ιδιαίτεροι αυτοί κρατήρες προήλθαν από καθίζηση του εδάφους. Λίθινα εργαλεία της Ύστερης Νεολιθικής Εποχής που βρέθηκαν στη μία σπηλιά μαρτυρούν τη χρήση τους ως καταφύγιο από τα προϊστορικά χρόνια. Δύο μοναδικά ξωκλήσια, του Αγίου Γεωργίου και της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, στην άλλη Δολίνη σε καλούν να θαυμάσεις την ομορφιά τους.
Λίγο πριν το όμορφο χωριό Δίδυμα με τα πλούσια λιβάδια άγριας τουλίπας βρίσκο-νται δύο παράξενοι κι επιβλητικοί κρατήρες, οι περίφημες «Δολίνες» που σε εντυ-πωσιάζουν με το μέγεθος και το κυκλικό τους σχήμα. Το σπάνιο αυτό γεωλογικό φαινόμενο θεωρείται πως προκλήθηκε, είτε από πτώση μετεωριτών, είτε από ομοιόμορφη καθίζηση του εδάφους.
Έλα κι εσύ σ’ αυτό το υπέροχο μνημείο της φύσης και ζήσε μια ανεπανάληπτη εξερεύνηση! Η μία Δολίνη, η μεγάλη βρίσκεται στην πλαγιά του λόφου και σε καλεί από μακριά να την εξερευνήσεις. Στη βορειοδυτική πλευρά της σπηλιάς το δάπεδο σχηματίζει αμφιθέατρο. Εδώ βρέθηκαν λίθινα εργαλεία της Ύστερης Νεολιθικής Εποχής μέσω των οποίων πιστοποιείται η κατοίκηση της σπηλιάς από τα προϊστορικά χρόνια. Λίγο πιο κάτω θα δεις τη δεύτερη και πιο μικρή Δολίνη που παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον λόγω των πολλών διαβρώσεων που έχει υποστεί. Μια στοά σκαμμένη στο έδαφος και μια σκάλα λαξευμένη στο βράχο σε οδηγεί στο εσωτερικό της σπηλιάς. Εκεί, μέσα στην οργιώδη βλάστηση δύο υπέροχα βυζαντινά ξωκλήσια λαξευμένα στο βράχο, του Αγίου Γεωργίου με τοιχογραφίες του 13ου αι. και της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος, αντικριστά το ένα απ’ το άλλο σε προσμένουν να σου διηγηθούν την ιστορία τους.
Πηγή: www.mythicalpeloponnese.gr
Η ευρύτερη περιοχή της Μεσσηνίας είναι γεμάτη από εντυπωσιακούς φυσικούς σχηματισμούς, που προικίζουν το τοπίο της με απίστευτη ομορφιά. Όρη, ποταμοί και φαράγγια συνθέτουν ένα μοναδικό ανάγλυφο, που εντυπωσιάζει τον κάθε επισκέπτη. Ένα από τα πολλά φαράγγια της περιοχής είναι και αυτό του Ριντόμου, το οποίο ξεκινάει από τις κορυφογραμμές του Ταϋγέτου και καταλήγει στην ακτή της Σάντοβας στο Μεσσηνιακό κόλπο.
Το φαράγγι του Ριντόμου βρίθει από φυσικές ομορφιές, όπως η πλούσια χλωρίδα, οι έντονες χαραδρώσεις, τα πολυποίκιλα πετρώματα και οι σχεδόν κατακόρυφες πλαγιές του. Η διάσχιση του φαραγγιού αυτού είναι δημοφιλής ανάμεσα στους φυσιολάτρες, οι οποίοι έχουν δύο επιλογές αφετηρίας: η πρώτη είναι από το χωριό Αναβρυτή και η δεύτερη από το καταφύγιο του ΕΟΣ Σπάρτης, στη θέση Βαρβάρα. Η πεζοπορία στο φαράγγι κρύβει πολλές όμορφες εκπλήξεις, όπως τον γραφικό οικισμό του Ριντόμου, τα χωράφια που άλλοτε καλλιεργούνταν από τους κατοίκους, γεφύρια, σπήλαια, καθώς και ίχνη από ασκηταριά. Η καλύτερη εποχή για τη διάσχισή του κρίνεται το τέλος της άνοιξης με αρχές καλοκαιριού, οπότε οι κλιματολογικές συνθήκες ευνοούν τη ‒σχετικά‒ απαιτητική διαδρομή.
Πηγή: www.mythicalpeloponnese.gr
Ο Λάδωνας είναι ποταμός της Πελοποννήσου και ο μεγαλύτερος παραπόταμος του Αλφειού. Το όνομά του το πήρε από τον ομώνυμο ποταμό της Βοιωτίας, όταν Βοιωτοί εγκαταστάθηκαν στην περιοχή γύρω στο 1307 π.Χ.
Ο Λάδωνας έχει αρκετά σημεία φυσικής ομορφιάς, κάτι που πιστοποίησε και ο Παυσανίας στις περιηγήσεις του στην περιοχή. Είναι ποταμός με ήρεμη ροή, πράγμα που τον κάνει ιδανικό για δραστηριότητες όπως canoe-kayak, rafting και κολύμπι, ακόμη και για μικρά παιδιά. Το όμορφο φυσικό τοπίο που τον περιβάλλει προσφέρεται επίσης για πεζοπορία και ορειβασία
Ο Λάδωνας ποταμός πηγάζει από τα Αροάνια όρη, διασχίζει το Νομό Αχαΐας και στο Νομό Αρκαδίας εκβάλλει στον Αλφειό, ο οποίος με τη σειρά του εκβάλλει στον Κυπαρισσιακό κόλπο. Στο μεγαλύτερο τμήμα της διαδρομής του ρέει ανάμεσα στα όρη Μαίναλο και Αφροδίσιο.
Όπως τα περισσότερα ελληνικά ποτάμια, έτσι και ο Λάδωνας είχε την παρουσία του στην ελληνική μυθολογία. Σύμφωνα με αυτήν, στις όχθες του κυνηγούσε η Άρτεμη, στα νερά του κολυμπούσε η Δήμητρα, ενώ στη γύρω περιοχή περιφερόταν και ο Πάνας, με τις ατελείωτες περιπέτειές του: εδώ είδε κι ερωτεύτηκε τη νύμφη Σύριγγα, την οποία άρχισε να κυνηγά. Ο Λάδωνας, θέλοντας να την προστατέψει, τη μετέτρεψε σε καλαμιά, από τα καλάμια της οποίας ο Πάνας έφτιαξε το μουσικό του όργανο, τη σύριγγα. Με το Λάδωνα συνδέεται και η ιστορία της δολοφονίας του Λεύκιππου, γιου του βασιλιά της Πίσας, Οινόμαου: ο Λεύκιππος είχε ερωτευτεί τη νύμφη Δάφνη, κόρη της Γαίας και του Λάδωνα, ή, κατά άλλη εκδοχή, του θεσσαλικού Πηνειού. Τη Δάφνη όμως διεκδικούσε και ο θεός Απόλλωνας. Επιθυμώντας να βρίσκεται κοντά της, ο Λεύκιππος μεταμφιέστηκε σε γυναίκα και μπήκε στη συντροφιά της. Ο Απόλλωνας ζήλεψε, και παρουσία του Λευκίππου εμφύσησε στις νύμφες την επιθυμία να κάνουν το καθιερωμένο λουτρό τους, αναγκάζοντας και τον νεαρό να γδυθεί. Έτσι, αποκαλύφθηκε το πραγματικό του φύλο, και οι νύμφες έξαλλες τον σκότωσαν.
Επιστρέφοντας στη σύγχρονη εποχή, ο Λάδωνας είναι ένας ήπιος ποταμός, περιβαλλόμενος από πολλές φυσικές ομορφιές, που προσφέρει πολλαπλές επιλογές δραστηριοτήτων, όπως rafting, canoe-kayak, κολύμπι, ψάρεμα, αλλά και πεζοπορία και ποδηλασία βουνού γύρω από τις όχθες του. Ένα από τα σημαντικότερα αξιοθέατα του Λάδωνα είναι το φράγμα του, μήκους 104 μ. και ύψους 55 μ., χτισμένο στη θέση Πήδημα, σε υψόμετρο 420 μ. Η δημιουργία του φράγματος ξεκίνησε το 1950, μέσα στα πλαίσια της δημιουργίας υδροηλεκτρικού σταθμού της ΔΕΗ. Το έργο ολοκληρώθηκε πέντε χρόνια αργότερα και αποτέλεσε μία από τις πρώτες μεγάλες μονάδες παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας στην Ελλάδα, με το φράγμα να συγκεντρώνει 50.000.000 κυβικά μέτρα νερού. Την ολοκλήρωσή του είχε αναλάβει ιταλική εταιρία, και οι δαπάνες καλύφθηκαν από πολεμικές αποζημιώσεις από τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο.
Το φράγμα είχε ως αποτέλεσμα να δημιουργηθεί σε χαράδρα του Αφροδίσιου όρους τεχνητή λίμνη επιφάνειας 6.000 στρεμμάτων, μέσα σε επιβλητικό φυσικό τοπίο, που την ανέδειξε σε οικολογικό πάρκο. Η λίμνη προσφέρεται για δραστηριότητες όπως κωπηλασία, κολύμπι και ψάρεμα, ενώ η γύρω περιοχή είναι ιδανική και για πεζοπορίες. Σημαντικό αξιοθέατο είναι της «Κυράς το γεφύρι», το οποίο κατασκευάστηκε τον 13ο αιώνα μ.Χ. και πλέον είναι ορατό μόνο κατά τους θερινούς μήνες, όταν η στάθμη των νερών κατεβαίνει.
Πηγή: www.mythicalpeloponnese.gr