Το δημοφιλέστερο και μακροβιότερο παγκοσμίως μιούζικαλ όλων των εποχών θα παρουσιαστεί, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, από τους ΑΦΟΙ ΤΑΓΑΡΗ και ΘΕΑΜΑ ΑΚΡΟΠΟΛ κατόπιν συμφωνίας με τις ΜΤΙ Europe και CAMERON MACKINTOSH LTD, και στη σκηνοθεσία της Θέμιδας Μαρσέλλου τον Ιανουάριο του 2018 στο θέατρο ΑΚΡΟΠΟΛ.
Το μιούζικαλ LES MISERABLES των Alain Boublil και Claude Michel Schoenberg, βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Βίκτωρος Ουγκώ, μετά από 32 χρόνια συνεχούς επιτυχίας στο West End του Λονδίνου, το Broadway και ολόκληρο τον κόσμο, έρχεται στην Ελλάδα. Το έχουν δει περισσότεροι από 70.000.000 θεατές, έχει δώσει πάνω από 53.000 παραστάσεις παγκοσμίως, έχει μεταφραστεί σε 22 γλώσσες – και τώρα για πρώτη φορά στα ελληνικά – ενώ έχει παιχτεί σε 44 χώρες και περισσότερες από 350 πόλεις, λαμβάνοντας περισσότερα από 140 σημαντικά θεατρικά και μουσικά βραβεία! (Olivier, Tonys, Grammy, Helpmann awards κ.α )
Εν όψει της πρώτης παρουσίασής του στην Ελλάδα και για την ολοκλήρωση του πολυπληθούς θιάσου της πολυδάπανης παραγωγής, θα πραγματοποιηθούν ακροάσεις για ηθοποιούς (με πολύ υψηλό επίπεδο στο τραγούδι ) και τραγουδιστές, άνδρες και γυναίκες, από τη Θέμιδα Μαρσέλλου και τους συνεργάτες της.
Οι υποψήφιοι θα πρέπει: Να έχουν μαζί τους βιογραφικό και μια πρόσφατη φωτογραφία. Να έχουν προετοιμάσει ένα ή δύο τραγούδια της επιλογής τους από μιούζικαλ και να έχουν μαζί τους τη συνοδεία των τραγουδιών (καραόκε ) σε CD ή στικάκι, ή μουσικό συνοδό. Οι ακροάσεις θα ξεκινήσουν την Πέμπτη 22 Ιουνίου, στο θέατρο Προσκήνιο Καπνοκοπτηρίου 8 και Στουρνάρη, Αθήνα. Δηλώσεις συμμετοχής και περισσότερες πληροφορίες, στο τηλέφωνο 210 8256838 καθημερινά από την Παρασκευή 16-6-17 έως και την Τετάρτη 21-6-17, (και το Σαββατοκύριακο ) από 11.00 π.μ έως 17.00 μ.μ.
Στη φωτό, λεπτομέρεια από τη διάσημη αφίσσα της παραγωγής.
Επίσης, ακροάσεις θα πραγματοποιηθούν και για την κάλυψη των παιδικών ρόλων: για κορίτσια από 5 μέχρι 10 ετών και αγόρια από 7 μέχρι 12 ετών, που τραγουδούν καλά και τους αρέσει να είναι πάνω στη σκηνή! Τα παιδιά θα πρέπει: Να έχουν μαζί τους βιογραφικό και μια πρόσφατη φωτογραφία. Να έχουν προετοιμάσει ένα ή δύο τραγούδια της επιλογής τους, (εαν είναι δυνατόν από μιούζικαλ ) και να έχουν μαζί τους τη συνοδεία των τραγουδιών (καραόκε ) σε CD ή στικάκι, ή μουσικό συνοδό. Οι ακροάσεις των παιδιών, θα ξεκινήσουν το Σάββατο 24 Ιουνίου, στο θέατρο Προσκήνιο Καπνοκοπτηρίου 8 και Στουρνάρη, Αθήνα. Δηλώσεις συμμετοχής και περισσότερες πληροφορίες, στο τηλέφωνο 210 8256838 καθημερινά από την Παρασκευή 16-6-17 έως και την Τετάρτη 21-6-17, (και το Σαββατοκύριακο ) από 11.00 π.μ έως 17.00 μ.μ.
Πηγή : Αθηνόραμα
διαβάστε περισσότερα
Τα πακέτα προσφοράς του Εθνικού Θεάτρου συνεχίζονται και φέτος αφού 1000 εισιτήρια ανά ημέρα παράστασης διατίθενται στην τιμή των € 16 (άνω διάζωμα ) και 500 εισιτήρια ανά ημέρα στην τιμή των € 26 (κάτω διάζωμα ) συμπεριλαμβανομένης της μεταφοράς στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου με πούλμαν και επιστροφή. Η προσφορά αφορά φυσικά τις δυο καλοκαιρινές παραγωγές του Εθνικού, που είναι η «Ειρήνη» του Αριστοφάνη (21& 22/7 ) μια μουσική παράσταση, σε σύνθεση Νίκου Κυπουργού, λιμπρέτο του Δημοσθένη Παπαμάρκου και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Αρβανιτάκη με πρωταγωνιστή τον Τζίμη Πανούση και η «Άλκηστη» του Ευριπίδη (28-29/7 ) σε σκηνοθεσία της Κατερίνας Ευαγγελάτου και πρωταγωνιστές τους Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο, Κίττυ Παϊταζόγλου, Γιάννη Φέρτη, Δημήτρη Παπανικολάου κ.ά. Κρατήσεις θέσεων αποκλειστικά στο τμήμα μαζικών πωλήσεων του Εθνικού Θεάτρου: 2105288178-179 (Δευτ.-Παρ. 8 π.μ.-4 μ.μ. ), grafeiosillogon@n-t.gr.
Πηγή : Αθηνόραμα
διαβάστε περισσότερα
Από θεατές της θεατρικής πλατείας γινόμαστε θεατές της ανοιχτής πλατείας. Η συνθήκη «βλέπω θέατρο» έχει αλλάξει αρκετά τα τελευταία χρόνια ακολουθώντας ίσως το χτίσιμο μιας διαφορετικής σχέσης μεταξύ καλλιτέχνη και κοινού – ή το ανάποδο. Σε αυτό το πλαίσιο το Φεστιβάλ Αθηνών κάνει φέτος «Άνοιγμα στην πόλη», ενώ τρία ακόμα φεστιβάλ μας βγάζουν στους δρόμους.
«Για ν’ αλλάξει μορφή το δραματικό είδος, δε θα ζητούσα παρά ένα πολύ ανοιχτό, πολύ απλωμένο θέατρο, όπου θα ‘δειχναν, όταν το θέμα του έργου το απαιτεί, μια μεγάλη πλατεία με τα γύρω της κτίρια… χώρους διάφορους μοιρασμένους με τέτοιο τρόπο που ο θεατής θα ζει όλη τη δράση», προφήτευε στην εισαγωγή του έργου «Νόθος γιος» ο Ντενί Ντιντερό 200 χρόνια πριν.
Οι παραστάσεις που γίνονται σε δημόσιους χώρους, που εμπλέκουν τον αστικό περίγυρο και τη ζωή της πόλης δεν είναι φυσικά καινούργια πρακτική· έχουν δοκιμαστεί στην Ευρώπη εδώ και δεκαετίες και έχουν υιοθετηθεί και εδώ, όχι μόνο από μεμονωμένους αναζητητές της τέχνης, αλλά και από θεσμούς. Η Documenta, που φέτος πραγματοποιείται στη χώρα μας, αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα, ενώ το δρόμο έχουν ανοίξει διοργανώσεις όπως το Fast Forward Festival της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση που από το 2013 παρουσιάζει σε όλη την πόλη παραγωγές που δίνουν εδώ την παγκόσμια πρεμιέρα τους – αρκετές, κατόπιν ανάθεσης της Στέγης.
Συνήθως δεν μιλάμε για παραστάσεις που διεκδικούν την προσοχή μας μέσα από το στοιχείο του εντυπωσιασμού και, παρά την κριτική που τους έχει ασκηθεί, δεν τρέφουν, στην πλειονότητά τους τουλάχιστον, την ψευδαίσθηση ότι μπορούν ν’ αλλάξουν τον κόσμο. Φέρουν όμως το κρίσιμο χαρακτηριστικό της παρέμβασης στο εδώ και τώρα της πόλης και του καιρού μας. Και ως τέτοιες έχουν εκ των προτέρων ενδιαφέρον.
Φέτος, είναι η σειρά του Φεστιβάλ Αθηνών να στήσει, για πρώτη φορά στην ιστορία του, θεατρικές σκηνές σε Ομόνοια, Λυκαβηττό, Χρηματιστήριο, Φάληρο, Πειραιά, Ελευσίνα, Κορυδαλλό… Το «Άνοιγμα στην πόλη» που υλοποιείται με την υποστήριξη του Athens Culture Net και του Δήμου Αθηναίων απλώνεται στην Αθήνα, αλλά και στον Πειραιά και στις γειτονιές του σε σύμπραξη με το Δημοτικό Θέατρο της πόλης, και φτάνει ως την Ελευσίνα με τη συνεργασία του οργανισμού Ελευσίνα 2021 Πολιτιστική Πρωτεύουσα. Πλήθος παραστάσεων θα επιχειρήσουν να κάνουν το θεατή, ανεξαρτήτως μορφωτικού, κοινωνικού, οικονομικού στάτους, μέρος ενός συνόλου και να τον οδηγήσουν μέσα από μια συμμετοχική διαδικασία σε αυτό που λέμε στο θέατρο εμπειρία.
Αν δεν είναι εμπειρία η ανάβαση στον Λυκαβηττό για μια διαφορετική ενατένιση της πόλης μέσα από την περιπατητική παράσταση «277 μέτρα*» (από 3/6 ) της Άννα Τζάκους και της ομάδας Γεωποιητική, τότε τι είναι; Το στοιχείο της έκπληξης φαίνεται πως έχει και η αμέσως επόμενη παράσταση του κύκλου «Άνοιγμα στην πόλη-Αθήνα» με τίτλο «Στάση Ομόνοια – Τρυπών(οντ )ας στην Πλατεία» (από 22/6 ). Ο Γιώργος Σαχίνης και οι άνθρωποι του UrbanDig (καλλιτέχνες, αρχιτέκτονες, πολεοδόμοι, θεατρολόγοι ) έχουν «κατασκηνώσει» στην Ομόνοια και την «ανασκάπτουν» από τον Νοέμβριο του 2015.
Με έμπνευση τα αρχεία, την επιτόπια δυναμική και το πώς θέλουν την πλατεία οι άνθρωποί της, η ομάδα δημιουργεί αυτήν την περιπατητική παράσταση πάνω και κάτω από την επιφάνεια της πλατείας, στους χώρους του Ηλεκτρικού, του μετρό και των υπέργειων και υπόγειων στοών περιμετρικά. Το θέατρο, ο χορός, η μουσική και η εικαστική παρέμβαση στο δημόσιο χώρο συναντιούνται σε έξι σπονδυλωτές ιστορίες με κοινή κατάληξη στο κέντρο της πλατείας.
Στους δρόμους του Πειραιά από το Δημοτικό Θέατρο, τη Μαρίνα Ζέας (Ναυτικό Μουσείο ) και την Πλατεία Αλεξάνδρας μέχρι τα Προσφυγικά της Νίκαιας μας βγάζουν οι «Διαδρομές», η εναρκτήρια δράση (από 3/6 ) του κύκλου «Άνοιγμα στην πόλη – Πειραιάς», πάνω σε κείμενα των Χρήστου Οικονόμου και Γιάννη Χρυσούλη για δύο από τα πιο βασανιστικά προβλήματα της σημερινής κοινωνίας: τη μετανάστευση και την ανεργία. Με το σύνθημα «Γεφυρώνοντας τις διαφορετικότητες» το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, συμμετέχει στην ενότητα «Άνοιγμα στην πόλη» με δέκα έξι συνολικά πολύ ενδιαφέρουσες δράσεις και παραστάσεις.
«Το θέατρο δεν παύει να είναι θέατρο σε όποιο χώρο κι αν συμβαίνει, αρκεί να πραγματώνεται η βασική του αρχή, που είναι η παρουσίαση ενός καλλιτεχνικού δημιουργήματος στο ευρύ κοινό», μας είπαν η Γιολάντα Μαρκοπούλου και η Ιωάννα Βαλσαμίδου, διοργανώτριες του φεστιβάλ Mind the fact, που έρχεται να προτείνει ένα καινοτόμο μοντέλο παραγωγής εκθέσεων, δράσεων και κυρίως παραστάσεων που «αφηγούνται» αληθινές ιστορίες με πρωταγωνιστές του ίδιους τους ανθρώπους που τις έζησαν.
Στο «Είμαστε οι Πέρσες!», για παράδειγμα, μια ομάδα προσφύγων ηθοποιών που ζουν στη χώρα μας μεταφέρουν τις προσωπικές ιστορίες τους και τις συσχετίζουν με τους «Πέρσες» του Αισχύλου, ενώ στην παράσταση-ντοκουμέντο «Ρουλέτενμπουργκ», άνθρωποι που εξαρτήθηκαν παθολογικά από τον τζόγο και τα τυχερά παιχνίδια κατά το παρελθόν στήνουν ένα διαφορετικό «παιχνίδι». Το φεστιβάλ πραγματοποιείται από τις 26 έως τις 29 Μαΐου, σε διαφορετικά σημεία του κέντρου της Αθήνας, από το Παλιό Αμαξοστάσιο Ο.ΣΥ. και το «Hotel Ερμού» μέχρι το Δημαρχείο της Αθήνας.
Το παρόν και η μνήμη μπλέκονται στο 3ο ElaiΩnas Festival το οποίο αυτήν τη φορά θα μας αποκαλύψει τις μεταμορφώσεις της Αθήνας μέσα από τα μάτια Ελλήνων και ξένων λογοτεχνών, ιστορικών, συγγραφέων και ποιητών από το 19ο αιώνα μέχρι σήμερα. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει παραστάσεις, συναυλίες, προβολές, από 1 έως 7 Ιουνίου στο πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνα και από 8 έως 11 Ιουνίου στο Θέατρο Τέχνης «Κάρολος Κουν» – Υπόγειο. Το φεστιβάλ θα κλείσει με μια γιορτή, τη Δευτέρα 12 Ιουνίου, στο πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνα με αμοργιανή κουζίνα και προϊόντα.
Στο Removement Athens 2017, τέλος, το αστικό τοπίο γίνεται η πιο φυσική σκηνή. Για ένα μήνα, από την 1η έως τις 30 Ιουνίου, μια σειρά εικαστικών παρεμβάσεων, εγκαταστάσεων και performances αλλάζουν το πρόσωπο τριών ιστορικών εμπορικών στοών της Αθήνας προτείνοντας εννοιολογικούς συσχετισμούς με την ιστορία των κτιρίων και της γειτονιάς στην οποία βρίσκονται.
Removement σε τρεις στοές
Στοά Πραξιτέλους
Η χορογράφος-σκηνοθέτης Νατάσσα Ζούκα σκηνοθετεί μια 30μελή ομάδα ερμηνευτών-σπουδαστών της Δραματικής Σχολής Αρχή Ν. Καρρά, στο «Dress up», μια περφόρμανς εμπνευσμένη από το παρελθόν της στοάς με τα ραφτάδικα στους ορόφους και τα εμπορικά καταστήματα στο ισόγειο (1/6 ).
Στοά Καΐρη
Οι καλλιτέχνες Τζ. Αργυρίου, Π. Βελιανίτης, Β. Γεροδήμος, Π. Κλιάφα, Γ. Μαραζιώτης (φωτό ), Αντ. Σάββα και Χρ. Τόλης με ξεχωριστά μέσα και υλικά μετατρέπουν τους χώρους της στοάς σε ένα ορμητήριο αλλαγών, χρωμάτων, συναισθημάτων που άλλοτε συντελούν στην αναβίωση της αστικής μνήμης κι άλλοτε προτείνουν την επαναχρήση (2-30/6 ).
Στοά Αρσάκη
Τρεις περφόρμερ μας προτείνουν να ξαναχρησιμοποιήσουμε την εντυπωσιακότερη ίσως στοά της πόλης όχι μόνο ως πέρασμα, αλλά ως χώρο συνάθροισης, ξεκούρασης και ανάπαυλας: Μαριάννα Καβαλλιεράτου (9, 10/6 ), Κωνσταντίνος Ντέλλας (21/6 ), Μαριέλα Νέστορα (30/6 ).
Πηγή : Αθηνόραμα
διαβάστε περισσότερα
Ζευγάρι στη ζωή και τη σκηνή, ο Αιμίλιος Χειλάκης και η Αθηνά Μαξίμου επωμίζονται αυτό το καλοκαίρι τους ρόλους του περίφημου άσπονδου βασιλικού ζεύγους του αρχαίου δράματος: Αγαμέμνων εκείνος, Κλυταιμνήστρα εκείνη, στην παραγωγή της «Ιφιγένειας εν Αυλίδι» του Ευριπίδη που ανεβάζουν, συνυπογράφοντας τη σκηνοθεσία, όπως δηλαδή και στον «Ταρτούφο» του Μολιέρου τον περασμένο χειμώνα, οι Αιμίλιος Χειλάκης και Μανώλης Δούνιας. Μαζί τους, στο ρόλο της τραγικής Ιφιγένειας κι έχοντας πίσω της το θρίαμβο της «Κατερίνας», η Λένα Παπαληγούρα, «δοκιμασμένη» στο ρόλο της θυσιαζόμενης κόρης των Ατρειδών ήδη από το 2014, στη σόλο διασκευή του μύθου από τον Ζαν Ρενέ Λεμουάν.
Υιοθετώντας το πρότυπο των τριών υποκριτών, ο Χειλάκης γίνεται, εκτός από Αγαμέμνονας, και Αχιλλέας, η Μαξίμου εξίσου Κλυταιμνήστρα όσο και Μενέλαος και η Παπαληγούρα Ιφιγένεια αλλά και Πρεσβύτης. Οι πρωτότυπες μουσικές του Σταμάτη Κραουνάκη τους συντροφεύουν, καθώς κι ένας εννεαμελής γυναικείος Χορός (Δήμητρα Βήττα, Ελεάνα Γεωργούλη, Σμαράγδα Κάκκινου, Άννα Κλάδη, Άννα Λάκη, Βάσια Λακουμέντα, Φραγκίσκη Μουστάκη, Δώρα Στυλιανέση, Μαρία Τζάνη ). Μετάφραση: Γιώργος Μπλάνας. Σκηνικά – Κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης. Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος. Κίνηση: Αγγελική Τρομπούκη.
Προπώληση μέσα στον Ιούνιο από το viva.gr
Πηγή : Αθηνόραμα
διαβάστε περισσότερα
Ένα μανιφέστο με την Κέιτ Μπλάνσετ Σύμφωνοι, δεν έρχεται «ζωντανά» αλλά ακόμη και ως βιντεο-εγκατάσταση, η Κέιτ Μπλάνσετ παραμένει αυτό που λέμε «θεά». Λατρεμένη ηθοποιός, με ερμηνευτικές ικανότητες χαμαιλέοντα, η οσκαρική Αυσταλή μεταμορφώνεται μοναδικά σε δεκατρείς προσωπικότητες και, ταυτόχρονα, ενσαρκώνει δεκατρία καλλιτεχνικά κινήματα – από το φουτουρισμό και τον ντανταϊσμό μέχρι το Δόγμα ’95. Θέλετε δυο-τρία παραδείγματα; Ως δασκάλα, η Μπλάνσετ μαθαίνει σε παιδιά του δημοτικού πως στην τέχνη δεν υπάρχει παρθενογένεση. Ως τηλεοπτική παρουσιάστρια, ξεκινά το δελτίο ειδήσεων λέγοντας πως όλη η τέχνη είναι ένα ψέμα. Ως άστεγος, κουβαλά τα λιγοστά του υπάρχοντα μες στα ερείπια και ουρλιάζει τις ρήσεις του Λούτσιο Φοντάνα περί arte povera. Όλα αυτά, στην περίφημη βιντεο-εγκατάσταση του Γερμανού Γιούλιαν Ρόζεφελντ «Μανιφέστο». Στην Πειραιώς 260, 5 Ιουνίου – 19 Ιουλίου.
Αμερική VS Τραγωδία: το δίλημμα του Καστελούτσι «Αυτή δεν είναι μια πολιτική περφόρμανς, ούτε ένας στοχασμός πάνω στην πολιτική. Είναι μάλλον ένας στοχασμός πάνω στο τέλος της πολιτικής» διευκρινίζει ο σκηνοθέτης Ρομέο Καστελούτσι, ο μέγας αυτός Ιταλός εικονοκλάστης που έρχεται για πέμπτη φορά στην Αθήνα με το νέο του θέαμα, το «Democracy in America». Όχι, δεν θα μας δείξει λοιπόν τον Ντόναλντ Τραμπ αλλά κάτι πολύ πιο σύνθετο. Με τον τίτλο του έργου του να παραπέμπει στο ομότιτλο σύγγραμμα του Γάλλου διπλωμάτη Αλεξίς ντε Τοκβίλ (1805-1859 ), ο Καστελούτσι μας μεταφέρει στον κοινοτικό βίο των πουριτανών και των ιθαγενών της Αμερικής, για να πραγματευθεί το πώς η ανακάλυψη της Αμερικής (και των «δημοκρατιών» της ) υποκατέστησαν την εμπειρία μιας ανυπέρβλητης μορφής τέχνης που άνθισε και τελειοποιήθηκε στα χρόνια της αθηναϊκής δημοκρατίας: της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας, της υπέρτατης, κατά τον ίδιο, μορφής αυτοσυνείδησης και πολιτικής ταυτότητας του ατόμου. Στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, 30 Ιουνίου – 2 Ιουλίου.
Να πώς χορεύει η «φυλή» του Χόφες Σέχτερ! Θυμίζοντας φυλή ή νομάδες παρά ένα ακόμα ανσάμπλ, οι δέκα χορευτές του καταξιωμένου Ισραηλινού χορογράφου Χόφες Σέχτερ, προερχόμενοι από οχτώ διαφορετικές χώρες, συνοδεία μιας μπάντας μουσικών που θα παίζουν ζωντανά, έρχονται να μας ξεσηκώσουν με την αναρχία, την τελετουργική τρέλα αλλά και τη σουρεαλιστική υπόσταση του νέου χοροθεάματός τους. Τίτλος; «Grand Finale». Θέμα; Ένας κόσμος σε ελεύθερη πτώση. Ιερουργικές ομαδικές κινήσεις, σμιλεμένα χορογραφικά μοτίβα, δυναμική μουσική, εκφραστικότητα και συναίσθημα είναι από τα βασικά στοιχεία της δουλειάς του Σέχτερ, ο οποίος κινείται πάντα στα όρια του σύγχρονου χορού, του gig και του happening, με μια έντονη θεατρικότητα στην ατμόσφαιρα. Η νέα αυτή δουλειά του –εγκατεστημένου στην Αγγλία δημιουργού- καταφθάνει στο φεστιβάλ αμέσως μετά την πρεμιέρα της στο Παρίσι. Στην Πειραιώς 260, 8-9 Ιουλίου 2017.
Το 8ήμερο της Φολσκμπίνε Το θρυλικό Θέατρο του Λαού που παραμένει από το 1914 ένα από τα προπύργια της θεατρικής πρωτοπορίας -εκεί έδρασαν σκηνοθέτες όπως οι Μαξ Ράινχαρτ, Έρβιν Πισκάτορ και, στα νεότερα χρόνια, οι Χάινερ Μύλλερ, Κριστόφ Μαρτάλερ και Ντμίτερ Γκότσεφ- αφήνει για οχτώ ημέρες την έδρα του, στην πλατεία Ρόζα Λούξεμπουργκ τοου Βερολίνου και «καταλαμβάνει» την Πειραιώς 260. Ο εδώ και 25 χρόνια επιφανής διευθυντής της Φολκσμπίνε, Φρανκ Κάστορφ, λίγο πριν από τη λήξη της θητείας του και την αντικατάστασή του από τον Κρις Ντέρκον της Tate Gallery, φέρνει τον «Παίκτη» του Ντοστογιέφσκι: μια παράσταση-κράμα μουσικότητας, εκκεντρικότητας και ζωντανής κινηματογράφησης. Ο Ρενέ Πόλες έρχεται με τη χιουμοριστικά φιλοσοφική περφόρμανς «Σ’ αγαπώ, αλλά επέλεξα την αποδραματοποίηση» (φωτό ) και ο Χέρμπερτ Φριτς με το ψυχεδελικό «Μουρμουρητό», όπου 14 ηθοποιοί μουρμουρίζουν αδιαλείπτως μία και μοναδική λέξη! Τέλος, ο σπουδαίος θεωρητικός Χανς-Τις Λέμαν δίνει ένα masterclass για το περιβόητο θέμα του μεταδραματικού θεάτρου. Στην Πειραιώς 260, 17-24 Ιουνίου.
Ουίλσον και Μπαρίσνικοφ μαζί για τον Νιζίνσκι Θυμίζοντας κλόουν όσο και βαμπίρ, με το πρόσωπο λευκοβαμμένο και τα χείλη κατακόκκινα, υπέρκομψος στο μαύρο –Giorgio Armani- σμόκιν του με το αγαλμάτινο παπιγιόν, ο Μιχαήλ Μπαρίσνικοφ χορεύει αγκαλιά με μια καρέκλα, στέκεται ανήσυχος μπροστά σε ένα θεόρατο παράθυρο, παρατηρεί κοριτσάκι που βγάζει βόλτα μια υπερμεγέθη χρυσή κότα… Θέαμα-γεγονός και σίγουρο sold-out, το σόλο «Γράμμα σ’ έναν άντρα» που περιοδεύει ανά τον κόσμο, καταφτάνει στο Εθνικό θέατρο (κτίριο Τσίλλερ ) και θέλει τον διάσημο Ρώσο χορευτή Μιχαήλ Μπαρίσνικοφ, να ερμηνεύει το ίνδαλμά του κι έναν από τους πιο εμβληματικούς χορευτές όλων των εποχών, τον Βάσλαβ Νιζίνσκι (1889-1950 ), του οποίου η σταδιοδρομία έληξε άδοξα στα 29 του, λόγω της σχιζοφρένειάς του. Όλα αυτά, στη σκηνοθεσία του Αμερικανού μάγου του οπτικού θεάτρου, Ρόμπερτ Ουίλσον, με μουσικές που εκτείνονται από τις αγριεμένες μπαλάντες του Τομ Γουέιτς μέχρι τα μελωδικά σκορ του Χένρι Μαντσίνι. Στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, 10-13 Ιουλίου.
Προπώληση για όλες τις παραγωγές του Φεστιβάλ Αθηνών από το http://greekfestival.gr
Πηγή : Αθηνόραμα
διαβάστε περισσότερα
Θυμίζοντας εξίσου κλόουν όσο και βαμπίρ, με το πρόσωπο λευκοβαμμένο και τα χείλη κατακόκκινα, υπέρκομψος στο μαύρο –Giorgio Armani- σμόκιν του με το αγαλμάτινο παπιγιόν, ο Μιχαήλ Μπαρίσνικοφ χορεύει αγκαλιά με μια καρέκλα, στέκεται ανήσυχος μπροστά σε ένα θεόρατο παράθυρο, παρατηρεί πώς κοριτσάκι να βγάζει βόλτα μια υπερμεγέθη χρυσή κότα, αφήνει να πέσει πίσω του μια πορφυρή αυλαία και βυθίζεται στο σκοτάδι. «Δεν είμαι ο Θεός. Είμαι ο Νιζίνσκι» ανακοινώνει στα ρωσικά. Γιατί το «Γράμμα σε έναν άνδρα» είναι βασισμένο στα ημερολόγια ενός άνδρα που διέσχισε σαν διάττοντας αστέρας τον κόσμο μας, φωτίζοντάς τον με την απόκοσμη λάμψη του προτού βυθιστεί στο σκοτάδι της τρέλας: του Βάσλαφ Νιζίνσκι (1889-1950 ), του θρυλικού Ρώσου χορευτή του οποίου η σταδιοδρομία έληξε άδοξα στα 29 του, λόγω σχιζοφρένειας. Πέρασε την υπόλοιπη ζωή του μπαινοβγαίνοντας σε ψυχιατρικά άσυλα μέχρι το θάνατό του. Είχε όμως ήδη προλάβει να χορέψει το «Απομεσήμερο ενός Φαύνου» του Ντεμπυσί το 1912 διαποτίζοντάς το με τον αισθησιασμό του, και να αφήσει παρακαταθήκη μια ιστορική χορογραφία: εκείνη που συνόδευε την παγκόσμια πρώτη εκτέλεση της επαναστατικής «Ιεροτελεστίας της Άνοιξης» του Στραβίνσκι στο Παρίσι το 1913.
«Θολό και απογοητευτικό χοροθέατρο» χαρακτηρίζει την παράσταση του Ρόμπερτ Ουίλσον ο κριτικός των New York Times, ο οποίος αναγνωρίζει μεν την προσπάθεια του Μπαρίσνικοφ αλλά θεωρεί ότι η πλήξη πρυτανεύει σε αυτό το εγχείρημα που «μάλλον υπονομεύει παρά τιμά τον Νιζίνσκι». «Σχεδόν τέλεια» βρίσκει την παράσταση ο κριτικός των Los Angeles Times και εξηγείται: «δεν βλέπουμε, απλώς, κάποιον να κάνει τον τρελό αλλά έναν μεγάλο καλλιτέχνη. Κάθε στιγμή, κάθε βλέμμα, κάθε κίνηση (του Μπαρίσνικοφ ) μετατρέπεται (από τον Ουίλσον ) σε ένα παντοδύναμο όσο και παράξενο έργο τέχνης». «Εξεζητημένη και πληκτική» τη βρίσκει, σε αντίθεση, o Frank Scheck του νεουορκέζικου Ηollywood Reporter, επιφυλάσσοντας τα δηλητηριώδη βέλη του για τον 76χρονο σκηνοθέτη: «έχει αναμασήσει κατά κόρον τις υφολογικές του αλληγορίες ώστε πλέον έχουν καταντήσει εικονικές παρωδίες του εαυτού τους». «Φιλόδοξο και έντονο, παράξενο και συγκεχυμένο, απογοητευτικό και υπερεκτιμημένο» είναι τα σχόλια που επικρατούν γύρω από την – ήδη διάσημη στο εξωτερικό- παράσταση που έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ του Σπολέτο το 2015 και περιοδεύει έκτοτε διεθνώς.
Κάποιοι δηλώνουν σαγηνευμένοι από την «απεγνωσμένη ομορφιά» της παράστασης, κάποιοι εντελώς απογοητευμένοι από την «επιτηδευμένη ασάφειά» της, αλλά όλοι συναινούν σε κάτι που είναι μάλλον αδιαμφισβήτητο: ο Μιχαήλ Μπαρίσνικοφ, αν και στο κατώφλι των 70, παραμένει ένας εξαίσιος χορευτής, ιδανικός στο ρόλο του ινδάλματός του και κορυφαίου χορευτή όλων των εποχών. Είχε έρθει, φαίνεται, η ώρα να δεχτεί αυτό το ρόλο-πρόκληση που είχε απαρνηθεί και τις 15 φορές που του είχε προταθεί στο παρελθόν^ ακόμη και από τον μέγιστο Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, σε ένα πρότζεκτ που τελικά δεν ευοδώθηκε γιατί την ίδια περίοδο γυριζόταν με τον Άλαν Μπέιτς η ταινία του Χέρμπερτ Ροςς «Nijinsky». Έχοντας πίσω τους μια ιδιαίτερα ευτυχή συνεργασία, στο «Τhe Old Woman», την παράσταση που είδαμε και εδώ το 2013, οι Μπαρίσνικοφ και Ουίλσον έμελλε να καταπιαστούν με την παντοτινά νεανική μορφή του «θεϊκού χορευτή». Το σόλο που ετοίμασαν βασίζεται στα «Ημερολόγια» του Νιζίνσκι, αυτήν την πυρετώδη αυτοβιογραφική μαρτυρία του ουκρανικής καταγωγής Ρώσου χορευτή μέσα από το ψυχιατρικό άσυλο όπου νοσηλευόταν στην Ελβετία λίγο πριν κατρακυλήσει ολοκληρωτικά στην παράνοια.
Οι δύο, λοιπόν, σύγχρονοι λάτρεις της τελειότητας συνθέτουν ένα one-man-show, σκηνοθετημένο από τον Ουίλσον κι ερμηνευμένο από τον Μπαρίσνικοφ, για εκείνον που αναζήτησε τη μέγιστη εφικτή τελειότητα στο χορό με κόστος, τελικά, την ψυχική του υγεία, σε ηλικία μόλις 29 ετών. Από αστέρι των Ρώσικων μπαλέτων του Σεργκέι Ντιαγκίλεφ (αλλά και εραστής του ), ο Νιζίνσκι βρέθηκε να ακροβατεί μεταξύ ιδιοφυΐας και παράνοιας: ένας ακόμη «καταραμένος» στο πάνθεον των μεγάλων καλλιτεχνών του 20ου αιώνα. Ο 69χρονος Μπαρίσνικοφ συναντιέται επιτέλους με τον ομότεχνο συμπατριώτη του και «ήρωα» των παιδικών του χρόνων, έστω κι αν στην ερώτηση των New York Times αν χορεύει επί σκηνής, έχει αρκεστεί να απαντήσει« τα πάντα στις παραστάσεις του Ουίλσον είναι χορογραφημένα». Κι εμείς εδώ θα συμπληρώσουμε πως είναι λογικό το «Α Letter to a Man», όπως είναι ο πρωτότυπος τίτλος, να είναι ένας ακόμη αντισυμβατικός και απόλυτα ιδιοσυγκρασιακός φόρος τιμής του Ουίλσον σε μια μεγάλη προσωπικότητα –μια κατάδυση στη ψυχή του παρά ένα χρονικό της ζωής του-, όπως είχε δηλαδή κάνει στο παρελθόν για τον Άινσταιν και τον Δανιήλ Χαρμς. Ας σημειωθεί πως οι φράσεις από τα ημερολόγια του Νιζίνσκι ακούγονται με τις (ηχογραφημένες ) φωνές του Ουίλσον και της συνεργάτιδάς του, χορεύτριας και χορογράφου Λουσίντα Τσάιλντς, ενώ το σόλο του Μπαρίσνικοφ είναι πλημμυρισμένο στη μουσική: από Τομ Γουέιτς μέχρι Χένρι Μαντσίνι και από Άρβο Παρτ μέχρι Μπομπ Ντύλαν. Όπως και να ‘χει, λοιπόν, το «Γράμμα σ’ έναν άνδρα» καταφτάνει στο Εθνικό θέατρο (κτίριο Τσίλερ ), μες στην καρδιά του καλοκαιριού, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου, για λίγες μόνο βραδιές (10-13/7 ) και όσοι θέλουμε να είμαστε μάρτυρες της συνάντησης μιας θρυλικής τριανδρίας –Νιζίνσκι, Μπαρίσνικοφ και Ουίλσον-, θα είμαστε εκεί.
Πληροφορίες-προπώληση από τα http://www.robertwilson.com/nijinsky και http://greekfestival.gr/gr/home, καθώς επίσης από τα 2109282900 και 210 3272000. Πάρτε μια ιδέα από το τρέιλερ εδώ https://youtu.be/HKgJTsbe_5o
Πηγή : Αθηνόραμα
διαβάστε περισσότερα
Η πρώτη κυρία της Αργεντινής, η Εύα Περόν, ή Εβίτα όπως χαϊδευτικά ήθελε να την αποκαλεί ο λαός, έγινε μιούζικαλ από τους Άντριου Λόιντ Βέμπερ και Τιμ Ράις και τώρα παρουσιάζεται σε μια ελληνική παραγωγή στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά από 3/5.
Αξίζει να γνωρίζετε ότι…
1. Ένα ραδιοφωνικό θεατρικό έργο το 1972 σχετικά με την πολύ ενδιαφέρουσα όσο και αμφιλεγόμενη προσωπικότητα της Εύα Περόν ήταν η αφορμή για τους Άντριου Λόιντ Βέμπερ και Τιμ Ράις να δημιουργήσουν το πασίγνωστο μιούζικαλ.
2. Στην ταινία «Evita» του Άλαν Πάρκερ, η Madonna τραγουδάει το «Don’t cry for me, Argentina» στο μπαλκόνι της Casa Rosaria, απ’ όπου η πραγματική Εβίτα μιλούσε στα πλήθη.
3. Το μιούζικαλ ανεβαίνει σε μια ελληνική υπερπαραγωγή σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μαλισσόβα με 10μελή παιδική χορωδία και τη Majestic Symphonic Orchestra να ερμηνεύει ζωντανά τη μουσική.
Στην παράσταση
Νάντια Μπουλέ (Εβίτα)
Έχοντας θητεύσει δίπλα σε σπουδαίους Έλληνες τραγουδιστές, όπως ο Μανώλης Λιδάκης και ο Δημήτρης Μπάσης, αλλά και σε μιούζικαλ, όπως το «Fame», το «Καμπαρέ» κ.ά., αναλαμβάνει το ρόλο της Εβίτας από τα πρώτα βήματα της καριέρας της ως ηθοποιού μέχρι την ανέλιξή της στα ανώτερα πολιτικά διαμερίσματα, την αποθέωση, και τον πρόωρο θάνατό της.
Αιμιλιανός Σταματάκης, (Τσε)
Μετά τις «Καμπάνες του Edelweiss» του Νίκου Καρβέλα βρέθηκε με το μιούζικαλ του Άντριου Λόιντ Βέμπερ «Joseph and the Amazing Technicolor» στη Μεγάλη Βρετανία. Εδώ, ερμηνεύει το ρόλο του εμβληματικού επαναστάτη Τσε Γκεβάρα, ο οποίος εμφανίζεται ως αφηγητής και εξωτερικός παρατηρητής – σημειωτέον ότι ο Τσε και η Εβίτα δεν συναντήθηκαν ποτέ στην πραγματικότητα.
Μιχάλης Ψύρρας, (Περόν)
Ο νεαρός βαρύτονος συνεργάτης της Εθνικής Λυρικής Σκηνής τα τελευταία χρόνια, υποδύεται τον συνταγματάρχη Χουάν Περόν, ο οποίος αφού εξελέγη πρόεδρος της Αργεντινής εμπιστεύτηκε στην Εβίτα τα υπουργεία Εργασίας και Υγείας, δίνοντάς της την ευκαιρία να θέσει σε εφαρμογή μέτρα πρόνοιας υπέρ των κατώτερων στρωμάτων, να καθιερώσει τη γυναικεία ψήφο και να ιδρύσει το πρώτο μεγάλο γυναικείο πολιτικό κόμμα της χώρας.
Πηγή : Αθηνόραμα
διαβάστε περισσότερα
Τέλος δεν έχει αυτή η σεζόν! Αμέσως μετά το Πάσχα, αναμένουμε τους Νίκο Καραθάνο, Λένα Κιτσοπούλου, Κωνσταντίνο Ρήγο, Δημήτρη Παπαϊωάννου και Αργυρώ Χιώτη στις νέες τους δουλειές, καθώς και το μιούζικαλ «Evita» να κάνει την –α λα ελληνικά- πρεμιέρα του.
Μια αγριεμένη «Οπερέτα» για τον Νίκο Καραθάνο Με σήμα-κατατεθέν έναν θυμωμένο γορίλα, ο γνωστός σκηνοθέτης, εννέα μήνες μετά τους πολυσυζητημένους «Όρνιθες», ανεβάζει στο Εθνικό Θέατρο ένα σουρεαλιστικό και ελάχιστα γνωστό έργο, την «Οπερέτα» του Πολωνού συγγραφέα Βίτολντ Γκομπρόβιτς. Ο δημιουργός της αξέχαστης «μαύρης» Γκόλφως έχει και πάλι μαζί του τον ταλαντούχο μουσικό Άγγελος Τριανταφύλλου και έναν εκλεκτό θίασο (Νάντια Κοντογεώργη, Εύη Σαουλίδου, Μιχάλης Σαράντης, Χάρης Φραγκούλης, Λυδία Φωτοπούλου, Γαλήνη Χατζηπασχάλη κ.α. ) Με την ελαφράδα της οπερέτας και πρόσχημα μια εξωφρενική ιστορία αποπλάνησης, ο Γκομπρόβιτς παρομοιάζει την πολιτική ιστορία σαν μια παρέλαση κουτών αριστοκρατών και της θλιβερής κουστωδίας τους (από τις 29/4 ).
Η Λένα Κιτσοπούλου …βρυχάται ξανά «Μια από τα ίδια»: έτσι, αυτοσαρκαζόμενη, περιγράφει το νέο έργο της η Ελληνίδα δραματουργός των πιο ανατρεπτικών σύγχρονων μαύρων κωμωδιών. Μόνο που στην περίπτωση της Λένας Κιτσοπούλου, το «μία από τα ίδια» έχει πάντα ενδιαφέρον. Δείτε, ας πούμε, τον τίτλο του έργου («Τυραννόσαυροι ΡΕΞ» ) και τον υπότιτλο («Μια βαρετή ιστορία ανθρωπιάς υπό εξαφάνιση» ). To έργο ανεβαίνει, πράγματι, στα υπόγεια του κτιρίου Rex (δηλαδή στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού θεάτρου ), με την συγγραφέα και σκηνοθέτιδα να πρωταγωνιστεί παρέα με τους τρεις …συνήθεις ύποπτους-σταθερούς συνεργάτες της: Έμιλυ Κολιανδρή, Γιάννη Κότσιφα, Ιωάννα Μαυρέα (από τις 11/5 ).
Ερωτόκριτος, το …μιούζικαλ! Η Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής δίνει το πρώτο στίγμα της στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα «Σταύρος Νιάρχος» με την τζαζ-μπλουζ εκδοχή του συνθέτη Δημήτρη Μαραμή στο έργο του Βιντσέντζου Κορνάρου και στη σκηνοθεσία-χορογραφία του Κωνσταντίνου Ρήγου. Βασισμένος στους δέκα χιλιάδες ιαμβικούς δεκαπεντασύλλαβους ομοιοκατάληκτους στίχους του κρητικού έπους, ο Μαραμής διατηρεί την πρωτότυπη διάλεκτο και τη δομή του χιλιοτραγουδισμένου έργου του 17ου αιώνα, ενορχηστρώνοντας όμως το λιμπρέτο του δεόντως πειραγμένα. Ερωτόκριτος, ο Θοδωρής Βουτσικάρης και Αρετούσα η Μαρίνα Σάττι (5-21/5 ).
Δημήτρης Παπαϊωάννου, πιο διεθνής από ποτέ Μολονότι ο ίδιος δεν έχει ακόμη αναγγείλει τον τίτλο και το θέμα, το νέο του έργο είναι ενταγμένο στο πρόγραμμα του περίφημου Διεθνούς Φεστιβάλ της Αβινιόν για φέτος το καλοκαίρι. Εμείς θα έχουμε ήδη δει, στην παγκόσμια πρεμιέρα του στη Στέγη, το –για την ώρα, άτιτλο χοροθέαμα του δημιουργού που μας έχει χαρίσει, εκτός από την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, έργα όπως η «Μήδεια», το «2», το «Πουθενά», το «Μέσα» και το «Still Life». Το νέο αυτό έργο είναι και η πρώτη διεθνής συμπαραγωγή δουλειάς του Παπαϊωάννου, καθώς, εκτός από τη Στέγη, το υποστηρίζουν σημαντικοί πολιτιστικοί φορείς από την Ελβετία μέχρι την Ταιβάν και από τη Σουηδία μέχρι την Κορέα (24/5-11/6 ).
«Θεία Κωμωδία» σε ..ηλεκτρισμένα πατίνια Επτά αιώνες μετά τη συγγραφή του, το opus magnum του Δάντη μεταφέρεται για πρώτη φορά από Έλληνες δημιουργούς –την πολύ ιδιαίτερη και αξιόλογη σκηνοθέτιδα Αργυρώ Χιώτη και την ομάδα Vasistas-, στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης, με ηθοποιούς και μουσικούς επί σκηνής, ατόφια ποίηση αλλά ακόμη και …roller-skating, σαν ένα φανταστικό ταξίδι στο βασίλειο των νεκρών με τρεις ενδιάμεσους σταθμούς: Κόλαση, Καθαρτήριο, Παράδεισος. Από τον ανεξάντλητο όγκο της «Θείας Κωμωδίας», η ομάδα δημιουργεί μια εκδοχή διάρκειας μόλις 90΄, φωτίζοντας το βαθιά προσωπικό –έως και βιογραφικό- χαρακτήρα του έργου. Οχτώ ηθοποιοί ξεδιπλώνουν την αφήγηση, με ένα κουαρτέτο εγχόρδων σε μουσική επιμέλεια του Μάρκελλου Χρυσικόπουλου να συμπράττει, συνοδευόμενο από τα ηλεκτρονικά ηχοτοπία του Jan Van de Engel (22/4-7/5 )
«Evita» α λα ελληνικά στον Πειραιά Η πολυβραβευμένη rock opera των Tim Rice και Andrew Lloyd Webber ανεβαίνει στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά από έναν 54μελή θίασο, με τη Νάντια Μπουλέ στον ομώνυμο ρόλο και τον Αιμιλιανό Σταματάκη ως Τσε Γκεβάρα. Θέμα του διάσημου μουσικού έργου είναι η ζωή και η προσωπικότητα της Εvita Peron, της συζύγου του πρώην Αργεντίνου δικτάτορα Juan Peron. Την πορεία της, από την ταπεινή καταγωγή μέχρι τον πλούτο και τη δύναμη, αφηγείται το μιούζικαλ, το οποίο, στην Ελλάδα, μας σύστησε η Αλίκη Βουγιουκλάκη. Εμείς θα το δούμε σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Μαλισσόβα, απόδοση κειμένου του Γέρασιμου Ευαγγελάτου, μουσική διδασκαλία και διεύθυνση ορχήστρας του Αλέξιου Πρίφτη (3-28/5 ).
Πηγή : Αθηνόραμα
Equitrek Attica
Είμαστε μια ελληνική επιχείρηση που ασχολείται με την ελεύθερη ιππασία, τον ιππικό τουρισμό και την αναψυχή. Θα βρείτε τη κύρια βάση μας μόνο μία ώρα έξω από την πόλη της Αθήνας στην ιστορική περιοχή του Μαραθώνα Αττικής.... διαβάστε περισσότερα
Θέατρο «Δόρα Στράτου»...
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ 2020 Θέατρο «Δόρα Στράτου», Λόφος Φιλοπάππου Κηποθέατρο - Το ζωντανό μουσείο του ελληνικού χορού ΕΝΑΡΞΗ 27 Μαΐου 2020 ΛΗΞΗ 20 Σεπτεμβρίου 2020 ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ Τετάρτη, Πέμπτη,... διαβάστε περισσότερα
Τι θα δούμε το φετινό καλοκαίρι...
Σπουδαία ξένα ονόματα, έντονη γυναικεία παρουσία, σκηνοθέτες που πρωτοδοκιμάζονται στο χώρο, ενδιαφέρουσες τραγικές συνθέσεις, ισχνή παρουσία αριστοφανικής κωμωδίας. Από τις 21/6 μέχρι και τις 10/8, οι παραστάσεις του Φεστιβάλ... διαβάστε περισσότερα
Τα Digital Παγκάκια φέρνουν...
«Εργαζόμουν στο αεροδρόμιο και θυμάμαι ένα περιστατικό όταν ήμουν σχετικά καινούργια στη δουλειά. Έχει έρθει για τσεκ ιν ένας κύριος, τουρίστας, που επέστρεφε πίσω στην πατρίδα του. Τοποθετεί την πρώτη αποσκευή στον... διαβάστε περισσότερα
Το Φεστιβάλ Αισχύλεια...
«Επειδή ο πολιτισμός είναι για την Ελευσίνα τρόπος ζωής» είναι το μότο του Φεστιβάλ Αισχυλείων 2019, με όχημα το οποίο ανακοινώθηκε από τον Δήμο Ελευσίνας το φετινό πρόγραμμα, συμπληρώνοντας και γιορτάζοντας 45 χρόνια από... διαβάστε περισσότερα
Η μπαρόκ εξτραβαγκάντζα...
Οι μουσικοί της Καμεράτας και ο Γιώργος Πέτρου επιστρέφουν φέτος στο Ηρώδειο με ένα μουσικό είδος που τους έχει κάνει διάσημους σε όλον τον κόσμο, την όπερα του 18ου αιώνα. Πάει πολύς καιρός από τότε που ο αρχιμουσικός και... διαβάστε περισσότερα
Για πρώτη φορά, το Εθνικό Θέατρο και το Θέατρο Τέχνης συνεργάζονται. Αφορμή; Η εμβληματική τριλογία του Στρατή Τσίρκα. Η αρχή γίνεται στις 17/3, με το ανέβασμα της «Λέσχης» κι εμείς μιλάμε με τους πρωτεργάτες της «ιστορικής» αυτής συνάντησης.
«Εγώ βιβλία δεν καίω. Δεν είναι η συνείδησή μου καπέλο να την πάρω από τούτο το καρφί και να την κρεμάσω στο άλλο», δήλωσε ο Στρατής Τσίρκας όταν πληροφορήθηκε, το 1961, ανήμερα των 50ών γενέθλιών του, τη διαγραφή του από το ΚΚΕ, με την κατηγορία ότι έγραψε ένα βιβλίο συκοφαντικό για τους λαϊκούς αγώνες και το αριστερό κίνημα. Πώς να αποκηρύξει την «ακοίμητη έγνοια» της ζωής του, όπως αποκαλούσε τις «Ακυβέρνητες Πολιτείες»; Αυτό το τρίτομο έργο («Η Λέσχη», «Αριάγνη», «Νυχτερίδα», 1960-65 ), που δίχασε και συζητήθηκε όσο λίγα, ζωντανεύει τώρα επί σκηνής την πορεία του ελληνικού αντιφασιστικού κινήματος στη Μέση Ανατολή την περίοδο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, σηματοδοτώντας μια άνευ προηγουμένη θεατρική συνύπαρξη.
«Ιστορική» θεωρεί τη συνεργασία με το Θέατρο Τέχνης ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου Στάθης Λιβαθινός και διευκρινίζει: «Δεν τη χαρακτηρίζω έτσι μόνο εξαιτίας της σύμπραξης των δύο μεγάλων θεάτρων για πρώτη φορά στην ιστορία τους. Είναι το υλικό και η φύση αυτής της συνεργασίας που της δίνουν μια ιδιαίτερη ταυτότητα: ένα εμβληματικό μυθιστόρημα, μια τριλογία που αποτελεί σημείο αναφοράς στην ελληνική μεταπολεμική λογοτεχνία, η οποία θα παρουσιαστεί σε τρεις χρονικές φάσεις, βασισμένη στο ταλέντο των συντελεστών της και στη δυναμική μιας ενιαίας ομάδας εξαιρετικών ηθοποιών, οι οποίοι συμμετέχουν και στα τρία μέρη».
Μια τεράστια βιβλιοθήκη είναι το σκηνικό της «Λέσχης», την οποία ανεβάζει η Έφη Θεοδώρου στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης. Η σκηνοθέτις που μας χάρισε προ πενταετίας μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα δραματοποίηση του «Ζ» του Βασίλη Βασιλικού μάς μυεί στον πρώτο τόμο της τριλογίας. «Τολμηρό αφηγηματικά και ιδεολογικά, ολότελα μοντέρνο, πολυφωνικό και πολυπρισματικό, επηρεασμένο από τον Φλομπέρ, τον Σταντάλ, τον Έλιοτ, τον Προυστ, τον Τζόις, τον Βάρναλη, πρόκειται για ένα μυθιστόρημα μαθητείας. Παρακολουθούμε τη διαδρομή ενός νέου στη ζωή, στην τέχνη και στο κόμμα – ανάμεσα σε αυτά μπερδεύονται τα νήματα και τα διλήμματα. Δεν είναι ένα ευθύγραμμα γραμμένο βιβλίο, είναι γεμάτο σκεπτικισμό, ξανακοιτάγματα, φλασμπάκ, σασπένς και ρίσκα. Έτσι, θα είναι σαν να μπαίνουμε στο μυαλό, στο “εργαστήρι συγγραφής” του Τσίρκα, με τη δραματουργία να ενσωματώνει εξίσου τα ημερολόγια και την αλληλογραφία του».
Η υπόθεση, συνεχίζει η Έφη Θεοδώρου, «μας μεταφέρει στα Ιεροσόλυμα, το καλοκαίρι του 1942, σε μια ξεπεσμένη πανσιόν γεμάτη μετακινούμενο πληθυσμό, σαν ένα άτυπο hot spot της εποχής. Εκεί κρύβεται, τόσο από τη βρετανική αντικατασκοπία όσο κι από τα κομματικά στελέχη με τα οποία βρίσκεται σε ρήξη αλλά και από το ελληνικό φρουραρχείο, σε συνθήκες στέρησης και παρανομίας, ένας αριστερός διανοούμενος, ο Μάνος Σιμωνίδης – alter ego του Τσίρκα [τον ερμηνεύει ο Δημήτρης Πασσάς]. Το πάθος του για την Έμμη [Ηλέκτρα Νικολούζου], τη μοιραία σύζυγο του τέως υπουργού της Αυστρίας, θα τον κάνει να ξαναμπεί στον αγώνα και να αντιμετωπίσει τον καθοδηγητή του κόμματος, το λεγόμενο “ανθρωπάκι” [Μανώλης Μαυρομματάκης].
Η λέσχη του τίτλου είναι ένας ακόμη εξουσιαστικός μηχανισμός, μια μυστηριώδης οργάνωση με μέλη της συνδέσμους από κάθε συμμαχική δύναμη πλην της Σοβιετικής Ένωσης. Οι άνθρωποι του βιβλίου δεν ξέρουν από πού να πιαστούν για να σωθούν, μετακινούνται διαρκώς από το ένα στρατόπεδο στο άλλο. Αυτοί είναι και αυτοί πάντα θα είναι οι ακυβέρνητες πολιτείες του τίτλου. Δεν τίθεται, δηλαδή, ζήτημα επικαιρότητας ή διαχρονικότητας του Τσίρκα. Αν μετακινηθείς λίγο, διαπιστώνεις πως όσα λέει στο βιβλίο είναι το σήμερα. Πάλι εδώ βρισκόμαστε, “ανδρείκελα σε χέρια σκληρών ανθρώπων”, όπως λέει και η Έμμη».
«Οι συναντήσεις είναι το πιο συναρπαστικό πράγμα στο θέατρο – και στη ζωή», μας λέει με τη σειρά της η καλλιτεχνική διευθύντρια του Θεάτρου Τέχνης, Μαριάννα Κάλμπαρη, «οι συναντήσεις που γεννούν την επιθυμία να κάνουμε κάτι μαζί… Από μια τέτοια επιθυμία ξεκίνησαν και οι “Ακυβέρνητες πολιτείες”. Και έτσι, Εθνικό Θέατρο και Θέατρο Τέχνης, τα δύο πάλαι ποτέ “αντίπαλα” θέατρα, ενώνουν τις δυνάμεις τους για πρώτη φορά στην πολύχρονη ιστορική διαδρομή τους, χάρη στην ιδέα του Στάθη Λιβαθινού, για να πουν μια μεγάλη και ωραία ιστορία, που θα κρατήσει έναν ολόκληρο χρόνο και θα παρουσιαστεί σε τρεις διαφορετικές παραστάσεις.
Για να αποδείξουμε έμπρακτα ότι πέρα από το σημαντικό έργο του Τσίρκα, πέρα από τις παραστάσεις, πέρα από τους “θεσμούς”, πέρα από τις “σχολές” (για ποιες “σχολές” μπορούμε να μιλάμε άραγε σήμερα; ), η τέχνη αλλά και η κοινωνία μας έχουν βαθιά ανάγκη από αυτήν ακριβώς τη διάθεση ουσιαστικής συνεργασίας ανάμεσα στους ανθρώπους. Γιατί το θέατρο είναι πάνω απ’ όλα αυτό: Άνθρωποι. Που θέλουν κάτι να πουν. Και αγωνίζονται να βρουν τον τρόπο να το πουν. Μαζί».
Παίζουν επίσης οι Θανάσης Βλαβιανός, Θανάσης Δήμου, Ανθή Ευστρατιάδου, Γιώργος Κριθάρας, Κατερίνα Λυπηρίδου, Γιώτα Μηλίτση, Μάνος Στεφανάκης. Τα επόμενα δύο μέρη της τριλογίας θα παρουσιαστούν τον Οκτώβριο του 2017 και τον Ιανουάριο του 2018.
Πηγή : Αθηνόραμα
Equitrek Attica
Είμαστε μια ελληνική επιχείρηση που ασχολείται με την ελεύθερη ιππασία, τον ιππικό τουρισμό και την αναψυχή. Θα βρείτε τη κύρια βάση μας μόνο μία ώρα έξω από την πόλη της Αθήνας στην ιστορική περιοχή του Μαραθώνα Αττικής.... διαβάστε περισσότερα
Θέατρο «Δόρα Στράτου»...
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ 2020 Θέατρο «Δόρα Στράτου», Λόφος Φιλοπάππου Κηποθέατρο - Το ζωντανό μουσείο του ελληνικού χορού ΕΝΑΡΞΗ 27 Μαΐου 2020 ΛΗΞΗ 20 Σεπτεμβρίου 2020 ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ Τετάρτη, Πέμπτη,... διαβάστε περισσότερα
Τι θα δούμε το φετινό καλοκαίρι...
Σπουδαία ξένα ονόματα, έντονη γυναικεία παρουσία, σκηνοθέτες που πρωτοδοκιμάζονται στο χώρο, ενδιαφέρουσες τραγικές συνθέσεις, ισχνή παρουσία αριστοφανικής κωμωδίας. Από τις 21/6 μέχρι και τις 10/8, οι παραστάσεις του Φεστιβάλ... διαβάστε περισσότερα
Τα Digital Παγκάκια φέρνουν...
«Εργαζόμουν στο αεροδρόμιο και θυμάμαι ένα περιστατικό όταν ήμουν σχετικά καινούργια στη δουλειά. Έχει έρθει για τσεκ ιν ένας κύριος, τουρίστας, που επέστρεφε πίσω στην πατρίδα του. Τοποθετεί την πρώτη αποσκευή στον... διαβάστε περισσότερα
Το Φεστιβάλ Αισχύλεια...
«Επειδή ο πολιτισμός είναι για την Ελευσίνα τρόπος ζωής» είναι το μότο του Φεστιβάλ Αισχυλείων 2019, με όχημα το οποίο ανακοινώθηκε από τον Δήμο Ελευσίνας το φετινό πρόγραμμα, συμπληρώνοντας και γιορτάζοντας 45 χρόνια από... διαβάστε περισσότερα
Η μπαρόκ εξτραβαγκάντζα...
Οι μουσικοί της Καμεράτας και ο Γιώργος Πέτρου επιστρέφουν φέτος στο Ηρώδειο με ένα μουσικό είδος που τους έχει κάνει διάσημους σε όλον τον κόσμο, την όπερα του 18ου αιώνα. Πάει πολύς καιρός από τότε που ο αρχιμουσικός και... διαβάστε περισσότερα
Η προπώληση πραγματοποιείται:
– στα ταμεία της ΕΛΣ στο ΚΠΙΣΝ (καθημερινά 09.00-21.00 )
– στο Θέατρο Ολύμπια (Τρίτη – Κυριακή 09.00-21.00 & Δευτέρα 09.00-16.00 ) και
– στο www.nationalopera.gr
ΚΠΙΣΝ: Λεωφόρος Συγγρού 364, Καλλιθέα
Πληροφορίες για την πρόσβαση στο ΚΠΙΣΝ
Μπαλέτο Εθνικής Λυρικής Σκηνής
Τοπία
Κεντρική Σκηνή Εθνικής Λυρικής Σκηνής – Αίθουσα Σταύρος Νιάρχος
Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος
31 Μαρτίου & 1, 2, 4, 5 Απριλίου & 5, 6, 10 Μαΐου 2017
Η πρώτη παραγωγή της ΕΛΣ στην Κεντρική Σκηνή Αίθουσα Σταύρος Νιάρχος του ΚΠΙΣΝ, κατά την περίοδο της δοκιμαστικής λειτουργίας, είναι το σπονδυλωτό τρίπτυχο Τοπία, το οποίο επιχειρεί να ανοίξει ένα νέο δρόμο στην καλλιτεχνική ταυτότητα του Μπαλέτου της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, φέρνοντας σε δημιουργικό διάλογο διαφορετικά στιλ του νεοκλασικού μπαλέτου.
Ο έως πρότινος διευθυντής του Μπαλέτου της Όπερας των Παρισίων, διεθνώς αναγνωρισμένος Α’ χορευτής και χορογράφος Μπενζαμέν Μιλπιέ παρουσιάζει για πρώτη φορά χορογραφία του με το Μπαλέτο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, με τίτλο Sarabande. Ο Βρετανός διακεκριμένος χορογράφος Ντάγκλας Λη παρουσιάζει τη νέα του δημιουργία με τίτλο Fortress, ενώ ο Αντώνης Φωνιαδάκης θα παρουσιάσει τη χορογραφία The Shaker Loops.
Fortress
Χορογραφία – κοστούμια Ντάγκλας Λη
Μουσική Έτσιο Μπόσσο
Φωτισμοί Σάκης Μπιρμπίλης
Νέα χορογραφία
Με τους Α’ Χορευτές, τους Σολίστ, τους Κορυφαίους και το Corps de Ballet της ΕΛΣ
O διεθνώς αναγνωρισμένος χορογράφος και πρώην A’ Χορευτής του Μπαλέτου της Στουτγάρδης Ντάγκλας Λη παρουσιάζει μια νέα δημιουργία, εμπνευσμένη ειδικά για το Μπαλέτο της ΕΛΣ, πάνω στο σόλο πιάνο του Έτσιο Μπόσσο με τίτλο Το 12ο δωμάτιο. Ο χορογράφος σημειώνει: «Δημιουργώντας ένα νέο έργο συχνά ξεκινώ με έναν πολύ γενικό καμβά. Δουλεύοντας έτσι με τους χορευτές, επιτρέπω στον εαυτό μου την ελευθερία να κινηθώ στην κατεύθυνση στην οποία με οδηγεί η δημιουργική διαδικασία· οι ιδέες μου και η μουσική διαμορφώνουν την κίνηση των χορευτών. Στη συνέχεια αποκρυσταλλώνω το βασικό θέμα και χτίζω το έργο μαζί με τους χορευτές, ειδικά στην περίπτωση ενός νέου έργου με χορευτές με τους οποίους δεν έχω εργαστεί ξανά. Η μουσική που επέλεξα είναι του Έτσιo Μπόσσο. Είναι μια μουσική με πολύ συναίσθημα, σύνθετη και με αντιθέσεις, τις οποίες θα ενσωματώσω στη χορογραφία, δημιουργώντας έτσι ένα σπονδυλωτό έργο, αποτελούμενο από επεισόδια, που επιτρέπουν διάφορα υποκεφάλαια ή μικρο-αφηγήσεις. Χρησιμοποιώντας μικρότερη διανομή ελπίζω να αναδείξω τις ποιότητες κάθε χορευτή ξεχωριστά και σε συνδυασμό με τη μουσική να επιτύχω μια αίσθηση οικειότητας ανάμεσα στη μουσική, στον χορευτή και το κοινό».
Sarabande
Χορογραφία Μπενζαμέν Μιλπιέ
Μουσική Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ
Κοστούμια Πωλ Κοξ
Φωτισμοί Σάκης Μπιρμπίλης
Με τους Α’ Χορευτές, τους Σολίστ, τους Κορυφαίους και το Corps de Ballet της ΕΛΣ
Συμμετέχουν Κορυφαίοι της Ορχήστρας της Εθνικής Λυρικής Σκηνής
Ο Μπενζαμέν Μιλπιέ, πρώην Διευθυντής του Μπαλέτου της Όπερας του Παρισιού, υπήρξε Α’ Χορευτής του Μπαλέτου της Νέας Υόρκης [NYCB]. Εκεί, τη δεκαετία του 1990 ερμήνευσε το έργο A Suite of Dances, σε χορογραφία Τζερόμ Ρόμπινς [Jerome Robbins]. Σε ανάμνηση αυτού του υπέροχου σόλο πάνω στις Σουίτες για βιολοντσέλο του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ, δημιούργησε με τη σειρά του το 2009 τη Sarabande, χορογραφία βασισμένη στις Σονάτες και Παρτίτες για σόλο βιολί και την Παρτίτα για σόλο φλάουτο του ίδιου συνθέτη. Και μπορεί να μοιράζεται με τον Αμερικανό μαιτρ μια μουσικότητα απαλλαγμένη από κάθε κινησιολογικό πλεονασμό, επιτυγχάνει όμως ταυτόχρονα να εγκαταστήσει τη δική του χορογραφική γλώσσα, ρευστή και γεμάτη πλαστικότητα. Το έργο ξεκινά με μια παραλλαγή σόλο, ενώ ακολουθούν αλληλουχίες ντουέτων, τρίο ή κουαρτέτων σε μια χορογραφία ανάλαφρη, που μοιάζει να επινοεί τον εαυτό της καθώς δημιουργείται. Ακριβώς πάνω στη νότα, αλλά χωρίς καμία βαρύτητα.
The Shaker Loops
Χορογραφία Αντώνης Φωνιαδάκης
Μουσική Τζων Άνταμς
Κοστούμια Τάσος Σοφρονίου
Φωτισμοί Σάκης Μπιρμπίλης
Με τους Α’ Χορευτές, τους Σολίστ, τους Κορυφαίους και το Corps de Ballet της ΕΛΣ
Πρόκειται για την πρώτη δουλειά του Διευθυντή του Μπαλέτου της ΕΛΣ, Αντώνη Φωνιαδάκη με το Μπαλέτο της Λωρραίνης, για την οποία ο χορογράφος επέλεξε ένα από τα πιο δημοφιλή κομμάτια του Τζων Άνταμς, το Shaker Loops, που γράφτηκε το 1978 για σεπτέτο εγχόρδων και το οποίο αναγνωρίζεται ως ένα από τα πιο εμβληματικά έργα του μινιμαλισμού. Η χορογραφία ακολουθεί την ξέφρενη παραδοξότητα της μουσικής, η οποία βασίζεται κυρίως στην έννοια των αέναων κύκλων και των κυματισμών. Η δόνηση της μουσικής ώθησε τον Αντώνη Φωνιαδάκη στη σύλληψη μιας ευαίσθητης χορογραφικής παρτιτούρας, παράλληλης με το έργο του Άνταμς. Η χορογραφία αποκαλύπτει πολλές πλευρές της μουσικής «που ταιριάζει απόλυτα με τον αναβρασμό της εποχής μας», όπως σημειώνει ο χορογράφος.
Ώρα έναρξης 20.00
Η ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΤΟΠΙΑ
ΞΕΚΙΝΑ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ 7 ΜΑΡΤΙΟΥ
ΣΤΑ ΤΑΜΕΙΑ ΤΗΣ ΕΛΣ ΣΤΟ ΚΠΙΣΝ (καθημερινά 09.00-21.00 ),
ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΟΛΥΜΠΙΑ (Τρίτη-Κυριακή 09.00-21.00 & Δευτέρα 09.00-16.00 ) &
ΣΤΟ WWW.NATIONALOPERA.GR
ΗΜΕΡΕΣ ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ 2017
«Ανθρώπινα και Θεία Πάθη»
23 Μαρτίου – 9 Απριλίου 2017
Εναλλακτική Σκηνή Εθνικής Λυρικής Σκηνής
Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος
Επιμέλεια προγράμματος: Μάρκελλος Χρυσικόπουλος – Γιώργος Κουμεντάκης
Η Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ ξεκινά τη δοκιμαστική λειτουργία της στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος με τις Ημέρες Λατρευτικής Μουσικής, έναν κύκλο εξ ολοκλήρου αφιερωμένο στη σημαντικότερη, ίσως, θεματολογία της παγκόσμιας μουσικής ιστορίας, τη λατρεία. Ο φετινός πρώτος κύκλος των Ημερών Λατρευτικής Μουσικής είναι αφιερωμένος στα «Ανθρώπινα και Θεία Πάθη».
Οι Ημέρες Λατρευτικής Μουσικής, οι οποίες θα παρουσιάζονται κάθε χρόνο στην Εναλλακτική Σκηνή, κατά την περίοδο του Πάσχα, απαρτίζονται από εκδηλώσεις με κοινό θεματικό άξονα, αλλά πολύ ευρείες αισθητικές και εννοιολογικές στοχεύσεις.
Από τις 23 Μαρτίου έως τις 9 Απριλίου, η Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ παρουσιάζει συναυλίες, παραστάσεις μουσικού θεάτρου και performances, αναδεικνύοντας την πολυδιάστατη συμβολή της λατρευτικής μουσικής στην ανάπτυξη και την εξέλιξη του δυτικού πολιτισμού.
Η ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΞΕΚΙΝΑ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ 7 ΜΑΡΤΙΟΥ, ΣΤΑ ΤΑΜΕΙΑ ΤΗΣ ΕΛΣ ΣΤΟ ΚΠΙΣΝ (καθημερινά 09.00-21.00 ), ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΟΛΥΜΠΙΑ (Τρίτη-Κυριακή 09.00-21.00 & Δευτέρα 09.00-16.00 ) & ΣΤΟ WWW.NATIONALOPERA.GR
> Αναλυτικά, το πρόγραμμα των Ημερών Λατρευτικής Μουσικής, έχει ως εξής:
Communio
23, 24 Μαρτίου 2017 / Ώρα έναρξης 20.30
Εναλλακτική Σκηνή Εθνικής Λυρικής Σκηνής
Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος
Μουσική διεύθυνση-ιδέα Μάρκελλος Χρυσικόπουλος
Σκηνοθετική επιμέλεια Κατερίνα Ευαγγελάτου
Επιμέλεια σκηνικού χώρου-κοστούμια Εύα Μανιδάκη
Φωτισμοί Ελευθερία Ντεκώ
Με το μουσικό σύνολο Latinitas Nostra: Ευγένιος Βούλγαρης (γιαϊλί ταμπούρ ), Ιάσων Ιωάννου (βιολοντσέλο ), Θοδωρής Κίτσος (θεόρβη ), Ηλίας Λιβιεράτος (βιόλα ), Σίμος Παπάνας (βιολί ), Δημήτρης Τίγκας (βιολόνε ), Μάρκελλος Χρυσικόπουλος (τσέμπαλο )
Ερμηνεύουν
Μαρία Παλάσκα (υψίφωνος )
Γεώργιος Σταύρου (ιεροψάλτης )
Μαριάννα Πολυχρονίδη (ηθοποιός )
Νικόλας Παπαγιάννης (ηθοποιός )
Η καταξιωμένη σκηνοθέτρια Κατερίνα Ευαγγελάτου και το μπαρόκ σύνολο Latinitas Nostra, γνωστό και από τα τολμηρά μουσικά παντρέματα που προτείνει τα τελευταία χρόνια, παρουσιάζουν, με μορφή συμποσίου, μια νέα ανάγνωση του Άσματος Ασμάτων – στην παραμεθόριο Ανατολής και Δύσης. Ένα μουσικοθεατρικό δρώμενο, με αφετηρία ένα από τα ομορφότερα και ερωτικότερα θρησκευτικά κείμενα που γράφτηκαν ποτέ.
Ο Μάρκελλος Χρυσικόπουλος σημειώνει για το Communio: «Στο πρότυπο μιας Αγάπης, δηλαδή ενός κοινού γεύματος σε μια πρωτοχριστιανική κοινότητα, αναζητήσαμε την αλήθεια των προθέσεών μας, καθήμενοι και πάλι γύρω από ένα τραπέζι, ίσως πιο επίσημο αυτήν τη φορά, αλλά όχι λιγότερο εορταστικό. Λίγο πριν η ιδιοτέλεια για την οποία μιλάει ο Απόστολος Παύλος στην Α’ προς Κορινθίους Επιστολή ξαναπάρει το πάνω χέρι και το γλεντοκόπημα αποβάλει τη Θεία Ευχαριστία, όσο ακόμη υπάρχει η συνείδηση ενός δεσμού, μες σε αυτό τον κόσμο αλλά αναγκαστικά όχι αυτού του κόσμου, ψάχνουμε τον εαυτό μας εκεί που παιδιόθεν μάς είναι πλέον οικείο: στο μαζί, όπου Εγώ και Εμείς, Σάρκα και Ψυχή, Ανατολή και Δύση, δεν είναι εμπορικές εταιρίες με αντικρουόμενα συμφέροντα, αλλά τυχαία δίπτυχα της ίδιας ανθρώπινης ανάγκης».
Caravaggio: Ζώσες εικόνες
29, 30 Μαρτίου 2017 / Ώρα έναρξης 20.30
Εναλλακτική Σκηνή Εθνικής Λυρικής Σκηνής
Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος
Σκηνοθεσία – εικαστικό δρώμενο Ομάδα Teatri 35 (Γκαετάνο Κότσα, Φραντσέσκο Οττάβιο Ντε Σάντις, Αντονέλλα Παρέλλα )
Φωτισμοί Τζεννάρο Μαρία Σεντρανγκόλο
Ερμηνεύουν
Δημήτρης Καρακαντάς, βιολί
Θεόδωρος Κίτσος, νυκτά έγχορδα
Δήμος Γκουνταρούλης, τσέλο
Θα ακουστούν αποσπάσματα από έργα των Αλεσσάντρο Πιτσινίνι, Γιόχαν Χιερόνυμους Κάπσμπεργκερ, Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ, Χάινριχ Ίγκνατς Μπίμπερ και Αντόνιο Μπερτάλι.
Την άνοιξη του 1606 ο Καραβάτζο εγκαταλείπει τη Ρώμη, κυνηγημένος, και περιπλανιέται στη Νάπολη, τη Σικελία και τη Μάλτα. Θα δολοφονηθεί λίγο αργότερα, το 1610, έχοντας επιστρέψει στη Νάπολη και έχοντας ήδη δημιουργήσει ένα μεγάλο ρεύμα από μαθητές και μιμητές. Ανάμεσα στο φως και στο έρεβος, η ομάδα Teatri 35 με τη συνοδεία ενός συνόλου που ερμηνεύει μουσική μπαρόκ, μας προτείνει μέσω της τέχνης της ζώσας εικόνας, μερικές ματιές στο τέλος του μεγάλου αυτού «καταραμένου» ζωγράφου. Την «υλοποίηση» των πινάκων συνοδεύει ένα σύνολο, όπου συμμετέχουν μερικοί από τους σημαντικότερους Έλληνες μουσικούς της μπαρόκ μουσικής, οι Δημήτρης Καρακαντάς, Θεόδωρος Κίτσος και Δήμος Γκουνταρούλης.
H Ιταλική Ομάδα Teatri 35, η οποία από το 2010 έχει διακριθεί στην τέχνη της ζώσας εικόνας, σημειώνει: «Η παράσταση βασίζεται σε μια μακρά πειραματική εμπειρία, όπου ο κυρίαρχος ρόλος ανήκει πάντα στο σώμα του ηθοποιού. Τελικός στόχος δεν είναι η ανασύνθεση του πίνακα, αλλά η διερεύνηση ενός τρόπου ερμηνείας, όπου το σώμα αποτελεί απλώς ένα όργανο, όπως ένα ύφασμα ή ένα καλάθι. Ο ηθοποιός κινείται στη σκηνή παράγοντας ήχους, σαν οι κινήσεις του να είναι μέρος μιας παρτιτούρας. Κάθε του κίνηση εξαρτάται από μια αλυσίδα από γρανάζια και συνιστά αναπόσπαστο μέρος μιας αλληλουχίας εντελώς απαραίτητων κινήσεων. Τίποτα δεν συμβαίνει τυχαία, τίποτα δεν είναι περιττό.
Η δυναμική της κατασκευής ισορροπεί με το ρυθμό της μουσικής, με το παγωμένο κάδρο, που τραβήχτηκε κατά την εξέλιξη μιας δράσης, το οποίο αναγκάζει τους μύες να τεντωθούν, να γίνουν έντονοι, παλλόμενοι. Ο Καραβάτζο υπήρξε ένα θεόσταλτο συναπάντημα στο μονοπάτι μας. Μετατρέποντας ένα πείραμα σε παράσταση, ανακαλύψαμε εκ νέου ένα είδος θεάτρου όπου το σώμα, ατελές από τη φύση του, αναδεικνύεται μέσα από ένα δειλό παιχνίδι φωτός και σκιάς, που περισσότερο αποκαλύπτει σταδιακά τα πράγματα, παρά τα φανερώνει. Όπως και στους πίνακες του Καραβάτζο, μια έκρηξη φωτός φτάνει σε μας για τη χάρη που λάβαμε».
Διά Χριστόν Σαλοί: Μια σταντ-απ λειτουργία
31 Μαρτίου & 1 Απριλίου 2017 / Ώρα έναρξης 20.30
Εναλλακτική Σκηνή Εθνικής Λυρικής Σκηνής
Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος
Μουσική διεύθυνση Δημήτρης Κούντουρας
Stand-up κωμικός Δημήτρης Δημόπουλος
Συμμετέχει το σύνολο παλιάς μουσικής ExSilentio (Ιάσων Μαρμαράς, Φλώρα Παπαδοπούλου, Annemarie Podesser, Ηλέκτρα Μηλιάδου, Δημήτρης Κούντουρας ).
Θα ακουστούν αποσπάσματα από τα Κάρμινα Μπουράνα (12ος αι. ). τον Κώδικα της Βαμβέργης (13ος αι. ) και τον Κώδικα του Βατικανού (16ος αι. ), συνθέσεις των Τάβενερ και Φαίρφαξ καθώς επίσης μία πασχαλινή σεκουέντσα (11ος αι. ).
Μεταξύ θεολογίας και κωμωδίας, η παράσταση αυτή, όπου το stand-up και η παλαιά μουσική συνυπάρχουν επί ίσοις όροις, επιχειρεί να προσεγγίσει δύο σημαντικές θεολογικές έννοιες με εντελώς απροσδόκητα εργαλεία. Σημείο εκκίνησης της βραδιάς οι μορφές των «διά Χριστόν σαλών», οι οποίοι υπερέβαιναν τα όρια της λογικής και του κοινωνικά αποδεκτού, ερχόμενοι έτσι σε αμεσότερη επαφή με τον Θεό. Ο stand-up κωμικός και λιμπρετίστας Δημήτρης Δημόπουλος θα συναντηθεί επί σκηνής με το σύνολο παλιάς μουσικής Ex Silentio, που διευθύνει ο Δημήτρης Κούντουρας.
Ο Δημήτρης Κούντουρας σημειώνει: «Η παράσταση, με βασικό άξονα τη σαλότητα, ακολουθεί και εμπνέεται από το τελετουργικό της γιορτής των τρελών, ενώ το μουσικό της ανάλογο εκφράζεται με τα σκωπτικά και βακχικά τραγούδια από τον κώδικα Buranus (11ος-13ος αιώνας ), γνωστά και ως Κάρμινα Μπουράνα. Το πρόγραμμα συμπληρώνεται με μοτέτα της ars antiqua και με εκκλησιαστικούς ύμνους του όψιμου Μεσαίωνα, περίτεχνης τεχνοτροπίας και συχνά παρωδικού ύφους. Η τελική πολυφωνική ενότητα με θρησκευτική και κοσμική αγγλική μουσική εκφράζει την ψυχική ανάταση του πιστού μετά τις δοκιμασίες· κατ’ επέκταση το αναπόφευκτο της πνευματικής κάθαρσης.
Η μουσική έρχεται σε αντίθεση, αλληλοσυμπληρώνει ή ενίοτε σχολιάζει τη δράση και το λόγο του stand-up κωμικού ηθοποιού, δίνοντας μια ιδέα, ή καλύτερα, μια ερμηνεία της σαλότητας».
Έρωτας έρημος τόπος: Δύο κύκλοι τραγουδιών
για τη Μαρία Φαραντούρη
2 Απριλίου 2017 / Ώρα έναρξης 20.30
Εναλλακτική Σκηνή Εθνικής Λυρικής Σκηνής
Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος
Σολίστ
Μαρία Φαραντούρη
Βασιλική Καραγιάννη, υψίφωνος
Τάσης Χριστογιαννόπουλος, βαρύτονος
Σύνθεση – πιάνο Γιώργος-Εμμανουήλ Λαζαρίδης
Συμμετέχουν
Τάκης Φαραζής πιάνο
Ντέιβιντ Λιντς πνευστά
Μιχάλης Πορφύρης τσέλο
Σε διάλογο με τη θεματολογία του φεστιβαλικού κύκλου, η σπουδαία ερμηνεύτρια Μαρία Φαραντούρη και οι μονωδοί Βασιλική Καραγιάννη και Τάσης Χριστογιαννόπουλος θα παρουσιάσουν κύκλους τραγουδιών των Μίκη Θεοδωράκη και Γιώργου-Εμμανουήλ Λαζαρίδη.
Στο πρώτο μέρος θα ακουστεί ο κύκλος τραγουδιών Ο έρωτας τελειώνει τραγικά του πιανίστα και συνθέτη Γιώργου-Εμμανουήλ Λαζαρίδη, σε στίχους και κείμενα Αγαθής Δημητρούκα. Επτά τραγούδια κλασικής φόρμας και μεταμοντέρνου ύφους, που γράφτηκαν ειδικά για τη Μαρία Φαραντούρη, έχουν μελοποιηθεί αντλώντας στοιχεία από διαφορετικούς κόσμους: στοιχεία τζαζ, ροκ, δημοτικής και κλασικής μουσικής παράδοσης. Τα επτά τραγούδια –που ουσιαστικά αποτελούν ένα ενιαίο ραψωδικό έργο– βασίζονται εξ ολοκλήρου σε πέντε νότες, δηλαδή στο βασικό θεματικό μοτίβο του πρώτου τραγουδιού («Λέανδρος και Ηρώ» ), που αναδιαμορφώνεται ανάλογα για κάθε επόμενο μύθο και αποτελεί το συνδετικό κρίκο ολόκληρου του έργου.
Στο δεύτερο μέρος της βραδιάς παρουσιάζεται το έργο Η Βεατρίκη στην οδό μηδέν του Μίκη Θεοδωράκη. Ένας κύκλος τραγουδιών για φωνή και πιάνο, βασισμένος σε δέκα ποιήματα του Διονύση Καρατζά και δύο του ίδιου του συνθέτη. Έργο του 1987, αποτελεί τον τρίτο κύκλο τραγουδιών από την τετραλογία του Θεοδωράκη με τίτλο Το τετράφυλλο δάκρυ, που έχει ως επίκεντρο τον ελλαδικό έρωτα. Η Βεατρίκη συμβολίζει τον ιδανικό έρωτα, είτε στο πρόσωπο μιας γυναίκας είτε στην ίδια τη ζωή σε κάθε έκφανσή της.
Παραφράσεις ιερών κειμένων
4, 5 Απριλίου 2017 / Ώρα έναρξης 20.30
Εναλλακτική Σκηνή Εθνικής Λυρικής Σκηνής
Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος
Σύνθεση-αυτοσχεδιασμός στο πιάνο Αντώνης Ανισέγκος
Ερμηνεύει η Ράνια Οικονομίδου
Κείμενα
Ευγένιος Αρανίτσης
Γιώργος Κοροπούλης
Έρση Σωτηροπούλου
Γιάννης Μακριδάκης
Τέσσερις σύγχρονοι Έλληνες συγγραφείς παραφράζουν κείμενα των Ευαγγελιστών, καθώς και άλλων ιερών κειμένων, με τη συνοδεία στο πιάνο του σπουδαίου αυτοσχεδιαστή Αντώνη Ανισέγκου. Ο διάλογος με τα ιερά κείμενα είναι μια δημιουργική πρακτική αιώνων, που έχει προκαλέσει ορισμένα από τα σημαντικότερα αριστουργήματα της λογοτεχνίας. Σε άμεσο διάλογο με τους Ευαγγελιστές, οι Ευγένιος Αρανίτσης, Γιώργος Κοροπούλης, Έρση Σωτηροπούλου και Γιάννης Μακριδάκης θα αντιτάξουν τη δημιουργική τους φωνή στα βασικά κείμενα της χριστιανικής πίστης, δημιουργώντας νέα κείμενα.
Η ιδέα των παραφράσεων των ιερών κει¬μένων, στο πλαίσιο των Ημερών Λατρευτι¬κής Μουσικής, προέκυψε από την ανάγκη να εξεταστεί εκ νέου η υπάρχουσα παράδοση της λατρευτικής μουσικής και λογοτεχνίας, αυτή τη φορά όμως μέσα από την προοπτική συνύπαρξης ενός σύγχρονου μουσικού και λογοτεχνικού αυτοσχεδιασμού.
Βάση για τους τέσσερις συγγραφείς, τον Ευγένιο Αρανίτση, τον Γιώργο Κοροπούλη, την Έρση Σωτηροπούλου και τον Γιάννη Μακριδάκη, στάθηκε η πλούσια θεματολογία των βιβλικών κειμένων. Αποτέλεσε ένα ελεύθερο πλαίσιο μέσα στο οποίο είχαν τη δυνατότητα να δημιουργήσουν παραλλαγές πάνω σε θέματα της επιλογής τους. Έτσι, λόγου χάριν, ο Γιάννης Μακριδάκης κινήθηκε πάνω σε μία αλληγορική καταγραφή που συνδέει την ιστορία της προδοσίας του Ιησού με τη σύγχρονη κοινωνία, μέσα από αναγνώσεις και μετα-αναγνώσεις. Αντίστοιχα, η Έρση Σωτηροπούλου εστί¬ασε στο Απολυτίκιο των Χαιρετισμών.
Τα κείμενα θα αποδώσει η σπουδαία ηθοποιός Ράνια Οικονομίδου, ενώ στο μουσικό σκέλος η λογική του θέματος και των παραλλαγών θα εκπληρωθεί από τον, καθιερω¬μένο στην αυτοσχεδιαστική σκηνή, συνθέτη και πιανίστα Αντώνη Ανισέγκο, ο οποίος ζει και εργάζεται στο Βερολίνο.
Ο Κυανοπώγωνας στη Via Crucis
6 Απριλίου 2017 / Ώρα έναρξης 20.30
Εναλλακτική Σκηνή Εθνικής Λυρικής Σκηνής
Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος
Πιάνο: Γιώργος Κωνσταντίνου
Πριόνι-σφυρί: Νίκος Γιούσεφ
Η μοναδική όπερα του Μπέλα Μπάρτοκ Ο πύργος του Κυανοπώγωνα γίνεται η πλατφόρμα για την προσέγγιση του θέματος του θείου και του ανθρώπινου πάθους. Σε μια παράλληλη ανάγνωση της πορείας του Κυανοπώγωνα και της Via Crucis, της πορείας του Ιησού προς τον Γολγοθά, ο πιανίστας Γιώργος Κωνσταντίνου ανασυνθέτει το υλικό των Μπάρτοκ και Λιστ, για έναν απρόσμενο συνδυασμό οργάνων: πιάνο, πριόνι και σφυρί. Το πριόνι μεταφράζει μουσικά τους λυγμούς των συζύγων του Κυανοπώγωνα, αλλά και το θρήνο για τα Πάθη του Ιησού.
Ο διακεκριμένος πιανίστας Γιώργος Κωνσταντίνου, σημειώνει: «Όπως ο Ιησούς στο Δρόμο του Σταυρού, έτσι και ο Κυανοπώγωνας περνάει ένα Γολγοθά, κουβαλάει ένα σταυρό. Το τέλος του είναι κατά κάποιο τρόπο προδια¬γεγραμμένο, ενώ την πορεία του υπάρχουν οι πόρτες-σύμβολα, όπως αντίστοιχα οι στάσεις στην πορεία του Ιησού. Υπάρχει ένα στοιχείο οικειοθελούς παράδοσης στη μοίρα. Ο Κυανοπώγωνας αποδέχεται αυτό που του συμβαίνει, δεν προσπαθεί να το πολεμήσει. Και τα δύο μουσικά έργα έχουν ένα σκοτεινό μουσικό θέμα, όπου ενυπάρχει το στοιχείο του θρήνου. Αυτόν ακριβώς επιχειρεί να αποδώσει η εισαγωγή του πριονιού στη μεταγραφή που θα ακουστεί. Στον Κυανοπώγωνα ξεπρο¬βάλλει κατά διαστήματα ένας λυγμός, ένας αναστεναγμός πίσω από τις κλειστές πόρτες, όπου βρίσκονται οι προηγούμενες γυναίκες του κεντρικού χαρακτήρα. Το πριόνι αναπαράγει με εκπληκτική ακρίβεια το ηχόχρωμα του λυγμού• θυμίζει την ανθρώπινη φωνή, παράλληλα όμως και κάτι απόκοσμο που στοιχειώνει.
Αρχικά υπήρξε, επίσης, η σκέψη για τη χρήση σφυριού πάνω σε δοκάρι, ανε¬ξάρτητα από το πριόνι. Εντέλει αποφασίστηκε ο ίδιος μουσικός να εναλλάσσει το παίξιμο του πριονιού με το δοξάρι του, με την κρούση του σφυριού πάνω στο ίδιο το πριόνι. Η χαρακτηριστική σκληρότητα της κρούσης του σφυριού η οποία, όμως, μπορεί να αποδώσει πλούτο χρωματισμών ανάλογα με τη δύναμη που θα του ασκηθεί, λειτουργεί στην περίπτωση αυτή ως αντίβαρο του κλάματος. Δημιουργείται, έτσι, άλλοτε ένας πολύ ρεαλιστικός ήχος καρφώματος, και άλλοτε ένας πιο μελωδικός ήχος. Στο έργο του Λιστ, η μουσική χωρίζεται, κατά κάποιο τρόπο, σε δύο μέρη: στα χορωδιακά που παραπέμπουν σε παλαιότερη μουσική, εξίσου γοητευτική αλλά πιο απλή στη δομή της, και στα πιο χρωματικά και σκληρά, εκ διαμέτρου αντίθετα με τα πρώτα. Ο ρόλος του καθενός από τα όργανα διαφοροποιείται ανάλογα. Η επιλογή των αποσπασμάτων από το κάθε έργο έγινε με γνώμονα την ανάδειξη της κοινής τους πορείας• αυτός είναι και ο λόγος που από το Δρόμο του Σταυρού τελευταίο ακούγεται το θέμα της αποκαθήλωσης και παραλείπονται τα επόμενα, σε αναλογία με το τέλος του Κυανοπώγωνα».
Τζοακίνο Ροσσίνι, Μικρή επίσημη λειτουργία
7, 9 Απριλίου 2017 / Ώρα έναρξης 20.30
Εναλλακτική Σκηνή Εθνικής Λυρικής Σκηνής
Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος
Μουσική διεύθυνση Μάρκελλος Χρυσικόπουλος
Διεύθυνση χορωδίας Δημήτρης Κτιστάκης
Συμμετέχουν
Θεοδώρα Μπάκα, υψίφωνος
Νίκος Σπανός άλτο
Βασίλης Καβάγιας, τενόρος
Τάσος Αποστόλου, βαθύφωνος
Θοδωρής Τζοβανάκης, πιάνο
Σοφία Ταμβακοπούλου, πιάνο
Κώστας Ράπτης, μπαγιάν
Συμμετέχουν μέλη της Χορωδίας της ΕΡΤ
Η Μικρή επίσημη λειτουργία γράφτηκε το 1863, περισσότερα από 30 χρόνια αφού ο Ροσσίνι είχε σταματήσει να συνθέτει για την όπερα, και χαρακτηρίστηκε από τον ίδιο ως «το τελευταίο από τα θανάσιμα αμαρτήματα του γήρατος». Παρουσιάστηκε στο Παρίσι, σε πολύ μικρό κύκλο καλεσμένων του κόμη Πιγιέ-Ουίλ, στην αρχική εκδοχή για δύο πιάνα, αρμόνιο και 12 τραγουδιστές.
Λόγω των περιορισμένων μουσικών δυνάμεων, ασυνήθιστων για θρησκευτικό έργο, η Λειτουργία ονομάστηκε «μικρή». Κατά τα λοιπά η παρτιτούρα καταλαμβάνει 150 σελίδες στην εκδοχή δωματίου και περιλαμβάνει όλα τα βασικά μέρη μιας λει¬τουργίας. Στην τελευταία σελίδα του χειρογράφου ο Ροσσίνι σημείωσε: «Αγαπημένε Κύριε, ιδού λοιπόν ολοκληρώθηκε αυτή η φτωχική μικρή λειτουργία. Άραγε έγραψα ένα κομμάτι θρησκευτικής ή μήπως βέβηλης μουσικής; Γεννήθηκα για την κωμική όπερα, όπως ξέρεις καλά. Χωρίς σπουδαία τεχνική, με λίγη καρδιά, αυτό είναι όλο. Ας είσαι ευλογημένος και χάρισέ μου τον παράδεισο».
Το 1867, ο Ροσσίνι ενορχήστρωσε τη Μικρή επίσημη λειτουρ¬γία. Προσδοκώντας την παρουσίασή της σε εκκλησία και επειδή δεν τον ικανοποι¬ούσαν οι εκκλησιαστικές χορωδίες αγοριών, ζήτησε επανειλημμένα άδεια από τον Πάπα να παρουσιάσει το έργο με γυναικείες φωνές, κάτι που απαγορευόταν στους καθολικούς ναούς. Το αίτημά του απορρίφθηκε, κι έτσι στην ορχηστρική εκδοχή της η Μικρή επίσημη λειτουργία παρουσιάστηκε μόνο μετά το θάνατο του συνθέτη, το 1869 και πάλι σε έναν κοσμικό χώρο, στο Ιταλικό Θέατρο στο Παρίσι.
Η παρουσίαση του έργου στις Ημέρες Λατρευτικής Μουσικής επιχειρεί να αναβιώσει την πρώτη ιδιωτική εκτέλεση, αντικαθιστώντας το αρμόνιο με ακορντεόν, όπως εξάλλου φέρεται να ήταν η αρχική ιδέα του Ροσσίνι την οποία όμως εκείνη την περίοδο έκρινε ως πολύ «κοσμική» για το θρησκευτικό χαρακτήρα του έργου.
Συναυλία Ελληνικής Βυζαντινής Χορωδίας «ΕΛΒΥΧ»
8 Απριλίου 2017 / Ώρα έναρξης 20.30
Εναλλακτική Σκηνή Εθνικής Λυρικής Σκηνής
Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος
ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ, με δελτία προτεραιότητας, τα οποία θα διανέμονται μία ώρα πριν την έναρξη, στα ταμεία της Εναλλακτικής Σκηνής στο ΚΠΙΣΝ.
Χοράρχης: Γιώργος Κωνσταντίνου
Σε διάλογο με τη Μικρή επίσημη λειτουργία, ένα από τα σημαντικότερα σύνολα βυζαντινής μουσικής που ιδρύθηκε το 1977 από τον αείμνηστο Λυκούργο Αγγελόπουλο, παρουσιάζει ύμνους και αποσπάσματα αναγνωσμάτων από την Υμνολογία της περιόδου του Τριωδίου και από τη Νεκρώσιμο Ακολουθία, καθώς και ύμνους της Μεγάλης Εβδομάδας.
Η παράσταση επιχειρεί να δώσει μία, κατά το δυνατό πληρέστερη, εικόνα για το πώς αντιμετωπίζεται τη θεματική των Παθών από την υμνογραφική, μουσική και λειτουργική παράδοση. Ξεκινάει με έναν ύμνο της περιόδου του Τριωδίου, που αναφέρεται στο τι είναι πάθος, αμαρτία, θάνατος, σύμφωνα με την ορθόδοξη θεώρηση. Ακολουθεί η υμνολογία της Νεκρώσιμης Ακολουθίας, με κύριο άξονα το πώς αντιμετωπίζει ο άνθρωπος το πάθος και την απώτερη συνέπειά του, το θάνατο. Ακολουθεί το βασικό κομμάτι της θείας παρέμβασης για την πρόσληψη του ανθρωπίνου πάθους από τον Θεό: το κομμάτι του Θείου Πάθους και η υμνολογία της Μεγάλης Εβδομά¬δας. Τέλος, έρχεται η κάθαρση του πάθους με την Ανάσταση.
Πρόθεση είναι να δημιουργηθεί μια εμπειρία που δεν λειτουργεί μόνο σε νοηματικό επίπεδο. Μουσικά επιλέχθηκαν ύμνοι που καλύπτουν όλο το φάσμα της βυζαντινής και μεταβυζαντινής καλλιτεχνικής δημιουργίας. Υπάρχουν μέλη παλαιότερα και νεότερα, συλλαβικά και μελισματικά, αλλά και εμμελής απαγγελία, των οποίων η κατάλληλη διαδοχή δημιουργεί μια συνεχή και ενδιαφέρουσα ροή που οδηγεί στη θριαμβευτική κατάληξη.
Η συναυλία είναι αφιερωμένη στη μνήμη του Λυκούργου Αγγελόπουλου.
Πηγή : Αθηνόραμα
διαβάστε περισσότερα