Καταξιωμένες και νεότερες ηθοποιοί μπαίνουν δυναμικά στη νέα χρονιά με αξιοπρόσεκτους ρόλους σε έξι παραστάσεις που αναμένουμε να κάνουν πρεμιέρα το ερχόμενο διάστημα.
Μπέτυ Αρβανίτη
Με το κύρος που διαθέτει ως πρωταγωνίστρια, αφήνεται στα χέρια του σκηνοθέτη Άρη Τρουπάκη για να ερμηνεύσει την άκρως εγωκεντρική και κοσμοπολίτισσα Σαρλότ στη «Φθινοπωρινή Σονάτα» του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν. Ένα έργο που μπαίνει στην ουσία των οικογενειακών σχέσεων και την προβληματική αλλά υπαρξιακά αναγκαία επικοινωνία μεταξύ γονιών και παιδιών (Οδού Κεφαλληνίας, από 26/1 ).
Μαρία Ναυπλιώτου
Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιβιβάζει τους ήρωες του Τενεσί Ουίλιαμς στο «Τραμ με το όνομα “Πόθος”» και τους φέρνει, όπως λέει ο ίδιος, σε «μια εξίσου σκληρή εποχή κατάρρευσης πρώην ονείρων, σε κάποιαν άλλη γειτονιά που κι αυτή ξέρει από ισορροπίες που αναπτύσσονται δύσκολες κοντά στα νερά». Η Μαρία Ναυπλιώτου επωμίζεται τον πρωταγωνιστικό ρόλο της Μπλανς Ντιμπουά, και σίγουρα διαθέτει τη γοητεία και την εμπειρία που απαιτεί ο ρόλος. (Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, από 2/2 )
Βίκυ Βολιώτη
Θα είναι η αγέρωχη «Πενθεσίλεια», η βασίλισσα των Αμαζόνων που σκοτώθηκε από το χέρι του Αχιλλέα στην πολιορκία της Τροίας. Το έργο του Χάινριχ φον Κλάιστ, γραμμένο το 1808, ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Παντελή Δεντάκη στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση (από 14/2 ). Παράλληλα, η Βίκυ Βολιώτη θα συνεχίσει να πρωταγωνιστεί στον βραβευμένο «Αύγουστο» του Τρέισι Λετς στο «Δημήτρης Χορν».
Μυρτώ Γκόνη
Η ταλαντούχα ηθοποιός θα ερμηνεύσει το ρόλο της Σαλώμης, της πριγκίπισσας που ζήτησε και πήρε από τον πατριό της Ηρώδη την κεφαλή του Ιωάννη του Βαπτιστή «επί πίνακι». Η ομώνυμη μονόπρακτη τραγωδία του Όσκαρ Ουάιλντ, που αντλεί έμπνευση από τη γνωστή βιβλική ιστορία, ανεβαίνει στο θέατρο Άλφα-Ιδέα σε σκηνοθεσία Λίλλυς Μελεμέ. (από 5/2 )
Σίσσυ Τουμάση
Τη γνωρίσαμε και την ξεχωρίσαμε στη βραβευμένη ταινία του Αλέξανδρου Αβρανά «Miss Violence». Στην αρχή της σεζόν, ο επιλεκτικός Δημήτρης Τάρλοου της εμπιστεύτηκε το ρόλο της κόρης στην «Αγριόπαπια» του Ίψεν η οποία παίζεται στο Πορεία. Από 22/2, όμως, η νεαρή ηθοποιός θα ερμηνεύσει και τη Μαρίνα στη θεατρική μεταφορά του αυτοβιογραφικού μυθιστορήματος της μητέρας του «Το Ευχαριστημένο».
Κατερίνα Μαούτσου
Η Ελένη Σκότη την ξεχώρισε ανάμεσα σε άλλες φοιτήτριες της δραματικής σχολής του Εθνικού Θεάτρου και της εμπιστεύεται έναν κομβικό ρόλο στο «The night alive» του Κόνορ Μακφέρσον. Ερμηνεύει την Έιμι, μια κοπέλα που προσπαθεί να επιβιώσει σε ένα περιβάλλον φτώχειας και κακοποίησης. Όταν συναντά τον Τόμι ένας άλλος κόσμος ανοίγεται γι’ αυτήν. Θα έχει τη δύναμη ν’ αλλάξει τη ζωή της ή όχι; (Επί Κολωνώ, από 16/2 )
Πηγή : Αθηνόραμα
διαβάστε περισσότερα
Ο «Μικάδος» των Γκίλμπερτ και Σάλιβαν είναι η κορυφαία μουσική κωμωδία κατά τους αδελφούς Μαρξ – με τη σύμφωνη γνώμη των Μόντυ Πάιθον!. Ανεβαίνει από την Ομάδα Ραφή στην Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ από 21/12. Τα παιδιά της Ραφής μας γράφουν ένα κείμενο γι’ αυτή την παράσταση.
Το «Μικάδο» το γυροφέρναμε καιρό ως πιθανή επιλογή για παραγωγή της Ομάδας Ραφή. Κάτι ο Γκράουτσο Μαρξ που το θεωρούσε «την πιο ευφυή μουσική κωμωδία όλων των εποχών» (και τον αγαπάμε τον Γκράουτσο ), κάτι οι Μόντι Πάιθον που είχαν ερμηνεύσει τον πρωταγωνιστή Κο-Kο εκ περιτροπής (και αγαπάμε ακόμα περισσότερο τους Πάιθον ), το κοφτερό σαν λεπίδι χιούμορ του Γουίλιαμ Γκίλμπερτ, η πανέξυπνη μουσική του Άρθουρ Σάλιβαν, μάς έκαναν να λαχταράμε ν’ απολαύσουμε το έργο ολοζώντανα, για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Ένα τεράστιο ευχαριστώ στον πολύτιμο Γιώργο Κουμεντάκη, που μας έδωσε την ευκαιρία να κάνουμε το όνειρο μάς πραγματικότητα! Με την συμπαράσταση της ομάδας της Εναλλακτικής Σκηνής της ΕΛΣ και ιδιαίτερα του καλλιτεχνικού διευθυντή της Αλέξανδρου Ευκλείδη, εξερευνούμε το ξεχωριστό σύμπαν αυτής της μοναδικής, εξωτικής κωμωδίας, που δεν αφήνει τίποτα όρθιο! Το «Μικάδο» έσφαζε ανέκαθεν με το γάντι πρόσωπα και πράγματα, τους διεφθαρμένους θεσμούς, τη δημοκρατία που χωλαίνει χωρίς να χαρίζεται πουθενά. Έτσι δεν θα χαριστεί και στην εποχή μας.
Οι ερμηνευτές που συμπράττουν μαζί μας (Μάριος Σαραντίδης, Δημήτρης Ναλμπάντης, Νίκος Σπανάτης, Θάνος Λέκκας, Λυδία Αγγελοπούλου, Βαρβάρα Μπιζά ) λάμπουν και μας τιμούν, χαρισματικοί σε αυτήν την τόσο απαιτητική αποστολή, να υπηρετήσουμε με φλέγμα και ελαφράδα μια κωμική όπερα πρώτης γραμμής. Στον σκηνοθέτη Ακύλλα Καραζήση βρήκαμε το υπέροχα ανορθόδοξο βλέμμα πάνω στην καθημερινότητα, τη «γειωμένη τρέλα» που είχε και το διάσημο δίδυμο των δημιουργών. Δεν μπορούμε να φανταστούμε την παράσταση χωρίς αυτόν, χωρίς το υπέροχο περιβάλλον που δημιούργησε η σκηνογράφος-ενδυματολόγος Αλεξία Θεοδωράκη, χωρίς τις χορογραφίες της Χαράς Κότσαλη. Σε ένα έργο τόσο ευρηματικό, τόσο καλογραμμένο, τόσο αστείο, με τόσο όμορφη μουσική αρκεί να βρεθεί η κατάλληλη ομάδα για να μπουν όλα τα κομμάτια στην θέση τους κα το κοινό να το λατρέψει. Το μουσικό θέατρο είναι, εξάλλου, πρωτίστως ομαδική δουλειά κι εμείς, ως ομάδα, αυτή την πλευρά του απολαμβάνουμε περισσότερο!
Πηγή : Αθηνόραμα
διαβάστε περισσότερα
Ο Δημήτρης Λιγνάδης σκηνοθετεί το αριστούργημα του Ίψεν «Πέερ Γκυντ» σε ένα ιδιαίτερο και πολλά υποσχόμενο ανέβασμα που θέλει τον ίδιο να μοιράζεται τον ομώνυμο ρόλο με άλλους τρεις ηθοποιούς. Η παράστασή του, που συγκεντρώνει ένα πολυπρόσωπο και ικανότατο επιτελείο ηθοποιών, κάνει πρεμιέρα στην
Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου την Πέμπτη 23/11.
Είναι πολλά τα ταξίδια, από τα παγωμένα βουνά στις μεσογειακές θάλασσες, από τις καυτές έρημους, το Μαρόκο και το Κάιρο στην πυκνή πάχνη των νορβηγικών βουνών και σε άλλους παράξενους κόσμους, που θα κάνουν οι θεατές μαζί με τον Πέερ Γκιντ. Ποια είναι τα χαρακτηριστικά του ήρωα που αποτύπωσε στο χαρτί ο Νορβηγός δραματουργός Χένρικ Ίψεν; Ένα δυνατό, τολμηρό, ατίθασο χωριατόπουλο γεμάτο όνειρα και ανησυχίες, που θέλει να ανεβεί ψηλά και να ικανοποιήσει κάθε φαντασία του. Ταξιδεύει και στη διαδρομή του συναντά ξωτικά του δάσους, ερωτοτροπεί με την άσχημη κόρη του βασιλιά των ξωτικών, όμως την καρδιά του κερδίζει μια όμορφη κι ενάρετη κοπέλα την οποία δεν ατιμάζει.
Με την ίδια ευκολία που δημιουργεί την περιουσία του δουλεύοντας ως έμπορος σκλάβων και κάνοντας βρόμικες δουλειές, τη χάνει κιόλας. Δεν καταπνίγει τις επιθυμίες του κι επιφυλάσσει τις πιο απροσδόκητες εκπλήξεις στους θεατές καθώς παρακολουθούν τον καλπασμό του μυστήριου αυτού ήρωα από την εφηβεία μέχρι το θάνατο. Τι είναι άραγε ο Πέερ Γκιντ; Ένας παλιάτσος ή ένας εραστής της ζωής; Είναι ήρωας των «Νορβηγικών Λαϊκών Ιστοριών» ή υπαρκτό πρόσωπο; Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει με βεβαιότητα. Η μυθολογία της ζωής του, πάντως, έδωσε το έναυσμα στον Ίψεν να συνθέσει ένα μεγαλειώδες έργο, στο οποίο συμπυκνώνεται η πεμπτουσία της ποίησής του.
Ο ύψιστος στόχος του ανθρώπου είναι να παραμείνει ο εαυτός του. Αυτό μοιάζει να θέλει να υπογραμμίσει ο Ίψεν σε αυτό το έργο, που βρίσκεται στην πρώτη γραμμή των δύσκολων θεατρικών εγχειρημάτων. Ο «Πέερ Γκυντ» εκδόθηκε το 1867, σε μια εποχή που ο Ίψεν, βλέποντας στο περιβάλλον του τις πλάνες, την ψευτιά και τα εγκλήματα στο όνομα των ιδανικών, άφησε τον ιδεαλισμό να αναβλύσει από μέσα του. Βγήκε από τα σαλόνια και ακολούθησε τον ήρωά του σε μια υπαρξιακή διαδρομή στην ύπαιθρο. Ο Πέερ Γκιντ του δεν είναι παρά μια εικόνα της πάλης στην ψυχή κάθε ανθρώπου. Είναι ένας αντιήρωας στο πρότυπο του πιεστικού, ανταγωνιστικού άντρα που με δίψα λαχταρά την επιτυχία.
Ο κόσμος της λαϊκής μυθολογίας, η πραγματικότητα και η μεταφυσική είναι οι τρεις εννοιολογικοί πυρήνες γύρω από τους οποίους μπορεί να συγκροτήσει την παράσταση του ένας σκηνοθέτης ανεβάζοντας τον «Πέερ Γκυντ». Όσο για το σκηνικό περιβάλλον, το έργο δίνει το έναυσμα στους σκηνογράφους να φαντασιωθούν και να «φέρουν» στη σκηνή τις κρύες αστροφεγγιές, τον καυτό ήλιο της ερήμου και το θερμό λυκόφως. Πρόκειται για ένα οδοιπορικό για το οποίο επιστρατεύονται όλες οι αισθήσεις και τα βιώματα του ανθρώπου της Δύσης, ένα πολυπρόσωπο δράμα που δεν ανεβαίνει συχνά.
Το Εθνικό Θέατρο παρουσίασε τον «Πέερ Γκυντ» το 1935 (σε σκηνοθεσία Δημήτρη Ροντήρη, με τον Αλέξη Μινωτή στον ομώνυμο ρόλο ) και το 2002 (σε σκηνοθεσία Βασίλη Νικολαΐδη, με τον Λάζαρο Γεωργακόπουλο ). Στην παράσταση που θα δούμε από απόψε Πέμπτη 23/11 στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, ο Δημήτρης Λιγνάδης επιχειρεί μια πρωτότυπη προσέγγιση: ενώ ο αφηγητής διηγείται στο κοινό τον «Πέερ Γκυντ», η ιστορία του εκτυλίσσεται επί σκηνής. Κάποια στιγμή οι δύο παράλληλες πορείες συναντιούνται και ο αφηγητής αναλαμβάνει να παίξει τον Πέερ Γκιντ της ζωής του.
Έτσι, σε αυτό το ιδιαίτερο ανέβασμα, τον ομώνυμο ρόλο ερμηνεύουν οι Δημήτρης Λιγνάδης, Δημήτρης Μοθωναίος, Πάνος Παπαδόπουλος και Γιάννης Τσουμαράκης. Τους πλαισιώνουν οι Μιχάλης Αφολαγιάν (Άσλακ ), Στεφανία Γουλιώτη (Άαζε ), Ιερώνυμος Καλετσάνος (Σκυφτός, Κουμποχύτης ), Νάνσυ Μπούκλη (Σολβάιγ, Βοσκοπούλα ), Ζωή Μυλωνά (Ίνγκριντ, Ανίτρα, Βοσκοπούλα ), Κατερίνα Πατσιάνη (Κάρι, Βοσκοπούλα ), Βαγγέλης Ρωμνιός (Πάστωρ ), Γιούλικα Σκαφιδά (Γυναίκα με τα πράσινα, Παράξενος επιβάτης ), Σπύρος Τσεκούρας (Βασιλιάς Ντόβρε ). Η μετάφραση είναι του Γιώργου Δεπάστα. Τα σκηνικά και τα κοστούμια σχεδίασε ο Απόλλωνας Παπαθεοχάρης και τους φωτισμούς ο Σάκης Μπιρμπίλης. Η μουσική είναι του Γιάννη Χριστοδουλόπουλου.
Πηγή : Αθηνόραμα
διαβάστε περισσότερα
Λίγο πριν το Βιομηχανικό Μουσείο Φωταερίου υποδεχθεί την επετειακή έκθεση «160 χρόνια made in Greece-βιομηχανία, πρωτοπορία, καινοτομία», η διευθύντριά του, Μαρία Φλώρου, μας ξεναγεί εκεί «όπου το βιομηχανικό παρελθόν συναντά το πολιτιστικό παρόν».
Τι είναι αυτό που κάνει το Βιομηχανικό Μουσείο Φωταερίου τόσο ξεχωριστό; Τι θα ανακαλύψει ο επισκέπτης εκεί και με ποιον τρόπο;
Το Βιομηχανικό Μουσείο Φωταερίου εγκαινιάζεται το 2013 με στόχο να αναδείξει το φωταέριο της Αθήνας που παρείχε ενέργεια και φωτισμό στην πρωτεύουσα για 130 χρόνια. Πρόκειται για ένα σπάνιο μνημείο βιομηχανικής κληρονομιάς, το μοναδικό στην Ευρώπη που διατηρεί το σύνολο του μηχανολογικού του εξοπλισμού insitu. Το Μουσείο στεγάζεται στην Τεχνόπολη, έναν από τους πιο ζωντανούς και αγαπημένους πολυχώρους πολιτισμού στην καρδιά της πόλης, ο οποίος διοργανώνει και φιλοξενεί κάθε χρόνο περισσότερες από 900 εκδηλώσεις, από μουσικές συναυλίες, παραστάσεις, εκθέσεις μέχρι εκπαιδευτικά προγράμματα, workshops, συνέδρια, δράσεις για την ενίσχυση της επιχειρηματικότητας κ.ά. Στο Μουσείο, ο επισκέπτης, μέσα από μία προτεινόμενη διαδρομή 13 στάσεων σε 6 κτίρια του εργοστασίου, μπορεί να θαυμάσει τον μηχανολογικό εξοπλισμό, να ανακαλύψει το ρόλο των εργαζόμενων και των επιχειρηματιών, να γνωρίσει τις συνθήκες εργασίας αλλά και ζωής στο εργοστάσιο και στην περιοχή του Γκαζιού γύρω απ’ αυτό.
Μία από τις ιδιαιτερότητες του Μουσείου μας είναι ότι οι επισκέπτες, μικροί και μεγάλοι, μπορούν να ζήσουν μια συνολική εμπειρία για όλες τις αισθήσεις: μπορούν να αγγίξουν με τα χέρια τους τα πάντα, όπως π.χ. να ακουμπήσουν τις μηχανές που λειτουργούσαν μέχρι πρόσφατα αλλά και μία ατμομηχανή που δουλεύει ακόμα, να έρθουν σε επαφή με τις μυρωδιές από το κωκ (προϊόν που προέκυπτε από την καύση του λιθάνθρακα, πρώτης ύλης για την παραγωγή του φωταερίου ) που πλημμυρίζουν ακόμα και σήμερα το χώρο αλλά και να ακούσουν ηχητικά ντοκουμέντα με μαρτυρίες εργατών μέσα από τα κορνούτα. Η εμπειρία ολοκληρώνεται με σύγχρονα μουσειολογικά μέσα, νέες τεχνολογίες, 3D προβολές σε συνδυασμό με ιστορικά τεκμήρια και πλούσιο οπτικοακουστικό υλικό.
Ποιες είναι οι πιο ιδιαίτερες στιγμές της ξενάγησης;
Για μας πολύ σημαντικό είναι το γεγονός ότι μέσα από τη μουσειακή διαδρομή αναδεικνύεται το ανθρώπινο στοιχείο και μία από τις στιγμές της ξενάγησης που σίγουρα ξεχωρίζουν είναι η προβολή μιας ταινίας μικρού μήκους του Δημήτρη Σταύρακα στην οποία παρουσιάζεται το τελετουργικό που ακολουθούσαν οι εργαζόμενοι στη σπάνια, λόγω των σκληρών συνθηκών εργασίας, περίπτωση που κάποιος συνάδελφός τους έβγαινε στη σύνταξη. Ακόμα κάτι πολύ ενδιαφέρον που μπορεί να κάνει ο επισκέπτης του Μουσείου είναι να ανέβει στο ψηλότερο κτίριο της Τεχνόπολης, το Νέο Υδαταέριο, και στο Παρατηρητήριο και να απολαύσει την πόλη από ψηλά με θέα 360 μοιρών: από την Ακρόπολη και το Λυκαβηττό μέχρι τα δυτικά προάστια, το Αιγάλεω, το Φάληρο και την Καστέλλα.
Πρόκειται για ένα σχετικά νέο αλλά δυναμικό μουσείο που αγκαλιάζει τις νέες τάσεις, από τις εκδηλώσεις ως το πωλητήριό του. Πώς ανταποκρίνονται οι επισκέπτες; Υπάρχουν κάποια στοιχεία για την επισκεψιμότητα; Έρχονται και ξένοι επισκέπτες;
Ήδη πριν από την ίδρυση του Μουσείου, βασικό μέλημα της ομάδας που το δημιούργησε ήταν να είναι σύγχρονο, να συμβαδίζει με τις μουσειολογικές τάσεις της εποχής αλλά και να μας αφορά όλους. Είμαστε πολύ περήφανοι γιατί μόλις σε 4 χρόνια λειτουργίας του Μουσείου, έχουμε να δείξουμε μία σειρά από δράσεις στις οποίες πιστέψαμε πρώτα εμείς αλλά και στις οποίες ανταποκρίθηκε ιδιαίτερα και το κοινό, δράσεις που δεν περιμένει κανείς να τις δει να συμβαίνουν σε ένα μουσείο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το «Θέατρο στο ΒΜΦ», ένα πρωτότυπο project βασισμένο στην τεχνική του museum theatre, στο οποίο καλλιτέχνες και θεατρικές ομάδες εμπνέονται από το παλιό εργοστάσιο και γράφουν τα δικά τους θεατρικά κείμενα, η διαδραστική ξενάγηση «Ένας ποντικός τρύπωσε στο Γκάζι» (επίσης βασισμένη στο museum theatre ), στην οποία μικροί και μεγάλοι ανακαλύπτουν το παλιό εργοστάσιο από μία διαφορετική οπτική γωνία, αλλά και το ιδιαίτερα ενδιαφέρον iNHeritage, το τριήμερο hackathon με θέμα τη βιομηχανική κληρονομιά και την καινοτομία που διοργανώσαμε το 2015.
Όσον αφορά στα στοιχεία επισκεψιμότητας, μπορούμε να πούμε ότι από την αρχή της λειτουργίας του μέχρι σήμερα το Βιομηχανικό Μουσείο Φωταερίου έχει υποδεχτεί περισσότερους από 45.000 επισκέπτες, από τους οποίους ένα μεγάλο ποσοστό –που αυξάνεται συνεχώς- προέρχεται από το εξωτερικό. Καθημερινά, επίσης, φιλοξενούμε εκατοντάδες μαθητές από σχολεία όλης της χώρας. Μέχρι σήμερα μάλιστα, 35.000 μαθητές όλων των σχολικών βαθμίδων έχουν παρακολουθήσει περισσότερα από 2.000 εκπαιδευτικά προγράμματα και ξεναγήσεις.
Πώς γιορτάζετε τα 160 χρόνια Γκάζι;
Φέτος, είναι μία πολύ σημαντική χρονιά για την Τεχνόπολη και το Μουσείο μας, μιας και γιορτάζουμε τα 160 χρόνια από την ίδρυση του παλιού εργοστασίου φωταερίου της Αθήνας, 160 χρόνια από τότε που ο χώρος αυτός γεμίζει με ενέργεια όλη την πόλη και δίνει καθημερινά «φως» στις ζωές όλων μας. Μέσα από τη νέα πνοή που έχει ο χώρος τα τελευταία χρόνια, είναι σαν να μη σταμάτησαν ποτέ να λειτουργούν οι μηχανές στο παλιό εργοστάσιο… Εκεί λοιπόν που το βιομηχανικό παρελθόν συναντά ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον πολιτιστικό παρόν, αποφασίσαμε να γιορτάσουμε τα «160 χρόνια Γκάζι» με μία σειρά συναρπαστικών επετειακών εκδηλώσεων για όλη την οικογένεια.
Το πρόγραμμα περιλαμβάνει τρεις μοναδικές θεατρικές παραστάσεις. Ξεκινάμε κάνοντας ένα μακρινό ταξίδι στην Αϊτή, στην ιστορία του νέου ελληνικού κράτους και της Αθήνας μέσα από την παράσταση «Αϊτή. Μία performance για την Ιστορία» και συνεχίζουμε γυρνώντας πίσω στο χρόνο, με δύο παραστάσεις που έχουν εμπνευστεί από το παλιό εργοστάσιο: την… άκρως ακατάλληλη «Μαρίκα στο Γκάζι» και την παράσταση «Μία πόλη στο σκοτάδι», μία περιπέτεια μυστηρίου για τους μικρούς μας φίλους. Παράλληλα, μένοντας πάντα πιστοί στο όραμά μας για ένα μουσείο ανοιχτό σε όλους, παρακολουθούμε μία ξενάγηση για κωφούς και βαρήκοους, διατηρούμαστε σε φόρμα με yoga workshops με θέα από τα 30 μέτρα στο Παρατηρητήριο, ενώ περνάμε όλοι μαζί μία συναρπαστική νύχτα στο Μουσείο, σε ένα sleepover διαφορετικό από τα άλλα. Φυσικά, από τον εορτασμό δεν θα μπορούσε να λείψει και η αγαπημένη κυριακάτικη συνήθεια μικρών και μεγάλων. Σας υποσχόμαστε, λοιπόν, μία ακόμα ξεχωριστή θεματική «Κυριακή στην Τεχνόπολη»!
Το highlight του εορτασμού «160 χρόνια Γκάζι» έρχεται τον Ιανουάριο του 2018 με την περιοδική έκθεση «160 χρόνια made in Greece. Βιομηχανία, πρωτοπορία, καινοτομία» μέσα από την οποία θα κάνουμε ένα πολύχρωμο ιστορικό ταξίδι στην ελληνική βιομηχανία, την περίοδο 1860-1970, και στην εξέλιξή της μέχρι σήμερα με όλες μας τις αισθήσεις.
Πως προέκυψε η ιδέα για μια έκθεση – αφιέρωμα στο βιομηχανικό παρελθόν της Ελλάδας;
Στους σκοπούς του Μουσείου μας βρίσκεται πάντα σε προτεραιότητα η διάσωση της βιομηχανικής μας κληρονομιάς αλλά και η ευαισθητοποίηση του κοινού για την προστασία της. Κατ’ επέκταση, οι καινοτομίες και οι πρωτοποριακές βιομηχανίες είναι θεματικές που προκύπτουν από την ίδια την ιστορία, τη λειτουργία του και το χαρακτήρα του μουσείου μας. Μετά την περσινή μεγάλη επιτυχία των «Gr80s», επανερχόμαστε με ένα ακόμη θέμα που απασχολεί μεγάλο μέρος του κοινού μας όχι μόνο αυτού που εργάζεται στο χώρο της βιομηχανίας αλλά και άλλων ομάδων κοινού που τους ενδιαφέρει η ιστορία και η παραγωγική δύναμη αυτής της χώρας. Δίνουμε έμφαση σε καινοτομίες που ξεχώρισαν από το 1860 ως το 1970, ουσιαστικά παρουσιάζουμε εκ πρώτης μια αδρή εικόνα για τη βιομηχανική ανάπτυξη. Αλλά βέβαια εξίσου σημαντικό για εμάς είναι να ανοίξουμε ένα διάλογο με το παρόν και το μέλλον. Έτσι από τη μια έχουμε το ιστορικό πλαίσιο και από την άλλη έχουμε μια σύγχρονη οπτική που παρουσιάζεται μέσα από την ιστορία αρκετών βιομηχανιών που είναι ενεργές ως σήμερα, καθώς και μια σειρά εκδηλώσεων με συζητήσεις και παρουσιάσεις, από ανθρώπους που θα δώσουν τη δική τους οπτική για θέματα όπως είναι η διοίκηση και διαχείριση βιομηχανικών μονάδων ή την αξιοποίηση του ανθρώπινού δυναμικού τους ως την πολιτιστική επανάχρηση βιομηχανικών χώρων στη Ελλάδα.
Τι θα δουν οι επισκέπτες της επετειακής έκθεσης «160 χρόνια Made in Greece»;
Ο τίτλος της έκθεσης «160 χρόνια Made in Greece, Βιομηχανία, Πρωτοπορία, Καινοτομία» δηλώνει συνοπτικά το περιεχόμενο της έκθεσης. 160 χρόνια από τη δημιουργία του εργοστασίου φωταερίου ως σήμερα και μέσα σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και παράλληλα παρουσιάζεται η βιομηχανική εξέλιξη της χώρας μας με τους τρόπους που ανέφερα, δηλαδή από το 1860 ως το 1970 ορίζεται το πλαίσιο της ιστορικής έρευνας, ενώ από το 1970 ως σήμερα μέσα από τη διοργάνωση παράλληλων εκδηλώσεων.
Το Made in Greece αναφέρεται στην παραγωγή των διαφορετικών κλάδων όπως του Μετάλλου, της Ενέργειας, των Τροφίμων, των Οικοδομικών υλικών και υλών κ.α. Ο υπότιτλος μας, με τις λέξεις καινοτομία και πρωτοπορία, ουσιαστικά δηλώνει το ενδιαφέρον μας να παρουσιάσουμε ενδεικτικά από κάθε κλάδο βιομηχανίες που διακρίθηκαν, αναγνωρίστηκαν και καινοτόμησαν στον κλάδο τους, αλλά σίγουρα συνέβαλλαν σημαντικά στην εξέλιξη της βιομηχανίας γενικότερα. Επομένως ο επισκέπτης θα ανακαλύψει καταρχήν τους διαφορετικούς κλάδους βιομηχανίας και θα γνωρίσει βιομηχανίες που υπήρξαν πρωτοπόρες στην εποχή τους και άλλες που λειτουργούν για περισσότερα από 100 χρόνια. Θα έρθει σε επαφή με πρώτες ύλες και θα περιηγηθεί σε μονοπάτια της καθημερινότητάς μας ξαναβλέποντας προϊόντα, που ποτέ δεν έχει σκεφτεί ότι παράγονται από μια ελληνική εταιρεία.
Επίσης σε ξεχωριστή εκθεσιακή ενότητα θα υπάρχει ένα χρονολόγιο για την εξέλιξη της ελληνικής βιομηχανίας ως το 1970 και τους επιμέρους σταθμούς αυτής. Όλα τα παραπάνω παρουσιάζονται μέσα από ιστορικά ντοκουμέντα, πχ. εργοστασιακό εξοπλισμό, φωτογραφίες, έγγραφα, μετοχές, διαφημίσεις και αφίσες, οπτικοακουστικό υλικό, πρώτες ύλες, κτλ. Επίσης όπου είναι δυνατό ενισχύεται η διάδραση, καθώς για εμάς είναι ο καταλληλότερος τρόπος να επικοινωνήσουμε τα μηνύματα της έκθεσης.
Πηγή : Αθηνόραμα
διαβάστε περισσότερα
Το Μουσείο Μπενάκη συνεχίζει για δεύτερη χρονιά τη συνεργασία του με το Εθνικό Θέατρο σε μια πρωτοποριακή για τα ελληνικά δεδομένα δράση.
Από σήμερα και κάθε Τρίτη έως τις τις 28 Μαρτίου 2017 το κοινό θα έχει την ευκαιρία να λάβει μέρος σε μια εντελώς διαφορετική μουσειακή περιήγηση.
Ως πρωταγωνιστές, τα αντικείμενα του Μουσείου θα αφηγούνται πτυχές της ιστορίας τους, με οδηγό τα δραματοποιημένα από τους ηθοποιούς κείμενα. Τα αντικείμενα στις προθήκες των μουσείων, καθώς παρουσιάζονται αποσπασμένα από την αρχική τους συνάφεια, χρειάζονται συνήθως πρόσθετα βοηθητικά μέσα προκειμένου να μεταδώσουν στον επισκέπτη το σύνθετο πλέγμα των πληροφοριών που μεταφέρουν. Με αυτή τη συνεργασία επιχειρείται μια διαφορετική προσέγγιση των εκθεμάτων.
Κείμενα, όχι κατ’ ανάγκη θεατρικά, γραμμένα κοντά στον χρονολογικό ορίζοντα των αντικειμένων, φωτίζουν όψεις που δεν γίνονται αμέσως αντιληπτές, αποκαλύπτοντας το συναισθηματικό φορτίο που θα συνόδευε τη χρήση τους ή και την ίδια τη δημιουργία τους. Στην πρόταση του Μουσείου Μπενάκη ανταποκρίθηκαν με μεγάλη προθυμία ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, Στάθης Λιβαθινός, και ο αναπληρωτής καλλιτεχνικός διευθυντής, Θοδωρής Αμπαζής, οι οποίοι έθεσαν τους συνεργάτες τους στη διάθεση του Ιδρύματος.
Οι παραστάσεις θα διαρκέσουν πέντε μήνες (Νοέμβριος 2016-Μάρτιος 2017 ) και θα εστιάσουν στις συλλογές που φιλοξενούνται στο κεντρικό κτήριο του Μουσείου, όπου και θα πραγματοποιούνται. Ένα αντικείμενο ανά συλλογή θα δίνει κάθε φορά το έναυσμα για τη θεατρική δράση. Θα προηγείται σύντομη παρουσίαση του εκάστοτε εκθέματος από τον αρμόδιο επιμελητή της συλλογής, έτσι ώστε να γίνεται ομαλά η μετάβαση από τη θεματολογία του αντικειμένου στο δραματοποιημένο λόγο.
Οι 4 παραστάσεις
Νεοπτολέμου μύησις
Παραστάσεις: 8, 15, 22, 29 Νοεμβρίου & 6 Δεκεμβρίου 2016
Ώρα έναρξης: 20:30
Στο «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή παρακολουθούμε τη διαδικασία της εφηβικής μύησης του Νεοπτόλεμου. Ο Οδυσσέας, ως δάσκαλος των νεοφύτων, καθοδηγεί στον πρώτο του άθλο τον νεαρό, ο οποίος θα ενηλικιωθεί, αφού πρώτα κυνηγήσει με δόλιους τρόπους το αγρίμι που ονομάζεται «Φιλοκτήτης». Η παράσταση σχολιάζει τη σκηνή που κοσμεί ένα αττικό ερυθρόμορφο αγγείο των μέσων του 5ου αιώνα π.Χ. Εδώ εικονίζεται έφηβος τη στιγμή που αναχωρεί για τον πόλεμο. Πρόκειται άραγε για τη ρεαλιστική απόδοση ενός καθημερινού στιγμιότυπου; Ή μήπως για υπαινικτική αναφορά στο θεσμό της εφηβείας, μιας μυητικής διαδικασίας με καθοριστική σημασία πριν από την ενηλικίωση των Αθηναίων πολιτών;
Παίζουν: Δημήτρης Ήμελλος, Στάθης Κόικας, Έλενα Μαρσίδου, Στρατής Πανούριος Το αντικείμενο του Μουσείου θα παρουσιάσει η Ειρήνη Παπαγεωργίου, Επιμελήτρια της Προϊστορικής, Αρχαίας Ελληνικής και Ρωμαϊκής Συλλογής.
Σκόρδα κεφάλια δώδεκα, κρομμύδια δεκαπέντε
Παραστάσεις: 13, 20, 27 Δεκεμβρίου 2016 & 10, 17 Ιανουάριου 2017
Ώρα έναρξης: 20:30
Τα Πτωχοδρομικά ποιήματα διεκτραγωδούν με σατιρική διάθεση την πείνα και τα δεινά που έζησε ο Βυζαντινός ποιητής του 12ου αιώνα Θεόδωρος Πρόδρομος ή Πτωχοπρόδρομος. Γραμμένα στη γλώσσα του λαού, αποτελούν ένα από τα πρώτα κείμενα της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Με αφορμή τα Πτωχοδρομικά ποιήματα, ασημένια πιάτα με μυθολογικά θέματα και κουτάλια με ρήσεις αρχαίων σοφών, κεραμικά πιάτα με δρακοντομαχίες και χιουμοριστικές απεικονίσεις συμποσίων φωτίζουν όψεις της καθημερινής ζωής στο Βυζάντιο και δίνουν το έναυσμα για μια ασυνήθιστη γευσιγνωστική παράσταση.
Παίζουν: Νέστορας Κοψιδάς, Νίκος Γιαλελής, Έλενα Μαρσίδου, Στρατής Πανούριος Τα αντικείμενα του Μουσείου θα παρουσιάσει η Αναστασία Δρανδάκη, Επιμελήτρια της Βυζαντινής και Μεταβυζαντινής Συλλογής.
Ερωφίλης κέντημα
Παραστάσεις: 24, 31 Ιανουαρίου & 7, 14, 21 Φεβρουαρίου 2017
Ώρα έναρξης: 20:30
Ποια δύναμη κινεί τα νήματα στην «Ερωφίλη» του Γεωργίου Χορτάτση; Ο άδολος έρωτας των δύο νέων αντιμάχεται τη δύναμη του άπληστου βασιλιά. Τελικοί νικητές στη σκληρή αναμέτρηση αναδεικνύονται ο θάνατος και το πεπρωμένο, που κατευθύνει τους ανθρώπους σαν άβουλες μαριονέτες. Ένα πολύπτυχο κεντητό φουστάνι από την Κρήτη του 17ου αιώνα, σπάνιο κατάλοιπο της αναγεννησιακής επίδρασης που άφησε η ενετική κατάκτηση στο νησί (1211-1669 ), μας μεταφέρει στην εποχή του Χορτάτση και της ακμής της κρητικής λογοτεχνίας.
Παίζουν: Ανδρομάχη Δαυλού, Νικόλας Αναστασόπουλος, Έλενα Μαρσίδου, Στρατής Πανούριος Τα αντικείμενα του Μουσείου θα παρουσιάσει η Ξένια Πολίτου, Επιμελήτρια της Συλλογής Νεοελληνικού Πολιτισμού και Νεοελληνικής Τέχνης.
Το είπε ο Γέρος
Παραστάσεις: 28 Φεβρουαρίου & 7, 14, 21, 28 Μαρτίου 2017
Ώρα έναρξης: 20:30
Μια παράσταση βασισμένη στα Απομνημονεύματα του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Η «Διήγησις Συμβάντων της Ελληνικής Φυλής από τα 1770 έως τα 1836» φωτίζει άγνωστες πτυχές του αγώνα της ελληνικής ανεξαρτησίας, όπως αυτές τις εμπιστεύθηκε ο Γέρος του Μοριά στον Γεώργιο Τερτσέτη. Το πρότυπο του Έλληνα αγωνιστή, που εικονίζει η ελαιογραφία του Μουσείου, θα μπορούσε –ακόμη και σήμερα ίσως– να ενσαρκώνει ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης (1770-1843 ). Οι ηγετικές αρετές του Γέρου του Μοριά και η αίσθηση ασφάλειας που δημιουργούσε στους συμμαχητές του εξακολουθούν να τον καθιστούν το ιστορικό πρόσωπο με τον υψηλότερο συμβολισμό ως προς τον αγώνα της ελληνικής ανεξαρτησίας.
Παίζουν: Έλενα Μαρσίδου, Στρατής Πανούριος Τα αντικείμενα του Μουσείου θα παρουσιάσει ο Τάσος Σακελλαρόπουλος, Επιμελητής των Ιστορικών Αρχείων.
Πηγή : Αθηνόραμα
διαβάστε περισσότερα
Κοινωνικά έργα, δραματοποιημένη λογοτεχνία ελληνική και ξένη, δοκιμασμένες δραματουργικές επιλογές αλλά κι έργα σε πρώτη παρουσίαση, μονόλογοι και βιογραφίες, λίγες κωμωδίες, αξιοσημείωτη παρουσία ελληνικών έργων καθώς και αγαπημένοι δραματουργοί συνθέτουν το –και φέτος– μεγάλο παζλ της σεζόν. Ο πλουραλισμός συνεχίζει να αποτελεί σταθερό χαρακτηριστικό της θεατρικής μας ζωής, ίσως κάπως πιο ενισχυμένος πλέον λόγω της επαναφοράς των κρατικών επιχορηγήσεων.
Ο θεατρικός χάρτης της Αθήνας μεταβάλλεται, καθώς η καλλιτεχνική κι επιχειρηματική δραστηριότητα δεν εφησυχάζει. Ξεκινούν νέα εγχειρήματα (Σταθμός ), άλλα που ξεκίνησαν πέρυσι συνεχίζουν με ακόμη πιο ενισχυμένο πρόγραμμα (Άλφα-Ιδέα ), χώροι αλλάζουν χέρια (Από Μηχανής ), καθιερωμένα θέατρα ανοίγονται σε καινούργιες αίθουσες και συνεργασίες, όπως το Θέατρο του Νέου Κόσμου υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Μίλτου Σωτηριάδη, που μεταφέρει μέρος της παραγωγής του στο Θέατρο Κιβωτός και παράλληλα υπογράφει ως συμπαραγωγός παραστάσεις του Θεάτρου Γκλόρια. Επίσης συνεχίζεται η τακτική της συσπείρωσης θεάτρων κάτω από την ίδια επιχειρηματική στέγη: στις Αθηναϊκές Σκηνές περιέρχονται πλέον τα θέατρα Άλμα και Ήβη, όπως και το ιστορικό Παλλάς, που φεύγει από την κατοχή των Αθηναϊκών Θεάτρων.
Το Εθνικό και το Θέατρο Τέχνης φιλοδοξούν και φέτος να τροφοδοτήσουν με ποιοτικές παραστάσεις κάθε μερίδα θεατών, το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά συνεχίζει το εγχείρημα για θεατρική «αποκέντρωση», η Στέγη αποσκοπεί στη διατήρηση του «φεστιβαλικού» κλίματος με ηχηρές ξένες μετακλήσεις, τα σταθερά θεατρικά στέκια –από το Θέατρο του Νέου Κόσμου μέχρι το Πόρτα και το Πορεία– έχουν δυναμική παρουσία με ρεπερτόριο ευρέος φάσματος και πληθώρα σκηνοθετικών χεριών, ενώ οι μεγάλες αίθουσες του κέντρου προσανατολίζονται στον καλύτερο δυνατό συνδυασμό καλλιτεχνικής ταυτότητας και ταμείου.
Οι σκηνοθέτες που κρατούν εδώ και χρόνια τα ηνία του ελληνικού θεάτρου στην πλειονότητά τους εμπιστεύονται σπουδαία έργα κλασικής αξίας. Η σκηνοθεσία του Γιάννη Χουβαρδά στον τσεχοφικό «Γλάρο» είναι μία από τις πλέον αναμενόμενες της σεζόν (Δημοτικό Πειραιά, από 15/11 ), ο Στάθης Λιβαθινός καταπιάνεται με το ελάχιστα παιγμένο έργο του Σαίξπηρ «Τίμων ο Αθηναίος» (Εθνικό, 1-30/6 ), ενώ ο Δημήτρης Τάρλοου επιλέγει Ίψεν και «Αγριόπαπια» (Πορεία, από 22/11 ).
Η δημοφιλής συγγραφική τριάδα εκπροσωπείται και σε άλλες παραστάσεις: Τσέχοφ, και συγκεκριμένα τον «Θείο Βάνια», θα δούμε και από τον Δημοσθένη Παπαδόπουλο (Άνεσις, από 14/11 ), ενώ τον επικής πνοής «Πέερ Γκυντ» του Ίψεν ανεβάζει ο Δημήτρης Λιγνάδης (Εθνικό, από 23/11 ).
Όσον αφορά τον Σαίξπηρ, μετράμε την τέταρτη σκηνοθετική εκδοχή του «Άμλετ» μέσα στην τελευταία τριετία, αυτήν τη φορά από τον Γεωργιανό, αλλά πολιτογραφημένο Έλληνα –τουλάχιστον θεατρικά–, Λεβάν Τσουλάτζε (Άνεσις, από 8/10 )· και η νέα γενιά όμως δοκιμάζεται στις ρωμαϊκές τραγωδίες του ελισαβετιανού: «Ιούλιο Καίσαρα» ανεβάζει η Νατάσα Τριανταφύλλη (Τέχνης, από τον Απρίλιο ), «Κοριολανό» ο Αλέξανδρος Διαμαντής (Σημείο, από 6/11 ).
Ναι, η ανήσυχη «νέα» –αν και πατάει τα σαράντα– γενιά φιλοδοξεί να δώσει και φέτος ηχηρό «παρών». Ξαναβλέπει τα κλασικά κείμενα υπό το πρίσμα της εποχής των social media («Μισάνθρωπος», 4Frontal, Θησείον, από 25/12 ) ή ως ευκαιρία αισθητικών πειραματισμών («Υπηρέτης δύο αφεντάδων», Κώστας Γάκης, Άλφα-Ιδέα, από 27/10 και «Βάκχες», Άρης Μπινιάρης, Στέγη, από 21/3 ), ανασύρει ελάχιστα παιγμένα έργα που συνδυάζουν υποδειγματικά τη θεατρικότητα με το πολιτικό σχόλιο («Το πορφυρό νησί», Μαρία Βαρδάκα, Άλφα-Ιδέα, από τον Ιανουάριο ), καταθέτει τον προβληματισμό της για την πορεία της Ευρώπης («Ουγκό: μια ουτοπία», Σοφία Μαραθάκη, Στέγη, 13-22/10 ).
Οι ευρύτερες πολιτικές ανησυχίες δεν θα μπορούσαν να λείπουν από το φετινό ρεπερτόριο. Είναι παρούσες με έργα που προαναγγέλλουν την άνοδο του φασισμού («Ιστορίες από το δάσος της Βιέννης» του Χόρβατ από τον Νίκο Μαστοράκη στο Τέχνης, από τον Απρίλιο ), μιλούν για τα τραύματα της μεταπολεμικής Γερμανίας (μεταφορά του κινηματογραφικού αριστουργήματος του Φασμπίντερ «Ο γάμος της Μαρίας Μπράουν» από τον Γιώργο Σκεύα στο Κυκλάδων, από 15/11 ) ή για την εξουσία των ΜΜΕ («Η χαμένη τιμή της Καταρίνα Μπλουμ» του Χάινριχ Μπελ από τον Φώτη Μακρή στο Studio Μαυρομιχάλη, από 14/10 ). Ακόμη και μέσα από έργα του Διαφωτισμού, όπως το διήγημα του Βολταίρου «Καντίντ ή Η αισιοδοξία», που διασκευάζει ο Θωμάς Μοσχόπουλος (Πόρτα, από 8/12 ).
Ψηλά στις προτιμήσεις κοινού και καλλιτεχνών φαίνεται πως παραμένει το αμερικάνικο δράμα. Εκτός από τις επαναλήψεις, δύο έργα του Άρθουρ Μίλερ θα δουν τα φώτα της σκηνής: το «Τίμημα», σε σκηνοθεσία Ιωάννας Μιχαλακοπούλου, με τον Γιώργο Μιχαλακόπουλο στον κεντρικό ρόλο (Ιλίσια, από 7/10 ), και το «Ψηλά από τη γέφυρα», σε σκηνοθεσία Νικαίτης Κοντούρη, με τον Γιώργο Κιμούλη στην πρώτη του εμφάνιση στο Εθνικό Θέατρο (από 15/2 ). Σε μια απροσδόκητη για το ύφος του επιλογή, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός θα αναμετρηθεί με τον Τενεσί Ουίλιαμς και το «Λεωφορείον ο Πόθος» (Δημοτικό Πειραιά, από 6/2 ), ενώ τη «Λυσσασμένη γάτα» του ίδιου συγγραφέα θα σκηνοθετήσει ο νέος σκηνοθέτης Νικορέστης Χανιωτάκης (Θησείον, από 18/10 ). Το έργο «Fool for love» του πρόσφατα χαμένου Σαμ Σέπαρντ, που συνέχισε με το δικό του τρόπο την αμερικανική δραματουργία του ποιητικού ρεαλισμού και των περιθωριακών ηρώων, θα σκηνοθετήσει ο Γιώργος Οικονόμου (Άλμα, από 20/10 ).
Δεν είναι όμως μόνο τα κλασικά και δοκιμασμένα κείμενα, που διαμορφώνουν το προφίλ της νέας σεζόν. Δυναμική είναι και η παρουσία σύγχρονων έργων, που παρουσιάζονται για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Ο Κόνορ ΜακΦέρσον, ο νεότερος συνεχιστής της μεγάλης ιρλανδικής παράδοσης, η οποία έχει γεννήσει έργα τόσο «ιρλανδικά» ώστε να καθίστανται πανανθρώπινα, έχει την τιμητική του. Δύο έργα του, στο μεταίχμιο δράματος και κωμωδίας, με υποδόριο χιούμορ και υπαρξιακές προεκτάσεις, θα δούμε φέτος σε πανελλήνια πρώτη: τον «Φάρο» υπό την καθοδήγηση του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη (Αθηνών, από 7/10 ), και το «The night alive» από την Ελένη Σκότη (Επί Κολωνώ, από τον Ιανουάριο ). Επιπλέον, ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, γιορτάζοντας τα εικοσάχρονα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, σκηνοθετεί το άπαιχτο στην Ελλάδα «Heisenberg» του Βρετανού Σάιμον Στίβενς, για την… κβαντομηχανική των ανθρώπινων σχέσεων (από 3/11 ). Αν και όχι άπαιχτο στην Ελλάδα, σημαντικό κοινωνικό δράμα είναι και το «Μαυροπούλι» του Ντέιβιντ Χάροουερ, που θα δούμε απο τον Γιώργο Κιμούλη (Άλμα, από 18/10 ).
Ιδιαίτερα αξιοσημείωτη είναι η παρουσία του ελληνικού ρεπερτορίου. Η βεντάλια των φετινών παραγωγών ανοίγει από τον στυλοβάτη του νεοελληνικού θεάτρου Ιάκωβο Καμπανέλλη («Ο δρόμος περνά από μέσα», από τον Κώστα Καζάκο στο Καρέζη, από 20/10 ) και φτάνει στους εκπροσώπους της νέας ελληνικής γραφής (έργα του Τσιμάρα Τζανάτου και της Νίνας Ράπη ανεβαίνουν στο Αργώ ). Ισχυρή είναι η παρουσία της δραματουργίας της πρώτης μετακαμπανελλικής σοδειάς: το έργο των Κεχαΐδη – Χαβιαρά, που πρωτοανέβασε με απαράμιλλο τρόπο ο Λευτέρης Βογιατζής, το «Με δύναμη από την Κηφισιά», σκηνοθετεί –άλλη μία απροσδόκητη συνάντηση!– ο Δημήτρης Καραντζάς (Θέατρο του Νέου Κόσμου, από 5/10 ), το «Προς Ελευσίνα» του Παύλου Μάτεσι η Ηλέκτρα Ελληνικιώτη (Τέχνης, από 20/11 ), το «Προξενιό της Αντιγόνης» του Βασίλη Ζιώγα η ομάδα Grasshopper (Νέου Κόσμου, από 2/3 ).
Ανεβαίνουν επίσης έργα των νεότερων Βασίλη Κατσικονούρη («Το μπουφάν της Χάρλεϋ», Αλκμήνη, από 9/10 ) και Σάκη Σερέφα («Έξω χιονίζει», Επί Κολωνώ, από 16/12 ) και προαναγγέλλονται κάποια καινούργια, εμπνευσμένα από τη μεγάλη δεξαμενή της υπάρχουσας δραματουργίας: «Οίκος Μακ-Μπεθ» του Παναγιώτη Μέντη, κατά παραγγελία για το Θέατρο Τέχνης (Κ. Καπελώνης, από 16/10 ), «Ο πατέρας του Άμλετ», πρώτη δραματουργική απόπειρα του στιχουργού Μάνου Ελευθερίου (Θ. Γκόνης, Θησείον, από 23/10 ), «Ρομπ/Rob» του «οσκαρικού» σεναριογράφου Ευθύμη Φιλίππου (Δ. Καραντζάς, Στέγη, από 17/1 ). Νέα έργα, βέβαια, γράφονται και παίζονται παντού, από το Εθνικό και τις «εμπορικές» πιάτσες μέχρι τις off και τις off off σκηνές της πόλης, ενώ αναλόγια και φεστιβάλ αφιερώνονται αποκλειστικά σε αυτά.
Αν στα παραπάνω προσθέσουμε την ελληνική λογοτεχνία, δείγμα μιας γενικότερης τάσης για λογοτεχνία στο θέατρο, μπορούμε να μιλάμε για επικράτηση του ελληνικού λόγου στο φετινό ρεπερτόριο. Πέρυσι το πρώτο μέρος των «Ακυβέρνητων πολιτειών» του Τσίρκα σηματοδότησε τη συνεργασία Εθνικού και Θεάτρου Τέχνης και φέτος ήρθε η σειρά του δεύτερου και του τρίτου μέρους της τριλογίας που σημάδεψε τη μεσοπολεμική λογοτεχνία: «Αριάγνη» (από 15/11 ) και «Νυχτερίδα» (από 31/1 ), σε σκηνοθεσία Γιάννη Λεοντάρη και Άρη Τρουπάκη αντίστοιχα.
Στο Θέατρο Πορεία, ενώ η «Μεγάλη Χίμαιρα» μετράει την τέταρτη σεζόν της (19/9-9/10 ), ο Δημήτρης Τάρλοου σκηνοθετεί το «Ευχαριστημένο», το μυθιστόρημα της Μαρίνας Καραγάτση γύρω από την οικογένεια Καραγάτση (από 22/02 ), και στο Αργώ ο Ένκε Φεζολλάρι το αγαπημένο μυθιστόρημα της Λιλής Ζωγράφου «Η αγάπη άργησε μια μέρα» (από 31/10 ).
Θα δούμε, βέβαια, και παραστάσεις που βασίζονται σε δημοφιλή είδη του παρελθόντος, όπως το ποιμενικό ειδύλλιο «Η βοσκοπούλα» από τους Elephas Tiliensis (Νέος Κόσμος, από 19/01 ), σε μικρασιάτικα παραμύθια («Ο αληθινός» από τους Vasistas, Πόρτα, από 23/12 ) και σε σημαντικούς ποιητές μας: ο «Μπολιβάρ», το υπερρεαλιστικό ποίημα του Νίκου Εγγονόπουλου, ανεβαίνει με την ιδιαίτερη σκηνική σφραγίδα των Bijoux de Κant (Νέος Κόσμος, από 12/1 ).
Οι βιογραφίες και οι προσωπογραφίες καταλαμβάνουν αξιοσημείωτο χώρο στο φετινό ρεπερτόριο. Μετράμε δεκάδες παραστάσεις που μας βάζουν στη ζωή προσωπικοτήτων από το χώρο των γραμμάτων, της επιστήμης και της τέχνης με τη μορφή μονολόγου ή ολιγοπρόσωπων παραγωγών (Φρίντα Κάλο, Τσάρλι Τσάπλιν, Διονύσιος Σολωμός, Κυρά της Ρω, Μάρκος Βαμβακάρης, Καμίλ Κλοντέλ, Μαρί Κιουρί είναι μερικές από αυτές ), ενώ άλλες προσωπογραφίες αποτελούν βήμα για τη δημιουργία μουσικών υπερθεαμάτων, όπως αυτές για τον «Αλέξη Ζορμπά», τον Γιώργο Ζαμπέτα και τον Στέλιο Καζαντζίδη.
Από τα μεγάλα θεάματα, πάντως, η πιο πολυαναμενόμενη είναι η παράσταση της «Μαντάμ Σουσού». Το δημοφιλές έργο του Ψαθά, που ξεκίνησε ως χρονογράφημα, έγινε θεατρικό έργο κι έφτασε στην τηλεόραση, ανεβαίνει στη σκηνή του Παλλάς, σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα (από 11/10 ). Παράλληλα έρχεται να καλύψει ένα κενό: την αισθητά μειωμένη εκπροσώπηση των κωμωδιών.
Φέτος αφορούν κυρίως δοκιμασμένες συνταγές, δηλαδή παραστάσεις που επαναλαμβάνονται («Δείπνο ηλιθίων» από τον Σπ. Παπαδόπουλο, «Το ψέμα» από τον Θ. Αθερίδη, «Ψέμα στο ψέμα» από τον Π. Φιλιππίδη ) ή νέες παραγωγές εγγυημένων έργων, όπως η «Κατάρα της Ίρμα Βεπ» που ανεβαίνει από τον Γ. Κακλέα (Βρετάνια, από τον Οκτώβριο ) και ο «Ράφτης κυριών» του Ζ. Φεϊντό από τον Δ. Μυλωνά (Από Μηχανής, από 30/10 ). Ο Πέτρος Φιλιππίδης όμως αναλαμβάνει να μας συστήσει την άπαιχτη σύγχρονη κωμωδία «Έξυπνα μικρά ψέμματα» του Τζο ντι Πιέτρο («Κάτια Δανδουλάκη», από τέλη Οκτωβρίου ).
Παρούσα είναι και η όλο και πιο ενισχυμένη τάση της stand up comedy: Λάμπρος Φισφής και «Δες το θετικό + Μωρό» (Βέμπο, 6-8/10 ), Σίλας Σεραφείμ με μια δική του εκδοχή της Ιστορίας του ελληνικού έθνους (Μικρό Παλλάς, από 3/11 ) και, σε παρόμοιο ύφος, Δημήτρης Φραγκιόγλου με «100 ρόλους που δεν πρόλαβα να παίξω» («Bios», από 11/10 ).
Και, βέβαια, δεν λείπουν ούτε φέτος τα ξένα υπερθεάματα που θα επισκεφθούν τη χριστουγεννιάτικη Αθήνα. Ο «Καρυοθραύστης» από τον Ρώσο σπουδαίο χορογράφο Γιούρι Γκριγκαρόβιτς υπόσχεται μια φαντασμαγορική παραγωγή με εντυπωσιακά εφέ (Μέγαρο Μουσικής, 20-30/12 ) και οι Pilobolus, η αμερικάνικη χοροθεατρική ομάδα που δημιουργεί παραστάσεις μαγευτικής εικονοποιίας, έρχονται με το πολυταξιδεμένο «Shadowland» για να μας αφηγηθούν μέσω της κίνησης, της χρήσης πολυμέσων, του φωτός και της σκιάς μια απολαυστική φανταστική περιπέτεια (Μέγαρο, 13-17/12 ).
Πηγή : Αθηνόραμα
διαβάστε περισσότερα
Μεγάλα ονόματα του διεθνούς στερεώματος του πειραματικού θεάτρου και του χορού, καινοτομίες που βρίσκονται στην πρωτοπορία της σύγχρονης μουσικής, Έλληνες δημιουργοί που έχουν κάνει αίσθηση εντός κι εκτός συνόρων, εκθέσεις που πιάνουν τον παλμό της εποχής συνδυάζοντας την τέχνη με την ποπ κουλτούρα… Ξανακοιτάζοντας την κληρονομιά της αρχαιότητας αλλά και της Γαλλικής Επανάστασης στην εποχή του ευρωσκεπτικισμού, ο οποίος έρχεται με διαφορετικούς τρόπους στο προσκήνιο, η Στέγη έχει ετοιμάσει και φέτος ένα πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα που αναμένεται να προσελκύσει ένα δυναμικό κοινό με all-year-round φεστιβαλική διάθεση. Ιδού μερικά από τα highlights.
Hχηρές μετακλήσεις κι Έλληνες φεστιβαλιστές σε νέες περιπέτειες
Όσον αφορά το θεατρικό της πρόγραμμα και αυτήν τη σεζόν η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών συνεχίζει την πολιτική των μετακλήσεων από το εξωτερικό μεγάλων, αλλά οικείων πλέον στο ελληνικό κοινό ονομάτων και παράλληλα της ενίσχυσης της ελληνικής δημιουργίας. Φέτος, μάλιστα, συνδέει τους δύο άξονες προσκαλώντας τον αιρετικό του ρωσικού θεάτρου Κονσταντίν Μπογκομόλοφ (που μας έχει συστηθεί με τη high tech, μεταμοντέρνα εκδοχή των «Αδερφών Καραμάζοφ» του Θεάτρου Τέχνης της Μόσχας, η οποία φιλοξενήθηκε από τη Στέγη ) να συνεργαστεί με Έλληνες ηθοποιούς για το ανέβασμα των «Δαιμονισμένων» του Ντοστογιέφσκι (22/11-10/12 ).
Αναμένουμε με ενδιαφέρον την οπτική του σκηνοθέτη πάνω σε ένα από τα πολιτικότερα έργα του συγγραφέα, που περιγράφει με γλαφυρό τρόπο τη χειραγώγηση μιας κοινωνίας σε εποχή κρίσης. Το κοινωνικοπολιτικό φόντο του έργου, η τσαρική Ρωσία του τέλους του 19ου αιώνα, θα συνδεθεί με τη δική μας πραγματικότητα, σε μια παράσταση που φιλοδοξεί να είναι ταυτόχρονα «ελληνική», «ρωσική» και οικουμενική.
Σημαντική είναι και η μετάκληση του Ζοέλ Πομερά, στη δεύτερη επίσης επίσκεψή του στην Ελλάδα και τη Στέγη, με την τελευταία του παράσταση «Όλα θα πάνε καλά (1 ) / Το τέλος του Λουδοβίκου» (4-8/10 ), που έχει ήδη βραβευτεί στη Γαλλία. Ο «συγγραφέας παραστάσεων» και όχι σκηνοθέτης, όπως προτιμάει να αυτοπροσδιορίζεται, και «άξιος διάδοχος» του Πίτερ Μπρουκ κατά ομολογία του ίδιου, αποσκοπεί σε ένα θέατρο όπου τα κοινωνικοπολιτικά ζητήματα διασταυρώνονται με μεταφυσικούς προβληματισμούς.
Το τέλος των ιδεολογιών, μία από τις σταθερές προβληματικές του, γίνεται το επίκεντρο και της τελευταίας του δουλειάς, που «αναβιώνει» σκηνές των πρώτων χρόνων της Γαλλικής Επανάστασης. Τα αιτήματα του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού, οι ιδεολογικές συγκρούσεις και ζυμώσεις, οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές της Ιστορίας αποτελούν την πρώτη ύλη της διαδραστικής, σχεδόν πεντάωρης παράστασης, που φιλοδοξεί να λειτουργήσει ως παραβολή για το εδώ και το τώρα, για την Ευρώπη του 21ου αιώνα.
Ο Ρομπέρ Λεπάζ συμπληρώνει την τριάδα των πολυαναμενόμενων ξένων δημιουργών. Οι Έλληνες θεατές είχαν την ευκαιρία και παλιότερα (ήδη από το 2008 στη Θεσσαλονίκη και το 2011 στην Αθήνα ) να απολαύσουν τις δημιουργίες του Καναδού σκηνοθέτη, που έχουν ως σήμα κατατεθέν τη χρήση της τεχνολογίας και των πολυμέσων προς όφελος ενός συγκινητικά ανθρώπινου, καθόλου ψυχρού ή αποστασιοποιημένου σκηνικού ύφους. Αυτήν τη φορά έρχεται ο ίδιος στη Στέγη, ως σκηνοθέτης και ηθοποιός, για να παρουσιάσει την κατεξοχήν αυτοβιογραφική δουλειά του «887» (24-27/10 ). Ο τίτλος παραπέμπει στον αριθμό του δρόμου στο Κεμπέκ όπου μεγάλωσε και η παράσταση αποτελεί μια σκηνική αποθέωση της λειτουργίας της μνήμης, της δύναμης των αναμνήσεων και της σημασίας της παιδικής ηλικίας.
Με μια «εναλλακτική» πρόταση ενάντια στην ξενοφοβία αποχαιρετά η Στέγη το 2017 φιλοξενώντας το «Τραγούδι του Roland» (28-30/12 ), σε σκηνοθεσία του Αιγύπτιου καταξιωμένου εικαστικού Ουάελ Σόκι (έργα του έχουν παρουσιαστεί στα μεγαλύτερα μουσεία του κόσμου και βρίσκονται σε συλλογές από το MoMA μέχρι την Tate ). Σε ένα παραμυθένιο σκηνικό, σαν μια μεγεθυσμένη μινιατούρα από εκατοντάδες ψηφίδες που συνθέτουν τους χάρτες του Χαλεπιού, της Βαγδάτης και της Κωνσταντινούπολης, Άραβες μουσικοί και τραγουδιστές αφηγούνται στη δική τους γλώσσα το «Άσμα του Ρολάνδου», ένα μεσαιωνικό γαλλικό έπος του 11ου αιώνα σε μια απόπειρα σχολιασμού και ανατροπής του στερεοτυπικού βλέμματος της Δύσης προς την Ανατολή.
Στο ελληνικό πρόγραμμα, τώρα, πρωτοστατούν μερικοί από τους δημιουργούς που μας απασχολούν γόνιμα τελευταία, κάποιοι από τους οποίους παρουσιάζουν δουλειά τους για πρώτη φορά στις σκηνές της Στέγης. Η Σοφία Μαραθάκη στηρίζεται στον Ουγκό για να δημιουργήσει μια παράσταση που φαίνεται να αγγίζει παρόμοιες προβληματικές με αυτές του Πομερά. Η «Ευρώπη των λαών» γίνεται το επίκεντρο της παράστασης «Ουγκώ: μια ουτοπία» (13-22/10 ), που εμπνέεται από τις «Επιστολές στον Λουδοβίκο Βοναπάρτη» του Γάλλου κλασικού και διερευνά το ζήτημα της πραγμάτωσης ή της ουτοπικότητας ενός οικουμενικού πανευρωπαϊκού οράματος.
Ο Παντελής Δεντάκης αναμετριέται με την «Πενθεσίλεια» (14-23/2 ) του Κλάιστ, αντιπροσωπευτικό έργο του γερμανικού ρομαντισμού, με αρχαιοελληνικές καταβολές καθώς και αυτοβιογραφικές αναφορές. Επίσης ο Άρης Μπινιάρης, μετά τους καλοκαιρινούς «Πέρσες», συνεχίζει να ερευνά την αρχαία τραγωδία με τις «Βάκχες» (21/3-1/4 ), καταφεύγοντας και πάλι στον οικείο του κώδικα της μουσικής ερμηνείας, για να αποδώσει την ιερή μανία και την ένθεη έκσταση του ευριπίδειου κειμένου.
Από τους παλιούς γνώριμους της Στέγης, η Λένα Κιτσοπούλου καταπιάνεται ξανά με την ανάποδη, «βλάσφημη» θεώρηση ενός μύθου. Αυτήν τη φορά είναι η Αντιγόνη («Αντιγόνη – Lonely Planet», 14-30/12 ) την οποία βάζει στο στόχαστρό της η δημιουργός με την αδιαμφισβήτητη όσο κι εκκεντρική προσωπική σφραγίδα, σε μια προσπάθεια να εμβολίσει το σοφόκλειο μύθο με στιγμές ενός «σατιρικού εδώ και τώρα».
Σε μια σημαντική σκηνική συνάντηση, πάλι, ο Δημήτρης Καραντζάς αναλαμβάνει να σκηνοθετήσει το νέο έργο του βραβευμένου σεναριογράφου Ευθύμη Φιλίππου. Η παράσταση «Ρομπ/Rob» (17-28/1 ) ξεκίνησε από μια κουβέντα για τον «Ρομπέρτο Τσούκο» του Κολτές. Αλλά ο κατά συρροή δολοφόνος που ετοιμάζουν οι δύο Έλληνες δημιουργοί, μας κάνει μάρτυρες και συνένοχους μιας μυστήριας τελετής γύρω από έναν νεκρό πια δολοφόνο, ο οποίος αναγεννιέται μέσα από τις αφηγήσεις και τις μαρτυρίες των θυμάτων, αλλά και των οπαδών του, και ζωντανεύει για να αποθεωθεί και, τελικά, να κατασπαραχθεί ξανά από μια κοινωνία που έχει πάντα την ανάγκη να κατασκευάζει αρχηγούς – Φύρερ, Αγίους ή, απλώς, αποδιοπομπαίους τράγους.
Όπως πάντα, τέλος, το πρόγραμμα της Στέγης απευθύνεται και στους εφήβους, με τη Μαρία Μαγκανάρη να σκηνοθετεί τους «Παραθεριστές» του Μαξίμ Γκόρκι (9/11-30/3 ) και το φεστιβάλ εφηβικού θεάτρου να επιστρέφει με τον τίτλο Onassis Youth Festival 2018 (13-15/4 ).
Η Στέγη αγαπάει το χορό
Μεγάλα ονόματα του διεθνούς χορευτικού στερεώματος κι Έλληνες χορογράφοι που διακρίνονται στο εξωτερικό κοσμούν φέτος το πρόγραμμα της Στέγης, το οποίο δίνει έμφαση και στον εκπαιδευτικό χαρακτήρα του ιδρύματος. Ξεκινάμε από τις διεθνείς παρουσίες και τον χορογράφο, χορευτή και ακτιβιστή Σερζ Εμέ Κουλιμπαλί από την Μπουρκίνα Φάσο, που έρχεται για πρώτη φορά στη χώρα μας με το «Kalakuta Republik», μια παράσταση για τον πατέρα της afro beat Φέλα Κούτι, που συνδυάζει το δυναμισμό του αφρικάνικου χορού με τη φαντασία του σύγχρονου (25-27/10, Μικρή Σκηνή ).
Ο σπουδαίος Άκραμ Καν επιστρέφει στην Αθήνα και κάνει την πρεμιέρα του «Xenos» στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης (21-27/2 ). Ο Βρετανός εκφραστής της κουλτούρας Μπενγκάλι, χορεύοντας αντισυμβατικά, μας μαγεύει με την πνευματική κομψότητα που διέπει τις χορογραφίες του.
Μια μεγάλη προσωπικότητα της παγκόσμιας σκηνής του χορού και ιδρυτής των Les Ballets C de la B, ο Αλέν Πλατέλ, έρχεται με το anti-classic σόου «Requiem pour L.». Μαζί με τον Φαμπρίτσιο Κασόλ και με τη συνοδεία ενός 14μελούς συνόλου μουσικών από Ευρώπη και Αφρική, δοκιμάζουν έναν ασυνήθιστο πειραματισμό πάνω στο «Ρέκβιεμ» του Μότσαρτ (12-15/4, Κεντρική Σκηνή ).
Με το ένα πόδι στην Ελλάδα και το άλλο στη διεθνή σκηνή βρίσκονται η Ιωάννα Πορτόλου, ο Χρήστος Παπαδόπουλος και η Κατερίνα Παπαγεωργίου. Το «Risk», η νέα δουλειά της Πορτόλου, εστιάζει στο στοίχημα της προσωπικής ευτυχίας με μια ομάδα εξαιρετικών χορευτών, την Ιωάννα Αποστόλου, τη Σεσίλ Μικρούτσικου, τον Γιάννη Νικολαΐδη κ.ά. (15-18/1, Μικρή Σκηνή ). Σε άρτιες εκτελέσεις και δομημένη δραματουργία μάς έχει συνηθίσει ο Χρήστος Παπαδόπουλος, ο οποίος έρχεται με το «Ιόν», μια διερεύνηση στο μυστικό δεσμό που επιτρέπει στους ανθρώπους μιας ομάδας να επικοινωνούν ακόμη και ασυνείδητα (1-4/2, Κεντρική Σκηνή ).
Η Κατερίνα Παπαγεωργίου, που τα τελευταία χρόνια κάνει καριέρα στη Γερμανία ως Kat Válastur, επιχειρεί με το «Rasp Your Soul» να καταλάβει πώς το «σώμα ως γλώσσα» μπορεί να αρθρώνει λόγο (9-11/3, Εκθεσιακός Χώρος ). Η Τζένη Αργυρίου παρουσιάζει στο «Ανώνυμο» είδη χορού που βασίζονται στην ανθρώπινη επαφή (24-27/5, Κεντρική Σκηνή ).
Ό,τι πιο φρέσκο γύρω από τον σύγχρονο ελληνικό χορό μάς αποκαλύπτει το Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων (28-29/4 ), που θα πραγματοποιηθεί σε διάφορους χώρους της Στέγης κι εκτός αυτής, ενώ το εκπαιδευτικό πρόγραμμα Dancing to Connect έρχεται να μας αποδείξει πως ο χορός είναι για όλους (11/3 ). Η εκπαίδευση γύρω από το χορό είναι ένα μεγάλο στοίχημα για τη Στέγη και αυτό φαίνεται σε ακόμη δύο δράσεις: το εκπαιδευτικό πρόγραμμα «Τρίπλες και τριπλέτες», του οποίου ηγείται η έμπειρη Αγγλοελληνίδα χορογράφος Μέντη Μέγα (από 23/10 ), και το «Idance», μια μεγάλη ημερίδα για τις τέχνες και την προσβασιμότητα που θα πραγματοποιηθεί τον Δεκέμβριο στη Μικρή Σκηνή.
Στην ουσία της σύγχρονης μουσικής
Σε ό,τι έχει σχέση με τα μουσικά πράγματα, όλα αυτά τα χρόνια η Στέγη έχει να επιδείξει τολμηρές επιλογές και καινοτομίες που πιάνουν την ουσία της έννοιας «σύγχρονη μουσική» και δεν περιορίζονται σε ιδιώματα και ταμπέλες. Από αυτήν την άποψη, στα προγράμματά της συναντάμε acts και actions που κανείς άλλος δεν θα μπορούσε να φέρει ή να δημιουργήσει, αποφεύγοντας έτσι τις mainstream και δοκιμασμένες λύσεις που κυριαρχούν στην «αγορά» ή οδηγούν εκ του ασφαλούς στην επιτυχία. Η μουσική στη Στέγη δείχνει να θέλει να είναι ενδιαφέρουσα και προκλητική, σύγχρονη κι επείγουσα σε ό,τι αφορά τις αισθητικές και κοινωνικές της διαστάσεις, έτοιμη να προσφέρει τροφή (για το νου, την ψυχή ή και το σώμα ), ακόμη και να βγει από τα στεγανά και να γίνει πράξη και event, έξω στη γειτονιά και στην πόλη.
Σύγχρονη σύνθεση και μοντέρνα jazz, out rock και funk πέρα από τα όρια, έντεχνη ποιητική προσέγγιση στην τραγουδοποιία, είναι περισσότερο στοιχεία και κατευθύνσεις παρά οριστικοποιημένα «είδη» και τα συναντάμε και φέτος στο μουσικό μέρος του προγράμματος της Στέγης. Ήδη από πολύ νωρίς (20/10 ) πιάνουμε την ουσία του δημιουργικού no wave με την παρουσία του κιθαρίστα Marc Ribot και του γκρουπ του The Young Philadelphians (είναι ο Jamaaladeen Tacuma στο μπάσο και ο Calvin Weston στα ντραμς – you know the names, you feel the games! ).
Το φεστιβάλ Afrofuturism in Athens, που οργανώνει η Στέγη εντός της και στο κέντρο της πόλης, δεν θα μπορούσε παρά να ξεκινάει (στις 9/11 ) με το πρωτοπόρο σχήμα της μαύρης space jazz Sun Ra Arkestra, το οποίο διευθύνει ο σαξοφωνίστας Marshall Allen μετά την οριστική αναχώρηση (το 1993 ) του Sun Ra για τη γη των προγόνων του, τον πλανήτη Κρόνο! [Να θυμίσουμε πως η Sun Ra Arkestra μαζί με τον Sun Ra είχε δώσει μια ιστορική συναυλία στην Αθήνα τον Φεβρουάριο του 1984].
Η μουσική παράσταση «Tourbillons» (24-25/11 ) του Γιώργου Απέργη, το μουσικοθεατρικό «Βιβλίο της Ανησυχίας» (15-16/12 ) του Michel van der Aa από το Ergon Ensemble, η παρουσία του πρωτοποριακού ντουέτου Gareth Davis στο μπάσο κλαρίνο και Frances-Marie Uitti στο τσέλο (11/1 ), το γαλλο-νoρβηγικό modern jazz γκρουπ Dans Les Arbres (15/3 ), η «Σκηνοθετημένη νύχτα» που παρουσιάζει ο Δανός Simon Steen-Andersen (10/2 ) με ανασυνθέσεις κλασικών ανοίγουν πολύ ενδιαφέροντα κεφάλαια ή σελίδες στην περιδιάβασή μας στη σύγχρονη μουσική δημιουργία.
Η φετινή Open Day (4/3 ) της Στέγης είναι αφιερωμένη στον Μάη του ’68, που κλείνει 50 χρόνια. Από μουσική άποψη έχει πολύ ενδιαφέρον και θα ακούσουμε –και θα μάθουμε– πολλά. Αρχές Μαρτίου γίνεται και μια σειρά συναυλιών αφιερωμένη στα σάουντρακ που έχει γράψει ο Δημήτρης Παπαδημητρίου – και είναι πολλά και καλά!
Από μεγάλα ονόματα της σύγχρονης jazz, τώρα, τον Μάιο (19/5 ) έρχεται το τρίο του πιανίστα Brad Mehldau (με τον Larry Grenadier και τον Jeff Ballard ). Είναι πολυαναμενόμενο ως event και ο Mehldau έχει πάρα πολλούς fans τόσο ανάμεσα στους connoisseurs όσο και στο ευρύτερο κοινό.
Φυσικά, η Στέγη κάνει σπουδαία δουλειά και μέσα από μόνιμους κύκλους όπως το Ελληνικό Σχέδιο με τον Δημήτρη Παπαδημητρίου και τους συνεργάτες του, το Πανόραμα Ελληνικής Τζαζ (χειμερινό τε και θερινό ), η Γέφυρα Μουσικής πάνω από τη Συγγρού (24/1-13/2 ) που την ενώνει με το Πάντειο, το Borderline Festival (19-22/4 ) που πάντα βρίσκει τρόπο να ξεπερνάει τα όρια, το παιδικο-εκπαιδευτικό Big Bang Festival (17-19/5 ), τα προεόρτια του Tinos World Music Festival (24/5 ) κ.ά. Και έχουμε τα αφτιά μας ανοιχτά για το Ώτων Project, όπου τα σύνολα ARTefacts και Ventus θα μας κάνουν να ακούσουμε διαφορετικά τους ήχους της πόλης – της πόλης μας.
Από το Διάστημα μέχρι τα βάθη της γης
Δυναμική αρχή για το εικαστικό πρόγραμμα της Στέγης με μια μεγάλη έκθεση που συνενώνει και πάλι διαφορετικές εκφάνσεις της ποπ κουλτούρας. Δύο χρόνια μετά την «Digital Revolution», η Στέγη συνεργάζεται ξανά με το Barbican του Λονδίνου και παρουσιάζει την έκθεση «Science Fiction: Ταξίδι στο Άγνωστο» (9/10-14/1 ), με τη στήριξη της COSMOTE. Ετοιμαστείτε για ένα ταξίδι με οδηγό την επιστημονική φαντασία μέσα από σπάνια εκθέματα αλλά κι έργα σύγχρονων καλλιτεχνών, προβολές, συναυλίες κι εκπαιδευτικά προγράμματα. Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον περιμένουμε και την εικαστική έκθεση «Γεωμετρίες» (Μάρτιος-Ιούνιος ) στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών και στους υπέροχους κήπους του, στην οποία συμμετέχουν σημαντικοί σύγχρονοι καλλιτέχνες που ψάχνουν σημεία τομής ανάμεσα σε τέχνη κι επιστήμη, σε επιμέλεια των Locus Athens.
Το καθιερωμένο Fast Forward Festival (2-15/5 ) φτάνει φέτος στην 5η χρονιά του κι εξερευνά την αρχαιολογία ως επιστήμη που έχει επηρεάσει καθοριστικά τις τελευταίες δεκαετίες τον τρόπο με τον οποίο δουλεύουν οι σύγχρονοι εικαστικοί, μέσα από έργα καλλιτεχνών από τον ελληνικό και το διεθνή χώρο, επιχειρώντας να προτείνει μια μη γραμμική προσέγγιση της Ιστορίας. Δεν λείπουν όμως και οι επισκέψεις σημαντικών συγγραφέων και ανθρώπων του πνεύματος –η αρχή γίνεται με τον Νορβηγό Jo Nesbo (17/10 ), έναν από τους πιο πολυδιαβασμένους συγγραφείς αστυνομικής λογοτεχνίας στον κόσμο– αλλά και τα κλασικά κινηματογραφικά ραντεβού όπως το φεστιβάλ In-Edit, που μας βάζει στο παρασκήνιο του μουσικού κόσμου (4-7/11 ), και το Flix it στη Στέγη, που επιστρέφει με οκτώ events από τον Οκτώβριο μέχρι και τον Μάιο.
4 events για όλη την οικογένεια
«Να τα πούμε;»
Ερμηνευτές και συνθέτες λένε τα κάλαντα αλλιώς σε αυτήν τη συναυλία στο πλαίσιο του κύκλου Ελληνικό Σχέδιο, που σχεδίασε ο Δημήτρης Παπαδημητρίου. (22-23/12 )
«Οι παραθεριστές»
Μαζί με τους εφήβους γιατί όχι κι εμείς! Η Μ. Μαγκανάρη σκηνοθετεί το έργο του Γκόρκι που σχολιάζει δηκτικά μια ομήγυρη διανοούμενων και μπουρζουάδων. (9/11 )
Onassis Youth Festival
Δίνει νέα πνοή στα αρχαία κείμενα καλώντας μια πλειάδα σκηνοθετών και ομάδων να συνεργαστούν με μαθητές γυμνασίου και λυκείου. (13-15/4 )
Big Bang
Για τέταρτη χρονιά μουσική, παιχνίδι και διασκέδαση συναντιούνται σε ένα πολύχρωμο φεστιβάλ για νεαρούς και περιπετειώδεις θεατές! (17-19/5 )
Πηγή : Αθηνόραμα
διαβάστε περισσότερα
Το φετινό Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου εξελίχθηκε σ’ έναν αγώνα δρόμου για τους θεατρόφιλους με πολλές παραστάσεις να ανεβαίνουν μόνο δύο φορές και μάλιστα παράλληλα με άλλες δελεαστικές για το κοινό εκδηλώσεις. Γεγονός που στέρησε από μεγάλη μερίδα του κοινού την ευκαιρία να τις απολαύσει. Άλλες πάλι γνώρισαν τόσο μεγάλη επιτυχία, που η συνέχεια τους κρίθηκε επιβεβλημένη. Σας παρουσιάζουμε τρεις από αυτές που μάλιστα τυχαίνει να έχουν παιχθεί και σε διαφορετικούς χώρους, στην Μικρή Επίδαυρο, στο Θέατρο Ολύμπια και στις ταβέρνες του Πειραιά.
«Μήδεια» από τη μικρή Επίδαυρο στο Πορεία
Έκανε ποδαρικό στο φετινό φεστιβάλ των παραστάσεων της Μικρής Επιδαύρου και δημιούργησε πολλές συζητήσεις για την πρωτοτυπία του εγχειρήματος να παρουσιάσει την τραγωδία με μόνο τρεις υποκριτές και μάλιστα άνδρες. Η παράσταση του Δημήτρη Καραντζά είναι ουσιαστικά ένας διάλογος του έργου του Ευριπίδη με το σενάριο του Πιερ Πάολο Παζολίνι για την ταινία «Μήδεια», το ομώνυμο έργο του Ζαν Ανούιγ και το έργο «Μήδειας Υλικό» του Χάινερ Μύλλερ. Μια παράσταση σχεδόν ψιθυριστή, που σε κερδίζει σαφέστατα και λόγω των τριών εξαιρετικών ερμηνειών από τους Γιώργο Γάλλο, Χρήστο Λούλη και Μιχάλη Σαράντη, που επωμίζονται όλους τους ρόλους της τραγωδίας.
Θέατρο Πορεία, 5-17 Σεπτεμβρίου
«Greak Freak» από το Θέατρο Ολύμπια στο Θέατρο Χώρος
Η πιο ανατρεπτική παράσταση φετινού Φεστιβάλ, δια χειρός Σίμου Κακάλα, που δίχασε κοινό και κριτικούς, απέκτησε φανατικούς φίλους αλλά και εχθρούς επιστρέφει στο Θέατρο Χώρος και υπόσχεται να μην αφήσει τίποτα όρθιο στο πέρασμά του με το βιτρυολικό της χιούμορ. Ένα αυτοαναφορικό βαριετέ με μια ομάδα ηθοποιών (Δήμητρα Κούζα, Μιχάλης Βαλάσογλου, Κωνσταντίνος Μωραΐτης, Κλέων Γρηγοριάδης, Έλενα Μαυρίδου ) που μαζί με το σκηνοθέτη κυριολεκτικά σαρώνουν σκηνή και πλατεία με αναρχική διάθεση σε μια παράσταση σκεπτόμενη που σε στιγμές σε κάνει να ξεκαρδίζεσαι.
Θέατρο Χώρος -Πρεμιέρα 27/10
«Κώστας Νούρος: Ξένος δυο φορές» ο λαϊκός βάρδος στα ταβερνεία
Η ξεχωριστή αυτή παράσταση που παρουσιάστηκε στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών και της δράσης «Γεφυρώνοντας τις Διαφορετικότητες» επιστρέφει. Το ραντεβού είναι και πάλι στις ταβέρνες του Πειραιά. Εκεί ανάμεσα στην κρασοκατάνυξη και τα νόστιμα μεζεδάκια οι θεατές, που παράλληλα θα είναι και συνδαιτυμόνες, θα ζήσουν από κοντά τη βιογραφία του Κώστα Νούρου, του σπουδαίου τραγουδιστή Σμυρναίικων τραγουδιών του πρώτου μισού του 20ου αιώνα. Τον ομώνυμο ρόλο ερμηνεύει ο Τσιμάρας Τζανάτος, ενώ τον πλαισιώνουν ηθοποιοί και το 40μελές Πειραϊκό φωνητικό σύνολο LIbro Coro. Τα κείμενα και τη μουσική δραματουργία υπογράφει η Ανθή Γουρνουντή, η Χρύσα Καψούλη και ο ίδιος ο πρωταγωνιστής.
*ταβέρνα Ρεβαϊζι Θερμοπυλών 28,Πειραιάς (2104080017 ): 22,23,24/9
ταβέρνα Ρούκουνας Ελ. Βενιζέλου 166, Κερατσίνι (2104633264 ) :16,17,18/9
Πηγή : Αθηνόραμα
διαβάστε περισσότερα
Θεατρικό restart από τα τέλη Αυγούστου τόσο για τους αττικούς δήμους όσο και για το Ηρώδειο, που θα μας καλωσορίσουν πίσω στην πόλη με πλήθος θεαμάτων. Σε μια πρώτη καταγραφή, οι έντεκα από τις είκοσι παραστάσεις που συνεχίζουν την καλοκαιρινή τους περιοδεία είναι κωμωδίες. Αν αναζητάτε την αναζωογονητική δύναμη του γέλιου, αυτές είναι οι παραστάσεις που προλαβαίνετε.
Οι επόμενες εβδομάδες θα θυμίζουν κανονική θεατρική σεζόν. Από τις 29/8 ανοίγουν το Ηρώδειο και τα θερινά δημοτικά θέατρα της Αττικής, τα οποία θα υποδεχτούν τους θιάσους που ολοκληρώνουν σταδιακά την πανελλαδική περιοδεία τους. Όσοι δεν είδαμε τη sold out «Ειρήνη» του Εθνικού Θεάτρου στην Επίδαυρο κλείνουμε θέση για το Ηρώδειο (5/9 ), το Θέατρο «Αλέξης Μινωτής» στο Αιγάλεω (10/9 ) ή το Παλαιό Ελαιουργείο Ελευσίνας (17/9 ). Μπορεί η μουσική εκδοχή του Ν. Κυπουργού να μην παραπέμπει σε κλασικού ύφους αριστοφανική κωμωδία, όμως η σκηνοθεσία του Κ. Αρβανιτάκη αναδεικνύει το αιχμηρό, σατιρικό ύφος του έργου, που ενισχύεται και από την παρουσία του Τζ. Πανούση ως Τρυγαίου.
Ακόμη ένα έργο του αθυρόστομου σατιρικού ποιητή το οποίο έχουμε την ευκαιρία να δούμε είναι η «Λυσιστράτη», που θέλει τις γυναίκες να κάνουν τα πάντα για να σταματήσει ο Πελοποννησιακός Πόλεμος και θα παιχτεί στα θέατρα «Αλέξης Μινωτής» (6/9 ), «Θανάσης Βέγγος» στον Κορυδαλλό (7/9 ), «Δημήτρης Κιντής» στην Ηλιούπολη (8/9 ), «Μίκης Θεοδωράκης» στο Μενίδι (9/9 ) και «Αλίκη Βουγιουκλάκη» στα Βριλήσσια (11/9 ). Ο σκηνοθέτης της Γ. Μπέζος κρατά και τον ρόλο του Πρόβουλου, ο Π. Φιλιππίδης της Λυσιστράτης, ο Βλ. Κυριακίδης του Κινησία και η Ν. Τσαλίκη της Μυρρίνης.
Άκρως σπιρτόζικες είναι οι δύο γαλλικές κωμωδίες που περιοδεύουν: η άγνωστη φάρσα του 1888, το «Γουρούνι στο σακί» του Ζορζ Φεϊντό, σατιρίζει την υποκρισία και τη γελοιότητα του σύγχρονου δυτικού κόσμου και θα παιχτεί σε Βεάκειο (2/9 ), «Δημήτρης Κιντής» (4/9 ), Ρεματιά (6/9 ), Βράχων (8/9 ) και «Αλίκη Βουγιουκλάκη» (16/9 ). Σε αυτό το έργο «σουρεαλιστικού ρεαλισμού» ο Γιάννης Καραχισαρίδης σκηνοθετεί τους Δ. Πιατά, Θ. Τσαλταμπάση, Γ. Γιαννόπουλο, Αλ. Παλαιολόγου, Μ. Γεωργιάδου κ.ά.
Στο «Για όνομα», πάλι, τη χαριτωμένη κομεντί των Ντελαπόρτ – Ντε λα Πατελιέρ, ο Χρ. Χατζηπαναγιώτης, η Β. Σταυροπούλου, ο Φ. Μουρατίδης, η Μ. Κωνσταντάκη και ο Αντ. Λουδάρος –με ενορχηστρωτή τον Κ. Μαρκουλάκη– υποδύονται μια παρέα Γάλλων μεσοαστών που δειπνεί ενώ βρίσκεται σε υπαρξιακή και διαπροσωπική κρίση. Το αδιαχώρητο έγινε το χειμώνα στο Θέατρο Αλίκη, το ίδιο συνέβη όπου κι αν παίχτηκε μέχρι σήμερα η παράσταση και το ίδιο αναμένεται να συμβεί στα Κηποθέατρο Νίκαιας (31/8 ), «Αλίκη Βουγιουκλάκη» (1/9 ), «Μίκης Θεοδωράκης» (3/9 ), «Αλέξης Μινωτής» (5/9 ), Πέτρας (6/9 ), Άλσος Νέας Σμύρνης (7/9 ), «Θανάσης Βέγγος» (8/9 ) και Βεάκειο (12/9 ).
Μια συρραφή από σκετς δομημένων αυτοσχεδιασμών φάρσας και σατιρικού ύφους, το «Μάνα θα πάω στο Hollywood» της Δ. Παπαδοπούλου κάνει ένα ολόκληρο θέατρο να τραντάζεται από τα γέλια, στη σκηνοθεσία της συγγραφέως και του Φ. Ευαγγελινού, καθώς τρέφεται από φλέγοντα ζητήματα (κρίση, ανεργία, μεταναστευτικό, ρατσισμός ). Παίζουν οι Θ. Αλευράς, Κ. Μιχαήλ, Αντ. Κρόμπας, J. Kaluta, Στρ. Λύκος, Γ. Σουλεϊμάν, Κ. Φερεντούρος, Ελ. Ροδά. Θα παιχτεί σε Βεάκειο (8/9 ) και Άλσος Νέας Σμύρνης (13/9 ).
Είχαν κέφια οι Ρήγας – Αποστόλου όταν έγραφαν το «Μπαμπά μην ξαναπεθάνεις Παρασκευή». Η μαύρη κωμωδία ξεκίνησε την πορεία της στη θεατρική σκηνή το 2006 και όμως το κοινό ακόμη δεν την έχει χορτάσει. Συνεχίζει την περιοδεία της με πρωταγωνιστές τους Άν. Παναγιωτοπούλου, Π. Χαϊκάλη, Μπ. Μάλφα, Σ. Μουτίδου, Πρ. Τοσουνίδη, Π. Χοροζίδου κ.ά., με επόμενους σταθμούς σε Παπάγου (2/9 ) και Βεάκειο (10/9 ).
Τα «Θανάσης Βέγγος» (31/8 ), Κηποθέατρο Νίκαιας (4/9 ), Άλσος Νέας Σμύρνης (5/9 ) και «Αλέξης Μινωτής» (7/9 ) θα μετατραπούν σε εξοχικό κι εκεί θα συναντηθούν οι πρωταγωνιστές του «Ένα εξοχικό παρακαλώ» του Γ. Φειδά (Μ. Τουμασάτου, Μ. Αθανασίου, Κ. Αποστολάκης, Σ. Μανωλάκου, Άρης Τσάπης, Κ. Κομματά ), διεκδικώντας τον έρωτα, την ευτυχία και… μια βαλίτσα με τετρακόσια χιλιάρικα.
Ομερτά… τι άλλο μας έμεινε, αυτό αναρωτιούνται οι Κ. Σπυρόπουλος, Π. Μπατσαφλιάς, Π. Λαγούτης και Γ. Γαλίτης στο άκρως αρρενωπό έργο «Ομερτά: η σιωπή των ανδρών», μια κωμωδία βασισμένη στο «Nos femmes» του Γάλλου συγγραφέα Ερίκ Ασούς, που θα παιχτεί στο θέατρο «Θανάσης Βέγγος» στον Κορυδαλλό (4/9 ), στα Κηποθέατρα Παπάγου (7/9 ) και Νίκαιας (19/9 ) και στο θέατρο «Μίκης Θεοδωράκης» Αχαρνών (12/9 ). Ο Γιώργος Γαλίτης όμως θα παίξει και σόλο –επίσης σε Νίκαια (13/9 ) και Παπάγου (14/9 )– τον επιτυχημένο κωμικό μονόλογο «Τα ραδίκια ανάποδα», ο οποίος πρωτοανέβηκε το 2012.
Λυρική κωμωδία με μεταφυσικά αστεία είναι το έργο «Η όπερα βγήκε απ’ τον παράδεισο» που έγραψε η μέτζο σοπράνο Κ. Δημοπούλου και ανεβαίνει στο Θέατρο «Αλίκη Βουγιουκλάκη» (28/8 ), σε σκηνοθεσία της σοπράνο Τζ. Δριβάλα, με τις ίδιες ανάμεσα στους πρωταγωνιστές και… μαέστρο τον Άκη Σακελλαρίου.
Εντελώς φευγάτη, με εσάνς από τα παλιά αναψυκτήρια, είναι η οικογενειακή μουσική κωμωδία «3 λαλούν και 2 χορεύουν», με τους Λ. Ελευθερίου, Αλκ. Κωνσταντόπουλο, Β. Αδαμοπούλου. Πριν από την έναρξή της, μάλιστα, παρουσιάζεται η παιδική μουσικοθεατρική παράσταση «Μια τρελή τρελή αλφαβήτα», βασισμένη στο bestseller της Ράνιας Μπουμπουρή. Επόμενος σταθμός το Θέατρο «Θανάσης Βέγγος» (11/9 ).
Πηγή : Αθηνόραμα
διαβάστε περισσότερα
Σ’ ένα κυνήγι ελευθερίας και εμπειριών, εν πλω, μας οδηγεί ο συγγραφέας και ακτιβιστής Τεό Ρόμβος μέσα από το έργο του «Γεώργιος Νέγρος – Ο τίγρης του Αιγαίου». Ο Πάνος Κέκας το δραματοποιεί και δίνει οδηγίες προς ναυτιλομένους.
Τι συναισθήματα μπορεί να γεννήσει σε έναν ενήλικα μια πειρατική ιστορία σαν αυτή του «Τίγρη του Αιγαίου»;
Ο Γεώργιος Νέγρος ήταν υπαρκτό πρόσωπο. Γεννήθηκε στο Βαθύ της Σάμου το 1807 και έδρασε στο Αιγαίο από το 1840 μέχρι το 1851 οπότε και τον ξεκάνανε οι Έλληνες συμπατριώτες του συνεπικουρούμενοι από ξένες δυνάμεις. Η ζωή του ήταν ένας διαρκής αγώνας επιβίωσης ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας, με όπλα του πανανθρώπινες αξίες όπως ο έρωτας, η φιλία, η αλληλεγγύη, η δικαιοσύνη, η τιμιότητα. Και, ανάμεσα σε όλα αυτά η βία, σε όλες τις μορφές. Σκληρή με τους αδύναμους, όπλο για τους ισχυρούς, διαμορφώνει συνειδήσεις οπλίζει χέρια και καθορίζει σε μεγάλο βαθμό τον τρόπο ζωής αυτών των ανθρώπων. Παράδειγμα προς μίμηση; Όχι φυσικά, αλλά πως αντιμετωπίζεις τα σημεία των καιρών όταν γύρω σου όλοι σε προδίδουν.
Ένας Ρομπέν των θαλασσών, ένας επαναστάτης με συγκεκριμένες αιτίες που διεκδικούσε την αυτονομία του σ’ ένα κόσμο που άρχιζε σιγά σιγά ν’ αλλάζει είναι ο ήρωας μας. Ο θεατής στο πρόσωπο του Νέγρου, στα πάθη και τα λάθη του, αναγνωρίζει διαχρονικά την ανάγκη όλων μας να υπάρχουμε πέρα από τα πρέπει, τις δεσμεύσεις και τις ομηρίες που μας επιβάλει η σύγχρονη κοινωνία μας. Το περιπετειώδες ταξίδι του, μας φέρνει σε επαφή με τις μύχιες επιθυμίες μας, την ζωή που δεν ζήσαμε, τους έρωτες που προδώσαμε και μας προτρέπει ν’ ακολουθήσουμε την καρδιά μας πέρα από όρια και συμβάσεις. Στην παράσταση σκιαγραφείται ανάγλυφα η ζωή των πειρατών και η γοητεία που ασκούν επάνω μας οι περιπέτειες αυτών των ανθρώπων της θάλασσας και που φαντάζουν στα μάτια μας σαν ένα ταξίδι προς την Ελευθερία.
Μια εκμυστήρευση περιπετειώδους και πολύπαθου βίου εν είδει ημερολογίου καταστρώματος. Μια μυθιστορηματική βιογραφία. Ένας ελεγειακός ύμνος στην ελευθερία, στη θάλασσα, στις γυναίκες. Μέσα από την βίαιη, νοσταλγική, ένδοξη αλλά και μοναχική ζωή του πρωταγωνιστή μας, ο κάθε θεατής μπορεί να αισθανθεί αγωνία, έκπληξη, οργή, ενθουσιασμό, να ταυτιστεί ίσως σε πολλές περιπτώσεις με τον ήρωα μας και στο τέλος να αποχωρήσει από την παράσταση γεμάτος συγκίνηση και με ανεβασμένο ηθικό. Η ζωή του Νέγρου μας μεταφέρει στον τόπο και τον χρόνο μ ένα τρόπο μοναδικό μας μυεί στις βαθύτερες ανάγκες της ανθρώπινης ύπαρξης και μας καλεί να επαναπροσδιορίσουμε τα θέλω και τα όνειρά μας σε μια εποχή που φαίνεται ν άλλαξε δραματικά αλλά δυστυχώς όχι πάντα προς την σωστή κατεύθυνση.
Ο ακτιβιστής συγγραφέας του έργου, Τεό Ρόμβος, έχει εμφυσήσει στον ήρωα του έργου το ελευθεριακό του πνεύμα;
Ο Τέο Ρόμβος ζει στην Σύρο πάνω από 20 χρόνια. Η ζωή του υπήρξε περιπετειώδης και τα βιβλία του αντικατοπτρίζουν σ’ ένα μεγάλο βαθμό τις εμπειρίες, τα βιώματα αλλά και την αδιαπραγμάτευτη θέση του υπέρ της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και ενάντια σε κάθε καταπίεση απ όπου κι αν προέρχεται. Ο ήρωας του έργου συγκρούεται πρώτα με τον έξω κόσμο και παράλληλα αρχίζει να συνειδητοποιεί την ματαιότητα αυτής της σύγκρουσης σε μια εποχή που αλλάζει και αρχίζει σιγά-σιγά να τον ξεπερνά. Αργά και σταθερά ο κλοιός των διωκτών του σφίγγει και αυτός πριν οδηγηθεί στον αφανισμό φθάνει σε μια συγκλονιστική κατάθεση ψυχής υπερασπίζοντας για μία τελευταία φορά τους δικούς του ιδεολογικούς κώδικες και αξίες.
«Εγώ ντεμενέδες εις τη ζωή μου δεν έκαμα, δεν έσκυψα ομπρός εις ουδένα και αιστάνομαι ο ευτυχέστερος όλων, ο πιο ελεύθερος όλων. Εμείς οι πειράτες είμεθα άντρες ζωντανοί και παναστάτες. Ομού με το τσούρμο μου ορίζουμε τη ζωή μας και το θάνατό μας. Αυτοί οπού ζούνε εντός της κοινωνίας καρτερούν να γένουνε λεύτεροι, μα δεν γένονται ποτές, διότι ήναι δέσμιοι με σχοινία αόρατα».
Στο «Γεώργιος Νέγρος» είναι λογικό να συνυπάρχουν τα ιστορικά ντοκουμέντα της εποχής (1850 ) μαζί με την προσωπική ιδεολογία του συγγραφέα και όλα αυτά να συνθέτουν την πολυδιάστατη προσωπικότητα του ήρωα του έργου. Όπως αναφέρει και ο ίδιος ο συγγραφέας, μέσα από την επεισοδιακή αφήγηση και την πλούσια σκιαγράφηση του πειρατικού σύμπαντος, προκύπτει αβίαστα ένα αδιαπραγμάτευτο συμπέρασμα που καλό ήταν να γίνει στάση ζωής σε όλους μας. Η προσωπική και η κοινωνική απελευθέρωση μπορεί να είναι τα ζητούμενα αλλά κανείς σαν έλλογο ον δεν δύναται να εξωραΐζει και να εγκωμιάζει τη βία και το έγκλημα.
Σε ποια νησιά «πιάνει» λιμάνι η παράσταση και πως δημιουργείται η ανθρωπο-γεωγραφία του Αιγαίου;
Η ανθρωπογεωγραφία του Αιγαίου αποτελεί εδώ και αιώνες το απόλυτο μυστήριου του Ελλαδικού χώρου. Νησιά, μικρονήσια, χωριά, πόλεις. Το κοινωνικό-πολιτικό οικοδόμημα της εποχής, οι ξένες δυνάμεις, το οθωμανικό κράτος, το ελληνικό κράτος, οι τοπικές νησιώτικες κοινωνίες. Θάσος, Σάμος, Ικαρία αλλά και με ιδιαίτερη μνεία στο λιμάνι της Σύρου, στην Ερμούπολη, όπου ανακατεύονταν τότε κάθε καρυδιάς καρύδια (έμποροι, κλέφτες, νταβατζήδες, πόρνες κ.ά. ). Ένα ιστορικοκοινωνικό ανάγλυφο διανθισμένο με το τοπικό λεκτικό ιδίωμα του κάθε τόπου. Μέσα από το κείμενο της παράστασης ο θεατής ταξιδεύει νοερά σε χρόνους ηρωικούς και όχι πάντα εξιδανικευμένους, γλιστρά την φαντασία του στον ρου της ιστορίας και ανακαλύπτει ένα ξεχασμένο κόσμο γεμάτο συγκινήσεις και περιπέτειες.
Η παράσταση σε γλώσσα εποχής, αναπλάθει ένα μεγάλο μέρος της αιγαιοπελαγίτικης κοινωνίας και των πολιτισμικών της στοιχείων. Ναυτικό λεξιλόγιο, πειρατικές επιδρομές, εμπειρίες φυλακής, κατορθώματα, ναυμαχίες, τόποι εκτός νόμου, καλοσχηματισμένοι ήρωες, περιφρόνηση των χωρικών υδάτων (Μικρασία, «Κυκλάδες», ηγεμονία Σάμου ένα πράμα είναι για τον πειρατή ), συγκρούσεις με την εξουσία (ελληνική, οθωμανική ή γαλλική ), πειρατικοί θησαυροί, κλεπταποδόχοι και τοπικιστικές αντιθέσεις, μπλέκουν με τύψεις, θυμοσοφικές παρατηρήσεις και κοινωνικοπολιτικές παρατηρήσεις.
Το βιβλίο είναι μια γοητευτική αναγνωστική πρόκληση. Με ποιο τρόπο θα ερεθίσετε την περιέργεια όσων θεατών δεν είχαν μέχρι τώρα πιάσει στα χέρια τους το κείμενο του Ρόμβου;
Η ανάγνωση ενός βιβλίου είναι πάντα μια υπέροχη διαδικασία γιατί κινητοποιεί την φαντασία και σου δίνει την δυνατότητα να «ταξιδεύεις« νοερά στις θάλασσες των συναισθημάτων. Στην παράσταση μας όμως έχουμε ένα μεγάλο πλεονέκτημα. Ο Γεώργιος Νέγρος εμφανίζεται αυτοπροσώπως από τα βάθη των αιώνων και κατακυριεύει το είναι μας με την βροντερή του φωνή, αλλά και το κλάμα, τον ερωτισμό και τον διαρκή πόθο του για δικαιοσύνη και ελευθερία. Αναπνέει δίπλα μας και ωθεί τις σκέψεις μας πέρα από την απόλαυση της θέασης, σε έντονους προβληματισμούς για την ίδια την ζωή, γι αυτά που δεν προλάβαμε να ζήσουμε, τις φιλοδοξίες και τα όνειρά μας.
Σ’ όλα αυτά θα πρέπει να προσθέσουμε την παρουσία στην σκηνή του συνθέτη Πέτρου Δουρδουμπάκη ο οποίος μαζί με τον καταπληκτικό μουσικό και τραγουδιστή Γρηγόρη Παναγιωτόπουλο παίζουν ζωντανά την μουσική της παράστασης. Το πειρατικό του κάπτεν Νέγρου άρχισε αργά την πορεία του στα θολά νερά της καλλιτεχνικής ζωής του τόπου. Η παράσταση θα παιχθεί φέτος μόνο σε τέσσερα «λιμάνια». Ξεκίνησε από αυτό του Πειραιά στις 10 Ιουλίου και στην συνέχεια 20 Ιουλίου στο Ανοιχτό Θέατρο Λευκών στην Πάρο, 23 Ιουλίου στο Κηποθέατρο Παπάγου και τέλος στις 25 Ιουλίου στο θέατρο «Βασίλης Γεωργιάδης» στο Ξυλόκαστρο. Για του χρόνου και αφού ανακτήσουμε δυνάμεις, θα χαράξουμε ρότα για περισσότερα «λιμάνια» τα οποία ελπίζουμε να μην εξελιχθούν σε …καημούς!
Πηγή : Αθηνόραμα
διαβάστε περισσότερα